Vrijdag 8 april 2016,
Op
de filmset
Vannacht
goed geslapen. De bouwvakkers zijn nog niet begonnen met de werkzaamheden.
Misschien houden ze rekening met de gasten maar het kan ook zijn dat we nog
vroeg zijn. We willen namelijk niet te laat naar Universal Studio’s. Onze
hotelkamer komt direct uit in de open lucht. De hotelkamers zijn in een
vierkant gebouwd en in het midden is een open ruimte. Als je met de lift wilt,
moet je beslist de kamersleutel gebruiken. Het is even uitproberen maar het
lukt prima. We gaan ontbijten en dat is goed verzorgd en we kunnen er eerst wel
weer tegen. Weer naar onze kamer en de koffers ophalen en dan naar parkeergarage
naar onze auto. Ja hoor… die staat klem. Helemaal tussen andere auto’s. Maar de
beheerder houdt zijn woord de blokkerende auto’s worden weggereden en wij
kunnen weg. Op naar de Universal Studio's, over de 101 north dwars door LA. Het
is maar 9,5 mile en het zou maar 18 minuten rijden zijn maar het duurt
natuurlijk veel langer. We zitten in de files, het auto infarct van LA. Het is
wel een makkelijk route naar de studio’s, steeds rechtdoor en daarom hebben we ook
voor de overnachting down town gekozen.
Toch is het een spannende rit, 5 baans weg en dus goed opletten. Dankzij de voorbereiding weten we welke afslag we moeten hebben. Trouwens de studio’s worden aangegeven en er is genoeg parkeergelegenheid. Overal staan mensen die je verwijzen naar de parkeerplaatsen. Als we onze auto parkeren dan hebben we zeker 20 personen geteld die ons de weg hebben gewezen naar de parkeerplaatsen. Het is hier super geregeld. Nu goed onthouden in welke parkeergarage we staan, welke rij en verdieping. Via een roltrap gaan we naar boven en de ingang. Voor dat je daar bent wordt je al overstelpt met indrukken van wat je om je heen ziet.
Het
is nog niet druk maar dat komt omdat we mooi vroeg zijn. Op het plein staat het
symbool van Universal Studio’s. Een grote open wereldbol met daarop de tekst
Universal Studio’s. Om de bol dwarrelt mist waardoor het spannend overkomt.
Heel veel bezoekers gaan op die plek op de foto en natuurlijk worden de nodige
selfies gemaakt.
In
de verte de uiteindelijke toegang tot het park, een grote poort met weer de
naam van de studio’s, ja ze maken wel reclame voor zichzelf.
De kaartjes hebben we al in Nederland gekocht en dat is vaak ook wel zo handig. Soms zijn ze zelfs uitverkocht ondanks dat ze massa’s mensen per dag kunnen hebben. De prijs viel ons wel tegen, voor die dagen dat wij in LA waren was de prijs bijna twee keer zo duur. Dat komt omdat juist gisteren de nieuw Harry Potter attractie werd geopend, ja en daar hangt een prijskaartje aan. Sommigen willen per se de eerste zijn en betalen de extra prijs zonder problemen. Wij konden niet op een andere datum dus het zij zo. Dit doe je maar een keer dus wat maakt het ook uit. Op de hele reissom zijn het maar peanuts.
Bij
het informatiecentrum krijgen wij onze front tickets. Het is een speciale pas
aan een lang koord dat je om je nek kan hangen. We staan met open mond te
kijken, alles is groot. Overal luide muziek, glitter en glamour. Ja dit zijn de
Universial Studio’s.
De
studio is opgericht door de Duitse immigrant Carl Laemmle op 8 juni 1912 als
Universal Film Manufacturing Company in New York. In maart 1914 kocht Universal
bij Los Angeles een 100 hectare grote kavel, om daar het "Wereldwijde
Centrum van de Entertainment" op te zetten: Universal City. In 1929 nam
zijn zoon, Carl Laemmle jr., de studio over en probeerde de reputatie van de
low-budget-studio op te krikken door flink te investeren in productie en
talent. De horror-klassiekers Frankenstein, Dracula en The Mummy werden door
deze stap gecreëerd (bekend als Universal Horror). Helaas waren deze films niet
financieel succesvol genoeg voor het bedrijf. Hierdoor was Universal gedwongen
naar plattere filmproducties over te stappen, die wel succesvol zouden zijn bij
het grote publiek. Aan het einde van de jaren '30 was de Laemmle-familie echter
al lang niet meer de baas binnen de studio. De studio’s zijn door de jaren heen
door verschillende partijen overgenomen tot wat het nu is. Omdat de productiekosten
te hoog werden verplaatsten de meeste filmmaatschappijen hun studio’s naar de
rand van de stad. Universial Studio’s verhuisde in 1964 naar de huidige
locatie.
De
Studio Tour werd oorspronkelijk opgezet om gestructureerde rondleidingen te
verzorgen en om gasten een blik te gunnen achter de coulissen van de
filmwereld. De eerste tour werd al gehouden in 1915.
Carl
Laemmle nodigde het publiek uit om alle actie achter de schermen te zien voor
een toegangsprijs van slechts $ 0,05, inclusief een lunch box met kip. In die
periode kon men ook verse producten kopen, omdat de toenmalige landelijke
Universal City nog steeds voor een deel een boerderij was. Deze originele tour
werd stopgezet rond 1930, als gevolg van de komst van de geluidsfilm. Later, in
1964, werden de moderne tours weer ingevoerd. De reden hiervoor was, de films
weer onder de aandacht van het publiek te brengen maar ook het verhogen van de
winst door de kaartjes kopende bezoekers. De tours waren zo’n succes en werden
zo populair dat het uitgroeide tot een pretpark en een evenement met meer dan 6
miljoen bezoekers per jaar. Door het aantal bezoekers behoort het complex tot
een van de grootste en staat het 17e op de wereldranglijst en 9e van de Noord-Amerikaanse
parken. De originele studio's zijn ook nog steeds in gebruik voor hedendaagse
producties. In de studio’s werden onder andere Desperate Housewives en Ghost
Whisperer opgenomen.
Universial
Studio’s is in zijn geschiedenis diverse keren beschadig door branden, in
totaal 9 keer. Een aantal branden hebben onherstelbare schade veroorzaakt aan
decorstukken, sets, films etc. Soms was er sprake van brandstichting maar in de
meeste gevallen was het domme pech, kortsluiting of onvoorzichtigheid van het
personeel.
De
laatste brand was in 2008. Tijdens het gereedmaken van de set voor opnamen voor
de volgende ochtend vatte een windblazer vlam. De brand werd te laat opgemerkt.
Tijdens het bestrijden van de brand raakten 17 brandweermensen lichtgewond. Die
was in een loods die voornamelijk gebruikt werd voor de opslag van decors. Veel
decorstukken, waaronder een complete nagebouwde buurt uit New York en de decors
van King Kong en Back to the Future, zijn verloren gegaan. Met de brand gingen
ook 40 tot 50 duizend digitale films en video’s verloren.
Het
park is in segmenten opgedeeld, er is een upper en lower gedeelte. Omdat we al
op het upper gedeelte zijn en het nog niet druk is, doen we dit gedeelte eerst;
daarom op naar de set van Harry Potter. Die is gisteren pas geopend dus we
treffen het. Veel uit de film is nagemaakt. Op een grote hoogte staat Zweinstein,
het kasteel en de leerschool van Harry Potter. Uit de tunnel komt de trein
rijden. Alles in winterse stijl, net echt alleen de echte temperatuur is
anders. Elk moment verwacht je dat Harry op zijn bezem over komt vliegen. Alles
uit de film is heel realistisch nagebouwd. Het is net het Harry Potter dorpje
uit de films, alleen dan met souvenirwinkels en restaurants. We kijken onze
ogen uit en dit is leuk. Het kasteel is heel prominent aanwezig dus daar gaan
we even kijken.
In de replica van Hogwarts Castel is een rit met een soort hangende achtbaan, Harry Potter and the Forbidden Journey. Dat willen we gaan doen. Geen idee wat ons te wachten staat en we gaan naar binnen. Als je de rit wilt doen moet je spullen zoals rugzak, tas etc. in een locker doen. Dit is hypermodern, je sluit je locker met je vingerafdruk. Dus onderweg je vinger niet kwijtraken want dan krijg je je kluisje niet meer open. Handen in je broekzak houden. We sluiten aan in de rij maar worden eruit gepikt omdat we speciale kaarten hebben. Blijkt dat we direct door mogen lopen. Das wel leuk en doet ons vipgevoel stijgen, u hum…. Je loopt door het kasteel en het is schemerig en donker dus moeilijk foto’s te maken. Onderweg zie je allemaal attributen en ruimtes uit de films van Harry Potter. Schilderijen die praten etc. Op het eind moeten we even wachten en in de tussentijd zie je de echte decorstukken en scenes uit de films. Als we omhoog kijken lijkt het net of zweven de kaarsen los in de lucht. Kunstig gemaakt.
Deze attractie noemen ze een darkride omdat alles heel donker en schemerig is. Dan komen de karretjes eraan, deze staan haaks op de baan. Het is een soort kast/zitbank waar je in gaat zitten. Er kunnen vier bezoekers per kar/zitbank mee. Deze zitbank zit vast aan een robotarm waarmee bewegingen kunnen worden gemaakt. Deze robotarm zit op een spoorrail die door het hele kasteel heen loopt. Tijdens de rit beweegt, kantelt, zwenkt en schokt het zitbankje door de robotarm waardoor het heel realistisch overkomt.
Alles
gaat heel vlug, je moet snel in stappen, een beugel gaat over je heen en nog
even checken en daar ga je. Omdat je aan de arm van een robot zit heb je het
gevoel dat je los zit, geen contact meer met de ondergrond hebt. Hierdoor krijg
je het gevoel dat je vliegt en dat klopt ook. Het is net of zit je alleen op
een turbo bezem en vlieg je met Harry mee. Je gaat niet over de kop maar zoals
wij het mee maken is dit ons al meer dan genoeg. Later lezen we dat de baan
soms een snelheid kan halen van maximaal 37 km/u per uur.
De
darkride gaat door echte scènes en wordt afgewisseld met drie speciale HD-projectieschermen.
Deze schermen draaien mee met de rail en dus gedurende korte tijd wordt het
zitbankje als het ware in het scherm geparkeerd. Ondertussen laat de robotarm
het zitbankje met de film meebewegen. Daardoor beweegt het zitbankje en het scherm
synchroon met de spoorrail en dit geeft een heel apart gevoel.
Tijdens
onze rit krijgen we het gevoel dat we actief mee doen in een aantal scenes, zoals
een zwerkbalwedstrijd, man wat gaat dat (voor je gevoel) hard en de scenes van de
beukwilg en dementors. Tijdens de rit ben je, je gehele oriëntatie kwijt en als
het afgelopen is, lopen we beduusd naar de uitgang. Nog helemaal dizzy van de
indrukken, de rit en de scenes. Dit was eerst wel heftig genoeg op de vroege
morgen. Alle vingers zitten er nog aan dus kunnen we onze rugzak weer
ophalen.
In
de set van Harry Potter is ook een gezinsvriendelijke achtbaan, the Flight of
the Hippogriff maar daar hebben nu even geen trek in. Bij de ingang van deze
achtbaan is een podium en daar is een optreden van een klein koor van
Zweinstein studenten die begeleid worden door hun grote kwakende kikkers. Leuk
en grappig.
Na
afloop van de voorstelling lopen we nog even over de set. Even kijken bij de
winkeltjes en andere dingen die met Harry Potter te maken hebben. Overal is wel
wat te zien. Vitrines met theepotten en kopjes die zichzelf inschenken.
Kooitjes met (nep)vogels die bewegen, kistjes die opengaan en waar een pratende
kikker in zit. Overal is wat te zien en beweegt wat.
Er is ook een “postkantoor” maar eigenlijk is het een souvenirwinkel. Er is van alles te koop en het is er druk. Wat hebben die Amerikanen toch met souvenirs? Het is trouwens heel leuk in gericht. Hier is de moderne post is nog niet ingetreden. De uilen zitten, op stok, te wachten tot ze een brief weg moeten brengen. Het lijkt heel echt. Ze bewegen, knipperen met hun ogen, draaien hun kop en het is net of kijken ze je aan. Het gebouw lijkt ook aan de binnenkant net of het heel oud is. Kringen in het plafond, spinnenwebben en op de pakjes ligt stof.
Zoals we al gewend zijn, maken de Amerikanen overal een show van. Personeel loopt rond om de souvenirs aan de man en vooral aan de kinderen te brengen. Trouwens al het personeel draagt kleding uit de film. Vaak lange mantels en een soort mutsje. Het is allemaal in stijl. Een verkoopster loopt, in kleding van de Harry Potter film, door de winkel met een boek. Dat boek gaat uit zichzelf open en gaat zingen, leuk. Overal kun je toverstokjes kopen, de mantel van Harry en natuurlijk tovenaarshoeden. Ze vinden ook gretig aftrek. Het is leuk te zien dat de kids al helemaal op gaan in hun rol als jonge tovenaar. Vliegende bezemstelen zijn er ook te koop. Dat hadden we eerder moeten weten. Dan hadden we ons de tickets voor de terugreis kunnen besparen. We kijken even op het prijskaartje. Made in China en er zit geen gebruiksaanwijzing bij dus het wordt niks. Op straat staat een groot vat waar je Butterbier kan krijgen. Wat het is weten we niet maar het weer is er niet naar om een biertje te drinken. De lucht is dreigend en we hopen het dat het droog zal blijven.
Langs
de Hogwards Expres lopen we weer naar de uitgang van de Harry Potter set. Het
plan is nu een Studio Tour te maken. Die is een stukje verderop. Via een
roltrap, ja Amerikanen lopen niet, moeten we naar beneden. Beneden begroet
Marilyn Monroe ons. Ze zit zeker even in de wachtstand voor de volgende
filmopname. Ook nu hebben we weer baat bij de first in line. We mogen apart
helemaal vooraan staan al hoeft dat eigenlijk niet. Het is hier ook nog niet
druk. De Studio Tour is ook bekend als The Backlot Tour. De tour is altijd al het hart geweest van Universial Studio’s, al is er door de jaren heen veel veranderd. Het is een rit van 45 tot 60 minuten en je wordt begeleid door een live gids. Een elektrische tram neemt je mee naar de filmsets en de locaties waar de vele shows plaatsvinden. Tijdens de tour wordt je een blik gegund achter de schermen. We gaan zitten en de tour begint met een video-introductie van Jimmy Fallon en dan gaan we op weg naar The Back Lot. Tijdens de rit krijgen we op een videoscherm tekst en uitleg. Ook de gids vertelt wat er gebeurt maar die is verschrikkelijk flauw, we hebben liever dat hij zijn mond houdt. Hij straalt het uit dat hij weer zijn riedeltje af moet draaien. De trip gaat langs diverse filmsets, filmrekwisieten, decorstukken en attracties. Eerst rijden we langs allerlei grote hallen waar opnamen in gemaakt worden. Aan de gevels hangen borden, met het jaartal, welke films er gemaakt zijn.
De
tram gaat als eerste langs het Courthouse Square sectie en andere gebouwen in
The Back Lot. De set bestaat uit verschillende gevels met als hart een Amerikaans
stadsplein en een gerechtsgebouw als middelpunt. De set is het meest bekend als
het centrum van Hill Valley in de Back to the Future trilogie. Vaak staan er
alleen maar de voorgevels. Zo zie je maar je wordt gewoon voor de gek gehouden.
We moeten even stoppen omdat een grote verreiker met filmset stukken aan komt
rijden. Ze zijn weer druk bezig de set en de gebouwen aan te passen. Als je
hier zo door heen rijdt, lijkt het inderdaad net echt en al helemaal als er
acteurs op straat zouden lopen. 
Daarna komt er een tunnel die naar de King Kong attractie leidt. Echter er is iets aan de hand en we moeten om rijden. Vervolgens naar de set van Jurassic Park voor een ontmoeting met een Dilophosaurus. Verderop staat een bus in brand geen idee bij welke film dat hoort. De tocht gaat langs een Flash Flood, door het oude Mexico, door een aardbevingsgebied van the Big One. Dan een bezoekje aan Jaws. We rijden langs een haventje en het nodige staat al in brand, Jaws heeft al toegeslagen. We verwachten elk moment dat de haai zal verschijnen. Niet dus. Als je denkt dat Jaws niet meer tevoorschijn komt duikt hij plotseling op naast de tram en neemt ons bijna te grazen.
Vervolgens komen we bij Whoville uit How The Grinch Stole Christmas en het Bates motel from Psycho. De hotelgast komt uit zijn kamer met in zijn armen een lijk en kiepert die in de openstaande kofferbak. Je zal dat elke 10 minuten maar moeten doen. Ik denk dat ik daar niet vrolijk van word. De volgende set is het gecrashte vliegtuig uit War of the Worlds. Dit is toch wel indrukwekkend. Je ziet het weleens op televisie maar nu rij je er tussendoor en je weet dat het niet echt is…. maar toch. Misschien komt dat ook omdat de kleuren van het vliegtuig op die van de KLM lijken.
Als
laatste kom je bij Fast & Furious en hier belanden we in een
vecht/schietpartij. Deze set vinden we niet zo spectaculair en zegt ons ook
weinig. Het is een beetje té. Het was leuk deze tour te doen. Het geeft je echt
en indruk hoe films gemaakt worden. Dat ze op een heel klein terrein de indruk
wekken of heb je met een wereldstad te maken. Knap hoor.
Nu op naar de Lower Lot. Daar zijn een aantal attracties en een daarvan willen we gaan doen, Jurassic Park. De Lower Lot is de kleinste van de twee percelen. Er zijn drie thrill rides in dit deel van het park zoals Jurassic Park: The Ride, Revenge of the Mummy (waar eerst de ET Adventure stond) en het meest recentelijk The Transformers: The Ride.
Jurassic
Park is een wateravonturen achtbaan die ons meeneemt door de gebeurtenissen van
de eerste film. Ook nu kunnen we gelijk doorlopen, man wat is dit toch
heerlijk. We stappen, met een groot aantal anderen, in een bootje en gaan op
weg door de jungle. Eerst langs vredelievende dino's maar al gauw worden we
achterna gezeten door raptors. Het is een leuk vaartochtje maar niet echt
spectaculair. Misschien komt dat ook wel door de attractie van Harry Potter en zijn
we het nodige al gewend.
Op het eind worden we achterna gezeten door een grote, woeste T-rex. Op het nippertje kunnen we ontsnappen door met een 28 meter een steile duik naar benden te racen. Onze maag zit achter de oren en het is nog niet eens halftien!
Uitstappen
lukt niet gelijk, er is ergens een storing en we moeten een behoorlijke periode
in het bootje blijven wachten. Wij blij dat de storing niet in de route zelf
was maar op het eind. Eindelijk kunnen we eruit en we willen even kijken hoe
anderen de steile val ervaren. Ja gewoon even leedvermaak. Het is voor de
meesten een complete verrassing en het gillen is niet van de lucht. Je kunt het
weten als je in de wachtrij staat kun je het eindpunt zien alleen sta je er
niet bij stil dat jou dit straks ook te wachten staat.
Bij deze locatie is ook de Raptor Encounter. Dat is een liveshow naast de Jurassic Park met een roofvogel show. Om de ride staan levensechte dinosaurussen die je gemeen aan staan te kijken. Je zou er bang voor worden al zijn sommigen wel aaibaar. Er staat ook een leuk bordje, leuke humor. Vlakbij is The Revenge of the Mummy. Dat is een hoge snelheid indoorachtbaan. Even kijken maar we hebben eerst wel genoeg meegemaakt. Onze maag is nog niet gezakt. Buiten de ride staan een paar medewerkers in Egyptische kleren. Je kunt ermee op de foto. Sommigen doen dat zelfs met een klein kindje op de arm. Die zet het op een schreeuwen en dat kunnen wij ons best voor stellen. De nieuwste rit op de Lower Lot is Transformers. In The Ride 3D maakt men gebruik van high-tech technologie om een strijd tussen de Autobots en de Decepticons met 4K-3D-schermen en flight simulator rit voertuigen te simuleren. Deze ride slaan we helemaal maar over.
Universal
Studios Hollywood is dus opgesplitst in twee gebieden, de Upper en de Lower
Lot. Ze liggen op verschillende niveaus en zijn verbonden door een reeks van
roltrappen genoemd Stairway. Het is een behoorlijke hoogte. Op de hoek staat de
bemanningscapsule van Apollo 13. We vermoeden dat die van de film Apollo 13
komt, Houston we have a problem.
The
Upper Lot is de thuisbasis voor de attracties voor families. De start is bij de
Mission Revival en het eindigt bij de nieuwe Universal Plaza die geopend werd
in 2013. In deze straat zijn heel veel themalanden met elkaar verbonden. The
Upper Lot is de thuisbasis van tal van shows waaronder de Universal's Animal
Actors, de Special Effects Stage, Waterworld, en Shrek 4D, een 3D-film.
The
Upper Lot beschikt ook over Springfield, het thema van " The Simpsons
" tv-show. Het bevat ook de comedic motion simulator, The Simpsons Ride. De
Despicable Me met de Minion Mayhem motion simulator rit heeft ook een eigen
thema-gebied. Dat bevat ook een grote openlucht speeltuin met een droog en nat
gedeelte. Het heet Super Silly Funland en bevat een spinner rit genaamd de Lab
Cafe The Silly Swirly Gru en Despicable Delights.
Waterworld
of the Live Sea War Spectacular attractie is gebaseerd op de film uit 1995 van Waterworld.
Het verhaal begint met de terugkeer van Helen uit "Dryland". Haar
vrienden verblijven op een drijvend atol en zijn al jaren op zoek naar droog
land. Ze vertelt haar vrienden dat ze “Dryland” gevonden heeft, maar er zijn
meer kapers, “de Smoker” op de kust. De show duurt ongeveer 16 minuten en omvat
stunts op het water, land, en in de lucht en wordt ondersteund met, vuur,
water, en andere speciale effecten.
Helen
treft haar vriendje en vertelt over Dryland als met veel geweld de Smokers
eraan komen. Een grote speedboot die met veel geweld binnen komt stormen. Om de
boot scheuren Jet Ski’s die spectaculaire stunts doen. Ze duiken zelfs onder
water. Dan komt baas van de Smokers binnen varen. Een grote propellerboot met
voor in de stoel de hoofd Smoker, een lekkere bullebak. Dan gaan de remmen los
en wordt er gevochten. De Smokers willen Helen in handen krijgen zodat die kan
vertellen waar Dryland is.
Overal op de set zijn ze aan het stunten. Duiken van de toren, zó het bassin in en via een kabel van de ene locatie naar de andere. Er wordt gevochten en men zit elkaar achterna. Als de nood het hoogst is voor de Drylanders, stort er een watervliegtuig in het bassin. Je schrikt je rot als dat ding plotseling over de achterwand komt en voor je neerploft.
De
apocalyps gebeurt met geweldige explosies, veel vuur en rook. Heel spectaculair
allemaal en we hebben met volle teugen genoten. De acteurs hadden er ook echt zin
in
en hebben het heel goed gedaan. Echt een aanrader. Nog onder de indruk gaan
we naar een andere show de animal actors. Dat is een stuk rustiger.
Universal
Animal Actors is een van de oudste voorstellingen van het park. Het geeft bezoekers
een goed beeld hoe er met dieren in de film gewerkt wordt.
Simpel
gezegd, Universal's Animal Actors is een eenvoudige combinatie van dierlijke
demonstraties, trucs, en een sneak preview van een aantal van Hollywood’s insider
technieken. Het heeft wel iets van de Special Effect Stage maar dan met dieren.
Tijdens de show maak je kennis met exotische vogels zoals papagaaien en uilen,
honden, katten, varkens en andere bijzondere dieren.
Omdat
het regent kan de show niet buiten plaatsvinden. Ze kijken of er ook een andere
oplossing is. We kunnen de dieren nu zien in een grote overdekte gang achter de
tribunes. De bezoekers moeten in twee rijen gaan staan. De dieren met
verzorgers staan dan, op een redelijke afstand van elkaar, in die gang. Wij
kunnen er dan langs lopen. De dieren bekijken en vragen stellen.
Het is jammer dat door de regen de show niet door gaat maar dit is ook wel leuk. Vooral voor de kinderen. De dieren mogen geaaid worden. Op afstand kijken we toe en horen de tekst en uitleg van de verzorgers. Je krijgt alle gelegenheid foto’s te nemen al is het soms dringen. Vooral bij de uil van Harry Potter. Na een tijdje hebben we het wel gezien en gaan op weg naar de Special Effects.
Uit
het publiek worden ook mensen gevraagd even mee te doen bij de demonstraties.
Een vrouw moet helpen bij een steekpartij. Ze wordt aangevallen met een “nep”
mes en het bloed spuit uit de arm. Dam laten ze zien dat het mes mee buigt mee
en met een pompje wordt het nepbloed uit het mes gepompt. Ja zo kunnen wij het
ook. Een ander wordt in een astronauten pak gehesen en ze laten zien hoe hij
door de ruimte zweeft. De vrouw van de aspirant astronaut krijgt een
hartverzakking als ze haar man ziet zweven. Als hij weer op aarde is en de helm
af gaat is het niet haar man maar een van de acteurs. Ja de Amerikanen nemen geen
risico’s, maar leuk was het wel. Deze show was best leuk om mee te maken. Veel
geleerd en erg genoten.
Het
regent nog steeds en we gaan een restaurant binnen om even wat te eten en te
drinken. Even droog zitten en opwarmen. Het is leuk binnen te zitten. Je ziet
allerlei volk langs komen. Het is vermakelijk te zien wat er allemaal om stapt.
Dan gaan we naar City Walk. Dat is een straat met een Engels en een Frans
gedeelte. Ook allemaal weer heel kunstig nagemaakt. Je waant je echt in
Frankrijk met een Franse politieagent, stokbrood, zitjes voor een bistro etc.
Er is ook een Amerikaans gedeelte met de uitstraling van een oude straat uit 1900. In de gebouwen zitten restaurantjes, souvenirwinkeltjes en andere zaken die met de filmwereld te maken hebben. We lopen wat door de straatjes heen en ondanks het druilerige weer genieten we van wat we om ons heen zien. Voor de kinderen is er ook veel te zien, zoals de Minnions en de Simsons. Niet echt onze dingen dus dat laten we aan ons voorbij gaan.
Aan
het eind van het straatje zien we een regisseursstoel en natuurlijk willen wij
ook wel even weten hoe dat voelt. Take one and actie. Verderop is een oploopje
even zien wat daar te beleven is. In een hokje staat een nep ezel en die
reageert op vragen en steekt iedereen de gek aan. Hij heeft hele leuke humor en
het is echt lachen. Diegene die het doet verdient een pluim. Vooral de
conversatie tussen de ezel de kinderen en hun ouders over zakgeld en uitgaan is
leuk. De ouders staan soms met het schaamrood op de kaken.
Het is mooi geweest ons hoofd zit vol, van het slenteren moe en van de regen wat koud geworden. We zoeken onze auto op en hopen dat we goed onthouden hebben waar we moeten zijn. Gelukkig gaat dat goed en vrij vlot zijn we bij onze auto.
Universal
Studio’s is heel bijzonder om te zien. Ze hebben ook een aantal hele grote
successen gehad met bepaalde films. Sommige films hebben een vermogen
opgebracht maar ze moeten er ook veel voor doen om bij de top te blijven.
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hollywood,
ja heel bijzonder en als je in Los Angeles bent, is het zeker de moeite waard
een aantal zaken m.b.t. de filmwereld te bezoeken. Universal Studio’s vonden
wij geweldig. Voor die tijd hebben we erg zitten twijfelen naar welke studio’s
wij zouden gaan. Ook Warner Bros stond op ons lijstje, maar ja je moet kiezen.
Het
toen kleinschalige bedrijf is opgericht door de broers Warner, Harry Warner
(1881–1958), Albert Warner (1883–1967), Sam Warner (1887–1927) en Jack Warner
(1892–1978), kinderen van een Joods-Poolse emigrant uit Krasnosielc (toen
Russische Rijk). De 4 broers kochten een camera met de opbrengst van de verkoop
van het gouden horloge van hun vader. Dit was het begin van de rest van hun
succesvolle carrière. In 1923 was Warner Brothers Studios een feit.
Warner
Bros produceert en verkoopt verschillende soorten producten zoals; films,
spellen, muziek, dvd’s en heeft verschillende pretparken verdeeld over de hele
wereld. Namelijk in Australië, Spanje, Abu Dhabi en Duitsland.
Bij
Warner Bros kun je ook rondleidingen doen maar het is niet zoals bij Universal
Studio’s, een aan de film gewijd pretpark. Het is een echt filmcomplex waar
televisieprogramma’s en films geproduceerd worden en waar het publiek een
kijkje achter de schermen mag nemen. Na een inleidende film over de
geschiedenis van Warner Bros gaat men met wagentjes door de filmsets van Ocean
13, door een klein formaat decor van New York en een decorwijk van Chicago. De
rit eindigt in een museum met decorstukken uit bekende films en spullen van
bekende filmsterren. Een viptour is ook mogelijk.
De
studio staat bekend om het openingslogo, dat een grote berg met een ring van
tweeëntwintig sterren bevat. De berg wordt Majestic Mountain genoemd en is
bedacht door Paramount-medeoprichter William Wadsworth Hodkinson.
Paramount
Pictures is een van de oudste filmmaatschappijen ter wereld, met een historie
die teruggaat tot maart 1912. Het is een van de laatste filmmaatschappijen die
nog in Hollywood zit. De andere zitten allemaal in andere stadsdelen. Het is
voortgekomen uit de Famous Players Film Company, die in 1912 werd opgericht. In
1989 werden alle industriële bezittingen van Gulf+Western verkocht en werd het
concern hernoemd naar Paramount Communications. In 1994 werd het bijna
failliete Paramount Communications overgenomen door Sumner Redstones Viacom.
Tussen
1981 en 2006 distribueerden Paramount Pictures en Universal Studio’s hun films
gezamenlijk buiten de Verenigde Staten via het bedrijf United International
Pictures. Dit bedrijf verzorgt ook de distributie van DreamWorks SKG-films
buiten Noord-Amerika. Het terrein van de filmmaatschappij is bijna net zo groot
als Disneyland, 30 ha, en dagelijks werken er meer dan 5000 mensen. Op het
terrein worden twee uur durende rondleidingen gehouden. Met kleine trolleys
worden de bezoekers oever het terrein gereden.
Meerdere
films (deels) geproduceerd of gedistribueerd door Paramount wonnen een Academy
Award voor beste film zoals onder andere The Lost Weekend (1944), The Godfather
(1972), The Godfather: Part II (1974), Forrest Gump (1994), Braveheart (1995),
Titanic (1997) (coproductie met 20th Century Fox).
Het
was de bedoeling dat we nog een stuk van de Mulholland Drive zouden rijden en
dan naar het Getty Center en vervolgens naar ons hotel. We zijn moe en gezien
de tijd en het weer zien we daarvan af. We besluiten gelijk door te gaan naar
ons hotel, de Queen Mary in Long Beach. Het is spitsuur dus het zal wel even
duren voor we er zijn.
Wat
we dus niet gaan doen is dus de Mulholland
Drive. Deze is vernoemd naar de ingenieur William Mulholland. Het is een
bekende weg die door de heuvels van Los Angeles gaat. De weg gaat over de Santa
Monica Mountains en de heuvels van Hollywood en verbindt zo twee delen van de
US Route 101. Mulholland Drive kruist diverse andere belangrijke wegen, zoals
Coldwater Canyon, Laurel Canyon Boulevard en de Sepulvede Boulevard. Je hebt
The Mulholland Drive en Mulholland Highway maar het zijn twee verschillende
wegen.
Een
deel van Mulholland Drive is
onverhard en ontoegankelijk voor motorvoertuigen. Dit deel is erg populair
onder wandelaars, mountainbikers en ruiters. Het sluit ook aan op andere
onverharde wegen en vormt daarmee een ideale omgeving voor recreanten.
Mulholland
Highway loopt verder naar het zuidwesten en eindigt in State Route 1 in Leo
Carrillo State Park nabij de Stille Oceaan en de grens van Los Angeles County
en Ventura County.
Het
is jammer dat we het J. Paul Getty Museum of het Getty Center over moeten slaan. Het moet een bijzonder en mooi
museum zijn. Het is het kunstmuseum in Californië. Het heeft twee vestigingen:
het Getty Center en de Getty Villa. Het Getty Center is gevestigd in Brentwood,
een wijk in het westen van Los Angeles. Het museum huisvest de collecties van
de westerse kunst van de middeleeuwen tot heden. Jaarlijks komen hier ca. 1,3
miljoen bezoekers en het is daarmee een van de meest bezochte musea van de
Verenigde Staten.
In 1945 kocht J. Paul Getty, een oliemagnaat en in zijn tijd een van de rijkste mensen ter wereld, 26 hectare land bij Malibu. In zijn woning bracht hij zijn kunstverzameling onder die bestond uit Griekse en Romeinse artefacten, Franse meubels uit de 18e eeuw en schilderijen van Europese meesters. Vanaf 1954 stelde hij zijn woning af en toe open voor het publiek. In 1968 begon hij met de plannen voor het bouwen van een villa in Romeinse stijl, die zou dienstdoen als museum voor zijn collectie.
Na
Getty’s overlijden, in 1976, ging het museum en de collectie op in de J. Paul
Getty Museum Trust. Deze trust was opgericht in 1953 en nam het beheer van de
collectie en het museum op zich. De Getty Trust is een van de rijkste museale
instellingen ter wereld met een geschat vermogen van US$ 5,6 miljard. In 1997
werd het nieuwe Getty Center geopend in het nabijgelegen Brentwood en de
collectie werd in het nieuwe museum ondergebracht.
Het is een geweldig complex met een mooie architectuur. Het originele museum in Malibu werd volledig gerenoveerd en opende zijn deuren opnieuw in 2006 als een educatief centrum voor Griekse, Romeinse en Etruskische kunst. De Getty Villa, zoals het vernieuwde complex nu genoemd wordt, behield zijn originele structuur, maar werd omringd met nieuwe gebouwen zodat de beschikbare oppervlakte bijna verdubbeld werd.
Een
groot deel van de collectie kan men raadplegen op de website van het J. Paul
Getty Museum. De verzamelingen van het Getty Museum omvatten o.a. fotografie,
kunsthandwerk, oudheidkundige, (kunst)voorwerpen, schilderijen, tekeningen en
nog vele andere zaken.
De
rit naar Long Beach is niet moeilijk. Veel over de Interstate 101 south en dan
de 710 south en we kunnen bijna steeds recht doorrijden. We blijven ons
verbazen over de grote wegen met allemaal flyovers. Soms 4 banen boven op elkaar
die elkaar dan ook nog kruisen. Snel gaat het niet, het is vrijdagmiddag en we
zitten in de weekend spits.
Toch rolt het redelijk door en na dik een uur zijn
we op de plaats van bestemming. Het hotelschip The Queen Mary op 1126 Queens
Hwy, Long Beach. Het is wel indrukwekkend hoor als je daar op de parkeerplaats
staat en het enorme schip daar langs de kade ziet liggen. De auto wordt
geparkeerd en we lopen naar het schip. Als we langs de kade lopen zien we ook
een Russische onderzeeër liggen. Die ligt tussen de kade en de Queen Mary.
Straks maar even kijken wat dat is. We lopen tot halverwege de kade en kunnen
dan via een brug naar een soort lift. Na een paar verdiepingen moeten we
uitstappen en lopen over een soort loopbrug naar het midden van dit oude
cruiseschip waar de incheckbalies zijn. Mooi allemaal hoor, niet extreem luxe
maar mooi om te zien.
Even
wachten voor we geholpen worden en dan zijn wij aan de beurt. Van tevoren
gereserveerd dus het gaat heel vlot. De baliemedewerkster informeert ons over
van alles en nog wat. We mogen de auto ook op het terrein bij de kade zetten,
dan hoeven we ook niet ze ver te slepen met de koffers. We krijgen een
parkeerkaart, die kost wel een paar centen, die we morgen weer kunnen gebruiken
bij het uitrijden. Als we ook Wifi willen, ja graag maar daar moeten we apart
voor betalen.
Je
kan het schip ook bekijken alleen het is nu gesloten omdat het geregend heeft.
De trappen en het dek zijn glad en daardoor te gevaarlijk. De eigenaar neemt
geen risico’s op ongelukken en dus van claims. Jammer, we hadden graag het
schip willen bekijken. Zo vaak krijg je niet de kans om zo’n oude oceaanstomer
te bekijken. Ons kamernummer is A26 en we krijgen een plattegrond mee. Dat is
maar goed ook want voor dat je het weet verdwaal je. Eerst gaan we naar onze
hut en die hebben we al vlot gevonden. Klein maar prima. Terug naar het
parkeerterrein om de auto p te halen en naar het parkeerterrein bij de Queen
Mary te rijden. Dat gaat prima en vlakbij de ingang kunnen we de auto kwijt.
Koffers eruit en de auto helemaal leeghalen omdat we morgen de camper ophalen.
Weer terug naar onze hut en ons installeren, douchen en verkleden. Heerlijk,
even lekker bijkomen van deze enerverende dag. Dan is zo’n hotelboot wel
heerlijk. We hebben geen zin meer de stad in te gaan om te eten en besluiten
hier aan boord te eten. Dat kan ook. We hebben niet gereserveerd en we gokken
het er maar op of er nog plek is. Daardoor hebben we nog even tijd om het schip
een de binnenkant te verkennen.
Toen
Duitsland eind jaren 1920 de passagiersschepen Bremen en Europa in de vaart
namen en ook nog eens de Blauwe Wimpel van de Mauretania won was voor de
Britten de maat vol. Zij wilden hun koppositie op de trans-Atlantische route
niet prijsgeven. White Star Line kwam met de Oceanic. Dat zou een
60
000-tons schip worden. Dit schip mislukte omdat White Star Line bijna failliet
ging.
Cunard
Line Star kwam toen met plannen voor
een
75 000-tons schip.
Het
schip werd gebouwd bij de werf van John Brown and Co. in Clydebank, Schotland.
De bouw begon in december 1930. Tijdens de bouw heette het schip 'romp nummer
534'. Maar de Grote Depressie sloeg ook in Europa hard toe. In december 1931
moest Cunard Line vanwege gebrek aan geld de bouw van het schip stilleggen.
Cunard ging naar de Britse regering om een lening te vragen. Deze werd
toegekend onder de voorwaarde dat Cunard zou fuseren met aartsrivaal White Star
(de eigenaar van de Titanic). Dat gebeurde in april 1934. Toen kwam de lening
vrij. Het was een lening van zo'n 10 miljoen pond, genoeg om twee schepen van
80 000 ton te bouwen.
Toen
de bouw in december 1931 werd gestaakt, was de romp al bijna klaar. Die was
intussen behoorlijk geroest, maar kon snel hersteld worden: de bouw werd hervat
in april 1934 en op 26 september van datzelfde jaar werd de romp te water
gelaten. Voor 3,5 miljoen pond werd het schip, 311 meter lang, 36 meter breed
en 55 meter hoog, geheel afgebouwd.
Het schip werd gedoopt door koningin Mary, in het bijzijn van haar man George V, koning van Groot-Brittannië en keizer van India. Het schip heette Queen Mary en was vernoemd naar deze koningin. De Queen Mary bevatte als liner twee overdekte zwembaden, beauty salons, bibliotheken, en kinderdagverblijven voor kinderen voor alle drie klassen, een muziekstudio en collegezaal, een wereld telefoon, outdoor paddle-tennisbanen en een hondenkennel. De grootste zaal was voor de eerste klasse met de belangrijkste eetkamer (grand salon), verspreid over drie verdiepingen. Het was ook de eerste oceaanstomer die werd uitgerust met een eigen joodse gebedsruimte. Dit was om duidelijk aan te tonen dat de Britse rederijen geen racisme dulden gezien de situatie op dat moment in Nazi-Duitsland.
Het
schip kreeg veel kritiek, het publiek vond het te traditioneel. Sommige mensen
vonden het zelfs slechts een vergroting van de Aquitania, die toch echt uit
1914 kwam. De interieurstijl was Art Deco. Dat was in die tijd modern, maar het
schip was bij lange na niet zo hypermodern als de grootste rivaal, de Normandië
van French Line. Ook al was de Normandië moderner dan de Queen Mary, toch was
de Queen Mary succesvoller.
Tijdens
de Tweede Wereldoorlog werden de Queen Mary en de iets grotere en jongere Queen
Elizabeth ingezet om troepen naar Europa te vervoeren. De twee schepen waren de
grootste en snelste troepentransportschepen die de geallieerden tot hun
beschikking hadden. Hun hoge snelheid maakte het voor U boten moeilijk om ze
aan te vallen.
Even
naar buiten om wat foto’s te maken. Om het schip ligt een golfbreker of pier.
Er staat een hek maar er zit een gat in waar ik me door heen kan wringen. Je
zal hier wel niet mogen komen maar zo heb je een mooi zicht op de Queen Mary en
Long Beach. Er maar op wagen, kijken waar het schip strandt en maar hopen dat
ze me niet aanhouden. De golfbreker bestaat uit supergrote betonblokken.
Uitkijken dat je er niet van afglijdt en ertussen belandt. Van af deze locatie
mooie foto’s kunnen maken. Mooie panorama foto’s van Long Beach aan de overkant
wat ze ook het Water Front noemen. Grote gebouwen domineren de skyline en
daarvoor ligt een enorme jachthaven. In de verte zien we ook het Aquatic Park
met het Aquarium of the Pacific.
Dit is een gigantisch aquarium, net zoals in
Monterey, met meer dan 12.000 dieren en verschillende onderwaterecosystemen.
Een populaire attractie in het aquarium is de ruimte waar je haaien kunt
aanraken.
Long Beach is een middelgrote stad in Californië. De stad
huisvest de etnisch meest diverse populatie in de Verenigde Staten. Het is opvallend
welvarend. Dit komt door de winstgevende havenbedrijven die er zijn gevestigd.
De haven van Long Beach is de op een na grootste haven van Amerika. Het is
voornamelijk een containerhaven. Vaak wordt de stad als deel van Los Angeles
gezien maar dat klopt niet. Long Beach is een onafhankelijke stad geniet
zelfbestuur.
Aanvankelijk
woonde in het gebied waar nu Long Beach ligt de zogenoemde Tongva-stam. Dit was
een indianenstam die gedurende de 19e eeuw door de kolonisator Spanje werd
verdreven. Ontdekkingsreiziger Cabrillo noemde de baai die hij ontdekte 'de
baai met de rook', omdat hij allerlei rooksignalen vanaf een heuvel zag
opstijgen.
De
heuvel gaat tegenwoordig onder de toepasselijke naam Signal Hill door het
leven. Het gebied werd verdeeld tussen twee landeigenaren en viel dus uiteen in
twee aparte gebieden, die respectievelijk Rancho Los Cerritos en Rancho Los
Alamitos werden gedoopt. De twee historische ranches zijn tegenwoordig nog
steeds opengesteld voor bezoekers. Op de ranch van Los Alamitos kun je enkele
historische landbouwkundige gebouwtjes zien, waaronder een nog steeds werkzame
smidse. Verder bestaat het land uit verschillende tuinen en kun je er een
ranchhuis van circa 1880 bekijken. Los Cerritos beschikt eveneens over diverse
historische panden en heeft ook een bibliotheek waar je allerlei historische
informatie kunt opzoeken.
Gedurende
de 19e eeuw kwamen meer kolonisten naar het gebied waar nu Long Beach ligt. Zij
stichtten de stad Long Beach. Aan het begin van de 20e eeuw groeide Long Beach
uit tot een badplaats. Veel toeristen werden getrokken door de ‘Pike’, een
groot recreatiegebied met talloze attracties. Toen er in 1921 olie werd
ontdekt, kon de echte grote groei beginnen en steeg de bevolking explosief. Er
braken gouden tijden aan voor de jonge industriële stad, die echter bruut ten
einde kwamen in 1933.
De
stad werd opgeschrikt door een aardbeving van 6,3 op de schaal van Richter. 120
mensen overleefden de aardbeving niet. Na 1933 werd er dan ook nauw op
toegezien dat nieuwe gebouwen zo geconstrueerd werden, dat ze wel tegen een
(hard) stootje bestand waren. Tegenwoordig maken veel gebouwen uit die tijd
deel uit van de zestien historische wijken die Long Beach rijk is. Enkele
wijken zijn Belmont Heights, Carroll Park, Minerva Place en Sunrise Boulevard.
Na de Tweede Wereldoorlog wist de stad verder te groeien. Gedreven door de
winstgevende havenbedrijven ontstonden er en ook andere industrieën van belang
waardoor de stad verder wist te groeien en ook steeds welvarender werd.
Earl
Burns Miller Japanese Garden is een Japanse tuin, die ontworpen werd door
Edward R. Lovell. De tuin maakt deel uit van de universiteitscampus van Long
Beach en heeft typische Japanse elementen, waaronder een grote vijver met
Japanse kois.
Als we teruggaan naar de Queen Mary komen we langs de onderzeeboot die naast het oude cruiseschip ligt. Het is een oude Russische onderzeeër, de Scorpion. Het is nu een museum schip maar op dit moment niet open. Ook morgenochtend kunnen we het niet bekijken. Het is voor een bepaalde periode gesloten. Ze zullen het wel aan het opknappen zijn. Het is een onderzeeër uit de Koude Oorlog en een indrukwekkende verschijning al kan hij wel een opknapbeurtje gebruiken.
Scorpion
Submarine ook bekend
als Sovjet-onderzeeër B-427 is een overblijfsel uit de Koude Wereldoorlog. Haar
kiel werd op 10 april 1971 gelegd op de Sudomekh Shipyard in Leningrad en het
schip werd in december 1971 in de vaart genomen. De onderzeeër is 91 meter lang
en ongeveer 7,5 meter breed. Heeft 10 torpedo buizen, 6 in de voor- en 4 in het
achtersteven en kon 22 torpedo’s per missie meenemen.
Tweeëntwintig
jaar patrouilleerde de B-427 in de Stille Oceaan als bescherming van de
ballistische raket onderzeeër van de Russchische Vloot uit Vladivostok,
Rusland.
De
onderzeeër werd in 1994 opgelegd door de Russische marine. De duikboot was één
van de laatste drie Foxtrot klasse onderzeeërs die diende bij de Russische
Vloot. De boot werd gekocht door een groep Australische zakenlieden met een
drie-jaar huurkoop contract. Het schip werd in juli 1995 van Vladivostok naar
Sydney gesleept.
Na
aanpassingen werd het als museum schip uitgeleend aan de Australian National
Maritime Museum. De onderzeeër was, voor de duur van het contract, nog steeds
eigendom van de Russische marine. De boot was nog steeds in operationele
toestand. De diesel generatoren, opslagsysteem van de elektriciteit en ballasttanks
functioneerden nog steeds. Russisch personeel reisde naar Australië om
medewerkers van het museum instructie te geven over het onderhoud en de
exploitatie van de boot. De Foxtrot-540 lag drie jaar afgemeerd bij het museum
en trok meer dan 700.000 bezoekers tijdens die periode.
In
mei 1998 werd de onderzeeër op een heavy lift schip geladen en verplaatst naar
Long Beach, Californië. Bij aankomst werd ze naast RMS Queen Mary aangemeerd en
voor het publiek geopend. De benaming voor de duikboot werd "Podvodnaya
Lodka B-427 Scorpion". In april 2011 maakte de eigenaar van de Queen Mary
(Delaware Noord) bekend dat ze Scorpion had verworven en als museum schip in
gingen richten. Momenteel is het schip gesloten voor het publiek.
Als we op het dek komen waar de restaurants zijn is het er verschrikkelijke druk. Er staan rijen mensen. Slik, hadden we nu maar gereserveerd. Dan komen we erachter dat al die mensen voor een bepaald evenement, Fantasy Wizard Alley met muziek, komen en daar eten. Dus we lopen langs de rij en kunnen zo doorlopen naar een van de restaurants. In Amerika mag je zelf niet een tafel uitzoeken. Je moet je melden bij een gastheer of gastvrouw die vaak achter een katheter staat. Onze gastvrouw vraagt of we gereserveerd hebben, nee dus maar het is geen probleem. Er is nog genoeg plaats. We krijgen een plekje bij het raam en hebben een geweldig uitzicht over Long Beach. Onder het genot van een heerlijk biertje nemen we de dag even door. Wat zijn we toch een bofkonten. Dat we gezond zijn en zo’n reis kunnen maken. Wat hebben we al veel beleefd en eigenlijk zijn we nog mar net weg. Wat zullen we allemaal nog meer meemaken en zien?
In
de verte zien we een groot gebouw achter de jachthaven en het lijkt als of er
muurschilderingen op staan. Met de fotocamera even inzomen en het blijkt dat ze
daar walvissen op hebben geschilderd. Walvissen die in de oceaan zwemmen,
duiken en boven het water uitspringen. Het gebouw waarop ze dat gedaan hebben
is Rainbow Lagoon Park. Het moet een oud evenementen park zijn van Long Beach.
Nu wordt het nog gebruikt voor verschillen activiteiten.
Het
eten wordt gebracht en het smaakt prima. We genieten ervan, maar dat kan ook
zijn omdat we erg trek hebben. Je hebt echt gevoel dat je dineert op een
cruiseschip en dat is toch wel een aparte ervaring. De bediening is prima en we
maken er een mooie avond van. Dit is de laatste nacht dat we in een hotel
slapen. Morgenochtend leveren onze huurauto in en halen we de camper op. De
komende nachten slapen we weer in de camper en daar hebben we ook wel weer zin
in. Met een huurauto rijden en in hotels overbrachten heeft wel wat maar met
een camper ben je wat vrijer. Meer feeling met de omgeving en soms de natuur.
De rekening wordt gebracht, we laten een tip achter en laten het op ons
kamernummer zetten. Ze hebben ons creditkaart nummer dus ze boeken het wel
af. Het is donker geworden en we gaan
nog even naar buiten. Genieten van stad die in het licht staat.
We gaan weer naar onze hut, slapen. Het was een enerverende dat en morgen wordt ook spannend. De camper ophalen, boodschappen doen en tijdig in San Diego zijn. Hopen dat we alles lukt. Het slapen zal hier ook wel lukken. Zeeziek worden we niet maar wel de heerlijke frisse zeelucht. Dus we zullen wel slapen als (mat)roosjes. Totaal 49 Miles gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten