Tuba City – Grand Canyon National Park (AZ)

Maandag 25 april 2016,

Brrrr....in de Grand Canyon

We worden wakker van de wind want het waait behoorlijk. Als we de gordijntjes open doen zien we dat we echt in Tuba City zijn. Op een grote watertoren staat met grote letters TUBA CITY. Het is geen grote camping en er is niet veel te beleven. Er staan een aantal campers die volgens ons permanent hier staan of voor arbeiders die hier tijdelijk werken. Misschien is het wel goedkoper dan een huis. Ook zekerheid voor de camping eigenaar. Anders moet je altijd maar weer afwachten of er gasten komen. Lege plekken kosten geld. Er staan grote campers tussen met slide outs. Vergeleken met die van ons is de onze maar een kleintje.

Eerst maar even wassen en eten. Dan checken we de mail nog even. Veel reacties op ons blog. De lezers volgen ons aardig en het is leuk hun reacties te lezen. Dan inpakken en wegwezen. Voordat we richting Grand Canyon gaan, eerst de tank even vullen en proviand inslaan. Dat is in de Grand Canyon 3 x zo duur. Vreemd trouwens dat de benzineprijzen in elke staat en plaats weer verschillend zijn. De supermarkt is niet zo bijzonder maar we kunnen eerst wel weer even vooruit. Omdat we gister een lange rit gemaakt hebben hoeven we vandaag niet zo’n lange rit te maken. Hebben we meer tijd over voor de Grand Canyon. In 2006 zijn we daar met onze kinderen geweest maar dat was maar een halve dag. We hebben toen maar een gedeelte van de rim gezien en nu dus de rest.

Tuba City laten we achter ons en we rijden over de 160. Na een tijdje komen we bij de 89 en slaan we linksaf, richting south naar Cameron. Deze weg hebben we als eens eerder gereden naar Coal en Blue Canyon. In Cameron nemen we de 64 west richting Grand Canyon. We rijden door een zacht glooiend landschap met lage heuvels die begroeid zijn met gras. In de verte zien we de bergen en bergplateaus in de buurt van de Grand Canyon. Het weer is daar anders, de lucht is donker en het lijkt of het daar regent. Prachtige luchten, boven helderblauw en daaronder wolken die steeds donkerder worden. We zien het wel.

Dan zien we een afslag naar Little Colorado River Gorge Overlook in het Little Colorado River Navajo Tribal Park. Geen idee wat daar is, ja een view point, dus besluiten we even te gaan kijken. Bij een klein hokje, het is zo klein dat de vrouwelijke indiaan er bijna niet in kan zitten, betalen we $ 10 en rijden door. Op een groot parkeerterrein zetten we de camper aan de kant. We zien allemaal verkoop tentjes. Wel netjes; dat hebben we onderweg weleens anders gezien. Ook hier hebben de Navajo indianen van alles in de handel van wat ze zelf gemaakt hebben, heel veel sierraden maar ook beelden, potten, kleden dromenvangers etc. Mooie spullen en het ziet er allemaal heel verzorgd uit.  Even gaan kijken maar het zijn geen dingen die wij kopen.

Dan gaan we naar het uitzichtpunt de Little Colorado River Gorge Overlook. De Little Colorado River heeft, net als de Grand Canyon, een diepe kloof in het landschap uitgesleten. Maar daarmee houdt de vergelijking wel op. De Little Colorado River is heel nauw en lijkt daardoor eindeloos diep. Vanaf de weg is de canyon nauwelijks te zien, eigenlijk moet je het weten dat bijna evenwijdig langs de 64, de Little Colorado River loopt. We zijn heel benieuwd.

Tussen de kraampjes door lopen we naar het uitkijk punt. Daar is een plateau met leuningen en dat is maar goed ook. Beneden ons is een grote diepte waar we de Little Colorado River zien. Het water is modderig en het is geen grote stroom water. Dat klopt ook wel omdat we bij Grand Falls ook maar weinig water in de rivier hebben gezien. Deze canyon is inderdaad heel anders dan de Grand Canyon. Die is heel wijd en daar zie je bijna de overkant van de canyon niet. De Little Canyon heeft hier echter een hele smalle diepe canyon uitgesleten. Deze canyon is lang niet zo spectaculair als de Grand Canyon maar het is wel leuk even te kijken.  

Het was leuk dit even gezien te hebben maar na een tijdje gaan we terug naar de camper. We zijn ook koud geworden. Het begint steeds harder te waaien en de temperatuur daalt, dat belooft nog wat. We vervolgen onze weg richting Grand Canyon en gaan verder over de 64. Even later komen we weer een uitkijkpunt voorbij. Dat is Shadow Mountain View Point en dat ligt ook in het Navajo Tribal Park en wordt ook door de Navajo’s beheerd. Dit slaan we over, het zal niet veel verschillen van het andere uitzichtpunt waar we net geweest zijn.

Het weer wordt steeds slechter, harde wind en het begint ook te motregenen. Toen we plannen maakten om naar de Grand Canyon te gaan vertelde ik Nanda al om dikke kleren mee nemen. Nanda zei nog dat het wel mee zou vallen maar  is nu wel blij dat we extra dikke kleren bij ons hebben. Er hangen donkere wolken boven de bergen. Eerst valt er lichte regen maar later zit er  ook  sneeuw en hagel tussen. Het blijft niet liggen en het wordt ook niet echt wit. De grond is warmer dan de omgeving en het smelt snel. Als we bij de ingang van het park komen, nemen we in een sneeuwbui even een foto van het park bord. Wel bijzonder bijna mei en nog sneeuw.

Omdat we geen camperplek hebben gereserveerd kijken we of er in het begin van het park al een plekje is. Daarom rijden we eerst naar Desert View Campground. Daar zijn kampeerplekken voor tenten en kleine campers. Er is nog plek en we besluiten in ieder geval een plek te reserveren. Het is niet duur. De reservering doe je bij een automaat. Het is even uitvinden hoe het werkt maar het lukt. Het kaartje doen we aan een paal bij onze plek. Dan besluiten we door te rijden naar Grand Canyon Village. We willen even in het Visitor Center kijken en we moeten nog bellen voor onze helikoptervlucht voor mogen. Je moet 24 uur van te voren bellen om de reservering te bevestigen en te vragen of het door gaat. Dus op weg naar Grand Canyon Village. Onderweg nog een paar dikke sneeuwbuien. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Op de parkeerplaats zien we dat de voorkant van de camper wit is van de sneeuw.

Er is nog genoeg plaats op de parkeerplaats, trouwens het is een enorm grote parkeerplaats. Jaarlijks komen ook miljoenen mensen naar de Grand Canyon en die komen allemaal met auto’s, bussen of campers. Dus moeten er ook genoeg parkeerplaatsen zijn. Het weer is nu goed de we besluiten gelijk naar de Canyon te lopen. Vanaf de parkeerplaats is een pad wat direct naar de rim gaat. Die nemen we en niet veel later zien we de Grand Canyon, …….het blijft adembenemend en de grootsheid is niet te bevatten. Je kunt het niet vastleggen op foto of film of uitleggen aan anderen wat je ziet. Je moet het met eigen ogen zien. De weidsheid en de diepte van de canyon. Met de dreigende luchten boven de canyon is het een prachtig gezicht en we genieten met volle teugen van de view.

Na een tijdje besluiten we door te lopen richting Mather Point. Dat is een uitzicht punt op een uitstekende rots. Vandaar moet je een mooi zicht hebben op de Grand Canyon. Het is prachtig langs de rim te lopen en de grillige rotsen met verschillende kleuren te zien. Het begint ook steeds drukker te worden en onderweg zien we de mensen die weer de nodige selfies maken. Alle nationaliteiten komen hier om de Grand Canyon te zien. Dan komen we bij Mather Point. Goed dat er een hekwerk om staat want wie hoog staat kan laag vallen. 

Het is prachtig en we genieten met volle teugen. Heel in de diepte zien we soms een stukje van de Colorado River, mooi blauwgroen van kleur. Hier kan je ook al goed zien hoe de Grand Canyon opgebouwd is, alle verschillen soorten aardlagen. Aan de overkant zien we de North Rim en daar komen ook de sneeuw en hagelbuien vandaan. We zien het sneeuwen en hagelen boven de canyon. Gelukkig blijft het bij ons droog.

Er staat een informatiebord over de trails die de canyon ingaan. Het is maar goed dat dat bord er staat want zonder het bord hadden we de trail niet gezien. Daarvoor is de afstand te groot en nu weten waar we naar moeten kijken. In  de diepte zie we een stuk van South Kalib Trail en Bright Angels Trail.

Als je de Bright Angels Trail wilt doen moet je wel een ervaren loper zijn. De totale afstand (enkel) tot aan de Colorado River bedraagt ruim 12 kilometer. Afdalen gaat wel maar terug. Je moet er rekening mee houden dat klimmen twee keer zo lang duurt dan afdalen. Je kan beneden ook overnachten. Het hoogteverschil van de trail is ruim 1600 meter. Minder ervaren wandelaars kunnen ook voor een alternatief kiezen zoals een wandeling tot aan Mile-and-a-Half Resthouse. Dit is het eerste punt waar water, toiletten en een noodtelefoon aanwezig zijn. De afstand is 1,5 mijl (2,5 km) en het hoogteverschil bedraagt ruim 300 meter.

Het volgende punt is het Three Mile Resthouse. Het hoogteverschil bedraagt hier 700 meter en het pad is hier steiler dan op het eerste stuk.

Wandelaars met een goede conditie en die op tijd vertrokken zijn kunnen doorlopen tot Indian Garden. Het hoogteverschil is dan 1000 meter. Deze locatie heeft ook water, toiletten en picknicktafels. Onderweg kruis je de Tonto Trail

Na Mather Point lopen we langs de rim door naar Yavapai Point. Tijdens de wandeling hebben we mooie uitzichten over de Grand Canyon. We kunnen zelfs een stukje van de Inner Canyon kunt zien, inclusief Phantom Ranch. Op het eind komen we bij het Yavapai Geology Museum. In dat gebouw is een tentoonstelling over het ontstaan van de Grand Canyon, tevens is er een gift shop. Voor het laatste hebben we geen belangstelling maar over het ontstaan van de Grand Canyon willen we wel wat meer weten en we gaan naar binnen. Kunnen we ook even opwarmen want het is frisjes. Het is er heerlijk warm en we genieten van de warmte. Wat opvalt aan dit gebouw zijn de grote ramen waardoor je een panoramisch uitzicht hebt over de canyon. Kunnen we van binnenuit genieten van de Grand Canyon. Verder bekijken we de tentoonstelling over het ontstaan van de Grand Canyon, heel leerzaam. We hadden geen idee dat hier vroeger een zee was en dat door het opdrukken van de aardlagen en het uitslijten door water, de Grand Canyon ontstaan is. 

The Grand Canyon, is ooit begonnen op de bodem van de oceaan. Daarbovenop vormden zich verschillende lagen. Deze lagen bestonden uit zandsteen, schalie en kalksteen en worden tegenwoordig aangeduid onder de naam 'Grand Canyon-reeks' Deze sediment lagen werden tussen de 600 en 250 miljoen jaar geleden in het Paleozoicum afgezet bovenop het 2 miljard jaar oude stollingsgesteente. Die stollingsgesteentelaag werd gevormd in het Precambrium. Door het omhoogkomen van de aardkorst ontstonden horsten, die door erosie weer afvlakten. Vervolgens werden er weer nieuwe lagen zandsteen, schalie en kalksteen afgezet op de oude Grand Canyon-reeks. De oer-Colorado begon zich een weg te banen door deze lagen.

Terwijl later de nieuwe, woeste Colorado zich een weg baande door alles wat de rivier tegenkwam, begon de aardkorst zich te verheffen. Dat gebeurde ongeveer 65 miljoen jaar geleden. In de daaropvolgende 5 miljoen jaar steeg het plateau 1200 meter. Door het oprijzen ontstonden ook de Rocky Mountains. De neerslag die in het jonge gebergte viel, baande zich een weg naar beneden en vormde grote meren en langzaam maar zeker de Colorado-rivier. De zachte zand- en kalksteenlagen waren niet bestand tegen de eroderende werking van de rivier, die diepe kloven en holtes uitsleet. Dit gebeurde door het snelstromende water met stukjes steen en zand dat als een schuurmiddel werkte. De kloven zouden uitgroeien tot wat we vandaag de dag 'Grand Canyon' noemen.

Momenteel heeft de Colorado-rivier de oudste en hardere lagen graniet en leisteen bereikt, het stollingsgesteente. De erosie gaat nu minder snel, maar zal doorzetten totdat de bedding van de Colorado-rivier even hoog ligt als de zeespiegel van 2 miljard jaar geleden.

In het Grand Canyon National Park zijn voorwerpen van jagers en verzamelaars gevonden die ouder zijn dan 12.000 jaar. De echte eerste nederzettingen in de regio ontstonden pas rond het jaar 500, toen de Cohonino-indianen in het oostelijke deel pit houses maakten. Rond het jaar 900 bevolkten de Pueblo-indianen het gebied. Zij waren de eersten die rond Grand Canyon permanente nederzettingen stichtten. Ze hielden schapen en verbouwden maïs. Vanaf de veertiende eeuw ontdekten ook andere indianenstammen, waaronder de Paiute en de Navajo, het vruchtbare en voedselrijke gebied. Naar schatting zijn er in de Grand Canyon ongeveer tweeduizend kleine nederzettingen geweest.

Aan het eind van de negentiende eeuw begonnen de Europese kolonisten met de exploitatie van de grote kloof. De mijnen die ze bouwden, waren zeer kostbaar en gevaarlijk, waardoor de mijnindustrie in de Grand Canyon nooit erg groot is geworden. De gelukszoekers besloten hun heil in een andere branche te zoeken, het toerisme.

Al snel volgde de aanleg van toeristische paden, treinsporen, hotels en restaurants. Het park rond de Grand Canyon werd in 1908 een beschermd natuurgebied, omdat president Theodore Roosevelt van mening was dat elke Amerikaan de kans moest krijgen 'die ene schitterende aanblik' te zien. In 1919 werd de Grand Canyon een National Park. Het Nationale Park wordt door de kloof in twee helften verdeeld, de South en de North Rim.

Door de enorme uitgestrektheid en de grote hoogteverschillen is de temperatuur in de Grand Canyon heel wisselend. Hoe dieper je in de zomermaanden de kloof in gaat hoe hoger de temperatuur, soms wel 40 graden. Op de North Rim is het altijd natter en koeler dan op de lager gelegen South Rim.

In het voorjaar is het in de Grand Canyon 15 tot 25 graden. In juni lopen de temperaturen op naar 27 graden. In de zomermaanden is er wel kans op korte, hevige regen- en onweersbuien. In september wordt het overdag 24 graden, in oktober bijna 20. Pas in november gaat het op de South Rim echt vriezen. In de winter zijn sommige punten op de South Rim gesloten en zijn paden door sneeuw- en ijsvorming onbegaanbaar. De winter begint in de Grand Canyon doorgaans in november. Januari is de koudste maand, met maximaal 5 graden. In de winter geldt ook: hoe lager je komt, hoe hoger de temperatuur. Op de canyonbodem kan het 's winters nog 15 graden worden. Sneeuw valt er op beide kloofranden vanaf oktober tot en met april. 

De canyon is bijna 450 kilometer lang en op bepaalde plekken maar liefst 29 km. breed en 1.829 m. diep. De South Rim is meer gericht op  toeristen, wel 90% bezoekt deze kant, en slechts 10% de North Rim. Hemelsbreed gezien is de North Rim (gemiddeld) slechts 10 mijl verwijderd van de South Rim. Maar via de weg is de afstand tussen deze twee punten ruim 200 mijl. De North Rim ligt ongeveer 2400 meter boven de zeespiegel, dat is zo'n 300 meter hoger dan de South Rim. Met meer dan 5 miljoen bezoekers per jaar is het een van de drukste Nationale Parken van de Verenigde Staten. Het park heeft drie ingangen. De South Rim is bereikbaar vanuit het zuiden (Route 180 vanuit Flagstaff of door op de I-40 afslag 165 te nemen bij het plaatsje Williams naar Route 64) en vanuit het noordoosten door bij het plaatsje Cameron Route 64 westelijk te nemen. De South Rim is het gehele jaar geopend.

Door de hoogteverschillen in het Grand Canyon National Park is de flora divers. Natuurlijk water dat uit de canyon wanden sijpelt is de bron voor veel (planten)leven. In het lagergelegen gedeelte van de Grand Canyon, bij de rivier en op de kloofwanden vind je typische woestijnvegetatie zoals cactussen en struikvormige alsem (sagebrush en blackbrush). Op beide kloofranden vind je coniferenbossen. Op de North Rim vind je meer loofbomen vanwege de hogere ligging en het koudere klimaat.

Grand Canyon National Park is een thuis voor 350 vogel-, 90 zoogdier- en 55 reptiel- en amfibiesoorten. Op de South Rim leven onder meer vossen, dikhoornschapen en eekhoorns. Ook de California Condor wordt hier weleens gespot. Met een spanwijdte van 2,7 meter is dit de grootste vogel van Amerika. Op de North Rim leven grotere dieren zoals poema's. Een andere bewoner van de North Rim is de Kaibab-eekhoorn. Deze eekhoorn heeft een zwarte buik en een witte staart.

Na het Yavapai Geology Museum gaan we naar het Verkamp’s Visitor’s Center. We moeten nog het een en ander regelen. Het is druk in het Visitor Center maar dat is ook wel logisch met dit weer. Als we om ons heen kijken zien we dat niet iedereen gekleed is op het huidige weer in de Grand Canyon. Een enkeling heeft zelfs een korte broek aan en open schoenen, brrrrrrrrr. Helaas heeft onze mobile telefoon geen verbinding om de helikoptermaatschappij te bellen. Daarom besluiten we naar de informatiebalie te gaan. De dame achter de balie is heel behulpzaam. Ze zegt dat het kan kloppen dat er geen mobile verbinding is, dat gebeurt wel vaker. Ze wil wel even voor ons bellen. Ze kent daar wel een paar mensen. De helikoptervlucht voor morgen wordt bevestigd maar het is gezien het weer nog niet zeker of het door gaat. Nou dat zien we morgen wel.

Dan gaan we kijken of we hier nog een camper plekje kunnen vinden op Mather Campgroud in de buurt van Grand Canyon Vilage. Dan hoeven we niet steeds heen en weer te reizen naar Desert Vieuw en dat scheelt reistijd. Daarom terug naar de parkeerplaats waar we onze camper oppikken en naar Mather Campgroud rijden. Bij de receptie van de campgroud vragen we of er nog een plekje is, ja nog één. Hebben wij mazzel. Betalen en dan zoeken we ons plekje op om de camper daar alvast neer te zetten. Nog even wat eten en drinken en dan gaan we een stuk van de west rim bekijken, het stuk naar Hermits Rest. En dat doen we met de shuttlebus. In Grand Canyon hebben ze een shuttlesysteem. Hele stukken mag je niet met eigen auto of camper reizen en je moet daarom gebruik maken van het shuttle systeem.

De Grand Canyon kun je in een paar stukken opdelen. Als eerste de North en South Rim. We zitten op de South Rim en die kun je weer in drieën opdelen, Grand Canyon Village (centraal), Hermits Rest Route (in het westen) en Desert View Drive (in het oosten).

Grand Canyon Village bestaat ook weer uit drie gedeelten, Grand Canyon Visitor Center, Market Plaza en The Historic District. Het Visitor Center zijn we geweest. In dit gedeelte zijn dus ook en aantal grote parkeerplaatsen voor de ruin 5.5 miljoen bezoekers die jaarlijks naar de Grand Canyon komen. In dit gedeelte vind je dus ook een aantal uitzichtpunten en stops zoals, Yavapai Point met het Yavapai Geology Museum, Mather Point, Pipe Creek Vista, South Kalab Trailhaaed en Yaki Point. Verder is er een grote supermarkt, cafetaria, gift shop, bank en ook het grootste hotel van het park, de Yavapai Lodge.

In het gedeelte van Grand Canyon Village bevindt zich ook the Historic District met een aantal historische gebouwen. Twee gebouwen zijn ontworpen door architect Mary Elizabeth Jane Colter. Zij stond bekend om haar rustic architecture. Dat is een bouwstijl waarbij men gebruik maakt van natuurlijke bouwmaterialen en waar harmonie met het landschap wordt nagestreefd. Het Hopi House (voltooid in 1905) bevindt zich een museum over de Hopi cultuur. In de Lookout Studio (voltooid in 1914) stonden tot ongeveer het jaar 1930 grote telescopen waarmee bezoekers destijds de Grand Canyon konden bekijken. Tegenwoordig is het een gift shop en er staan ook nu nog een aantal telescopen. In het jaar 1902 openden de gebroeders Emery en Ellsworth Kolb een fotostudio aan de rand van de Grand Canyon. In dit gebouw, The Kolb Studio, is nu een collectie van hun werk tentoongesteld. In The Historic District bevindt zich ook de in 1910 gebouwde Grand Canyon Railway Depot. In 1901 was de eerste trip met een stoomtrein naar the Grand Canyon. Dagelijks kun je vanuit het stadje Williams deze historische treinrit met de stoomtrein beleven. De trein vertrekt 's ochtend uit Williams, en arriveert ruim 2 uur later in Grand Canyon Village. In de loop van de middag ga je dan weer terug naar Williams.

Vanaf de camping lopen we naar de eerste halte van de shuttle. We moeten eerst een stukje met de blauwe route reizen en dan overstappen op de rode om bij Hermits Rest te komen. Er zijn verschillende shuttleroutes in the Grand Canyon. Daarom is het wel verstandig dat je een kaartje hebt want anders kom je er niet uit.

Het shuttlesysteem is gratis en er zijn dus vier verschillende routes, die met kleuren worden aangegeven. Hermits Rest Route (rood) is 7.4 mijl lang (enkel), en gaat van Grand Canyon Village naar het westelijk gelegen Hermits Rest. Als je nergens uitstapt duurt de totale rit (heen en terug)  80 minuten. De bussen rijden, zeker tijdens de drukste tijden, zeer frequent.

Op de heenweg stopt de bus op acht verschillende uitkijkpunten maar op de terugweg stopt de bus alleen bij Pima Point, Mohave Point en Powell Point. Daar moet je dus wel goed rekening mee houden. De bus rijdt vanaf maart t/m november.

Village Route (blauw) en deze bus rijdt het hele jaar. Deze bus rijdt dus in het centrale gedeelte, tussen het Grand Canyon Visitor Center en de hotels, restaurants, campings, en andere faciliteiten in Grand Canyon Village. De totale rit duurt 50 minuten.

Kaibab Trail Route (oranje of geel), ook deze bus rijdt het hele jaar. Deze bus rijdt tussen het Grand Canyon Visitor Center, het Yavapai Geology Museum en vijf verschillende viewpoints, waaronder Mather Point en Yaki Point. De totale rit duurt 50 minuten.

Als laatste heb je de Tusayan Route (paars). Dit is een route die naar buiten het park gaat, van het Grand Canyon Visitor Center naar Tusayan. In die plaats stopt de bus op vier verschillende plekken, zoals Grand Canyon Airport, Max Imax en een aantal hotels. De totale rit duurt 40 minuten. Deze bus rijdt alleen in het hoogseizoen. Verder heb je nog een hikersbus en een bus naar de North Rim.

Bij de camping kunnen we opstappen maar we besluiten naar de halte bij het Train Depot te lopen. Anders moeten we met de bus bijna het hele Grand Village District doorkruisen. We hoeven maar even te wachten en dan is de bus er en stappen we in. Het is maar een kort ritje naar Hermits Rest Transfer. Daar moeten we overstappen om op de rode lijn naar Hermits Rest te gaan. 

In 2006 hebben wij met onze kids deze route ook gedaan. Toen hadden we te weinig tijd en hebben we alleen maar een stukje van deze route gedaan. We moesten namelijk om een bepaalde tijd in Page zijn voor de Antelope Canyon Tour. Vandaag hebben we meer tijd en doen we het hele stuk. De route is dus 7,4 mijl waar je met de bus heen en terug1 uur en 10 minuten over doet. Langs de rim is een trail en bepaalde stukken gaan we lopen. Het eerste uitzichtpunt, Trailview Overlook, bereik je na ongeveer 800 meter. Vanaf deze overlook heb je zicht op een groot deel van de Bright Angel Trail. Als het druk is zie je wandelaars en ezels in de canyon afdalen en weer omhoogklimmen.

Ongeveer 1100 meter verder heb je Maricopa Point. Hier stappen we uit. Vanaf deze locatie hebben we een goed uitzicht op Bright Angel Canyon, dat is het grootste zijravijn van de Grand Canyon. Het ravijn van Bright Angel Canyon is ruim 17 kilometer lang. De canyon loopt van de North Rim tot aan de Colorado River. Door de sneeuw en hagel zien we de canyon helaas niet. Soms zien we door de buien niet eens de North Rim. Langs de rim lopen we naar het volgende uitzichtpunt, Powel Point. Het is maar een klein stukje. Soms lopen we langs de rand van de canyon, het volgende moment lopen we een stuk door het bos. Dan zien we een bord dat hier ook een mijn geweest is, the Orphan Mine. 

De geschiedenis van de Orphan Lode Mine begon toen John Hogan en Henry Ward in 1893 een claim indienden voor een mijn in het Coconino Sandstone. De locatie was ongeveer 1100 voet onder het huidige Powell Point en Maricopa Point. Eerst werd er koper gewonnen.

In 1950 waren er plannen voor een groot hotel tegen de canyon wand op de plaats van de mijn. Het hotel zou 18 verdiepingen hebben met 800 kamers. De plannen gingen niet door. Het congres vond het een te grote aantasting van het park. Hotels bouwen in de Grand Canyon werd verboden en als compromis mocht men door gaan met de mijn 
activiteiten. 

In 1951 ontdekten geologen hoogwaardig uranium in de oude mijn. In 1956 kocht een particulier de claim om het uranium te delven. De gewonnen uranium was van hoge kwaliteit en de mijn had een hoge opbrengst. Het bedrijf bouwde liften en zelfs een kabelbaan om het erts te transporteren. In 1959 werd de kabelbaan vervangen door een verticale mijnschacht voor zowel het transport van de mijnwerkers als het erts. In 1963 verwierf het park de mijn locatie maar de eigenaar mocht doorgaan met de mijn exploitatie. Het erts ging voor verwerking naar een ertsmolen in Tuba City. Sinds 1956 produceerde de mijn 495.107 ton erts met 4,26 miljoen pond uraniumoxide U3O8. Bijproducten bij de winning van uranium waren 6,68 miljoen pond koper, meer dan 100.000 ounces zilver en 3.400 pond vanadium oxide. De waarde van het gedolven uranium wordt geschat op 40 miljoen dollar. Toen die ertsmolen in 1966 sloot, moest het erts naar Canon City in Colorado vervoerd worden. De mijn kwam in de problemen en werd overgenomen door Cotter Corporation. Door de dalende uraniumprijs en de hoge transport kosten, sloot de mijn in 1969. In 1987 verwierf de federale overheid de mijn en in 2008 werd de kop van de mijn afgebroken.

Het hele gebied was verontreinigd met uranium en door het verhoogde stralingsniveau gevaarlijk voor de volksgezondheid. Ongeveer tien hectare grond rond de mijn op de rand van de canyon was radiologisch vervuild (meer dan 0,057 mR/uur) met erts en afvalsteen. National Park Service was verantwoordelijk om het terrein schoon te maken. Het opruimen heeft jaren geduurd en vele miljoenen gekost. Heel vreemd dat de National Park Service het moet betalen en niet de exploitant van de mijn. Die had er anders genoeg aan verdiend. Alle gebouwen, liften etc. zijn verwijderd. Het terrein is afgesloten met hekken. 

Aan de overkant zien we nog een paar restanten van de mijn maar verder is er niet veel meer van te zien. Ze hebben alles afgebroken en opgeruimd. Alleen de informatie borden vertellen het verhaal van de mijn. We hadden geen idee dat er vroeger ook mijn activiteiten in de Grand Canyon waren.

Langs de North Rim zien we dreigende luchten met sneeuw en hagel. Af en toe schijnt de zon ook even en dat geeft leuke licht effecten. We lopen door naar de volgende stop en dat is Powell Point. Dit uitzichtpunt is ongeveer 800 meter verwijderd van Maricopa Point. Omdat we langs de rim lopen hebben we een prachtig zicht op de canyon beneden ons. Onderweg zien we een aantal kleine bloemen bloeien van fel roze tot kanariegeel. Omdat het hier hoog en nog koud is zijn het lage platgroeiende planten.

Dan zijn we bij Powell Point. Hier staat een monument om John Wesley Powell te eren.  Hij was waarschijnlijk de eerst man die de Colorado Rivier verkend heeft. Met bootjes zijn ze de rivier afgezakt en hebben ze de rivier in kaart gebracht. Dat was in 1869 en voor die tijd een gedurfde en geweldige prestatie. Af en toe zien we in de diepte een glimp van de Colorado River. Zelfs de brug die beneden in de canyon over de rivier gaat. Waarschijnlijk is het the Brigt Angel Suspencion Bridge. Je gaat over deze brug, en dus over de Grand Canyon, als je de Bright Angels Trail doet en bijvoorbeeld wilt overnachten op Bright Angels Campground in de buurt van Phantom Ranch.

Na 500 meter komen we bij Hopi Point. Hier zien we weer verschillende rotsformaties zoals The Battleship en Zoroaster Temple. Het is een ook populaire zonsopgang- of zonsondergangslocatie maar daar is het nu nog even te vroeg voor. De zon gaat nog lang niet onder. Nu begint het hier ook te sneeuwen, niet erg maar we worden er toch wat nat en koud van. Daarom besluiten we de rest met de bus te doen. Die komt er net aan en we stappen in. Lekker beschut en heerlijk warm.

Na ongeveer 1600mtr. stopt de bus bij Mohave Point. We blijven mooi zitten, nog even bijkomen. Wel gelezen dat je op deze locatie ook een mooie zonsopgang of zonsondergang kunt zien. Hier kun je ook de Colorado River goed zien en zelfs de stroomversnellingen van Hermits Rapids.

Weer verder en na 1800 meter is de volgen stop The Abyss. Hier bevinden zich hele steile rotswanden. Het is redelijk druk in de bus en de meeste mensen blijven zitten tot aan het eind, Hermist Rest. Het duurt nog even voor we daar zijn.

Eerst nog 1600 meter naar het volgende uitzichtpunt, Monument Creek Vista. Vanaf dit uitzichtpunt kun je verschillende rotsformaties in de canyon zien zoals Shiva Temple, Isis Temple en Temple of Ra. Waarom ze deze rotsformaties naar Egyptische en Indische goden hebben genoemd is ons een raadsel. Dat deze rotsen op tempels lijken kunnen wij ons wel voorstellen. Het zijn indrukwekkende rotformaties die van uit de canyon naar boven toe in een punt uitlopen.  Niemand stapt uit en op naar het volgende uitzichtpunt, Pima Point, die we na ongeveer 2900 mtr. bereiken. Daar stappen we uit. Pima Point is ook een goede plek voor een zonsopgang en zonsondergang. Vanaf dit uitkijkpunt kan je de Colorado River goed zien liggen, je ziet daar o.a. de stroomversnelling Hermits Rapids.

De laatste 1600 meter naar Hermits Rest lopen we wel. Het is weer droog en we zijn lekker opgewarmd. Onderweg zien we een apart vogeltje en een paar bloeiende planten. Mooi die heldere kleuren. Op het eind komen we bij het eindpunt Hermits Rest, het meest westelijke punt van de (West) Rim Trail. Hier woonde aan het eind van de 19e eeuw de kluizenaar (Hermit) Louis Boucher. In 1914 werd op deze plek een gebouw geplaatst als rustplaats voor toeristen. Het gebouw werd ontworpen door architecte Mary Colter. Bij de bouw maakte ze gebruik van natuurlijk materialen uit de omgeving zodat het in de omgeving past. Opvallend is de grote enorme open haard die midden in de ruimte ligt In 1987 werd het gebouw een nationaal monument. Tegenwoordig is in het gebouw een giftshop en een snackbar. De Hermit Trail, begint ongeveer ¼ mijl afstand van Hermit's Rest. 

Als we bij Hermits Rest aankomen, lopen we onder het stenen boogje door. Op een van de stenen staat Hermist Rest en in het midden onder de boog hangt een klok. Het gebouw is opgetrokken uit complete boomstammen en natuursteen. Als we binnen komen zien we de enorme open haard. Een groot gedeelte van de ruimte bestaat uit die open haard. Ondanks het weer is de haard niet aan, jammer. Aan weerskanten staan bankjes en stoelen en we zouden heerlijk van de openhaard kunnen genieten als die aan was geweest. Toch is het er heerlijk warm. We bestellen een kop warme chocolademelk en we genieten ervan. Nog even rondkijken en dan gaan we terug. Er zijn meer mensen die nu terug willen naar Grand Canyon Village. Het wordt al laat en iedereen wil nu terug. Als de bus aankomt stappen we allemaal in en rijden helemaal terug naar de transit point. Daar stappen we weer over op de blauwe lijn en rijden met de bus naar Mather Campground waar we onze camper opzoeken. De camper staat tussen de bomen mooi beschut. Ondanks dat het fris is, is het niet koud.

Vanavond is het bewolkt dus geen mooie zonsondergang en daarom blijven we in onze camper. Na het eten gaan we aan de slag met ons blog. Er is geen wifi dus slaan we het op en moeten we het later maar versturen. Dan gaan we even lezen op onze e-readers. Wel makkelijk die digitale boeken, klein en met heel veel boeken. Nog wat theedrinken en dan vroeg onder de wol. Morgen met de helikopter over de Grand Canyon, SPANNEND.

Vandaag met de camper 127 miles gereden.