Zondag 3 april 2016,
So
far, so good en dol....fijn.
De
wekker liep heel vroeg af. Ook via de hotelservice werden we gewekt. Onder de
deur lag de checkout. Er is ontbijt maar omdat het zo vroeg is, is het beperkt.
Verse koffie, orange jus, yoghurtjes, muffins en een banaantje om mee te nemen.
De shuttle bus pikt ons op en gaat nog langs en paar andere hotels. De
chauffeur vraagt nog met welke maatschappij we vliegen en zo brengt hij ons naar
de juiste vertrekhal. We zijn weer vroeg en achteraf misschien wel té vroeg
maar dat is beter dan dat je je moet haasten. Het is niet druk en dankzij de al
uitgeprinte tickets gaat het ook nog eens vlot. Koffers afgeven en maar hopen
dat we tegelijk aankomen. Bij de gate zoeken we een plekje om even wat te lezen
en de mail nog even te checken. Nog even een bakje en een broodje en dan kunnen
we boarden. Als we in het vliegtuig zitten, ziet Klaas ineens onze koffers op
de bagagewagen staan. Dit komt doordat er opvallende riemen om zitten
(dankjewel Teatske!). We zijn nu zeker er dat de koffers het eerste gedeelte
meegereisd hebben. De tijd gaat altijd snel maar we hebben nu een voordeeltje.
In Texas liepen we al 7 uur achter op Nederland, daar komt nu nog eens 2 uur
bij.
Het
is stralend mooi weer als we naar de startbaan taxiën en precies op tijd
vertrekken we. Door
het mooie heldere weer hebben we weer een prachtig zicht op de wereld beneden
ons. We vliegen tegen de tijd in dus winnen we 2 uren en wordt de dag langer
voor ons. Komt mooi uit omdat we voor vandaag nog het nodige op het programma
hebben staan.
De
piloot meldt dat we Los Angeles naderen en beneden zien we de stad opdoemen.
Mooi gezicht en we hebben al verschillende grote steden onder ons gezien maar
het blijft bijzonder. Het centrum zien we liggen en dan te bedenken dat we daar
over een aantal dagen rijden en lopen …….slik!
We
landen in Los Angeles om kwart over 8. Dat betekent dat het in Nederland kwart
over 5 is. Nu moeten we op de volgende vlucht naar San Francisco wachten. We
hebben een snelle vlucht gehad en zijn 45 minuten eerder aangekomen dan
gepland. De gate is nog niet vrij en we moeten op de landingsbaan wachten. Het
is een gigantisch groot vliegveld. Na
een tijdje wachten kunnen we naar de slurf en kunnen we van boord.
Heerlijk
even de voeten strekken. Elk vliegveld is weer anders en LA is wel luxe. Mooie
winkels en leuke zitjes om wat te eten en te drinken maar daar hangt wel een
prijskaartje aan. De overstap is maar kort dus we zoeken de goede gate weer op
en wachten tot we weer kunnen boarden.
Het
zit ons mee en het gaat allemaal weer heel
vlot en voordat we het weten kunnen we naar San Francisco vertrekken.
Vanuit
de lucht kunnen we prachtig kijken naar de wereld onder ons. De kust van LA en
omgeving ligt onder een laag mist dus Malibu Beach krijgen we niet te zien. Dan
later maar als we er met de auto langs komen. We vliegen langs de kust omhoog
naar San Francisco. Heel apart om dit te zien en je weet dat je hier straks met
de auto langs rijdt. We zien beneden ons de Channel Islands. Het is een State
Park en je kan daar onder begeleiding heen.
Wat
kunnen we mooi de kust zien en volgen. Een stuk verder denken we Año Nuevo
State Park beneden ons te zien. Even wat foto’s nemen en later met google maps
vergelijken en het klopt ook nog.
Een
stukje verder zien we San Francisco al opdoemen met de San Francisco Bay.
Ook
nu hebben we de wind mee en landen we eerder dan verwacht op San Francisco
International Airport. De tijd blijft gelijk.
Het
is niet druk op dit vliegveld zodat we snel bij de gate zijn en van boord
kunnen. Heel benieuwd of de koffers er zijn. Vol spanning staan we bij de
bagage band te wachten en ja hoor ze zijn er. Nu moeten we met een monorail aan
de buitenkant boven langs het hele vliegveld om bij de huurauto's te komen. Heel
apart en leuk om mee te maken. Dit ritje
duurde ongeveer een kwartier, kun je nagaan hoe groot dit vliegveld is.
Ook
dit keer heeft Tioga de huurauto geregeld, en wel bij Alamo. We zijn snel klaar
met de papieren en dan mogen we weer uitzoeken, een dikke Amerikaanse SUV. Ja
wat nemen we? Welk merk en welke kleur?
We gaan eerst maar voor de kleur:een witte want een zwarte auto wordt snel warm.
Nu hebben Amerikaanse auto’s wel goede airco’s maar toch. En als de auto vies
wordt:… wij hoeven hem niet te wassen.
De
route van te voren uitgeprint maar voor
de zekerheid ook de tomtom maar even ingesteld. Het is even wennen maar het
gaat prima. Niet veel later zitten we op de
I
380 west en slaan dan af op de I 280 south. Om bij de kust te komen pakken we
later de 92 west en het duurt niet lang of we zien in de verte de oceaan. Het
is middag geweest en we hebben wel trek en daarom zoeken we even een
eetgelegenheid op in Half Moon Bay. Een lekkere pizza punt gaat er wel in en even
wat fruit. Life is beautiful.
Dan
weer op weg; een eerst rijden een stuk evenwijdig aan de kust. Nog niet langs de
kust, dat komt straks. Op een gegeven moment zien we een hele vlakte met gele
bloemen, zo ver het oog reikt. Wat het is weten we niet maar het is een
prachtig gezicht.Veel
auto’s stoppen er om foto’s te maken en dat doen wij ook maar even.
Als
we doorrijden komen we bij de kust en zien we strand en zee en de zon straalt
volop. De weg is heuvelachtig en slingert. Aan onze kant is de zee te zien,
prachtig! Al veel over de highway 1 gelezen en geen wonder dat iedereen dit
zo’n mooie route vind. Het is gewoon schitterend en dit is het begin nog maar.
Highway
1 wordt ook 1 Cabrillo Highway genoemd en is de oude kustweg. Later hebben ze
evenwijdig aan deze oude kustweg een nieuwe highway aan gelegd de 101. Onderweg
komen we een paar State Parks en Beaches voorbij, zoals San Gregorio SB, Pomponio
SB en Pescadero SB, Pebble Beach en Bean
Hollow State Beach.
Als deze stranden zijn, met nog een aantal, ook bekend
onder de naam San Mateo Coast State Beaches. Gezien de tijd stoppen we maar niet en rijden door. We
willen graag naar Bean Hollow State Beach. Hier hebben we het een en ander over
gelezen en het lijkt ons leuk hier even te kijken. Het park ligt 17,5 mijl ten
zuiden van Half Moon Bay en drie mijl ten zuiden van Pescadero langs Highway
One. Het is een klein strandpark met mooie gevormde rotsen en tide pools.
Dus
gaan we verder en na de nodige miles zien we het bord staan en draaien we af
naar de parkeerplaats. O, wat is het hier mooi. Ontzettend veel en een supergrote
soort ijsbloempjes met felle kleuren staan
langs de kant van de weg.
Het
zijn niet alleen deze bloemen, er bloeit op dit moment heel veel. In een soort
greppel een hele groep aronskelken maar ook blauwe irissen, de blue bonnet en
lage geraniums.
Via
het pad gaan we naar beneden richting strand. Er zijn twee parkeerplaatsen en
je kunt langs het strand van de ene naar de andere parkeerplaats lopen. Het
wordt vloed en het strand ligt al onder water maar de rotspartijen en tide
pools kunnen we mooi zien. Over de rotsen lopen naar de ander parkeerplaats. Regelmatig
stoppen en genieten van de grote golven die op de rotsen beuken. Waaiers
opspattend water, geweldig.
De
hoge wand is ook hier weer helemaal begroeid met kleurrijke wilde bloemen. De
rotsen langs deze kust hebben hele aparte vormen. Op foto’s hadden we het al
gezien maar in de rotsen zitten allemaal kleine gaatjes en dat wordt Tafoni
genoemd. De Tafoni zijn heel verschillend in grootte, je hebt gaten van slechts
een millimeter groot maar er zijn er ook die een doorsnede van wel een meter
hebben. Het lijkt wel Zwitserse gaten kaas
Tafoni zijn kleine grotachtige holtes in granulaire rotsen
zoals zandsteen, graniet, en met name zandkalksteen. Het woord
"tafoni" is onduidelijk. Het kan afkomstig zijn van het Griekse woord
taphos, "graf", of uit het Corsicaanse of Siciliaanse voor het woord
"gaten", taffoni of van tafonare met de betekenis
"perforeren".
De holtes hebben afgeronde ingangen en gladde holle wanden, vaak aaneengesloten en naast elkaar of als een netwerk. Deze rotspartijen zie je vaak bij elkaar en het meest in getijdengebieden en semi-droge en dorre woestijnen. Vaak ronde gaten en holtes van heel klein tot heel groot. Het is nog niet duidelijk hoe die gaten zijn ontstaan. Men vermoedt doordat er water in de rotsen is gesijpeld en er een chemische reactie ontstaat en het gesteente van binnenuit wordt uitgehold. Ondertussen vindt aan de buitenzijde ook de gewone erosie plaats, waardoor het gesteente rondom de gaten wegslijt en de gaten dus aan de buitenkant zichtbaar worden.
Het is wel heel apart om te zien, al die vormen, kronkelingen etc. Heel kunstig, dit kan een kunstenaar niet namaken. De hoeveelheid gaten en grootte van die gaten zijn ook afhankelijk van het soort rots. Het materiaal voelt ook heel ruw aan; net of is het van schuurpapier gemaakt.
Het is ook heel goed te zien dat de tektonische platen hier bezig zijn met hun krachten. De rosten staan schuin omhoog gedrukt . Heel apart om te zien. Maar ook rotsplaten waar in de lengte grote groeven zitten, het lijken wel greppels. Bij de rotsen die verder af liggen meer richting zee, ligt veel zeewier en daar zien we een paar zeehonden liggen. Ze blijven mooi liggen en zijn niet bang maar houden ons goed in de gaten. Hier een daar zien we een paar tide pools. In onze vorige reis hebben wij die ook gezien in Oregon en Washington. Daar waren ze veel mooier met meer dieren er in zoals zeesterren en zee anemonen. Hier zien we alleen zeewier en zee-egels. Die zitten mooi in de tafoni gaten, zitten ze mooi beschermd dus blijf zitten waar je zit.
Het is een prachtig State Beach en zeer zeker de moeite waard om te bezoeken. Wij hebben ons heel goed vermaakt en zijn langer gebleven dan de bedoeling was. Op het eind komen we bij de noordelijke parkeerplaats en langs de bovenrand weer terug gelopen naar onze auto. Weer verder langs de kust naar het zuiden.
Alles is groot in Amerika behalve soms de vuurtorens. Die we nu in het zicht krijgen is echter wel groot dus daar moet we maar even gaan kijken. Op naar Pigeon Point Lighthouse. Via een zijweg rijden we er naar toe en de vuurtoren steekt prachtig af tegen de blauwe lucht en oceaan. Als we dichterbij komen zien we dat de staat van onderhoud niet zo geweldig is en later zien we dat er bouwhekken om de toren staan. Je kan niet in de toren, hij moet nodig gerestaureerd worden.
Pigeon Point Light Station of Pigeon Point Lighthouse is een pittoreske vuurtoren en is gebouwd in 1871 om schepen te begeleiden langs Pacific Ocean kust van Californië . De vuurtoren staat op een rotsachtige kaap en was jaren een herkenningspunt voor de schepen die onderweg waren naar San Francisco. In 1853 verging op deze plek een vrachtschip met de naam Pigeon. Vandaar ook de naam voor deze kaap en dus de vuurtoren. Het is een van de hoogste vuurtorens langs de westkust van de Verenigde Staten. Het is nog steeds een actief Coast Guard steunpunt voor navigatie. Het is een gemetselde toren met een hoogte van 115-voet (35 m)
In de top van de toren zit niet meer de eerste en originele 1000-watt Fresnel-lens . Oorspronkelijk was de toren uitgerust met een lamp die brandde op geraffineerde reuzel olie (varkensvet). In 1888 werd die lamp vervangen door een met minerale olie (kerosine) lamp. In 1926 werd de vuurtoren voorzien van elektriciteit en werd de lamp vervangen door een 1000 watt gloeilamp. De vuurtoren is nu aangewezen als California Historical Landmark nummer 930. Later werd de toren ook opengesteld voor bezoekers. In december 2001 werd de toren gesloten voor tours als gevolg van metselwerk wat naar beneden kwam. Gietijzeren ringen en loopbruggen hebben het metselwerk aangetast. Inmiddels is men met het herstelwerk begonnen maar men is nog niet klaar. Er is nog veel geld en tijd nodig om alles weer te herstellen.
De
gerestaureerde woningen van de vuurtorenwachters dienden
sinds 1960 als jeugdherberg voor reizigers. De vier huizen hebben drie
slaapkamers en zijn te gebruiken als hostel. Er is een overnachtingsmogelijkheid voor maximaal 50
mensen van alle leeftijden. Elk huis heeft een kamer voor mannen en vrouwen met
afzonderlijke stapelbedden die gereserveerd kunnen worden voor gezinnen of
koppels. Hostel gasten delen badkamers, keukens en woonkamers. Voor de huisjes
staan bloembedden met prachtige bloeiende bloemen zoals geraniums en een soort
die ik niet ken met grote blauwe pluimen.
Er
staan ook een paar gebouwen waar je info over de vuurtoren kan krijgen. Hier
staat ook de lens die oorspronkelijk boven in de toren heeft gestaan. Verder
veel panelen met info en ook hier weer vrijwilligers die over de vuurtoren
vertellen. Er wandelt hier een persoon helemaal uitgedost in de kleding van een
vuurtorenwachter en ook zijn uitstraling
is alsof hij uit de vorige eeuw komt. Uit het raam heb je ene prachtig zicht
over de Pacific Ocean. Wat is het hier mooi, dit is GENIETEN in hoofdletters.
De
vuurtoren zelf is inderdaad aan een grote opknapbeurt toe. De roeststrepen van
de gietijzeren beugels lopen over de witte verf, het ziet er niet uit. Wat
jammer dat ze de toren al zo lang laten verpauperen. Hoe langer het duurt hoe
meer het kost. De kliffen zijn echter prachtig begroeid met paarse bloemen. Ze
liggen als een deken op de ondergrond. Een bezoekje aan deze vuurtoren is
zekere de moeite waard. Vanaf dit punt heb je ook een prachtig zicht op de
kust.
Nu op naar Año Nuevo State Park. Hier leeft de grootste kolonie zeeolifanten van het vaste land. Vanaf december t/m maart rondleidingen en vanaf april kun je het op eigen gelegenheid bezoeken Helaas als we bij de gate komen horen we van de parkwachter dat we de zeeolifanten niet kunnen zien. Het is ons niet helemaal duidelijk waarom maar het is zo. Bij San Simeon maken we meer kans.
zijn
grootste kolonie zeeolifanten. Deze lage rotsachtige winderige punt steekt uit in de Stille Oceaan
en was tot 2008 bekend als Año Nuevo State Natural Reserve. De Spaanse
maritieme ontdekkingsreiziger Sebastian Vizcaino ontdekte deze locatie op 3
januari 1603. Zijn dagboekschrijver en kapelaan van de expeditie, Vader Antonio
de la Ascensión, noemde het Punta de Año Nuevo (New Year's Point)
Het
reservaat heeft een grote diversiteit aan plantengemeenschappen zoals oude
oerbossen, zoetwatermoeras, oeverbos en
knobcone pine bos. In de wetlands leven de zeldzame San Francisco
kousebandslang en California rood poot kikker.
Dit
is ook het reservaat voor de Noordelijke zeeolifant, Californische zeeleeuwen,
zeeotters, en andere zeezoogdieren die hier aan land komen om te rusten een
partner te zoeken en jongen te krijgen in de duinen of op de stranden en
eilanden voor de kust.
Año
Nuevo State Park is dus één van de plekken op het vasteland met de grootste
kolonie noordelijke zeeolifanten (een ander locatie is in Piedras Blancas State
Marine Reserve en Marine Conservation Area) .
In
de wintermaanden worden de jonge zeeolifanten en zeehonden geboren. Het
grootste deel van de volwassen zeehonden is medio maart weer vertrokken naar
zee. De jongen, gespeende pups, blijven dan achter tot en met april. In die
tussentijd leren ze zelf zwemmen waarna ze ook naar zee vertrekken. De
vrouwtjes zeeolifanten keren in het voorjaar weer terug naar de stranden van
Año Nuevo en in de zomer de mannetjes. Ze komen hier om te ruien en te
vervellen. Vanaf half december tot eind maart zijn er elke dag begeleide
wandelingen.
Na
de teleurstelling dat we zeeolifanten moeten missen gaan we verder naar het
zuiden. We passeren een groot aantal State Beaches maar het kost teveel tijd om
overal even te stoppen en te kijken. Onderweg zijn allemaal parkeerplaatsen en
omdat we van noord naar zuid rijden liggen ze ook aan de rechterkant van de
weg. Ideaal! Je hoeft de weg niet over te steken. De route is schitterend. De
weg die de kust volgt en glooiend door het landschap gaat.
Af
en toe toch even stoppen en dan kunnen we onze huurauto ook even beter
bewonderen. In het begin hadden we zoveel haast dat we er nog niet echt naar
gekeken hebben. Dus nu even tijd om er een foto van te maken ook voor ons blog
van straks.
Kite surfen is hier ook een hele populaire sport. Op sommige plekken is de lucht helemaal gekleurd met de vliegers van de kite surfers. Een mooi gezicht. We naderen Santa Cruz en komen bij het Natural Bridges State Beach Vista Point. Even kijken op dit mooie uitzichtpunt Ineens zien we 4 dolfijnen, niet te geloven, vrij dicht bij de kust en duidelijk te zien. Wat is dit dol …. fijn.
De volgende stop is Natural Bridges State Beach. We hadden hier over gelezen en willen de natuurlijke brug aan zee wel even zien. Verder is het park het overwinteringsgebied van de Monarchvlinder. Wie weet misschien zijn ze dit jaar laat.
De buitenste boog is aan het
begin van de 20e eeuw in gestort en de binnenste in 1980. De boog die er nu nog is, staat ook op
instorten en dat is de reden dat het niet toegestaan is dat bezoekers over de
boog lopen en klimmen.
Het park is ook bekend als
een hotspot van de monarchvlinder migraties. The Monarch Butterfly Natural
Preserve is de thuisbasis van maximaal 150.000 monarchvlinders van oktober tot
begin februari. Het eucalyptusbos van Natural
Bridges State Beach is de thuisbasis en overwinteringsgebied van de monarchvlinders. Tot 150.000 vlinders
migreren er van oktober tot begin februari. De vlinders trekken ruim 2.000 mijl (3.200 km) om in het park te
ontsnappen aan het koude weer van de winter in het noordwesten van de Verenigde
Staten en Canada. Jaarlijks is er in Santa Cruz een festival om de terugkeer
van de vlinders te vieren.
De vlinders verblijven in bosjes langs de kust van Californië en Baja California. Bij Natural Bridges State Beach vinden ze beschutting tegen de wind, water en voedsel.
De vlinders verzamelen zich
in grote groepen in de bomen en hangen gezamenlijk aan takken. Daardoor lijken
ze op een groep dorre bladeren. Door zich samen te clusteren beschermen ze zich
tegen de koude winter wind en regen. Sinds 1990 neemt hun aantal af en de
oorzaak is de afname van hun leefgebied door het kappen van pijnbomen en eucalyptusbomen. De daling bij Natural Bridges State Beach
betekende wel een toename van het aantal vlinders in het nabijgelegen
Lighthouse Field State Beach.
Als de temperatuur in het
voorjaar hoog genoeg is, trekken de vlinder weer naar het noorden. Leggen daar
eieren op de milkweed, een plant, waarna
de jongen weer verder trekken naar het noorden. Op het eind van het jaar komt
de laatste generatie terug om langs de kust van Californië te overwinteren. Ze komen terug op de plek
waar hun over-over-grootouders vandaan getrokken zijn. De levensduur van de
Monarchvlinder varieert van twee weken tot negen maanden. Degenen die migreren
naar de kust in de herfst leven langer tot wel negen maanden waarna de hele
cyclus weer opnieuw begint.
We proberen een plekje voor de auto kwijt te zoeken maar dat valt nog niet mee. Op de parkeerplaats bij de kust en het park maar je mag 20 minuten staan en het staat daar vol. Even wachten tot iemand weg gaat en dan kunnen we de auto kwijt. Op naar het strand wat vlakbij is. We lopen naar beneden en zien de befaamde rotspartij met de boog. Mooi maar niet echt spectaculair. Het is zondag dus druk op het strand. De mensen genieten van deze mooie dag. Ook veel jongeren die zich vermaken met wat drinken en muziek en natuurlijk barbecues.
Op de rotsen zien we verschillende soorten vogels zitten zoals meeuwen, pelikanen en aalscholvers. We lopen terug naar de parkeerplaats om met de auto het park in te gaan. Ineens een herrie. Er komt een vrachtwagen aanrijden met allemaal toeters, bellen en vlaggen. Afbeeldingen van Moeder Theresa en teksten zoals Peace en Join us on a journey of kindness. Zeker van een hippie die is blijven hangen in de tijd. Even later klimt er iemand boven op de wagen en met een megafoon steekt hij een preek af. Ach ieder zijn eigen.
Wij stappen in de auto en
rijden het park in. Op het eind is een parkeerplaats waar we de auto kwijt
kunnen. Het is al laat en veel mensen zijn al weg. Er is ook een informatie
centrum waar we even naar toe lopen.
Niet echt bijzonder maar wel leerzaam over het leven in het park en over de monarchvlinder. Jammer voor ons de vlinders
zijn er niet meer. Die zijn al weer op weg naar het noorden van de USA. 
Vandaag
hadden we in ons roadbook nog meer op het programma staan zoals Felton Covered Bridge
County Park met zijn grootste overdekt brug uit 1892 van Amerika. Ook kun je
mee met een oude stoomtrein uit 1890. http://www.roaringcamp.com/. Ook wilden we nog naar The Mystery Spot. Deze plek
ligt ten noorden van Santa Cruz en bevind zich op een heuvel waar de
zwaartekracht net iets anders werkt dan dat je gewend bent. http://www.mysteryspot.com/ .
Het
is echter al laat en we hebben een lange dag achter de rug en daarom besluiten we
maar verder te gaan richting Santa Cruz om ons hotel op te zoeken.
Verder
langs de kustweg waar prachtige oude huizen staan. Vanmiddag zagen we een grote
vuurtoren en nu zien we er een kleintje. We zeggen wel eens tegen elkaar: in Amerika
is alles great behalve dus sommige vuurtorens.
Santa Cruz werd in 1769 ontdekt door de Spaanse ontdekkingsreiziger Don Gaspar de
Portola. In eerste instantie noemde Don Gaspar de Portola het stuk land en de
rivier San Lorenzo, ter ere van de Heilige Sint Laurentius. De heuvels rond het
land noemde hij Santa Cruz, wat Heilig Kruis betekent. In 1791 werd hier de
12de missiepost in California gebouwd. Deze is vernield door een aardbeving in 1857. In 1931
is hier een half zo grote replica herbouwd. Santa Cruz is nu vooral bekend
vanwege zijn ligging en omgeving, met een fraaie kust en bossen, en zijn
liberale cultuur, met veel ruimte voor alternatieve leefstijlen en
productiewijzen. In de stad overheerst laagbouw. Het is een vestigingsplaats
van de University of California, een vooraanstaand onderzoek- en
onderwijscentrum. De stad is ook bekend om zijn Santa Cruz Beach Boardwalk, een
amusementspark dat vanaf 1907 op het strand aangelegd is. In het park is de
beroemde Giant Dipper, een halve mijl lang, houten achtbaan uit 1924. Het park
is gratis toegankelijk maar voor de attracties moet je betalen. Santa Cruz is
een belangrijke badplaats en toerisme is een belangrijke bron van inkomsten.
Ineens
zijn we ons hotel , Beach Street Inn, al voorbij en rijden we langs de
boulevard met het pretpark met houten achtbanen. Rondje rijden en de
achteringang vinden we snel. Blijkt dat het aan de boulevard ligt. Joepie, we
eten vanavond aan de boardwalk. Eerst ons even melden bij de receptie en daarna
naar onze kamer. Prima kamer het ziet er allemaal goed uit. Even douchen een
bijkomen van onze avontuurlijk 1e dag.
Na
zo’n lange dag hebben we wel trek, dus op weg naar de boardwalk. Lopend gaan we
en als we over de boardwalk lopen zien
we ineens 2 zee otters die hun prooi opeten. Wat een mooi gezicht. Je ziet het
wel eens op natuurfilms maar als je het in het echt ziet is het toch anders. Prachtige
foto's levert dit op. Wat een mooi gezicht en wat zijn ze speels en lenig. Ze
duiken en even later liggen ze op de rug wat te eten en zo gaat het een hele
tijd door.
Over de pier lopen we verder en hier een daar liggen en staan wat spullen. Een klein vissersbootje en een inktvis gemaakt van ijzer, leuk gemaakt trouwens. De eerste de beste eetgelegenheid gaan we in en we zoeken een menu uit. We krijgen een buzzer mee. Als die oplicht en gaat trillen is het eten klaar en kunnen we het afhalen. In de tussentijd kijken we even om ons heen. Heel leuk hier te zitten aan de ene kant de oceaan aan de ander kant Santa Cruz met zicht op het pretpark. Af en toe horen we zeeleeuwen en we hebben geen idee waar die beesten zitten. Na het eten maar even gaan kijken. Buzzz buzzz het eten is klaar en we kunnen aanvallen. Na zo’n dag hebben we wel trek en het smaakt ons prima.
Na het eten gaan we op zoek naar de zeeleeuwen, we horen ze wel maar zien ze niet. Het geluid komt onder ons vandaan en als we een bocht om komen zien we ze. Ze liggen op balken onder de pier. Dat die beesten daar op kunnen blijven liggen. Ze zitten je aan te kijken van een leuk kunstje he. Aan de overkant van het water zien we het pretpark liggen met de beroemde achtbaan.
Langzaam
aan lopen we terug richting hotel en laten de pier achter ons. Bij de promenade
is een feestje gaande en er wordt gedanst. Even kijken en genieten van de
muziek maar dan gaan we echt terug naar het hotel. Nog even zitten en na
genieten van deze eerste geweldige dag. Gereden 96 miles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten