Page (AZ) - Kanab (UT)

Donderdag 28 april 2016,

Onder en boven water

De hele nacht heeft het bijna geregend, soms met hagel. Op de camper geeft dat een lawaai van jewelste. Nu maar hopen dat het weer beter wordt want het zou niet leuk zijn de hele boottocht in de regen te varen. Als we opstaan lijkt het goed. In de verte zien we nog buien maar bij ons is het nu droog. Vanochtend vroeg opgestaan want we moeten ons om 7.00 uur melden voor de boottocht. Ontbijten met een geroosterd broodje en een kopje thee. Ook smeren we wat brood voor onderweg en nemen we wat fruit mee. Om kwart voor zeven gaan we richting resort waar we ons moeten melden. Bij het resort is een grote parkeerplaats waar we onze camper makkelijk kwijt kunnen. Omdat we nu weten waar we ons moeten melden zijn we er eigenlijk veel te vroeg. Gelukkig, de boottocht gaat door en de weersvoorspellingen zijn goed. We gaan even zitten en in de tussentijd komen er steeds meer mensen in de wachtruimte. Als het halfacht is komt een bemanningslid ons ophalen en lopen we in colonne naar de boot. Met de boot gaan we dus over Lake Powell naar Rainbow Arch. De grootste natuurlijke boog van de USA.

Niet veel later kunnen we aan boord stappen. Bij de loopplank worden we opgewacht door een mevrouw die ons aan boord helpt. Niet dat wij een handje nodig hebben maar het is wel gastvrij. Bij het achterdek zwemmen in het water hele grote vissen. Waarschijnlijk worden ze wel eens gevoerd en is dat ook de reden dat ze hier zo aan de oppervlakte zwemmen. Als we aan boord zijn zoeken we een plekje op het dek. In de verte hele dreigende en donkere luchten. Maar afwachten of we het droog houden.

Als iedereen aan boord is vertrekken we. Trouwens we boffen. De vaartocht is ongeveer   2 uur omdat we door het kanaal kunnen en dit is een kortere route. Als het waterpeil veel lager is kunnen we niet door het kanaal. In het verleden moesten ze altijd omvaren om Antelope Island. Dat koste een uur heen en een uur terug. Daarom hebben ze op de smalste plek een kanaal door de rotsen gegraven waardoor de route korter is. Het waterpeil is gelukkig nog hoog genoeg zodat we de korte route hebben. Als er niet veel water komt zal men in de loop van de zomer weer om moeten varen. Na een poosje komen we bij het kanaal, Castle Rock Cut, en neemt de kapitein gas terug. De naam van deze doorgang is ontleend aan de rotspartij vlakbij. Rustig vaart hij door het kanaal. We kunnen goed zien dat ze dit gegraven hebben. Dat hebben ze in periodes gedaan toen het waterpeil heel laag stond.

Als we door het kanaal heen zijn heeft de kapitein er zin in want op sommige plekken zet hij het gas helemaal open en spurten we over het water. Trouwens, hij is meegegroeid met zijn functie. Hij past nog net in zijn stoeltje. Mooi zitten blijven want anders hangt de boot helemaal scheef. Man wat is dit mooi. We dachten och het is een vaartochtje over een meer maar dit is wel een heel mooi meer. Dat komt door de omringende bergen.

Lake Powell is een stuwmeer op de grens tussen Utah en Arizona. Het grootste gedeelte van het meer ligt in de staat Utah. Het meer is 299 km lang, 40 km. breed en op de diepste plaats 40 meter diep. Het wordt gevoed door de Colorado River, Escalante River en de San Juan River. Alleen via de Colorado River wordt het water ook weer afgevoerd. Het is de tweede grootste, Lake Mead bij Las Vegas is groter, kunstmatig waterreservoir van de USA. Het meer is expliciet aangelegd voor irrigatie en leidingwater. Extra winst is dat er ook elektriciteit opgewekt wordt. Als het vol is heeft het een maximale watercapaciteit van 30.000 km3.

Echter, vanwege de hoge water onttrekkingen voor menselijke en agrarische consumptie en als gevolg van droogte, is het meer vaak ongeveer voor de helft gevuld, 16.531 km3. Lake Powell is ontstaan door de bouw van de Glen Canyon Dam in de Glen Canyon. Het meer werd een populaire bestemming en daarom werd in 1972 de Glen Canyon National Recreation Area opgericht. Ongeveer 2 miljoen mensen bezoeken jaarlijks het meer waardoor het een belangrijke vakantiebestemming is. Het is openbaar terrein en wordt beheerd door de National Park Service, en staat ter beschikking voor recreatieve doeleinden. Het reservoir is vernoemd naar ontdekkingsreiziger John Wesley Powell, een eenarmige Amerikaanse burgeroorlog veteraan die de rivier in 1869 verkende met drie houten boten.

De aanleg van de Glen Canyon Dam heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad. In 1950 stelde het Bureau of Reclamation het Colorado River Storage Project voor. Men wilde een dam bouwen in de bovenloop van de Colorado River, in Echo Park, wat nu Dinosaur National Monument is. Echter actie groepen zoals De Sierra Club met actievoerder Brower, hebben de bouw in verband met het waardevolle landschap tegen kunnen houden. Men ging wel akkoord met de verplaatsing in de buurt van Lee's Ferry tussen Glen Canyon en Grand Canyon. Echter Brower had niet in de gaten wat hiervan de gevolgen waren. Hij was nog nooit in de Glen Canyon geweest. Toen hij later dit gebied verkende ontdekte hij pas de waarde van dit gebied met zijn landschappelijke, culturele en wildernis kwaliteiten die vaak geassocieerd worden met Amerika's nationale parken. Een gebied met meer dan 80 canyons van kleurrijk Navajo Sandstone. Een gebied met heldere beekjes, een overvloed aan wilde dieren, bogen, natuurlijke bruggen en tal van Indiaanse archeologische vindplaatsen. Tegen die tijd was het echter te laat om het Bureau en de commissaris Floyd Dominy te laten stoppen met het bouwen van Glen Canyon Dam. Tot aan zijn dood heeft hij zijn deal met de bouwer van de Glen Canyon Dam betreurd. 

De Glen Canyon Dam is een betonnen boogstuwdam in de Colorado River vlakbij Page in Arizona. De Glen Canyon Dam werd gebouwd tussen 1956 en 1966. In 1983 begaf de dam het bijna als gevolg van grote overstromingen in de bovenloop. De dam, die de waterafvoer van de Colorado stroomafwaarts reguleert, heeft het landschap en de ecologie stroomopwaarts sterk veranderd. De bouw van de dam is heden ten dage nog steeds een controversieel onderwerp. 

De Glen Canyondam is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier)en 475 meter lang. De waterkrachtcentrale bestaat uit acht Francisturbines van 155.500 pk (116.000 kilowatt). De totale capaciteit van de turbines bedraagt 1.296.000 kilowatt. Acht waterpijpen gaan via de dam naar de turbines. De bouw van de dam kostte 155 miljoen dollar en 18 bouwvakkers kwamen om tijdens de bouw. Het duurde 11 jaar voordat het hele meer zich gevuld had.

Net stroomafwaarts van de dam bevindt zich een boogbrug, de Glen Canyon Dam Bridge, die de U.S. Route 89 over de canyon leidt. De constructie van de brug werd gestart in 1957 en was voltooid in 1959. Het doel van de brug was om de bouw van de dam te vergemakkelijken. De brug behoort tot de hoogste bruggen in de Verenigde Staten. De hoogte ten opzichte van het waterniveau bedraagt 200 meter en de brug heeft een spanwijdte van 313 meter. Voordat deze brug en de Navajo Bridge voltooid werden, moest je 192 kilometer rond rijden om de andere kant van de canyon te bereiken.

Het gebied van Lake Powell heeft een aantal monumenten waaronder natuurlijk de Glen Canyon Dam met visitor’s center maar ook Rainbow Bridge National Monument met Rainbow Bridge. Een van 's werelds grootste natuurlijke bogen. Ongeveer 185 mile stroomopwaarts vind je Hite Crossing Bridge. De enige brug over Lake Powell over de Cataract Canyon.

Lake Powell strekt zich ook uit tot de Escalante en San Juan rivier, waar ze zich samenvoegen met belangrijkste Colorado River. Dit biedt toegang tot vele natuurlijke geografische bezienswaardigheden evenals enkele overblijfselen van de Anasazi cultuur. Dan hebben we het over Defiance House ruin (Anasazi),  Cathedral in the Desert, San Juan Goosenecks, Kaiparowits Plateau, Hole-in-the-Rock crossing, Rincon, Three-Roof Ruin, Padre Bay, Waterpocket Fold en Antelope Island. 

Lake Powell was en is heel populair voor tv-series en filmopnamen. Er zijn er 45 geweest waaronder, Gravity (2013), John Carter (2012), Doctor Who met The Impossible Astronaut en The Wedding van River Song (2011), Walking with Monsters (2005), voorafgaand op de BBC serie Walking with Dinosaurs, Planet of the Apes (zowel de versie van 1968 en 2001).

Lake Powel is dus een populair recreatiegebied met verschillende activiteiten zoals varen, vissen, waterskiën, jetskiën, en wandelen. Er zijn campings en jachthavens maar veel bezoekers kiezen voor een huurwoonboot. Of ze gaan kamperen op een afgelegen plek ergens in de canyons.

De Castle Rock Cut is een van de belangrijkste doorgangen naar Lake Powell. Dit kanaal werd in de jaren 1970 als doorgang in de Navajo Sandstone gesneden zodat schippers de kronkelende canyons tussen de Glen Canyon Dam en Lake Powell verder stroomopwaarts konden omzeilen. De doorgang scheelt gemiddeld een uur reistijd. De doorgang is meerdere malen verdiept. Dit was mogelijk tijdens droogteperioden. Soms gebeurd het dat het zo droog is, dat het kanaal niet gebruikt kan worden of zelfs, zoals in 2013, helemaal droog kwam te liggen. Uit satelliet opnamen is te zien dat het waterpeil van Lake Powell wisselt.

Het steeds verdiepen van Castle Rock Cut wordt bekritiseerd om de hoge kosten. Watersporters en de National Park service beweren dat het de veiligheid ten goede komt en miljoenen dollars aan brandstof bespaart.

Aval storten of achterlaten is ten strengste verboden. Iedereen die meer dan een kwart mile van een jachthaven verblijft moet een draagbaar toilet bij zich hebben. PET-afval moet worden verzameld en worden afgevoerd. 

Sommige vissoorten in Lake Powell staan op de Amerikaanse lijst van bedreigde diersoorten. Er worden grote inspanning gedaan om bepaalde soorten weer op peil te krijgen. Inheemse soorten die in het meer voorkomen zijn o.a., forelbaars, zeebaars, Karper, snoek, snoekbaars, crappie, sunfish, channel catfish, Razorback sucker en bruine forel.

Er zijn ook exoten en die veroorzaken veel problemen. Zebra en quaggamossel verschenen voor het eerst in 1980 in de Verenigde Staten. Via het ballastwater van schepen kwam de mossel in de Grote Meren. Deze indringers verspreiden zich snel naar de rivieren en meren in het oosten en het westen van de Verenigde Staten. In januari 2008 zijn zebramosselen ontdekt in verschillende meren langs de Colorado River zoals in Lake Mead, Mojave, en Lake Havasu.

De zebra en quaggamossel zijn destructief voor het ecosysteem. Ze zijn grote concurrenten voor de inheemse soorten. Ze eten zoöplankton en dat heeft grote consequenties voor bepaalde vissoorten, er is dan minder voedsel. Zebra en quaggamossel kunnen tegen harde stroming en hechten zich aan harde oppervlakken en onderwater bouwwerken. Ze zijn in staat grote kolonies te vormen. De mosselen verstoppen ook buizen van waterkrachtcentrales en andere hydro-elektrische systemen. De mossel is daarom een kostbare en tijdrovend probleem voor waterbeheerders in het Westen. Daarom moeten bootbezitters een mossel-certificaat hebben. Deze maatregel is bedoeld om te voorkomen dat schepen, boten of wat voor vaartuig dan ook Zebra mosselen meennemen naar Lake Powell.

We spurten over het meer en het lijkt wel een grote speedboot. De heenreis is ongeveer twee en een half uur varen en dan hebben we anderhalf uur om naar de arch te lopen. Het is een prachtige vaartocht met heel mooi uitzicht op de rotswanden, buttes (platte bergen) en spires (puntige bergen).

Sommige bergen hebben mooie namen zoals Leche-e-Rock (ligt achter de energiecentrale bij Page), Pinnacle Rock en Tower Butte. Deze laatste steekt boven alles uit als ook de drie schoorstenen met de rook van de kolengestookte energiecentrale bij Page. Bij ons hebben ze het over horizonvervuiling met windmolens maar dat is nog niets met dit. Van de andere kant moeten we ook niet zeuren. We willen voor het gemak allemaal elektrische apparaten zoals koelkast, tv, stofzuiger, wasmachines etc. In de lake staan ook een paar bergen die ze namen hebben gegeven zoals Padre Butte, Castle Rock (vlakbij Castle Rock Cut) en Gunsighte Butte. De namen zijn vaak goed gekozen. Castle Rock ligt tegenover Wahweep Marina. Castle rock is zeker een hele populaire naam. Gunsight Rock lijkt inderdaad op een geweer. Puntje voor op de loop, dan de loop en vervolgens het geweer zelf. Wel leuk gevonden trouwens.

Het is een prachtig om vanaf de boot naar de oevers, bergen en pieken te kijken. Dit was vroeger een grote diepe canyon en door de Glen Powell Dam staat nu alles onder water en is het een meer geworden met baaien. Die hebben ze ook weer namen gegeven zoals Patrey Bay (waar de Spanjaarden de Colorado overgestoken zijn), Warm Creek Bay, Last Chanse Bay, Rock Creek Bay en Wahweap Bay. De canyons die er vroeger waren zijn volgelopen met water al hebben ze nog wel hun naam gehouden. Mooie namen en ook weer te herleiden zoals, Face Canton, Labirinth Canyon, Navajo Canyon, Mountain Sheep Canyon en Forbidden Canyon. Die laatste gaan we heen want daar staat de Rainbow Arch. Het meer wordt wat smaller en de schipper neemt wat gas terug. Wat rustiger varen we langs de rotsen en het is heel goed te zien dat in het verleden het water veel hoger stond. Het is moeilijk in te schatten maar zo te zien tussen de 6 tot 8 meter.

Onderweg snellen ons echte speedboten voorbij. Daarin zitten lui die gaan sportvissen op baars en karper. Ook komen we een trash tracker tegen. Dat is een boot met vrijwilligers die het afval in en om het meer opruimen. In ruil voor dat vrijwilligerswerk mogen ze hier gratis varen en vissen. Je kan beter zorgen dat ze geen afval in Lake Powel dumpen lijkt ons. Ook komen we house boats voorbij. Dat zijn varende woonboten. Grote vierkante bakken (varende camper) met een motor.

De canyon wordt steeds smaller maar de kapitein stuurt er behendig tussendoor. Na nog een tijdje komen we aan het begin van Hidden Canyon. Op het eind is onze stop en dan moeten we nog een stukje lopen naar Rainbow Arch. De kapitein vaart nu heel langzaam. Het is een bochtige canyon en we zitten niet in een roeibootje. Kalm aan want de rotsen geven vast niet mee. Het is prachtig zo tussen de rotsen door te slingeren. Bij elke draai ziet het er weer anders uit. We varen steeds langzamer. 

 

Op het einde zien we een hele lange, ongeveer 250m, drijvende steiger. Ze hebben die extra lang gemaakt opdat in droge periodes de boot toch nog aan kan leggen. Als het water in de canyon zakt wordt het ondieper. Dan moet de boot op het uiterste punt aanleggen. Er zijn periodes geweest dat de boot door de droogte niet bij de steiger kon komen. We hebben ongeveer twee en half uur gevaren, wat zal het straks lekker zijn even te kunnen lopen. De kapitein roept om dat we anderhalf uur de tijd krijgen en dat hij dan weer terug gaat. Wie te laat is moet zwemmen of wachten tot de volgende dag.

We gaan van boord en lopen over de steiger naar het begin van het pad naar Rainbow Arch. Van de bemanning loopt er ook een mee en later krijgen we door waarom. Links van ons een hoge rotswand en rechts een ondiepe canyon waar een beetje water in staat. Het weer verandert, het wordt donker en de lucht is grijs. Het zou ons niet verbazen als we straks regen of natte sneeuw krijgen. Daarom zijn we wat haastig om zo snel mogelijk bij de arch te komen. Het pad gaat slingerend door de canyon en we kunnen de boog nog niet zien. Het pad is goed begaanbaar en voor iedereen goed te doen. Als we de laatste bocht om komen zien we in de verte een stukje van Rainbow Arch, MOOI!Vooral met de donkere luchten op de achtergrond. Met elke stap krijg je een ander beeld van de boog.
 

  

Rainbow Bridge wordt vaak omschreven als 's werelds hoogste natuurlijke brug. De Navajo Indianen noemen de boog "A Rainbow Turned to Stone". De boog staat in het Rainbow Bridge National Monument en wordt beheerd door Glen Canyon National Recreation Area in het zuiden van Utah. Het is de grootste Natural Bridge van de wereld met een spanwijdte van 71 meter. De natuurlijke brug is aan de top 13 meter dik en aan de basis 10 meter. Twee andere natuurlijke bogen, Kolob Arch en Landscape Arch, ook in Utah, zijn wijder maar minder hoog. Door zijn hoogte van 88 meter is de Rainbow Bridge de winnaar. Rainbow Bridge is een van de meest toegankelijke van de grote bogen van de wereld. Rainbow Bridge ligt in de staat Utah en niet in Arizona.

De stenen brug bestaat uit Navajo Sandstone aan de bovenkant en Kayenta Sandstone bij de basis. Deze lagen ontstonden aan het einde van de Trias en in de Jura periodes. Door extreme klimaatschommelingen, tijdens de Trias en Jura-periode was de regio afwisselend een zee of woestijn. Er werden diverse lagen zandsteen afgezet met verschillende niveaus van hardheid. Als de zandsteenlagen onder water lagen werden ze in elkaar geperst waardoor het rots werd met verschillende hardheid. In tijden van veel (regen)water zocht het water zijn weg naar het laagste punt. Het water voerde zand, gruis en stenen mee waardoor onderweg de ondergrond werd uitgesleten; zachte rots meer dan harde. Draaikolken maakten bochten in de rivier waardoor er een meanderende canyon ontstond.  Het water bleef tegen de uitstulping van de rotspartij botsen en ook het schuren ging door. Totdat er op een geven moment, onder aan de rotspartij, een doorbraak ontstond en de rivier zijn oude loop weer nam.

Dit proces gaat door tot op de dag van vandaag. Onmerkbaar verandert de vorm van de brug. Dezelfde erosie krachten die de brug gemaakt hebben, zullen uiteindelijk ook zijn ondergang worden. 

Rainbow Bridge was eeuwen geleden al bekend bij de indianen. Eerst de oude Pueblo People, en veel later de Paiute en de Navajo Indianen. Voor hen was het een heilige brug.  De brug noemden ze Nonnezoshe  wat "regenboog wendde zich tot steen." betekend. Verschillende Native American families wonen er nog steeds in de buurt.

In 1800 werd Rainbow Bridge waarschijnlijk voor het eerst door Europeanen gezien, trappers, goudzoekers en cowboys. Pas in 1909 werd het bestaan van de brug bekend aan de buitenwereld. In 1910 verklaarde president William Howard Taft, Rainbow Bridge tot National Monument. Het bezoeken van deze plek kostte toen dagen. Natural Bridge kan op twee manieren worden bezocht: met de boot (een twee uur durende boottocht vanaf Page) of enkele uren lopend, 22 km, over land vanaf een trailhead aan de zuidkant van Lake Powell. Er is daarvoor wel een vergunning nodig van de Navajo Nation in Window Rock in Arizona. Rainbow Bridge is voor de indianen een spiritueel en heilig object. Zij vragen de bezoekers het Monument dan ook met respect te benaderen en alleen op de aangegeven looppaden te lopen. Onder de boog door lopen is een ontheiliging van de plek; laat staan boven over de boog lopen. Jaarlijks bezoeken 300.000 mensen Rainbow Bridge en het is daarmee de meest populaire bestemming op Lake Powell.

We zijn er en het is prachtig al zit het weer niet mee. Het begint te motregenen en er zit ook wat sneeuw tussen. Jammer. We moeten onze regenjacks aantrekken. Om mooie foto’s te nemen is veel licht niet goed maar regen maakt het er ook niet beter op. Het zijn lichte buitjes en tussendoor kunnen we toch wat foto’s maken. Op zich heeft het ook wel weer wat. Het ene moment is de boog nat en donker van kleur. Even later schijnt de zon wat door de wolken en licht de boog en de omgeving helemaal oranje op. Er staat een bordje dat het voor de indianen een heilige plek is en dat we niet onder de boog door mogen lopen, laat staan er op klimmen. Toch zijn er weer mensen die het wel proberen. Het bemanningslid wat meegelopen is, ook een indiaan, roept de mensen terug. Hij blijft in de buurt van de boog staan. Tot zover hij staat mogen de mensen lopen. Een van de bezoekers heeft een fluit bij haar en gaat onder een afdakje zitten spelen, mooi. Op een bankje eten wij ons broodje op en tussentijds genieten we van het uitzicht.    

Door de regen loopt het water langs de rotswand en vormt donkere strepen op de donkerbruine ondergrond. Op sommige plekken is goed te zien hoe zo’n boog in  het verleden gevormd is. De natuur creëert meesterwerken. Veel planten groeien er niet maar er bloeit een prachte datura, wit met paarse randen. 

Het is tijd terug te gaan en rustig lopen we weer terug naar de boot. Af en toe maken we nog een foto want het weer knapt op. We zien de bergen, waarschijnlijk Navajo Mountain, op de achtergrond en achter de Rainbow Arch komen een paar bergpieken tevoorschijn. Na een kwartiertje zien we de steiger met de boot. Als we over de steiger lopen zien we hier ook weer hele grote vissen zwemmen. Waarschijnlijk karpers. Als we bij de boot komen zien we waarom. Sommige mensen voeren ze en dat weten ze. Boot – mensen – brood. Dus als er een boot komt zwemmen ze er naar toe om te schooien, foooood.   

Precies op tijd vertrekken we voor de terugtocht en die is even mooi als de heenweg. Misschien wel mooier omdat je je weet waar je moet kijken. Rustig varen we weer door de smalle canyon naar de hoofd canyon en we genieten met volle teugen.  

De canyon wordt steeds wijder en de kapitein kan sneller gaan varen. Dan komen we in de hoofd canyon, de oude Glen Canyon, en kan hij weer meer vaart maken.

Bij het voorbereiden voor de boottocht over Lake Powell en naar Rainbow Arch kwamen we foto’s tegen over the Cathedral in the Desert. Prachtige mooie foto’s over een grot in de vorm en grootte van een kathedraal. Deze mooie rotsformatie ligt op het eind van de Clear Creek Canyon. Dat is een zijrivier of canyon van de Escalante River. Je kan ook bij deze plek komen vanaf Hole in the Rock Road maar dat moet vrij moeilijk zijn. Het beste en makkelijkste is om er met een boot of kano heen te gaan. Om er te komen moet het wel een kleine smalle boot zijn omdat je door een erg smalle kloof moet varen. Verder moet het waterpeil in Lake Powel laag staan anders ligt de locatie onder water. 

In 1954 waren twee moderne ontdekkingsreizigers op een zoektocht naar geologische wonderen in de Glen Canyon. Op ezels gingen Burnett Hendrix en Harlon Beamont door de Clear Creek Canyon en op het eind ontdekten ze de bijzondere grot. Diep in de grot op het eind was nog een prachtige 30 meter hoge waterval. In verband met de grootte en locatie noemde ze die locatie The Cathedral of the Desert. In 1964 was de Glen Canyon Dam klaar en stroomde Lake Powell vol en kwam de kathedraal onder water te staan. In 2000 begon het waterpeil van Lake Powell te zakken. Door minder regen en sneeuw voerde de Colorado River minder water aan voor het meer. In 2003 was het water al 100 voet gezakt ten opzichte van voorgaande jaren. De kathedraal kwam weer gedeeltelijk tevoorschijn. In 2005 was het waterpeil ruim 145 voet gezakt waardoor de kathedraal weer gedeeltelijk in oude glorie te zien was. Inmiddels is het waterpeil wel weer gestegen maar nog niet op het oude hoge peil. De kathedraal is voor het grootste gedeelte te zien. Met een klein motorbootje of kano vaart men door een kronkelige canyon. Op het eind is dus de kathedraal. Een koele oase van strandjes, waterpoelen, vegetatie, vogels en waterval. De ingang van Clear Creek  Canyon ligt ongeveer 10 km verder dan de afslag naar de Forbidden Canyon met de Rainbow Arch.  

Als we naar de lucht achter ons kijken mogen we blij zijn dat we nu richting Page gaan. De lucht is donker grijs en zwaar van het water. Volgens ons regent het achter ons al  behoorlijk. Gelukkig varen we naar het mooie weer, boven Page is een blauwe lucht.

Het water wordt breder en dieper en onze schipper zet de vaart er weer in. Ondanks de kleding zijn we toch wat koud geworden en gaan benedendeks, even opwarmen. Daar hebben we ook een mooi uitzicht op alles. We nemen even een kop koffie en dat smaakt best. Onderweg zien we dat de erosie nog steeds door gaat. Van een hoge rots is een gedeelte naar beneden gekomen en dat ligt aan de voet van de rotswand in het water.

De groep waar we mee zijn is een hele rustige. Er zitten ouderen bij maar ook veel jongeren, enkele met jonge kinderen. Iedereen vermaakt zich wel. Geniet van het uitzicht, zit te lezen of doet een spelletje op de telefoon. Anderen zitten gezellig te praten bij de bar onder het genot van een hapje en drankje. Ook voor ons begint de lucht te betrekken.

Er verschijnen grote witte wolken maar daaronder is het donkerblauw. Het is een prachtig contrast met de roodbruine en witte rotspartijen en het mooie blauwe groene water van het meer.    

Nog een uurtje en dan zijn we weer terug in Page dus nog even geduld. Het is geen straf om boven op het dek te staan. Doordat de vaarroute zo kronkelig is, is het nooit hetzelfde. Het zicht is na elke bocht weer anders. Dit is genieten met hoofdletters. Ook een lekkere makkelijke dag en dat mag weleens na alle dagen waarin we heel actief bezig zijn geweest.

In de verte zien we Tower Butte al weer opdoemen, een grote massale butte. In de verte zien we ook de rook van de kolencentrale van Page.

Wel makkelijk zulke bakens op de oever. De heuvels worden lager en ook de kleur van de rotsen wordt anders, meer grijs erin.  

 

















Dan zijn we weer bij het kanaal en de kapitein gaat weer rustig varen. De kaden van het kanaal zijn redelijk hoog zodat we er niet overheen kunnen kijken. Zo te zien is het een vlak gebied waar ze het kanaal doorheen gegraven hebben. Als we door het kanaal zijn zien we de haven al liggen. Met een spurtje zijn we er en de kapitein legt het schip aan. Bij het aanleggen komt hij eindelijk van zijn zetel. Dat is gezien zijn omvang een wonder en zoiets hadden we nog niet gezien. Hij staat langs de reling maar gelukkig is de boot stabiel. We kunnen van boord, bedanken de bemanning en lopen terug naar onze camper.

Terug in de camper eten en drinken we eerst even wat. Het is 14.00 uur en we hebben nog wel tijd. Wat gaan we doen. Eerst maar even naar Page voor boodschappen. Niet dat we niets meer hebben maar we gaan naar Bryce en Zion. Daar zijn wel winkeltjes maar het is er ook duur. Onderweg zijn wel dorpjes met winkels maar Page heeft een grote Walmart zoals we gisteren gemerkt hebben. Dus op naar Page. Nanda heeft haar boodschappenlijstje al klaar dus zijn we snel klaar en kunnen we weer een paar dagen vooruit.

Daarna rijden weer terug naar de Glen Canyon Dam en de brug. Toch even kijken. Vlakbij de brug is een parkeerplaats waar we de camper kwijt kunnen. In 2006 zijn we hier ook geweest en heb ik met Tjibbe (onze zoon) een rondleiding over en door de dam gehad. Was heel leuk en leerzaam. We lopen over de brug. Op de leuningen hebben ze nu metershoge gaashekken geplaatst. Daar zal wel een reden voor zijn.

Wel jammer want daardoor heb je minder zicht op de dam onder ons. Verder is er niet veel veranderd. De brug lijkt heel erg op de Navajo Bridges die we bij Lees Ferry hebben gezien. Als we op de brug staan dan bevinden we ons 200 meter boven het wateroppervlak van de Colorado River. Hiermee is de Glen Canyon Bridge, bij oplevering in 1959, ook de hoogste brug van de Verenigde Staten. Ze hebben deze brug gebouwd om de Glen Canyon Dam aan te kunnen bouwen. Door de brug is het land erachter ook toegankelijker geworden. Een kortere route naar Kanab en de andere Nationale Parken. 

Het is mooi geweest, we gaan weer verder en lopen terug naar de camper. Het was de bedoeling na het bezoekje aan de Glenn Canyon Dam nog een paar trails in de buurt te doen. Tegenover de Glen Canyon Dam, aan de kant van Page, begint namelijk de trailhead naar the Hidden Garden. Het is een 1,6 kilometer lange en gemakkelijke trail naar een weelderige hangende tuin hoog op een mesa boven de Colorado River en Lake Powell. Het is op de mesa een woestijngebied maar in de schaduw en in kloven groeien allerlei soorten varens vandaar de naam Hidden Garden.

Na de trail was het de bedoeling naar Wahweap Overlook te gaan. Een uitzichtpunt vanwaar je een mooi uitzicht hebt over Lake Powell en de omgeving. Daar te eten en dan terug naar Wahweap Marina RV Park & Campground om daar nog een keer te overnachten. Dan de volgende ochtend vroeg te vertrekken naar Bryce en onderweg nog een paar dingen te gaan zien. De Wahweap hoodoos en Coral Pink Sand Dunes State Park. Maar we twijfelen nu, is dit niet wat te veel is en gaat dit niet ten koste gaat van de tijd aan Bryce en Zion. 

In de camper met de kaart erbij overleggen we even wat verstandig is. Wat we willen is niet haalbaar, het is te veel. We willen per se een aantal dingen doen in Bryce en Zion dus laten we een paar andere zaken schieten. Daarop besluiten we de trail naar de Hidden Garden over te slaan en gelijk naar Wahweap Overlook en daarna door te rijden richting Bryce en maar kijken hoever we komen. De volgende ochtend vroeg op weg naar Bryce te gaan. Dan hebben we een hele dag voor Bryce. Dus we gaan op weg naar Wahweap Overlook.  Weer over de Glen Canyon Bridge en Highway 89 richting Kanab. Na een poosje zien we een afslag naar rechts. Die slaan we in en rijden nog een stukje door. Op het eind is een parkeerplaats.

Vanaf  Wahweap Overlook hebben we een 360 graden uitzicht over de omgeving. Het is echt een prachtige plek met een heel wijds uitzicht. Voor ons zien we Powell Lake en Wahweap Bay met de jachthaven en de house boats. Iets verder Castle Rock en aan de rechter kant Castle Rock Cut maar die kunnen we natuurlijk niet zien. Dan Antelope Island en nog verder naar rechts, in de regenwolken, zien we heel vaag Navajo Mountain (3166m). Nog verder naar rechts Tower Butte. Als we doordraaien de kolencentrale met zijn rokende schoorstenen en achter de centrale de Leche-e-Rock. Vervolgens de gebouwen in Page en de Glen Canyon Dam en Bridge. Nog verder naar rechts zien we heuvels en als we doordraaien zien we de staatsgrens van Utah. Het is een adembenemend uitzicht maar dat komt ook dat het mooi weer is met op de achtergrond de donkere luchten.  

Wahweap Overlook is een geweldige plek en we genieten met volle teugen. Na een poosje hebben we genoeg gezien en vertrekken we. Het is tijd verder te gaan en te zien hoe ver we komen. Terug naar de 89 en dan richting Kanab. Na een paar kilometer verlaten we de staat Arizona en komen we in Utah. Vandaag zijn we vaker de staatsgrens over gestoken tijdens onze boottocht. Deze ligt door het Powell Lake. Het landschap verandert, het wordt wat groener, hier en daar groeit wat gras.

Niet veel later komen we door het dorpje Big Water. Nou Big is het dorpje niet en veel Water zien we ook niet. Hier zouden we afslaan voor een trail naar de Wahweap Hoodoos. Op de website van Ontdek Amerika hadden we hier wat over gelezen. Hier staan heel andere hoodoos dan die we later in Bryce zullen zien dus daarom leek het ons wel leuk de hoodoos in Wahweap ook te zien. Gezien de tijd slaan we het dus nu over maar toch even een beschrijving dankzij Ontdek Amerika.

Je kan op twee manieren naar de Wahweap Hoodoos, een officiële weg of via een sluiproute. De sluiproute is met een high clearance auto of 4 x4 iets langer maar de wandeling naar de hoodoos is aanmerkelijk korter dan bij de officiële route. Als je naar de route zoekt en informatie inwint bij het Bureau Land Management dan krijg je vaak informatie met de officiële routebeschrijving. De sluiproute beschrijven we niet omdat we gelezen hebben dat de weg niet geschikt is voor onervaren dirtroad-rijders.

Bij het dorpje Big Water, tussen mile marker 6 en 7 komend vanaf Page, sla je rechtsaf en neem je Ethan Allen Road. Vervolgens rij je de Ethan Allen Road af tot aan een T-splitsing. Dan sla je linksaf en kom je langs een oud sportveld. Vanaf hier is de weg onverhard en met een lage auto of camper moet je hier parkeren. Vanaf de 89 heb je dan ongeveer 3 mile gereden.

Vanaf de  parkeerplaats loop je verder in noordelijke richting langs de droogstaande Wahweap Creek. De trail is makkelijk te doen, gewoon de Wahweap Creek volgen. Na ongeveer 2 mijl zie je enkele hoodoos maar dat zijn nog niet Wahweap hoodoos. De eerste groep, Riverside Cove Group, bereik je pas na 3,6 mijl en de tweede na 4 mijl. Beide groepen liggen aan de linkerkant van de Wahweap Creek. De tweede groep noemen ze ook wel de Hoodoo Central Group. De laatste en derde groep, ook wel Towers of Silence genoemd, is ook mooiste groep. Die ligt ook aan de linkerkant en bereik je ongeveer na 4,3 mijl. De hoodoos zijn aan de basis breed maar worden naar boven toe steeds smaller. Daardoor lijken het wel obelisken en zijn ze ook zo bijzonder.

Ook de kleur wit, van de White Cliffs, en op de top een donkerbruine afdek steen maken deze hoodoos zo bijzonder om te zien. Er is nog een andere groep, de Rimrock Hoodoos. Deze staan langs de rim zijn kleiner en bruin van kleur. De wandeling is heen en terug ongeveer 8,6 mile dat is ongeveer 13,8 kilometer. Met het bekijken van de hoodoos doe je er al snel 5 uur over. Daar hadden we dus de tijd ook niet voor. Dit hebben we dus gemist  maar misschien een reden om nog een keer naar Page en omgeving te gaan. Er is daar nog wel veel meer te zien.

Deze Wahweap hoodoos zijn anders dan in Bryce en door wind- en watererosie ontstaan. Ook vorst en ijs heeft invloed op het ontstaan en de erosie. Vaak zit bovenop de pilaar een hardere steensoort die de bovenkant afdekt. Op de hardere steensoort heeft de erosie minder invloed. Deze afdekking beschermt en vertraagt de erosie waardoor je de hoodoos vaak nog jaren kan bekijken voor ze helemaal geërodeerd en ingestort zijn. De pilaren in dit gebied bestaan uit poreus kalksteen en zijn daardoor wit van kleur. Deze kalksteensoort behoort tot het Entrada Sandstone en die is ongeveer 160 miljoen jaar oud. De steensoort op de toppen van de hoodoos is donkerbruin van kleur en is dus veel jonger. Deze Dakota Sandstone is ongeveer 100 miljoen jaar oud.. Trouwens als je informatie over de Wahweap hoodoos zoekt wordt niet altijd dezelfde naam gebruikt. Alternatieve benamingen zijn Valley of the White Ghosts, the White Rocks en de Wahweap Creek Hoodoo's.

Deze hoodoos waren ook al bekend bij de Paiutes Indianen die hier leefden. Zij geloofden dat hoodoos restanten zijn van mensen die veranderd werden in steen. Trouwens het woord Wahweap betekent in het Paiute "bitter water". Een verwijzing naar alkalische mineralen die langs de canyon kunnen wordt gevonden. Vroege kolonisten gebruikten de naam Sentinel Rock Creek, waarschijnlijk met betrekking tot de hoodoos.

Het landschap wisselt steeds, vlak en dan weer rotsachtig met heuvels en gekleurde rotsformaties. De reis vanaf de Grand Canyon naar Bryce is eindelijk een reis door de geologische tijd en het ontstaan van dit gebied. Zonder dat we het eigenlijk merken stijgt het landschap. Vanaf de bovenkant van de rim van de Grand Canyon stijgen we meer dan 4000 voet om op de rim van Bryce Canyon te komen. Deze overgang noemen ze the Grand Staircase (vertaald Grote Trap).

The Grand Staircase ligt aan de noordelijke kant van Vermilion Cliffs National Monument. Highway 89 ligt tussen deze twee gebieden. De Grand Staircase is een geologische formatie bestaande uit een reeks sedimentaire gesteenten die we onder andere vinden in Bryce Canyon, Zion Canyon en de Grand Canyon. Het hoogstgelegen deel van the Grand Staircase is het Aquarius Plateau. Het gebied van the Grand Saircase ligt in Utah en is weer een deel van het Colorado Plateau.

In 1870 maakt geoloog Clarence Dutton een eerste model van deze regio, een gigantische trap oplopend vanaf de Grand Canyon in noordelijke richting naar de klif rand van Bryce. De geologische formatie lagen die hij tegenkwam groepeerde hij in 5  duidelijk zichtbaar lagen, Pink Cliffs, Grey Cliffs, White Cliffs, Vermilion Cliffs en Chocolade Cliffs. Al deze lagen hebben we of krijgen we afzonderlijk te zien tijdens de rit van de Grand Canyon naar Bryce. Natuurlijk zijn er veel meer rotslagen in dit gebied. Vanaf de bodem van de Grand Canyon tot de top van Bryce wel 40 soorten, maar de bovenste vallen het meeste op. 

Heel opvallend is dat een aantal rotsformaties die we in  Zion en Bryce vinden, ontbreken bij de Grand Canyon. De oudste blootgestelde formatie in Zion National Park is de jongste en bovenste formatie in de Grand Canyon, het 240 miljoen jaar geleden gevormde Kaibab Kalksteen. De jongste laag in Zion is weer de oudste blootgestelde formatie in Bryce, het 100 miljoen jaren oude Dakota Sandstone.

De bovenste formatie lagen in Bryce zijn, Claron Formation en  Kaiparowits Formation. Gezamenlijk vormen ze de 5^e trap, de Pink Cliffs. Daaronder vinden we de 4^e trap, de Grey Cliff. Die bestaat uit de Wahweap Formation, Straight Cliffs Formation, Tropische Schalie en Dakota Sandstone. De 3^e trap is White Cliffs die uit de Carmel Formation, Temple Cap Formation  en Navajo Formation bestaan. De 2^e trap is de Vermilion Cliffs. Deze zagen we aan de westelijke kant van de Colorado river bij Lees Ferry en Page. De trap bestaat uit Carmel Formation, Temple Cap Formation, Navajo Formation en Kayenta Formatie.

De 1^e trap zijn de Chocolade Cliffs die we aan de oostelijke kant van de Colorado River bij Lees Ferry hebben gezien. Zij bestaat uit de Moenkopi Formatie.

Elke keer in Amerika verbazen wij ons weer over de natuur en het landschap, de afwisseling, uitgestrektheid en de grootsheid van dit alles. Een grote vrachtauto rijdt ons voorbij. Op de laadbak grote rollen en we denken dat ze voor de beregening van de landerijen nodig zijn. We kunnen echt merken dat we stijgen door de bergen om ons heen en doordat, bij een recht gedeelte, de weg steeds heel ver vooruit kunnen zien.

Het is een lange rit en de eerste grote plaats waar we kunnen overnachten is Kanab. Door de bewolking begint het eerder te schemeren en net voor 18.00 uur rijden we Kanab binnen. Niet veel later zien we het bord van een RV-park en zo te zien is er nog wel plek. De camper aan de kant en we gaan naar de receptie.

Bij de ingang van de receptie staat een mini cowboy met getrokken pistolen. Heeft er zeker al lang gestaan want hij begint te roesten.  Bij de receptie hebben we nog geen woord gezegd of de mevrouw begint Nederlands tegen ons te praten.

Hoe zien ze dat toch???

Leuk gesprekje gehad met Thea (Wim was niet thuis) en ze had nog een aantal goede tips voor ons. Ze zijn een aantal jaren geleden naar Amerika gemigreerd en hebben deze camping overgenomen en er al veel in geïnvesteerd. Ze hebben nu een green card en zijn Amerikaan. Prima camping trouwens, Kanab RV Corral, 483 South 100 East (89A) Kanab UT. Alles heel schoon en netjes. Aan de wand hangen mooie foto’s en het blijkt dat haar man graag fotografeert. Nou onze complimenten. Het zijn prachtige foto’s van Zuidwest Amerika.

Van de camping eigenaresse horen we ook dat het weer de komende dagen er niet beter op gaat worden. De vooruitzichten zijn slecht. Jammer maar niets aan te doen. We hebben het de afgelopen weken al heel erg getroffen dus niet zeuren want we hebben begrepen dat het weer in Nederland ook niet best is. Dan maakt het ook niets uit waar we zitten. Trouwens  we laten ons niet door wat regen tegenhouden. morgen naar Bryce, dat wordt zeker mooi. Weer het dagelijkse ritueel, even wat eten, afwassen, douchen en met het blog aan de gang. Dan nog even wat lezen en dan naar de koets. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe avonturen.

Totaal 90 miles gereden.