Kanab – Bryce National Park (UT)

Vrijdag 29 april 2016,

Rood-Wit-Blauw en Oranje

Eergisteren hebben ze in Nederland Koningsdag gevierd en vandaag gaan wij dat doen bij de oranje hoodoos in Bryce. Trouwens.. we hebben bijna de hele nacht regen gehoord maar als de gordijntjes open gaan, schijnt de zon. De Nederlandse beheerders van deze camping hebben een super camping. Hele schone douches dus daar maken we nog maar even gebruik van. Vandaag dus naar Bryce Canyon National Park en daar hebben we zin in! Het is 75 mile en daar doen we ongeveer anderhalf uur over. Dus snel op weg. Vanaf de camping rijden we helemaal door Kanab.

Kanab is een stad in het uiterste zuiden van Utah, net ten noorden van de Arizona staatlijn. In 1847 vestigden zich hier mormonen uit Salt Lake Valley in Utah. De mormonen verspreiden zich over het gebied en creëerden overal nieuwe dorpjes en steden. Omstreeks 1864 kwamen de eerste bewoners zich vestigen in het gebied van het huidige Kanab. Jacob Hamblin, een indiaanse zendeling, speelde een grote rol in het opbouwen van een nederzetting in het Kanab-gebied. ‘Kanab’ is overigens een indiaans woord voor een rieten mand waarmee moeders hun kinderen op de rug droegen. Onder leiding van Hamblin begon in 1865 de bouw van Fort Kanab, dat moest dienen als uitvalbasis voor verdere verkenning van het gebied en als bescherming tegen indiaanse aanvallen. Doordat het fort vaak het mikpunt was van aanvallen, werd het twee jaar later al weer verlaten. Het stond enkele jaren leeg, totdat tien mormoonse families, onder leiding van Levi Stewart, in 1870 begonnen met de stichting van een permanente nederzetting. Er werden huizen gebouwd en plannen gesmeed voor verdere uitbreiding. Het aantal inwoners groeide gestaag en in 1935 werd Kanab officieel een stad. Tegenwoordig wonen er bijna 4.000 mensen in Kanab.

Het stadje Kanab ligt in het hart van de zogenaamde Grand Circle, een gebied dat gekenmerkt wordt door beroemde natuurparken Nationaal Monument Vermilion Cliffs, Nationaal Park Bryce Canyon, Grand Canyon (North Rim), Nationaal Park Zion en Lake Powell. In de directe omgeving van Kanab vinden we Grand Staircase-Escalante National Monument, de Wave en Coral Pink Sand Dunes State Park.

In de volksmond staat Kanab ook wel bekend als 'Little Hollywood' vanwege de vele film en televisiereeksen en western opnamen in dit gebied, zoals Stagecoach, The Lone Ranger, Death Valley Days, Gunsmoke, Daniel Boone, El Dorado, Planet of the Apes, Mackenna's Gold, The Outlaw Josey Wale, Sergeants 3 met aflevering WindRunner en A Spirited Journey.

Kanab is gelegen op de westelijke rand van het Colorado Plateau. Kanab heeft een mediterraan klimaat, natte en koele wintermaanden en een droge lente. Meer naar de zomer wordt het heter maar omdat Kanab redelijk hoog ligt, blijft het ‘s nachts koel. In de zomer zijn er vaak moesson- en onweersbuien waarna er tussen juli en oktober weer een droge periode aanbreekt.

Kanab is een leuk plaatsje met een aantal opvallende oude gebouwen in het historische district met verschillende laat-achttiende-eeuwse gebouwen. Een bijzonder gebouw is het victoriaanse Heritage House Museum. In de zomer worden er rondleidingen gegeven. Vlakbij is het Little Hollywood Movie Museum & Frontier Movie Town.

Daar kun je zien hoe films en series in het verleden in de omgeving van Kanab werden opgenomen. In de Frontier Movie Town zijn originele filmsets uit Little Hollywood's hoogtijdagen te zien. Je mag ook meespelen in een sketch ‘How the West was Lost’.Met andere deelnemers ben je verkleed als cowboy, saloonbaas of bijvoorbeeld als indiaan. Aan het eind wordt een groepsfoto gemaakt en kun je mee doen aan een ouderwets 'western diner'.

Moquith Cave is een zandstenen grot die door de oorspronkelijke Anasazi-indianen werd gebruikt als schuilplaats en opslagruimte voor voedsel. In de negentiende eeuw werd de grot weer herontdekt en diende toen eveneens als schuilplaats maar dan voor drank om de strenge regels van de Drooglegging te omzeilen. In de jaren ‘50 deed de grot dienst als taveerne en danshal maar het had geen beste reputatie. Nu is in de grot een museum met een grote collectie aan stenen, mineralen, fossielen, overblijfselen van indianen en sporen van dinosauriërs.

Ieder jaar staat Kanab in augustus drie dagen lang in het teken van de Western Legends Round Up. Dan worden er bekende western-acteurs geëerd. Tijdens het festival delen acteurs handtekeningen uit en vertolken muzikanten en dichters op eigen wijze het western-gevoel.

Kanab laten we achter ons en we gaan over de 89 richting Mt Carmel Junction. Na een tiental kilometers krijgen we een afslag naar de Coral Pink Sand Dunes State. Ons plan was om dit park ook een kort bezoekje te brengen maar gezien de tijd hebben we dit van ons lijstje geschrapt. Een kort bezoekje moet wel de moeite waard zijn maar zoals altijd:

je kunt niet alles dus keuzes maken. Voor wie wel meer tijd heeft even een korte omschrijving van het park.

Coral Pink Sand Dunes State Park ligt dus tussen Mount Carmel Junction en Kanab.

Het park ligt op een hoogte van 1800 meter en het duinenveld is niet groot, maar          13,6 km2. Het gebied heeft in 1963 de park status gekregen.

Het park heeft zandduinen gelegen naast rode zandstenen rotsen. De duinen zijn van kwarts korrels met een coating laag van hematiet. Hematiet is de minerale vorm van ijzer (III) oxide, een van de vele ijzeroxiden. Door het ijzeroxide krijgt het zand een oranjeroze kleur. De duinen zijn ontstaan uit de erosie van de roze gekleurde Navajo Zandsteen rond het park. Buiten het park bevinden zich de dicht bij elkaar gelegen Moquith Mountains en de Moccasin Mountains. De harde wind, in dit gebied waait het altijd hard, waait door de smalle opening tussen deze beide bergketens.

Het tunneleffect zorgt ervoor dat de snelheid van de wind wordt versterkt waardoor de zandkorrels omhoog worden gezogen en worden meegevoerd. Dit noemt men het Venturi Effect. Als de wind de open vallei bereikt, neemt de kracht ervan flink af en vallen de zandkorrels naar beneden. Zo ontstaan er duinen die naar schatting tussen de 10.000 en 15.000 jaar oud zijn.

Het gebied kent relatief veel neerslag. Daardoor groeien er ook veel planten zoals de ponderosa pine, duingrassen en veel wilde bloemen. Verder leven er in het park vooral kleine knaagdieren en insecten, waaronder de unieke Coral Pink Tiger Beetle die nergens anders ter wereld voorkomt.

Vanaf de parkeerplaats kun je direct de duinen inlopen. Het zijn geen hoge duinen, ze zijn ongeveer 12 meter hoog. De duinen zijn heel los waardoor je er bij het beklimmen erg diep in wegzakt. Het grootste deel van het park is vrij toegankelijk, niet alleen voor voetgangers, maar ook voor off-road buggy’s. De duinen zijn het mooist rond zonsondergang.

Wij gaan richting Mt. Carmel Junction. Aan de naam weet je dat dit weer zo’n stadje is dat in het verleden door Mormonen werd gesticht. De afslag naar de 9 laten we liggen die gaat naar Zion, wij blijven op de 89 naar Bryce. Zoals het nu lijkt wordt het prachtig mooi weer, mooie blauwe luchten. In de verte hangt boven de bergen een mistige sluier. Het lijkt heel mysterieus. Maar niet te vroeg juichen want het weer verandert hier snel. We gaan nu richting Orderville en Glendale. De weg begint nu te dalen want we rijden door en soort dal met een riviertje, de Virgin. Die loopt ook door Zion NP.

De dorpje Oderville stelt trouwens niet veel door. Aan weerkanten van de weg wel wat landbouw. Sommige akkers zijn geploegd en andere stukken zijn grasland. Vee zien we niet of dat moet nog op stal staan omdat het nog vroeg in het seizoen is. Wel vreemd dat de beregeningsinstallatie wel klaarligt maar misschien laten ze het de hele winter ook wel op het land staan.

 































Als we door het dorpje Glendale komen zien we langs de weg en bij de huizen appelbomen bloeien. Wij vinden dat vrij laat maar dat komt omdat in Californië en Arizona alles veel vroeger is. We zitten hier hoog en daardoor is het veel kouder en dus bloeien de bomen later.

Na Glendale is het landschap gevarieerder. We komen langs Dixie National Forest en dit park is niet zo bekend. Tenminste we hebben er niet zoveel over gelezen. Aan de rechterkant van de weg kronkelt een riviertje, de Sever. Niet veel later rijden we door het kleine dorpje Hatch.

Wit. We waren al gewaarschuwd voor sneeuw, maar het ligt er dus ook echt! Niet veel maar we hebben het gevoel dat we door een kerstkaart rijden. Die sneeuw moet afgelopen nacht gevallen zijn. Heel benieuwd als we verder rijden of er meer zal liggen of juist minder. Het zou mooi zijn als in Bryce ook sneeuw zou liggen, wit op de oranje rotsen. We zien het straks wel. Gelukkig ligt er geen sneeuw op de weg maar we doen het wel wat rustiger aan. Je weet maar nooit. Na een tijdje krijgen we de afslag naar de 12, die langs Bryce gaat. Die nemen we en dan komen we door Red Canyon.

Highway 12 door Red Canyon is een Scenic Byway en zeer zeker de moeite waard om te rijden. Vooral het stuk tussen Bryce Canyon en Capitol Reef is schitterend. Deze prachtige Highway 12 loopt door het Grand Staircase-Escalante National Monument. De route is ongeveer tweehonderd kilometer lang (drie uur rijden zonder tussenstops) en voert je door een divers, ruig en onvergetelijk landschap vol verrassende rotsformaties, steenplateaus en kronkelende canyons.

Red Canyon is een relatief ondiepe vallei die tegen het Paunsaugunt Plateau aan ligt. Ook hier bevinden zich oranjerode kalksteen formaties, hoodoos, van de Claron Formation die je ook in Bryce vindt. Alleen zijn ze hier kleiner en minder talrijk. Het is ook een bosrijk gebied met veel dennen en sparren.

Het is geen State Park of National Monument maar is eigendom van het Dixie National Forest. Opvallend zijn de korte rode rots tunnels waar Highway 12 onder door gaat. Deze zijn heel fotogeniek. Na 4 mile stoppen de rotsformaties abrupt en kom je aan de rand van het plateau met een lange helling en de zogenaamde Sunset Cliffs. Op het plateau zijn grote grasvlaktes die zich uitstrekken naar het noorden. Hier bevinden zich ook twee andere grote valleien, de Losee Canyon en Casto Canyon. Rij je nog verder door dan kom je bij de afslag naar Bryce National Park.

Omdat het geen State of National Park is mag er veel meer. Mensen mogen er vrij mountainbiken, fietsen, paardrijden en wandelen. Er zijn een groot aantal trails die de moeite waard zijn, onder andere de Tunnel Trail. De trailhead ligt in de buurt van een van de twee korte tunnels langs de weg. Heen en terug is het een 0,8 mile lange wandeling. De trail klimt 239 voet naar een uitkijkpunt vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de vallei en de omliggende beboste heuvels. 

De Pink Ledges Trail is een 0,7 mile lange loop en begint naast het Red Canyon Visitor Center. De trail slingert langs hoodoos en gaat door pijnboom bossen. Het is een mooie omgeving met fraaie rotspartijen al zijn deze niet bijzonder gekleurd.

Je kunt ook verschillende trails combineren. Zoals de eerdergenoemde Pink Ledges Trail met de Golden Wall en Birdseye Trail. Het zijn allemaal loops die je achterelkaar kan lopen. De totale afstand is 4,2 mile en tijdens de wandeling zie je veel van Red Canyon. Hellingen met hoodoos, pijnboom bossen, valleien en uitzichtpunten. Wel moet je veel klimmen en er is een stijging van 875 voet. Vooral de uitzichtpunten zijn prachtig, van bovenaf is het omringende landschap indrukwekkender. 

Een zijweg van de 12 gaat naar Casto Canyon. In dit gebied kun je uitgebreid wandelen, fietsen en paardrijden. Een 5,5 mijl lang pad gaat van Red Canyon over een richel naar het bovenste einde van Casto Canyon. Het is wel een steil pad en het heeft een stijging van 1089 voet. Deze vallei is spectaculairder dan Red Canyon, er is meer verscheidenheid aan gekleurde en geërodeerde rotsen. Deze kleuren van roze, rood naar oranje. Verder zijn er veel ponderosabomen en bristlecone pijnbomen en is het er heel rustig.

In 2009 hebben we ook een camperreis gemaakt, van Las Vegas naar Salt Lake City met Yellowstone. Toen zijn we voor het eerst in Bryce geweest en dat vonden we zo mooi dat we daarom nog een keer naar Bryce willen. Toen zijn we ook door Red Canyon gereden maar zijn toen niet gestopt. Dat doen we nu wel even. In Red Canyon stoppen we even op een parkeerplaats. Gelukkig ligt ook hier sneeuw, niet veel maar het geeft een mooi contrast met de roodbruine rotsen en groene dennen. Rood. Echt rood is het hier niet maar bij een bepaalde lichtinval zal het wel rood oplichten. We zitten net aan de koffie of er stopt een busje vol chinezen op de parkeerplaats. Schuifdeur open en wij tellen...11 stuks kwamen eruit, en allemaal met fototoestel. Ook allemaal op dezelfde plaats, voor het busje op de foto, hand tegen de bus en klik klaar.

Ook wij naar buiten met de koffie in de hand. Proberen een praatje te maken, er was er één die de gids/ tolk was. Ze vonden onze camper zeer interessant, of we die gekocht hadden? Nee, gehuurd, o...en wat kost dat? De deur staat open dus we zeggen tegen de gids dat hij wel even binnen mag kijken. Nou lachen, in no time zat onze camper vol chinezen en allemaal foto's maken. Heel beleefd trouwens en na even gekeken te hebben gaan ze weer verder. We hebben ze vrolijk nagewuifd want ze hadden haast. Dit vinden wij de leuke dingen van camperen. Nog een beetje beduusd van de invasie drinken we nog maar een kopje koffie en kijken om ons heen. Het is hier prachtig met die sneeuw. Wat is dat een mooi gezicht. Even rondlopen en kijken. We zijn vlak bij één van de korte rode tunnels gestopt.

 

Als ik terugloop zie ik Nanda heel aandachtig kijken. Als ik bij haar kom vertelt ze dat er een motorrijder was die op vakantie was. Tenminste dat vermoedt ze omdat hij de koekenpan op zijn koffer vast heeft gemaakt. De motorrijder maakte een foto van de tunnel. Als we later de foto zien, zien we dat het een Duitser was, er staat een D achter op de motor en op zijn nummerplaat. Dat moet heel wat geweest zijn; de motor over te laten komen naar de USA. Zou hij hier geen motor kunnen huren? Lijkt ons van wel. De tunnels hebben we even op de foto gezet. Mooi die oranje bogen over de weg.

Het is tijd naar Bryce te gaan. Na Red Canyon kom je op een redelijk vlak gedeelte. Het lijkt wel een berg plateau maar links van ons zien we hoge bergen. Dat zijn de Pink Cliffs met sneeuw.

Dan zien we de afslag naar Bryce en slaan we af. Het eerste stukje weg tot Bryce zelf komt bij ons heel vreemd over maar dat zal wel aan ons liggen. Wat het is weet ik niet. Misschien is het dat je niet gelijk in het park komt en nog door Bryce Canyon City moet. Het is niet echt een dorpje maar meer een groot vakantiepark met hotels, camping en ander vermaak voor toeristen. Als eerste gaan we maar een camper plek reserveren bij Rubys Inn Campgrounds. We hebben niet gereserveerd maar gezien het weer zal er nog wel plek zijn. Ja hoor, geen probleem. We kunnen ons nog heel goed herinneren hoe wij hier in 2009 aankwamen. Toen hadden we wel gereserveerd en toen we ons melden was net bekend dat Michael Jackson overleden was, 25 juni 2009. De receptioniste van toen was zeker een fan van hem want ze begon er toen zelf over. Ja, zulke dingen vergeet je niet meer en als je hier weer voor de receptie staat komt dat gelijk naar boven. We krijgen het nummer van onze camperplek en informatie over de camping.

De camperplek zoeken we niet op maar we gaan gelijk het park in. Blauw. Om halfelf rijden we het park in en de lucht is prachtig blauw. Hier en daar sneeuw op de bomen en op de rode rotsen, dat maakt het extra mooi. Het is hier 7894 feet (2,4 km.) hoog. Het bord van Bryce Canyon moet natuurlijk even op de foto.

Bryce Canyon is een Nationaal Park en is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Bryce Canyon is, ondanks zijn naam, niet een canyon maar een verzameling van gigantische natuurlijke amfitheaters langs de oostelijke kant van de Paunsaugunt Plateau. In de canyon verbleven vanaf 1850 regelmatig Mormonen. Het park dankt zijn naam ook aan de homesteader en Mormoonse pionier Ebenezer Bryce. Hij woonde van 1875 tot 1880 aan de voet van Bryce Canyon. In 1923 werd het een National Monument en in 1928 werd het uitgeroepen tot nationaal park. In vroegere tijden was de Bryce  Canyon een nachtmerrie voor veedrijvers, het was ondoenlijk in dit gebied een overzicht over de kudde te houden.

Bryce Canyon is dus beroemd om zijn mooie rotsformaties. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos. De afgesleten toppen zorgen voor prachtige formaties die in het zonlicht erg mysterieus lijken. De zon zorgt voor schakeringen van de kleuren van de rotsen. De kleuren variëren van roze naar oranje. Het is een onderdeel van de Grand Staircase. Bryce zit op een veel grotere hoogte dan nabijgelegen Zion National Park. Ondanks dat het een prachtig park is komen er jaarlijks maar 2.3 miljoen bezoekers. Dat zijn aanzienlijk minder dan Zion met zijn 4,3 miljoen of de Grand Canyon met zijn 6 miljoen. 

Bryce Canyon maakt dus onderdeel uit van de Grand Staircase dat weer onderdeel uit maakt van het Colorado Plateau. Het Colorado Plateau ligt in    4 staten, Utah, Colorado, New Mexico en Arizona. Het Colorado Plateau is een uitgestrekt gebied met plateaus, mesa’s, buttes, diepe kloven met steile wanden en vele andere bijzondere landschapsvormen. Miljoenen jaren geleden was dit gebied een ondiepe inlandse zee met zoetwatermeren en rivieren. Afwisselende natte en droge perioden  kenmerken de geschiedenis van het gebied en hebben gezorgd voor een dikke laag sediment dat laagje voor laagje is afgezet.

Aanhoudende druk, o.a. door het (groeiende) gewicht van de sedimentlagen zelf, zorgde ervoor dat de sedimenten werden samengeperst, verhardden en transformeerden tot sedimentgesteenten. Botsende platen hebben in verschillende fasen gezorgd voor het omhoogkomen van het westen van de VS, waaronder ook het Colorado Plateau. Uniek hierbij is dat het Colorado Plateau als één geheel, met nagenoeg geen plooiing en vervorming van de aardkorst ruim 3000 meter omhoog is gedrukt. De verklaring hiervoor wordt gezocht in het dikke pakket sedimenten waaruit het Colorado Plateau bestaat. Het Colorado Plateau trok tijdens het naar boven komen krom en kwam een beetje bol te staan. Er ontstond één groot opheffingsgebied met grote en kleine breuken in het oppervlak. Erosie, vooral door rivieren, zorgde vervolgens op grote schaal voor insnijding langs de breuken waardoor uiteindelijk veel van de plateaus, canyons, mesa’s en buttes ontstonden.     

De gesteenteformaties die samen de aardkorst bij Bryce Canyon vormen, dateren van laat-mesozoïcum tot aan vroeg-cenozoïucum, van een warme inlandse zee waarin het Dakota Sandstone en het Tropic Scale werd afgezet tot aan koude zoetwaterstromen en meren (Claron Lake System) waarin de Claron Formatie is afgezet. De kleurrijke, zachte en kalkrijke Claron Formatie ligt aan de oppervlakte en is in grote mate verantwoordelijk voor de unieke geologie in het park. Toen het gebied, tussen de 65 en 40 miljoen jaar geleden, een verzameling van zoetwatermeren was, zorgden rivieren en stromen voor transport van ijzer en kalkhoudend sediment uit de omringende hooglanden naar de meren. In de meren werden deze sedimenten vervolgens laagje voor laagje afgezet waardoor uiteindelijk een dik pak sedimenten ontstond, bovenop de al bestaande sedimentgesteenten. De vele kleuren in de formatie ontstaan door verschillen in minerale samenstelling per laag. De roze-, rode- en oranjetinten worden veroorzaakt door oxidatie van ijzer- en magnesiumdeeltjes. De witte gesteentelagen ontstaan door afwezigheid van deze oxidatie.   

Voor opheffing stroomde de Paria rivier rustig door het vlakke landschap van het huidige Bryce Canyon. Het omhoogkomen van het Colorado Plateau en het opbreken van de aardkorst in kleinere plateaus met verschillende hoogteligging, zorgden ervoor dat deze rustige rivier, door de toenemende hoogteverschillen, al snel veranderde in een wilde snelstromende rivier die alles op zijn weg mee nam. De verwilderde Paria Rivier, die nu op de grens van de twee plateaus stroomde, sneed zich verder in door de zachtere lagen van de Claron Formatie en erodeerde grote delen van de steile plateauhellingen. Zo ontstonden uiteindelijk de ovaalvormige amfitheaters van Bryce Canyon National Park waarin zich vervolgens de hoodoos konden vormen.

De Paria River loopt nog steeds langs Bryce NP en mondt uiteindelijk uit in de Colorado River bij Lees Ferry.

Bryce Canyon National Park ligt hoog, 2700 meter, en daardoor is het er ook vrij koel. Ze zeggen wel dat het park 360 nachtvorsten per jaar heeft. Door het koelere weer valt er ook meer neerslag, ongeveer 380-460 mm per jaar. Het park ligt aan weerskanten van de zuidoostelijke rand van de Paunsaugunt Plateau ten westen van de Paunsaugunt Fault (Paunsaugunt is Paiute voor Het huis van de bever). Park bezoekers die vanaf de rim in de vallei kijken zien daar de breuk en de Paria River. De andere kant van de vallei wordt begrensd door de rand van de Kaiparowits Plateau.

Bryce Canyon is dus geen canyon en heeft geen vallei die door een rivier gevormd is. De Paria River heeft dus wel het plateau uitgehold en grote amfitheaters gevormd. Het resultaat zijn delicate en kleurrijke pinakels die ook wel hoodoos worden genoemd. Langs het plateau, over een lengte van 30 kilometer, liggen van noord naar zuid een reeks van amfitheaters. De grootste is Bryce amfitheater, die is 19 km. lang, 5 km. breed en 240 m. diep.

In en om het huidige Bryce moeten indianen geleefd hebben maar daarover is weinig bekend. Wel is zeker dat hier Paiute Indianen leefden. Archeologisch onderzoek van Bryce Canyon National Park en het Paunsaugunt Plateau heeft wel aangetoond dat 10.000 jaar geleden hier wel mensen leefden.

Net ten zuiden van het park zijn Basketmaker en Anasazi artefacten gevonden die duizenden jaren oud zijn. Verder zijn er voorwerpen gevonden uit de Pueblo-periode en de Fremont cultuur (tot het midden van de 12e eeuw).

Van de Paiute Indianen is nog een legende bekend rond de hoodoos in Bryce Canyon.

"Voordat er mensen waren, leefden de Legend People, When-a-Young-wa, in Bryce Canyon. Het waren er veel en ze bestonden uit allerlei soorten, vogels, dieren, hagedissen en dergelijke. Ze lijken op Mensen maar waren het ook niet. De Legend People hadden de macht om zichzelf zo te laten zien en zich te vertonen. Om de een of andere reden waren de Legende People in Bryce slecht. Ze deden dingen wat niet goed was. Het verhaal gaat dat ze vochten en stalen. Omdat ze slecht waren, veranderde Coyote hen allemaal in rotsen. Je ziet ze terug op de hellingen en in de vallei van Bryce, veranderd in rotspilaren. Sommige staan in rijen, anderen zitten en sommigen houden zich vast aan anderen. Op de toppen kun je hun beschilderde gezichten zien. Gezichten met verf, zoals ze waren voordat ze rotsen werden. De naam van die plek is Angka-ku-wass-a-wits (rood beschilderde gezichten). Dit is het verhaal dat de mensen vertellen. 

Het was pas in de late 18^de/begin 19e eeuw dat de eerste Europese Amerikanen dit afgelegen en moeilijke gebied bereikten. Mormon scouts bezochten het gebied in de jaren 1850. Kleine groepen van Mormon pioniers volgden en hebben geprobeerd om zich te vestigen ten oosten van Bryce Canyon, langs de rivier de Paria.

De Moormoonse kerk, The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, stuurde de Schotse immigrant Ebenezer Bryce en zijn vrouw Mary naar dit gebied om zich te vestigen in de Paria Valley. Hij was timmerman en men dacht dat het daar nuttig zou kunnen zijn. De familie Bryce koos er voor direct onder Bryce Canyon Amfitheater te gaan wonen. Hij ging er veeweiden maar Bryce noemde de amfitheaters en hel van een plek om een koe te verliezen. Hij bouwde ook een weg naar het plateau voor brand- en timmerhout. Verder groef hij een kanaal voor irrigatie. Andere kolonisten volgden. Ze probeerden een irrigatiekanaal te graven vanuit uit de Sevier River. Dat mislukte en de meeste settlers, waaronder de familie Bryce, verlieten het gebied. Bryce verhuisde in 1880 met zijn familie naar Arizona. 

Ondanks het vertrek van een groot aantal kolonisten werd het gebied bedreigd door overbegrazing en houtkap. Natuurbeschermers trokken aan de bel en al snel werd er een beweging opgericht, de National Park Service, om het gebied te beschermen. De directeur wilde een nog beter bescherming en stelde voor om van Bryce Canyon een National Park van te maken. In 1923 verklaarde president Warren G. Harding Bryce Canyon tot een nationaal monument.

In hetzelfde jaar werd er een weg aangelegd op het plateau. Dit om het gebied van en naar een paar amfitheaters, toegankelijker te maken. In 1924-1925 werd Bryce Canyon Lodge gebouwd van lokaal hout en steen.

Gelijk na het vaststellen dat Bryce Canyon een National Monument werd, is men begonnen te lobbyen om er een National Park van te maken. Particuliere gronden die aan het park grensden werden opgekocht en na 5 jaar was het eindelijk zo ver, Bryce Canyon werd een National Park. Ook in 1931 en 1942 werden er nog grote stukken land opgekocht en bij het park getrokken. Rim Road, de mooie weg die nog steeds wordt gebruikt, werd in 1934 voltooid door de Civilian Conservation Corps.

In het park groeien meer dan 400 inheemse plantensoorten die op basis van de hoogtes te verdelen zijn in 3 leefzones. De laagste delen van het park worden gedomineerd door dwerg bossen van pinyon den en jeneverbes met manzanita, serviceberry en antilopen bitterbrush. Langs de beekjes groeit populier, cottonwood, water berken en wilgen. Op de hellingen groeit de Ponderosapijnboom met blauwe spar en douglas sparren. Op het plateau groeit ook douglas maar ook witte spar, populieren, Engelmann spar en, Limber Pine. Van deze laatste soort zijn sommige meer dan 1600 jaar oud.

Door de bossen en de weiden in Bryce Canyon leven er ook veel dieren zoals vossen, dassen, stekelvarkens, elanden, zwarte beren, bobcats, en spechten. Muleherten zijn de meest voorkomende grote zoogdieren in het park. Bryce Canyon National Park maakt deel uit van het leefgebied van de drie diersoorten die worden vermeld in het kader van de Wet op Endangered Species: de Utah prairiehond, Californische Condor en Zuidwestelijke vliegenvanger. De Utah prairiehond werd opnieuw in het park herintroduceerd. 

In het park leven ongeveer 170 soorten vogels. De meeste zijn zomergasten of doen het park op hun trektocht aan. De meeste soorten vertrekken in de herfst naar hun overwinteringsgebied. Een klein groepje zoals gaaien, raven, nuthatches, arenden en uilen blijven ook in de winter in het park. In de winter trekken de muilezel herten, poema's en coyotes naar lagere streken. Grondeekhoorns en marmotten doen een winterslaap. Verder leven in het park elf soorten reptielen en vier soorten amfibieën.

Het is jammer dat we niet met de camper op de parkeerplaatsen in het park mogen staan. Toch snappen we dat ook wel weer. Een camper neemt wel veel plek in. We moeten op een grote verzamelplaats parkeren en dan verder met de shuttle. Op zich is het reizen met de shuttle ook niet erg; tijdens de rit kun je rustig om je heen kijken. Ondanks het weer is het behoorlijk druk en is het even zoeken om een plekje te vinden zo dicht mogelijk bij de rim. In de buurt van Bryce Canyon Lodge is een onverharde parkeerplaats en daar is nog wel ruimte. Het is de bedoeling dat we in het hart van Bryce blijven en willen de naar Sunset Point. Daar afdalen van de Navajo Loop en de Peekaboo Loop Trail gaan doen.

Voor we op stap gaan, eerst nog even wat eten. Nemen nog wat eten en drinken mee en gaan op weg. Voor de zekerheid doen we maar wat extra kleren aan en nemen een regenjack mee. Beter mee verlegen, dan om verlegen. Via een achterpad lopen we naar de rim tussen Sunrise en Sunset Point. Niet veel later staan we op de rand en genieten we weer van het adembenemende Bryce. In 2009 was het een van onze hoogte punten en nu weer.

Het is nu helemaal prachtig met de sneeuw op de toppen. Beneden de rim is het zeker warmer want daar ligt geen tot heel weinig sneeuw. Daar is het zeker al gesmolten of als regen gevallen. Langs de rim gaan we richting Sunset Point. Onderweg staat een bankje en we vragen iemand of die even een foto van ons wil maken, met een van de amfitheaters achter ons.  

In de verte zien we Sunset Point. Vanaf dit uitzichtpunt hebben we ook weer een adembenemend uitzicht op de hoodoos van Bryce Canyon. Het amfitheater tussen Sunset Point en Inspiration Point noemen ze ook wel Silent City. Die naam is heel goed gekozen. Van ons vorig bezoek weten we nog dat we het er heel stil vonden en je hebt het gevoel tussen hoge huizen te lopen, dus in een stille stad. Als je via Google Maps naar Silent City kijkt zie je dat dit ook het grootste amfitheater van Bryce is. Eigenlijk is de naam van het uitzichtpunt, Sunset Point, niet goed gekozen. In tegenstelling tot de naam kun je hier de zon niet goed zien ondergaan.

Bij dit uitzichtpunt begint de bekende Navajo Loop Trail. Je kan de trail als loop doen of combineerden met andere trails. Als loop kun je bij Sunset Point langs twee kanten de canyon afdalen. Het advies is de rechter afdaling te nemen naar de Wall Street. In het begin ga je zigzaggend naar beneden over veel en steile switchbacks. Omdat je daalt is het goed te doen. Na 2.2 kilometer kom je via de linkerkant bij Sunset Point weer naar boven. Hier zijn ook switchbacks maar langer en daardoor minder steil. Over de hele loop overbrug je een hoogteverschil van 159 meter. In de Wall Street (een heel smalle en hoge canyon) staan een paar 500 tot 700 jaar oude Douglassparren. Wij gaan een deel van de Navajo Loop Trail doen in combinatie mat de Peekaboo en Queens Garden Trail. Via de Wall Street willen we naar beneden maar we zien dat die afgesloten is. Dan de andere kant maar.

Beneden ons zien we wandelaars lopen, naar boven en naar beneden. Het wordt tijd dat wij ook gaan. We gaan naar beneden en het is toch redelijk steil, allemaal haarspeldbochten. Ontzettend mooi om te zien, maar dan moet je wel stilstaan! De mensen die naar boven lopen zeggen niets, hebben dikke rode hoofden en puffen erover. Dat doen wij straks ook, tenminste dat denken we maar dat zien we nog wel. Gewoon doen en de één gaat wat sneller dan de ander maar de slak en de haas vieren op dezelfde tijd nieuwjaar. In elke bocht staan blijven en rondkijken. Mooi. Even verderop zien we een bekende rots Thor’s Hammer. Het is een van de bekendste en de meest populaire hoodoos in Bryce Canyon en echt een bezienswaardigheid om te zien. Het bestaat uit een zeer lange hoodoo die naar de top steeds smaller wordt maar op het eind een groot rotsblok draagt. Deze grote rots lijkt op de kop van een hamer met daaronder de steel, vandaar ook de naam.

Zigzaggend lopen naar beneden, de diepte in en het is best te doen. Hoe verder we beneden komen hoe dichter de canyon wanden bij elkaar komen. Beneden zien we een aantal sparren staan, wat een mooi gezicht zo tussen de bruinoranje canyon wanden. Deze canyon is wijder dan de Wall Street maar wat ons betreft net zo mooi. Doordat de canyon wat wijder is komt is er ook meer licht op de bodem. Doordoor zullen de bomen het ook wel beter doen. We kunnen wel zien dat deze bomen minder oud zijn dan die in de Wall Street. Er is een boom bij die wat moe geworden is van het staan en leunt lekker tegen een rots, even uitrusten.   

Veel groeit hier niet, alleen de sparren en af en toe wat lage struikjes zoals mahonia en een plantje met rose bloemetjes. Op een spar zien we een specht zitten en dat hadden we hier helemaal niet verwacht.

Wat is dit toch mooi, heel terecht dat the Navajo Trail één van de mooiste trails is. Om ons heen de mooi bruinoranje rots partijen. Als de zon er op schijnt lichten ze helemaal op. Het eerste gedeelte is dus ook het steilste maar het wordt steeds vlakker al loopt het nog wel af. Het laatste gedeelte is een recht stuk. Op het eind is een driesprong. Via een bocht kun je dan via de Wall Street weer naar Sunset Point. De ander afslag is de Queens Garden Trail maar wij pakken de andere, die naar de Peekaboo Loop Trail. 

Eerst moeten we nog een stukje doorlopen voordat we bij het begin van de Peekaboo Loop zijn. Officieel is de Trailhead van de Peekaboo bij Inspiration Point maar je kunt dus ook halverwege, vanaf de Navajo of Queens Garden Trail de wandeling gaan doen. Als je de trail vanaf Inspiration Point doet, is het een 8.8 kilometer lange wandeling. Het stuk wat wij gaan doen zal ongeveer 6,5 kilometer zijn. Wel is er een groot hoogteverschil van ongeveer 244 meter en dat is pittig. Vol frisse moed beginnen we met de trail. Het begint al behoorlijk heftig want het is een behoorlijk steil pad maar voor ons best te doen. Het eerste gedeelte gaat door een bos.

Het gedeelte met hoodoos waar we tussen doorlopen wordt Silent City genoemd en de naam is goed gekozen. Het is hier heel stil en de hoodoos zijn net huizen of flats en daar lopen wij tussendoor. Prachtig. Omdat we steeds hoger komen laten we na een tijdje het bos achter ons. Doordat we niet eer in het bos lopen hebben we een vrij uitzicht. 

Soms zijn er doorgangen gemaakt voor de trail en soms komen we door een soort poortje. Heel mooi en verrassend van waar we nu weer komen en wat we nu weer zullen zien. Op sommige plekken op de rotsen ligt nog sneeuw. Mooi om te zien.

De trail gaat richting de rim en die komt ook in zicht. Voor ons de rim van Sunrise Point naar Inspiration Point, een grote rotswand. Het is net een grote massieve muur van de Claron Formation. Het bovenste gedeelte is wit van kleur met daaronder verschillende lagen in verschillende kleuren met bruin-oranje, paars-roze en geel. Dat komt door de ijzeroxide of mangaan. De hoodoos die we zien zijn meestal bruinoranje van kleur. 

Het weer is heel wisselend. Het ene moment is de lucht strakblauw en het volgende moment sneeuwt of motregent het. Niet erg en het heeft ook wel wat. Het is wel regenjas aan en uit. Het eerste uur gaat de wandeling behoorlijk op en neer, dalen en klimmen, waardoor je wel warm wordt en de regenjas wel weer uit wil doen.

Na een uur gaat de trail nog wel op en neer maar minder steil als in het begin. Het loopt lekker en dan komen we een paar ruiters tegen. Een man en een vrouw in een paard helemaal gekleed in stijl, nog net geen shotgun of revolver bij zich. We praten even met hen en horen dat ze dit vaker doen, omdat het hier zo rustig is. Dat ze het geweldig vinden hier paard te rijden. Kunnen we ons wel voorstellen.

Halverwege stoppen we even en gaan wat eten, een broodje, appeltje en banaan, lekker. In de tussentijd kijken we rustig om ons heen. Wat is het hier stil en behalve de ruiters zijn we nog niemand tegen gekomen.

In de verte zie we the Wall of Windows. Dat is een hoodoo rotsmuur met gaten erin en dat doet mensen aan een muur met ramen. Vandaar de naam; leuk gevonden trouwens. Zo moet hier ook een rotsformatie staan die de Three Wisemen heet. Boven op een rots staan drie figuren die op de drie wijzen zouden lijken. Vandaar die naam. Helaas hebben wij ze niet gezien, wij zullen wel niet wijs genoeg zijn.

Niet veel later komen we bij de afslag naar Inspiration Point maar die laten we rechts liggen en gaan door met de loop. We zouden naar Inspiration Point kunnen lopen en dan met de bus terug naar Sunrise Point maar dat doen we niet: we maken de loop af en zien dan wel verder. Dan komen ons een paar wandelaars tegemoet en dat zijn de Nederlanders die we ook troffen bij Horseshoe Bend. Na Horseshoe Bend zijn ze naar de Grand Canyon gegaan en nu in Bryce. Vanavond gaan ze door naar Las Vegas. We wensen ze voor de komende dagen nog een goede vakantie. Onderweg zien we ook regelmatig dode bomen. Heel opvallend is dat de houtnerven die we zien gedraaid zijn, heel apart. Ook liggen er stobben en die zijn heel decoratief. Het hout verrot hier niet zo snel omdat het hier ondanks de sneeuw en regen toch redelijk droog is door de hoogte.  

De trail gaat nu naar beneden en het lopen gaat steeds makkelijker. We komen weer lager en uiteindelijk weer in de canyon. Hier is het ook warmer en groener. Hogerop zien we de hoodoos en ondanks dat we hier al een tijdje lopen blijven we het mooi vinden.

Weer terug waar we begonnen zijn met de Peekaboo Loop. Nu gaan we over het korte tussenstukje terug naar waar we gestopt zijn met de Navoja Trail en gaan nu naar rechts om de Queens Garden Trail te doen. De Queens Garden Trail kun je dus beginnen bij Sunrise Point of bij het eind van de Wall Street. De trail heeft een lengte van 1,4 mile en een hoogte verschil van 89 meter. Als je de Navajo Loop wilt doen in combinatie met de Gueens Graden Trail is het verstandig te starten bij Sunset Point en te eindigen bij Sunrise Point. Zo vermijd je de steile helling van de Navajo Loop bij Sunset Point van 159 meter. In 2009 hebben wij het zo ook gedaan en dat is ons toen goed bevallen. De Queens Garden Trail vonden wij toen een van de mooiste trails met al die prachtige hoodoos. Dus daarom nog een keer deze trail, we willen nog wel een keer genieten.

De trail gaat nu naar beneden en het lopen gaat steeds makkelijker. We komen weer lager en uiteindelijk weer in de canyon. Hier is het ook warmer en groener. Hogerop zien we de hoodoos en ondanks dat we hier al een tijdje lopen, blijven we het mooi vinden.

Weer terug waar we begonnen zijn met de Peekaboo Loop. Nu gaan we over het korte tussenstukje terug naar waar we gestopt zijn met de Navajo Trail en gaan nu naar rechts om de Queens Garden Trail te doen. De Queens Garden Trail kun je dus beginnen bij Sunrise Point of bij het eind van de Wall Street. De trail heeft een lengte van 1,4 mile en een hoogte verschil van 89 meter. Als je de Navajo Loop wilt doen in combinatie met de Queens Garden Trail is het verstandig te starten bij Sunset Point en te eindigen bij Sunrise Point. Zo vermijd je de steile helling van de Navajo Loop bij Sunset Point van 159 meter. In 2009 hebben wij het zo ook gedaan en dat is ons toen goed bevallen. De Queens Garden Trail vonden wij toen een van de mooiste trails met al die prachtige hoodoos. Dus daarom nog een keer deze trail, we willen nog een keer genieten.

Wat dat betreft is er sinds 2009 niet veel veranderd, van het begin af aan vinden wij dit nog steeds een prachtige trail. Het terrein is wat opener en er zijn meer hoodoos waar je tussen door loopt. Daardoor heb je ook meer zicht op de hoodoos. Ook de variatie in de hoodoos maakt het zo mooi. Grote, kleine, korte, lange, dikke, dunne, rode, witte, gestreepte, veelkleurige en ga zo maar door. Geen hoodoo is gelijk en dat maakt het zo mooi. Wat het ook zo mooi maakt is de sneeuw op de hogere rotswanden en soms de lichtblauwe of donkerblauwe luchten. De hoodoos steken dan mooi af.

Het is ook interessant om te lezen hoe die hoodoos ontstaan zijn. Hoe de natuur dat voor elkaar krijgt en dat het proces nog steeds door gaat.

Veel reizigers, wij dus ook, vinden Bryce Canyon National Park met zijn oranjerode hoodoos een van de mooiste nationale parken van Amerika. De natuurlijke amfitheaters staan vol met rotsachtige kolommen die uit sedimentaire rotsen bestaan van zandsteen en schalie.

Hoodoos zijn smalle rotspilaren en worden ook wel feeën, schoorstenen, aardpiramides of tentrotsen genoemd. De grootte van de hoodoos zit tussen de 1,5 en 45 meter en bestaat uit afwisselende hardere en zachtere rotslagen. Op de top van de hoodoo ligt vaak hard gesteente wat minder gemakkelijk erodeert en die elke kolom tegen de elementen beschermt. De kolommen zijn het restant van een vroegere binnenzee. De bodem van deze zee werd, gedurende 40 miljoen jaar, laag voor laag opgebouwd. De formatie laag waaruit de hoodoos zijn ontstaan is de Claron Formation. Deze laag bestaat dus uit verschillende soorten rots. Voor het grootste gedeelte bestaat die uit kalksteen maar daartussen zitten lagen van siltstones en mudstone. Mineralen die in verschillende rotslagen zitten veroorzaken de verschillende kleuren van de hoodoo.

Hoodoo (geologie) Zoals bovenstaande illustratie laten zien, begint met een intact

plateau (1). Door water- en vorsterosie wordt deze geleidelijk afgebroken en ontstaat er smalle rots vormige plateaus de zogenaamde fin (2). De fin erodeert nog meer en er ontstaan grote gaten en raamvormige bogen (3). Door de weersinvloeden slijt de window verder en ontstaan er wankele losstaande kolommen die we als hoodoos kennen (4).

Dit is een continu proces en natuurlijk is er ook een 5e, het stadium waarin de hoodoo niet meer bestaat. Hoodoos hebben een korte levensduur en eroderen snel in vergelijking met andere rotsformaties. Per 100 jaar “slijten” de hoodoos 0,6 tot 1,30 m. 

Wetenschappers schatten dat over ongeveer 3 miljoen jaar de erosie in de buurt komt van de nabijgelegen East Fork Sevier River. Dan zal niet het regenwater en de vorst maar de rivier de erosie overnemen

Deze hoodoos werden gedurende vele eeuwen gevormd door een combinatie van fysieke en chemische verweringskrachten. Dit omvat (zure) regen, maar het meest krachtige proces voor de vorming van hoodoos is vorst (wedging). De hoodoos in Bryce Canyon worden dus door twee processen gevormd. Het belangrijkste proces is dus vorst en omdat Bryce zo hoog ligt is er sprake van wel 200 vorst en dooi dagen per jaar. Regen en smeltwater sijpelen in kleine scheuren van de rots. Wanneer het water bevriest, zet het 10% uit, waardoor de scheur groter wordt. Het ijs smelt, er loopt meer water in de scheur en het water bevriest weer. Scheuren kunnen op deze manier zo groot worden, dat er stukken rots afbreken.

Dat is waar het tweede proces verdergaat: regen neemt de stukjes rots die zijn afgebroken door het vriezen en dooien van water mee uit de scheuren. De regen draagt ook bij aan de erosie van de rots doordat het wat zuur is. In het regenwater zit wat koolzuur waardoor het kalksteen, waaruit hoodoos bestaan, langzaam korrel voor korrel oplost. Het is dit proces dat de randen van hoodoos hun afgeronde, klonterig en uitpuilende vormen geeft. Tussen de lagen kalksteen zitten andere lagen zoals mudstone en siltstone. Deze lagen zijn beter bestand tegen de zure regen. Hierdoor krijgen de hoodoos nog vreemdere vormen. Na vorst is regen dus de belangrijkste bron van erosie. In de zomer zijn er in Bryce een soort moesson regenbuien, kort durende regenbuien met een hoge intensiteit. Beide processen hebben gezorgd voor het ontstaan van deze rotsformaties, maar zullen ook zorgen voor de afbraak ervan. 

Tijdens de wandeling komen we door een paar poortjes. Als je zo voor of in zo’n poortje staat heb je een prachtig uitzicht, heel verrassend. De trail is aanmerkelijk drukker dan de Peekaboo Loop. Niet dat je over de hoofden kan lopen maar gewoon gezellig. Wel leuk het commentaar van sommige wandelaars te horen, vooral als er jongere kids bij zijn. Het weer is vandaag elke keer een verrassing. Het ene moment stralend en het volgende moment vliegen de sneeuwvlokken ons om de oren. Gelukkig duurt dat laatste maar heel kort. Dan komen we een groep ruiters tegen. We kunnen wel zien dat de meeste ruiters onervaren zijn maar de paarden zijn zo mak dat het geen probleem is, ze sjokken wel achter het eerste paard aan. Als er zo’n groep aan komt moet je ruimte maken. Ruiters hebben voorrang.

Ook de paarden met de ruiters gaan onder de poortjes door. Je moet je hoofd er wel bij houden anders lopen de paarden verder zonder berijder. Het ruiterpad begint bij Sunrise Point want daar is een manege. Volgens ons moeten ze heen en terug over de Peekaboo Trail want de paarden mogen niet over de Navajo Trail.

Sommige hoodoos hebben aparte vormen en natuurlijk heeft men daar namen aan gegeven. Er zijn officiële namen maar ook niet erkende namen. Een bekende is ook Queen Victoria. Via een kort zijpaadje gaan we nu even bij deze bekende hoodoo kijken. Even verderop zien we de hoodoo staan. Er staat ook een informatiebord met een foto van de Queen en als je naar de hoodoo kijkt is er duidelijk sprake van een overeenkomst. Op een hoge rots kijkt de Quueen over haar tuin, Queens Garden. Vandaar ook de naam Queens Garden Trail. De naam is ook gegeven omdat men uitzicht heeft op een dal met veel groen, een garden. 

In 2009 hebben we deze trail dus ook gelopen maar we kunnen ons er weinig van herinneren. Wel dat we het toen ook zo mooi vonden maar dat we ook doodmoe waren. Toen hebben we namelijk eerst de Fairyland Loop gedaan, daarna naar Sunrise Point gereden en via de Wall Street ook de Queens Garden Trail gelopen. Dat waren toen heel wat kilometers. Onderweg zien we af en toe dennen die het heel moeilijk hebben en sommigen hebben het niet gehaald.

 

Even verderop zien we een hoodoo die op ET lijkt. Later lezen we dat dat klopt, deze heeft die naam gekregen. Tijdens onze loop hebben we dus al een paar bekende hoodoos gezien, zoals Thor’s Hammer en Queen Victoria en nu ET.

Een andere bekende hoodoo in Bryce, die we niet gezien hebben, is The Hunter (de Jager). Deze is te zien in Agua Canyon, vlak naast een kleinere hoodoo die The Rabbit wordt genoemd. Verder heb je nog de Indian Princess, Crooked Hoodoo.

In de vroege jaren van het Bryce Canyon National Park werden er veel namen gegeven aan de meest opvallende en prominente hoodoos in het park.

In de loop der jaren zijn veel van deze met namen voorziene hoodoos door erosie van vorm veranderd.

Daardoor lijken ze niet meer op de dingen waar ze oorspronkelijk naar werden genoemd. Als gevolg daarvan krijgen hoodoos geen namen meer. Het leuke nu is dat bezoekers hun eigen fantasie bot kunnen vieren met verzinnen van namen voor de hoodoos in Bryce. Daarom doen wij ook maar een duit in het zakje met the Monkey Rock. Het is net of zitten er 4 apen met hun koppen naast elkaar. Het pad begint nu te stijgen en we komen steeds dichter bij het eindpunt, Sunrise Point.

 

Het landschap begint er wat anders uit te zien. Richting Sunrise Point zien we ook glooiende hevels die behoorlijk vlak zijn. Ze variëren in kleur van bruinoranje naar geel, paars en wit. Het lijkt wel een klein beetje op Little Painted Desert. De heuvels zijn door de eeuwen heen al behoorlijk geërodeerd en afgevlakt. Hier zien we bijna ook geen hoodoos staan. Dat vinden we nou zo mooi aan Bryce, die variatie en afwisseling. Overal is het weer net even anders, wat het aantal hoodoos betreft, de kleur of de vorm. De plek waar de hoodoos staan, helemaal kaal of met bomen en struiken. Of ze op een heuvel staan, in groepen of als een hele wand. Bryce is verrassend.

De klim naar Sunrise Point valt mee en dan zijn we er. We lopen nog even een stukje langs de rim en hebben een prachtig zicht over de rim met in de verte Sunset Point. In de laagte zien we Queens Garden die heel duidelijk te zien is, met heel veel groen. Ook dit is weer prachtig. Op de rand zien we een klein dennenboompje staan en het lijkt of die op stelten staat. Door de jaren heen is de grond om de wortels weggespoeld en kwamen ze bloot te staan. De wortels lijken wel poten en als het volle maan is gaat de boom aan de wandel. 

In de diepte zien we verschillende hoodoo rotsformaties, mooi. Nu zie je het toch weer anders dan toen we ertussendoor liepen. Het blijft intrigerend en we genieten met volle teugen. Rustig lopen we langs de rim. Aan de ander kant zien we sneeuwbuien maar boven de canyon is het prachtig weer. Een stukje verderop hebben de rotsformaties een andere kleur, meer paars. Dat is een teken dat er meer mangaan inzit. Het geeft weer een heel ander beeld op de hoodoos en rotsen.

Het is tijd terug te gaan naar de camper. We willen nog wat inspiratie op doen en daarom naar Inspiration Point. Nu even geen zin dat hele eind te gaan lopen en daarom willen we met de shuttlebus gaan. Via een omweg lopen we terug naar de camper en gaan dan naar het Visitor Center. Daar is een groot parkeerterrein en pakken we de bus. In het park zijn ze ook goed bezig met duurzaamheid. Ze wekken via zonnepanelen hun stroom op. De panelen hebben ze op een grote standaard geplaatst die met de zon mee draait. Zo hebben ze het maximale rendement. Dit hadden we nog niet eerder gezien. Bij de bushalte gaan we op een bankje zitten en wachten op de bus naar Inspiration Point. Om ons heen hipt een mooi blauwzwarte vogel, een Stellar Jay. Helemaal niet bang en even later zit hij/zij ons vanuit de boom brutaal aan te kijken, van heb ik iets van je aan?

Niet veel later komt de bus en rijden we naar Inspiration Point. Een stukje van de route hebben we al gereden alleen het laatste niet. Het is wel leuk zo om je heen te zien en van de omgeving te genieten. We doen verschillende uitzichtpunten aan en komen dan bij onze bestemming en stappen uit.

Inspiration Point bijna het hoogste punt in het Park en vanaf het uitzichtpunt hebben we een prachtig zicht over Bryce Canyon.

Het is adembenemend. Vandaag al heel veel gezien, ook de amfitheaters met de hoodoos maar wat is dit toch weer mooi. Het is bewolkt en af en toe komt de zon door de wolken en schijnt over de hoodoos. Die lichten dan helemaal oranje op.

Op websites gelezen dat je het amfitheater met de hoodoos in Silent City het mooist kan zien vanaf Inspiration Point. Het klopt helemaal: wat is dit mooi. Plotseling vliegt ons weer de sneeuw om de oren en moeten we even in de beschutting gaan staan. Het weer verandert, er komen steeds meer buien aan. Jammer. Dan moet ik tussen de buien door maar wat foto’s gaan maken. Vanaf deze locatie is ook goed te zien hoe de hoodoos gevormd zijn, een fin die langzaam erodeert. En dan die verschillende gekleurde lagen.

Het is eigenlijk te koud om steeds op het uitzichtpunt te blijven staan. Daarom besluiten we te gaan lopen langs de rim richting Sunset Point. Pakken we daar wel de bus terug naar het Visitor Center. Dat was trouwens een goede keus. Al lopend krijg je een goed indruk van Bryce Canyon. Halverwege is ook goed te zien dat het een amfitheater is, zie vorige panorama foto. Een mooie boog van links, Sunset Point, naar rechts, Inspiration Point. Het is mooi om zo de canyon te zien en omdat het in een boog is en je langs de rim loopt zie je het elke keer weer uit een andere hoek. En dan te bedenken dat we een paar uur geleden daar beneden de Peekaboo Loop Trail hebben gedaan. 

Tussen de buien door lopen we langs de rim naar Sunset Point. Als we daar komen hoeven we maar even te wachten totdat de bus er is. Heerlijk even zitten en het is ook een stuk warmer. Even bijkomend rijden we naar het Visitor Center en gaan vervolgens naar onze camper. Met de camper rijden we naar Ruby Inn, onze overnachtingsplaats. In de camper maken we even een soepje om lekker warm te worden.

Het is al bijna zes uur en we hebben wel trek. Nanda gaat even wat in elkaar flansen terwijl ik de foto’s van vandaag op de computer zet. Na het eten gaan we eerst douchen en daar worden gelijk weer lekker warm van. Het wordt bewolkt en daarom gaan we ook niet naar de zonsondergang. Die kunnen hier heel mooi zijn maar dat heeft nu geen zin. Geen zon dan ook geen zonsondergang. Dan maar met ons blog aan de gang. Als dat klaar is moet ik naar het washok om het up te loaden. In de camper hebben we geen wi-fi. Na een half uurtje staat het erop. Voor vandaag is het weer mooi geweest. Genoten van de Rode rotsen, de Witte sneeuw, de Blauwe lucht en de Oranje hoodoos! Totaal 84 miles gereden.