Lees Ferry - Page (AZ)

Woensdag 27 april 2016, Lees Ferry - Page

Van alles en nog wat

Vannacht geen trein gehoord, trouwens helemaal niets gehoord. Wat is het hier heerlijk rustig. Mooie plekjes hier met een overkapte picnic-tafel. Als we aan het ontbijt zitten komt er een ranger om te kijken of iedereen wel betaald heeft. Trouwens het vermaak begint vroeg want scheef voor onze camper plek zijn een aantal mensen yoga of zo aan het doen. Ze mogen ons portie er ook wel bij doen. Onze ontspanning vanochtend bestaat uit het lopen van een trail. Een wandeling naar en bij de Lonely Dell ranch. Na het ontbijt even wat opruimen en dan op weg. Het is in de richting het ranger station en dan aan de linkerkant. Het is dus maar een heel klein stukje rijden. De camper kunnen we makkelijk kwijt, plek genoeg en er is nog niemand.

Het is duidelijk te zien waar we moeten zijn. Boven de ingang is een soort poort met de tekst; Lonely Dell Ranch Historic District. We lopen door het hek en stappen het terrein op. Gelijk zien we aan de rechterkant de boomgaard. Wat een mooi gezicht die groene bomen in deze toch wel wat dorre omgeving. Je kan nog zien dat ze greppels en sleuven gegraven hebben om water bij de bomen te krijgen. De irrigatie sleuven en kanalen worden nog steeds gebruikt. In sommige zien we nog water staan.   

Lonely Dell Ranch Deze historische boerderij, in de buurt van de monding van de rivier Paria, was het thuis van de gezinnen die de veerboot bedienden. De plaats was zo geïsoleerd dat ze zelfvoorzienend moesten zijn. Om te overleven waren ze gedwongen hun eigen voedsel te verbouwen en vee te houden. Het was de vrijwillige dwangarbeid die de dorre woestijn veranderde in een groene oase. Hamblin was de eerste die begonnen is met de ranch. Het belangrijkste was water en hij begon met het graven van irrigatiekanalen. Niet veel later kwam de Mormoon John D. Lee met twee van zijn 19 vrouwen naar deze locatie. Toen Emma Lee deze geïsoleerde vallei voor het eerst zag riep ze: 'O, wat een eenzame dell’. Vandaar ook de naam Lonely Dell Ranch.

 

In 1872 was John D. Lee klaar met de bouw van een blokhut voor zijn vrouw Emma. Deze blokhut wordt meestal ook aangeduid als Emma's cabine. Het kleine houten gebouw in de buurt van de cabine werd gebruikt als een smederij. Er was een fruitboomgaard met peren, abrikoos, perzik, en pruimenbomen. Voor irrigatie legde Lee ook dammen aan in de Paria River. Echter door overstromingen spoelden die regelmatig weg. Andere bewoners breiden de ranch uit met een schuur voor vee en andere gebouwen. Helemaal achter op het terrein is een begraafplaats en die bevat graven die dateren van
1874-1933. Verschillende bewoners en hun kinderen, van de Lonely Ranch, liggen op deze plaats begraven.

Bij de ingang nemen we even een brochure mee zodat duidelijk is, wat wat is. We lopen naar de gebouwen die er staan. Er staan verschillende, grote en kleine en het ziet er goed onderhouden uit. De muren van de hutten zijn gemaakt van boomstammen. Op de hoeken zijn ze ingekeept zodat ze in elkaar haken. De kieren en gaten hebben ze dicht gesmeerd met een soort rode klei of leem.

Het is grofgebouwd maar het is wel functioneel. Het weer is hier extreem en het moest wel tegen een stootje kunnen

Het eerste huis de Jeremiah “Jerry” Johnson Cabin is waarschijnlijk gebouwd in 1915. Jerry was een zoon van Warren en Samatha Johnson. Het was een commune van mormonen en ze deden aan polygamie, een man had meerdere vrouwen. Ze probeerde de ranch verder op te bouwen. In 1935 heeft Leo Weaver er een gasthuis voor bezoekers van gemaakt. De volgende cabin is de Samantha Johnson Cabin. Warren Johnson heeft het in 1881 gebouwd toen hij het veer van Emma Lee had overgenomen. Samantha was zijn tweede vrouw. Zijn eerst vrouw ging wonen in het huis waar Emma Lee in woonde.

Tot 1887 woonde Samantha in deze cabin. Toen was het grote huis klaar en verhuisde ze daar heen. Toen James Emmet het veer overnam in 1897 werd het gebouwtje een school voor zijn kinderen en andere kinderen die op de ranch woonden. Later werd het gebruikt als onderkomen voor cowboys en bezoekers. In 1920 werd het weer een school voor de communie van polygamisten van Jerry Johnson. In 1935 kocht James Emmet het gebouwtje en maakte er een gasthuis van.   

Aan de andere kant van de hut is een soort veranda en overkapping. Onder de overkapping staat een gietijzeren fornuis. Vreemd dat dit ding buiten staat. Door een raampje kijken we naar binnen. De inrichting is heel sober, deze mensen hadden heel weinig bezittingen. Een tafel, paar (schommel)stoelen, bed, tafeltje, krukje, allen het hoognodige. Het moet echt afzien zijn geweest om hier te wonen en te leven.

Verderop is een groentetuintje er naast een irrigatie kanaaltje met een schuif die ze open en dicht konden zetten. Vrijwilligers hebben net de tuin omgespit, er staat nog niets in.  Aan de andere kant een kippenren maar dan zonder kippen. Je zat hier in de middel of nowhere dus moest je helemaal self supporting zijn. Een keihard leven wat wij ons tegenwoordig niet meer voor kunnen stellen met onze supermarkten en online shopping.

  

Er staan ook nog enkele machines en wagens op het terrein. Een oude platte kar met hoge schotten, een oude machine om het hooi bij elkaar te harken, een bijna uit elkaar liggende maaibalk etc. Heel fotogeniek. Van het Warren Johnson House is niets te zien. Het werd in 1886 door Warren gebouwd op de plek waar de cabin van John en Emma Lee stond. Dit gebouw werd gesloopt en als brandhout gebruikt. In 1887 was het huis klaar en kon Samantha Johnson in het nieuwe huis haar intrek nemen. Later woonde Emmet in het huis toen hij het veer in 1897 overnam. Jerry Johnson heeft later de woning verkleind door het op te delen in verschillende kleinere woningen voor zijn commune. In 1935 brandde het gebouwd tot de grond toe af.

Nu gaan we naar het grootste gebouw wat er staat, het Weaver Ranch House. Echt een mooi gebouw is het niet. Het dak is modern terwijl een gedeelte van de muren gemetseld is met rotsblokken. Het oorspronkelijke gebouw werd in 1935/1936 gebouwd door Leo en Hazel Weaver en ze noemden het “Paradise Canyon Ranch”. Het werd gebruikt als woning en als lodge. De Weaver’s hadden moeite de eindjes aan elkaar te knopen en maakten geen winst maar schulden. In 1939 nam een van hun gasten het gebouw over en de Weavers vertrokken. We kunnen ons dat wel voorstellen.

We lopen om het gebouw heen en gaan dan terug. Op het eind komen we nog een poortje tegen en daarin hangt een klok. Waar die voor diende is ons niet duidelijk. Verderop is een soort heuveltje en daaronder is een holte, de Lonely Dell Dugout. Het is een soort kelder en heel gebruikelijk bij Mormonen. In de winter bewaarden ze in deze ruimte aardappels, wortelen en kool. Het vroor nooit in deze ruimte. In de zomer was het er zo koel dat ze er boter, melk en kaas in konden bewaren. De bewaarruimte is diverse keren aangepast en verbouwd.

Langs het hoofd irrigatiekanaal lopen we verder naar achteren. Het is hier dor en droog. Iets verderop staat een oude vrachtauto of wat ervan over is. Het heeft wel iets van Body. Daar stonden ook achter gelaten oude auto’s. Als de auto niet in zo’n miserabele staat verkeerde zou het een collectors item zijn. Een stukje verderop staat ook een oude zaaimachine,  en ja….. die doen het ook niet meer.

 

We lopen door en dan komen we bij een begraafplaats. Op het terrein staat een hekwerk en er staan enkele grafstenen. Even kijken. De begraafplaats is van 1874 tot en met 1933 in gebruik geweest en er zijn 20 volwassen en kinderen begraven.

De grootste grafsteen is van Johnson’s en het is een treurig verhaal. Vier kinderen van Warren en Permelia stierven in 1891 binnen 7 weken aan difterie. Door domme pech kregen deze kinderen de ziekte. Op hun weg naar het zuiden staken in mei twee families hier de Colorado River over. De twee families hadden kinderen bij zich. Eén was al overleden en drie waren ziek. Johnson bood de beide reizende families onderdak aan en nam ze in huis. Ze hadden geen idee dat de ziekte heel besmettelijk was. 

Zeven kinderen van de Johnson’s raakten besmet en werden ziek. Vier van hun kinderen zijn dus overleden. Zoiets kunnen wij ons niet voorstellen. Wat hebben die mensen wat meegemaakt, niet te beschrijven. Op een aantal graven staat of ligt geen grafsteen, op andere een rotsblok. Enkele graven hebben mooie grafstenen en enkele zijn niet lang geleden aangebracht of gerenoveerd.  

Op het eind staat een pompstation, of wat ervan over is. Er liggen nog wat buizen en er staat nog een afsluitstuk. Hier pompte men het water uit de Paria River die hier vlak langs stroomde. De pomp ging vaak stuk als gevolg van het modderige water van de rivier. Dus kon men de pomp alleen gebruiken als het water schoon was en dat was niet zo vaak het geval. Het water werd in een groot reservoir gepompt. Uit dat reservoir bevloeide men de akkers en de boomgaard.

Verderop begint de trail naar de Paria Canyon Wilderness en langs de Paria River. We gaan een stuk van de Paria Canyon Tail doen. Op het eind moet een slot canyon zijn en misschien dat we die kunnen zien. De trail is 13.7 mile (heen en terug). Het begin van de trail is smal. Aan de ene kant een hoge steile heuvel en aan de andere kant een steile oever met 5 meter beneden ons de Paria River. Rustig het is best te doen. De Paria River maakt hier en bocht en als het water hoog staat, slaat het stukken van de oever af. Daardoor ontstaat er een hoge, steile wand. Dan komen we op een open vlakte met laag struikgewas. Het is hier zanderig en droog. 

Dit gebied gebruikten ze vroeger als weide en hier lieten ze vee grazen. In de verte zien we een gebouwtje staan. Het is een soort schuilhutje. Verderop staat een omheining voor het vee. Daar werden ze ingedreven voor transport of om ze te controleren op ziekten etc. Het is een robuust hekwerk, dikke palen van bomen. Dit moest hier allemaal heen gebracht worden omdat hier geen bomen groeiden. De bewoners hadden vroeger er wel wat voor over om hier te wonen en te werken. 

  

Verderop komen we bij lage heuvels en bij de Paria River. Het “weiland” laten we achter ons en de omgeving wordt woester, met rotsblokken en meer wilde planten. We lopen langs de oever van de rivier. Hier is de steilte lager maar wel zo hoog dat je naar beneden kan springen maar dat je dan niet weer omhoog kan klimmen. Verderop kunnen we wel afdalen naar het water en daar lopen we even langs. Niet lang want dan komt er weer een steile oever en kunnen we er weer niet op komen. Even een stukje terug en naar boven klimmen. We kunnen zien dat afgelopen winter stukken van de oever weggespoeld zijn. Het pad verdwijnt even en dan moeten we even een stukje omlopen. Wel leuk.

Momenteel stroomt er niet veel water door de Paria River. Het is nu een rustig stroompje. We lopen verder langs de rand van de rivier, richting canyon, al zien we er nog niets van. Tussen de lage struikjes en het gras groeien allerlei planten, sommige staan in bloei, mooi!

 

Na een tijdje komen we in een heel ander gebied. Sommige stukken zijn dichtbegroeid met kleine wilgjes waar je door heen moet sluipen. Maar hopen dat we straks het pad terugvinden. Andere stukken zijn veel opener, nat zand en hier en daar een wilgje;

heel apart.

De canyon zien we nog steeds niet en we hebben het idee dat dat nog een heel eind lopen is. Daarom besluiten we terug te gaan. Het is best een mooie trail. Door het water van de Paria Rivers is er veel groen en ook de rivierbedding maakt het afwisselend. Als we meer tijd hadden gehad dan waren we door gegaan en hadden we er een hele dag van gemaakt. De trail is enkel dus ongeveer 7 mile maar dan ben je nog niet echt bij de canyon. Dat is nog een stuk verder. Als je nog verder gaat sluit je aan op de Buckskin Gulch Trail. Dan kom je, zoals de naam al zegt door de Buckskin Gulch Slot Canyon. Waarschijnlijk is het de langste slotcayon van Amerika wel 12,5 mijl (20 kilometer) lang en maar 1,5 tot 3 meter breed. De totale canyon is 21 mijl (34 kilometer) lang.

Buckskin Gulch is niet alleen de langste, maar ook nog eens de diepste slot canyon. De Navajo Sandstone wanden zijn grillig en erg hoog, op sommige plaatsen wel 150 meter.  Door de hoge wanden is het vrij donker in de canyon en vaak ook erg koel. Omdat het zo’n lange canyon is kun je de hele trail niet in één dag doen. De meeste mensen doen er twee tot drie dagen over en overnachten dan in de canyon. Als je het in één dag wil doen, starten de meesten bij de Wire Pass Trailhead en doen dan een gedeelte van de Buckskin Gulch Cayon.

Om er te komen neem je de Highway 89 vanaf Kanab of Page. Tussen de milemarkers 25 en 26 neem je de onverharde House Rock Valley Road. Deze weg neem je in zuidelijke richting en na 8,4 mijl bereik je een parkeerplaats. Daar moet je de auto parkeren en een register formulier invullen en zelf een permit kopen. De trail kun je dus ook starten of eindigen in Lees Ferry maar dan doe je er 3 tot 5 dagen over en moet je ook een ervaren canyon-wandelaar zijn.  

De wandeling terug is net zo mooi als de heenweg. Je bekijkt het nu van de andere kant en dan zie je weer andere dingen. Even later komen we weer bij de smalle passage, langs de steile rand van de Paria River. Gaat best: we hebben weleens smallere en engere voetpaadjes gehad. Even verder komen we weer langs de Lonely Dell Ranch met de boomgaard. Het blijft mooi en wij vonden deze trail zeer zeker de moeite waard.

Met de camper gaan we een stukje verder richting Navajo Bridge. Gisteren hadden we gezien dat net voorbij de afslag naar de camping een parkeerplaats is naast de Colorado River. Daar stroomt de rivier ook het snelst. Daar gaan we even kijken. Dit stuk noemen ze ook de Paria Riffle. Een echte stroomversnelling kun je het niet noemen. Een stukje terug mondt de Paria River uit in de Colorado River. Het sediment wat de Paria River meeneemt wordt een stukje verder op de oever van de Colorado River afgezet. Daardoor wordt de Colorado River wat smaller en stroomt het water sneller; stroomversnelling.

Om de bocht komen een aantal rafters op een rubberboot, even kijken hoe dat gaat. Dit zijn de boten die we gisteren gezien hebben. Ze waren ze toen aan het klaarmaken. We hebben ergens gelezen dat dit het eerste stroomversnelling(kje) is op hun tocht. Eigenlijk is het geen rubberboot maar zijn het 5 grote drijvers waar bovenop een vlonder aangebracht is. Er zitten zo’n 20 mensen op met alle bepakking voor eten, drinken en overnachten. Alles natuurlijk in waterdichte dozen en zakken. De passagiers zitten vol spanning op de boot en we horen hun enthousiaste stemmen over het water.

In een flits zijn ze voorbij.

Het is tijd voor een bakje koffie en met de camper is dat heel makkelijk. We hoeven niet om een restaurant te zoeken. Ketel op het vuur, wat oploskoffie in een mok en we hebben koffie, heerlijk. Met de koffie in de hand kijken we nog even rond en als we ons omdraaien zit er een passagier klaar die schijnbaar wel met ons mee op vakantie wil. Op het laatst ziet hij/zij het toch niet zitten en hij smeert hem

Op een muurtje gaat hij/zij even zitten en kijkt ons aan of we wel te vertrouwen zijn. Tijdens ons tweede bakje komt er een grote pick-up aan rijden. Ze kijken even bij de rivier. Het blijkt een ranger te zijn met een aantal vrijwilligers. Zij doen werkzaamheden die anders blijven liggen. De parken moeten heel blij zijn met deze vrijwilligers, anders zagen ze er heel onverzorgd uit. Ze overleggen even wat ze gaan doen en gaan dan weer verder. Wij ook, we gaan richting balanced rocks, die we op de heenweg langs de weg hebben zien staan.

Hup in de camper en op weg. Het is maar een klein stukje. De weg loopt langzaam omhoog en slingert door het landschap. Het is hier mooi met die heuvels op de achtergrond. Aan de linkerkant van de Colorado River en de Echo Cliffs en aan de rechterkant de Vermilion Cliffs. Een stukje verder zien we de eerste grote rotsblokken al langs de kant van de weg liggen. Een paar honderd meter verder staan de Balanced Rocks.

Het blijft toch een wonderlijk fenomeen, zo’n groot balancerend rotsblok op een pootje. Deze rotsblokken komen van de bovenkant van de rotsen en zijn naar beneden gerold. Deze rots is veel harder dan de onderliggende rotslagen. Deze veel zachtere rots is in de loop van duizenden jaren weg geërodeerd. Omdat de rots onder de steen wat beschermd ligt, gaat het eroderen van dat gedeelte wat langzamer en ontstaat er een voetstuk of pootje waar het rotsblok dan op komt te liggen. Als er iemand naast of onder gaat staan, is pas te zien hoe groot zo’n blok is, in verhouding met het pootje waar het op staat.

Op de achtergrond zien we de Vermilion Cliffs en dat betekent, briljante rode gekleurde heuvels. Lees Ferry ligt in een soort dal, de Marble Canyon van de Colorado River. Aan de oostkant van de rivier zien we de Echo Cliffs en aan de westkant dus de Vermilion Cliffs. Deze kliffen liggen in het Vermilion Cliffs National Monument. Het wordt ook wel Paria Canyon - Vermilion Cliffs National Monument genoemd. Het is een ruw en ontoegankelijk gebied omdat er weinig tot geen wegen zijn. Een bekende dirtroad is de House Rock Valley Road (BLM 1065). Het is dus een woest gebied met verschillende geologische landschappen en met hoogteverschillen van 944 tot 1981 meter. De Vermilion Cliffs zelf, lopen langs de zuidelijke en oostelijke randen van het Nationaal Monument.

Ondanks dat het een woest en ontoegankelijk gebied is, zijn er in het gebied een aantal mooie dingen om te zien. Met onze camper kunnen we niets in dit gebied. Met een camper mag je namelijk niet over dirtroads. Als je dan pech of schade hebt draai je voor alle kosten op en dat kan in de papieren lopen. In Page en Kanab zijn gidsen waarmee je in het gebied op excursie kan. Wil je zelf, dan heb je dus een auto nodig die hoog op de wielen staat of en 4 x 4. Een paar bekende attracties in dit gebied willen we toch even noemen.

De bekendste is de Wave. Dit zijn oude zandduinen die door de eeuwen heen omgezet zijn in hard gesteente. Wind en regen hebben het landschap op een spectaculaire wijze geërodeerd en uitgesleten tot een rood golvend landschap. Iedere laag van de rots heeft weer een andere oranjerode kleur.

Deze kleur en het golvend landschap maakt de Wave zo spectaculair. De naam "The Wave" is dan ook zeer treffend, want je waant je tussen versteende golven. Je mag dit gebied niet zomaar betreden. Om het kwetsbare en fragiele zandsteen te beschermen is er een bezoekerslimiet. Dagelijks worden er maar 20 permits afgegeven via een loterijsysteem van het Bureau of Land Management (BLM).

White Pocket & Coyote Buttes South is een ander prachtig gebied om te bezoeken. Ook hier heb je een permit voor nodig maar hier hoeft niet om geloot te worden. Beide gebieden zijn erg mooi en een bezoekje kan met elkaar gecombineerd worden. Dit kan met een 4 x 4 of met een georganiseerde tour. De Coyote Buttes South is wat gevarieerder dan zijn noordelijke wederhelft, waar de Wave ligt. Er zijn bijvoorbeeld gekleurde wanden en ‘teepees’ (rotsformaties die op tipi-tenten lijken). Het White Pocket-gebied is een onaards fantasielandschap. Kale witte rotsvormen bedekken de stenen heuvels en zijn hier en daar getooid met oranje lagen. Voor de White Pockets heb je geen permit nodig.

Bijzondere slot canyons in dit gebied zijn de al eerdergenoemde Buckskin Gulch en Wire Pass. Helaas zit dit alles voor ons er niet in. Misschien moeten we nog maar een keer terugkomen om deze en andere bijzonderheden rond Page te zien.

Weer verder richting Navajo Bridge. Voor ons een aantal grote rotspartijen en ook een bekende, tenminste de naam Cathedral Rock. De rotsformatie lijkt wel iets op de Cathedral Rock die wij in Sedona beklommen hebben, alleen is deze een maatje kleiner. Niet veel later rijden we over de Navajo Bridge en steken we de Colorado River over. Vanochtend willen we nog naar Horse Shoe Bend en vanmiddag naar Antelope Canyon en nog even winkelen in Page. Eerst moeten we over de 89A een stuk terugrijden naar Bitter Springs. Daar slaan we af op de 89 richting Page. In de verte zien we de Echo Cliffs en daar moeten we straks overheen, door de Gap, kloof.

Hoog boven ons zien de kloof waar we doorheen moeten naar Page. In de verte zien we vrachtwagens heeeeel langzaam naar boven rijden. Dit krijgt ons campertje straks ook nog voor zijn tandwielen. Bij Bitter Springs slaan we af en draaien de weg op die door de gap gaat. Een aantal jaren geleden is in de buurt van de Gap ook een rock slide geweest. De hele weg was geblokkeerd of weggegleden, dat weten we niet meer. De 89 is toen een groot aantal maanden en misschien ook wel meer dan een jaar afgesloten geweest. Wilde je dan naar Page dan moest je een heel stuk omrijden. Gelukkig kunnen wij er weer langs.

Rustig rijden we naar boven en het gaat prima. Ze zijn nog met de weg bezig en soms moeten we even wachten op de auto’s die ons tegemoet komen. Niet erg, kunnen we rustig om ons heen kijken. Beneden zien we een vlakte met in de verte de Marble Canyon met de Colorado River en daarachter de Vermilion Cliffs. Boven de kliffen dreigende luchten en het lijkt of regent het daar. Nou liever daar dan hier.

We zijn bijna boven en bij de kloof. Toen we hier in 2006 waren was hier een grote parkeerplaats met uitzicht over de Marble Canyon. Op die parkeerplaats stonden toen heel veel verkoop standjes van indianen die daar sierraden verkochten. Nu is er geen parkeerplaats meer en dus ook geen verkoop standjes. We snappen het, de indianen hebben hier zo gedanst dat er een rock slide ontstond. Daarom nu geen parkeerplaats meer.

Dan komen we bij de kloof en kunnen we er doorheen rijden. Aan de andere kant staat een hele rij auto’s te wachten. Voor de rij een man met een bord op een paal om ze tegen te houden. Je zal er maar een hele dag moeten staan, dan sta je ook voor paal! Omdat we heel hoog zitten en Page vrij laag ligt, dalen we behoorlijk. Daardoor hebben wij ook een mooi zicht op het landschap voor ons.

Op een of andere manier missen we de afslag naar Horse Shoe Bend. Gelukkig hebben we het op tijd door en even verder kunnen we draaien en rijden we terug. Er is een grote parkeerplaats en nog ruimte genoeg. Er staan ook enkele bussen dus het zal er wel druk zijn. Horse Shoe Bend is een bekende plek waar dus veel toeristen komen, met bussen vol dus. Even omkleden en op weg. Maar wat dikkere kleren aan want het is wat bewolkt en de lucht is dreigend. Dan gaan we op weg. Het pad naar Horse Shoe Bend is een breed zandpad met soms los zand. Het pad gaat op en neer over een soort zandduinen. Het is voor ons heel best te doen. Je zie helemaal niets van de Colorado River met de bend. Dus we moeten nog even afwachten. Horse Shoe Bend is echt een must die je gezien moet hebben als je een trip maakt naar de omgeving van Page. Daar doen wij nu dus ook maar aan mee. Heel veel foto’s al van gezien maar het is toch anders als je het met eigen ogen ziet. In 2006 hebben wij het gemist, dus nu de herkansing. Trouwens het is vandaag een bijzondere dag, Koningsdag. In Nederland zal het wel feest zijn. Niet veel later komen we over de laatste heuvel en dalen we af naar de Colorado River. Van de bend is nog niet veel te zien tot je bijna bij de rand bent. Op de rand genieten we van de bend die we lager en verderop in de Colorado River zien. Wat is het mooi om te zien wat de natuur in de loop van miljoenen jaren gecreëerd heeft.

Horseshoe Bend ligt ongeveer 8,0 km stroomafwaarts van de Glen Canyon Dam en Lake Powell. Horseshoe Bend is een gigantische bocht of hoefijzervormige meander in de Colorado River in de buurt Page, Arizona. De loop van een rivier wordt o.a. bepaald door de stroomsnelheid en de hardheid van de bodem en de wanden waar het water doorheen stroomt. Het water zoekt altijd de weg van de minste weerstand en dat hoeft niet altijd de kortste route te zijn. Door stroming ontstaat er wrijving met bodem en wanden waardoor de stroming iets veranderd. Daardoor wordt de ene wand meer uitgehold dan de andere en zo ontstaan er bochten. In de buitenbocht, waar het water het snelst stroomt, wordt grond weggespoeld, terwijl aan de andere zijde grond wordt afgezet. De oever waar de grond wordt geërodeerd wordt stootoever genoemd en de oever waar materiaal wordt afgezet de glij-oever.

Door dit mechanisme hebben de bochten de natuurlijke neiging steeds wijder te worden, waardoor ook de rivier steeds langer wordt. Dit gaat door totdat twee bochten in elkaar overlopen (meanderdoorbraak). Als dit gebeurt wordt de meander zelf een 'dood' stuk van de rivier en herneemt de rivier zelf nagenoeg zijn oude loop. Het dode stuk heeft vaak de karakteristieke vorm van een hoefijzer en wordt daarom hoefijzermeer genoemd.

Het uitslijten van de oevers is eigenlijk bij Horshoe Bend niet gebeurd. De aarde rees zo snel en het water sleet de aardlagen en rotsbodem zo snel uit dat er geen tijd was voor een stoot- of glij-oever. Het gevolg was een van de meest spectaculaire hoefijzervormige bochten in het zuiden van Amerika, Horseshoe Bend.
De Overlook ligt
1.300 m. boven zeeniveau, en de rivier de Colorado ligt 980 m boven de zeespiegel. Op de overlook sta je bij Horshoe Bend 300 m boven de bodem van de Grand Canyon. De rotswanden van Horseshoe Bend bevatten een verscheidenheid aan mineralen, waaronder hematiet, platina en granaat.

Uit studie is gebleken dat de Colorado River miljoenen jaren veel breder was dan tegenwoordig. Het was toen ook vochtiger. Vroeger lagen Utah en Arizona onder de zeespiegel. Massa’s zand, onder andere Navajo Sandstone, werden er afgezet; soms honderden meters dik. Later begon de zeespiegel te dalen en het land te stijgen. Het land steeg steeds hoger en er ontstonden in Utah en het noorden van Arizona enorme meren. Het land bleef doorstijgen en het water moest ergens heen en zocht een weg naar het laagste punt. Zo ontstond de Colorado River die het water uit de meren af liet vloeien naar de Golf van Californië. Dit gebeurde met zoveel geweld en zo lang dat er een enorme geul ontstond, de Grand Canyon. Het water sneed eeuw na eeuw door diverse steenlagen heen tot wat het nu is. Zo ontstond in de loop van miljoenen jaren ook Horseshoe Bend.

Het is er gezellig druk maar iedereen geeft elkaar ruimte om mooie foto’s te maken. We hebben plezier om de gekke capriolen die mensen uithalen om een selfie te maken. Sommigen gaan wel heel ver en halen langs de rand stunts uit die wij niet zo verstandig vinden. Van alle nationaliteiten die hiernaartoe gekomen zijn zien we ook een stel in een oranje T-shirt. Dat moeten wel Nederlanders zijn, het is immers Koningsdag! Het klopt en we vragen even of ze een paar foto’s willen maken van ons op de rand maar dan wel veilig. Natuurlijk maken we ook even foto’s van hen en we komen aan de praat. Waar komen ze vandaan wat hebben ze al gezien en wat gaan ze nog doen. Omdat het wat begint te mot regenen lopen we gezamenlijk terug naar de parkeerplaats. Ze hebben vanochtend nog met Nederland gebeld en gehoord dat het daar heel slecht weer is, koud. Het is in Nederland momenteel kouder dan tijdens de kerstdagen. Dat treffen ze niet met Koningsdag. Ze wonen in Delft en hebben hun huis geruild met een Amerikaans gezien.

Zij zitten nu in hun woning en de Amerikanen vieren nu vakantie in hun huis in Nederland. Dat ruilen doen ze al een aantal jaren en bevalt hen goed. Het is wel goedkoop maar het nadeel is wel dat als je wat wilt zien je te maken krijgt met grote afstanden. Dan moet je dus toch reizen en in hotels overnachten. Maakt hen niet uit. Ze hebben het een en ander al gezien en gaan nog naar Bryce, Zion en de Grand Canyon. Ze vragen ons hoe het camperen bevalt. Prima natuurlijk en we laten hen de camper even zien. Ze hadden geen idee dat een camper zo groot is en zoveel ruimte heeft. Na een tijdje gaan ze weer verder met hun huurauto en we wensen elkaar nog een goede reis. Wij gaan even wat eten, stukje brood met een soepje, lekker.

Dan naar de volgende stop, Antelope Canyon en dan de Lower. De Upper hebben we met onze kids in 2006 gedaan en dat was toen een belevenis en een adembenemende ervaring.
 











We hebben gelezen dat de Lower mooier moet zijn maar dat is natuurlijk wel persoonlijk. Op weg richting Page. De Lower Antelope Canyon is in de buurt van een grote energiecentrale. De drie schoorstenen van die centrale zijn als een baken in de verte dus die kant maar op. Van de 89 gaan we naar Highway 98 en na een stukje rijden zien we de afslag naar de Upper en de Lower Antelope Canyon. Wij gaan linksaf naar de Lower en niet veel later komen we op een grote parkeerplaats. Wij hebben niet gereserveerd en we denken dat er wel plek is. Het is nog vroeg in het jaar en nog niet het toeristenseizoen. Het moet wel lukken en we proberen het bij Ken Tours. Er staan nog wat hokjes waar je onder kunt zitten maar er stat nu ook een modern gebouw met receptie, wachtruimte en shop. Ziet er keurig uit.

Even melden bij de balie en vragen of er nog plek is:… nou zat. Zeg maar hoe laat. Nou het liefst met de eerstvolgende. Geen probleem we moeten dan 45 minuten wachten, dat is geen probleem. We betalen en kunnen mee met de tour van 14.00 uur. Ongeveer een kwartier van te voeren wordt wel omgeroepen welke groep naar de wachtruimte moet komen. In de tussentijd kijken we even rond in de shop met souvenirs, boekjes, foto’s over Antelope Canyon. Er zijn ook sierraden te koop die de Navajo’s zelf gemaakt hebben maar er zit niet echt iets bij wat wij mooi vinden. We willen nog iets meenemen voor Teatske maar kunnen niet slagen. Wie weet zien we onderweg nog wel wat. Om kwart voor twee worden we opgeroepen en gaan naar een andere ruimte, soort kantine. Wie wil kan nog wat drinken kopen. De ruimte raakt al aardig vol als om twee uur de gidsen binnen komen. De groepen worden in gedeeld en wij zitten bij een grote groep Japanners. Dan gaan we op weg, naar de ingang van de Lower Antelope Canyon. In ganzenpas gaan de groepen op weg. De hele omgeving is vrij vlak met oranjebruin zand en rotsen. Dan dalen we lichtjes en zien we in de verte en soort geul. Nog een stukje verder komen we bij de ingang, en zien een trap die naar beneden gaat, SPANNEND

 

Slotcanyons zijn miljoenen jaren geleden ontstaan. Door het sluiten van de Iapetusoceaan tijdens het Devoon ontstaan de Appalachen, een gebergte in het oosten van Noord-Amerika. Vanaf dit moment begint ook de erosie van dit gebergte. Heel veel erosiemateriaal komt via de passaatwinden naar het centrum van wat nu de Verenigde Staten is. Er ontstaat een enorme zandzee, de Sahara in de USA. Door toenemende druk ontstaat er zandsteen, beter bekend als Navajo Zandsteen. In dit gesteente ontstaat door erosie een canyon.

Tijdens de moessonseizoenen ontstaan er stroomopwaarts water- en modderstromen die door het sediment snijden en deze uithollen. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met zand, steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan. Daarnaast heeft de wind zijn werk gedaan. De zachte steensoorten werden hierdoor afgesleten en de hardere soorten worden gepolijst. Dit gebeurt over miljoenen jaren en het resultaat zien we heden ten dage zoals bij Antelope Canyon.

Bij Page, op Navajo grondgebied, liggen 3 bekende slotcanyons, waaronder Antelope Canyon. Deze zijn voor toeristen opengesteld. De Upper Antelope Canyon en Lower Antelope Canyon zijn de bekendste en worden de laatste jaren heel drukbezocht. Water Holes Slot Canyon ligt iets verder op en is wat minder bekend.

Antelope Canyon bevat eigenlijk twee afzonderlijke en schilderachtige slot canyons. Ze zijn bekend onder verschillende namen zoals de "Upper Antelope Canyon" of "The Crack" en "Lower Antelope Canyon" of "The Corkscrew”. De Navajo naam voor Upper Antelope Canyon is Tsé bighanilini, wat betekent "de plaats waar het water door rotsen loopt." De Lower Antelope Canyon noemen de Navajo’s Hazdistazí of " spiraalvormige rotsbogen" .

Antelope Canyon is dus wereldbekend. In bijna alle Amerikaanse reisgidsen zie je prachtige foto’s van deze canyon. Het is een zogenaamde slot canyon. Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’. Een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Vaak kun je door die slot canyons heen lopen en ze zijn erg populair onder Amerikareizigers.

Overstromingen in de canyons komen nog steeds voor. In augustus 1997 zijn in de Lower Antelope Canyon 11 mensen verdronken, als gevolg van een onverwachte onweersbui, 11 kilometer verderop. Er ontstond een vloedgolf van 15 meter hoogte die door de canyon spoelde. Alle houten trappen spoelden weg en de bezoekers zaten als ratten in de val. De canyon is daarna geruime tijd voor het publiek gesloten geweest. Er zijn diverse veiligheidsmaatregelen getroffen. Zo zijn binnen in de canyon meerdere stalen trappen aangebracht en aan de wanden vastgemaakt. Er zijn boven in de canyon bakken geplaatst met touwladders die in geval van nood naar beneden kunnen worden gelaten. Een tweede overstroming vond plaats op 30 oktober 2006, die 36 uur duurde. Het gevolg was dat de Tribal Park Autoriteiten de canyon  vijf maanden afsloten. Het hoeft niet in de buurt van de canyons te regenen om flashfloods te veroorzaken. Een onweersbui die mijlen verderop zich ontlaadt, zoals in 1997, kan gevolgen hebben voor de canyon. Het water kan niet wegkomen en verzamelt zich, zoekt stroomafwaarts het laagste punt op in de omgeving. Dat zijn dus vaak de canyons omdat die vaak dieper liggen dan de omgeving.

De canyons lijken qua vorm en kleur veel op elkaar en ze zijn alle drie op dezelfde manier ontstaan. De wanden bestaan bij elk van de drie canyons uit rood getint Navajo Sandstone. Toch zijn de vormen in de Lower Antelope Canyon net wat spectaculairder, en zijn de kleuren en lichtinval van de Upper Antelope Canyon mooier dan bij Water Holes Slot Canyon. Qua schoonheid blijft Water Holes dan ook net wat achter bij de twee meer bekende canyons.

De Upper Antelope Canyon en Lower Antelope Canyon hebben overeenkomsten maar zijn ook verschillend. Voor toegang tot de beide canyons moet apart betaald worden en de canyons kunnen alleen bezocht worden onder begeleiding van een gids. Upper Antelope Canyon is makkelijker toegankelijk, je loopt zo de canyon in. De canyon heeft een vlakke zanderige ondergrond en kleine hoogteverschillen. Door deze gemakkelijke toegankelijkheid is het bij deze canyon ook veel drukker. De canyon is ongeveer 140 meter lang en heeft 44 meter hoge wanden. Hier zijn bijzondere lichteffecten te zien, doordat op een aantal plaatsen de zonnestralen door smalle openingen naar binnen schijnen. Deze canyon heeft meer lichtinval dan de Lower en is daardoor kleurijker.

Bij de Lower Canyon is meer hoogteverschil en maak je gebruik van trappen. Via een spleet ga je de canyon in en je daalt via trappen af naar de bodem. De canyon is ongeveer 400 meter lang. De wanden van de canyon staan ook veel dichter bij elkaar en daardoor zijn er ook nauwe doorgangen. De wanden van de Lower Canyon zijn gevarieerder qua structuur dan die van de Upper Canyon en daardoor ook mooier.

De Lower Canyon mag dan minder bekend zijn, de canyon is zeker net zo mooi als de Upper Canyon. De meningen van bezoekers over beide canyons verschillen maar het is ook heel persoonlijk.

De Lower Canyon is dus minder druk dan de Upper al wordt het door de jaren heen steeds drukker bezocht. Vooraf reserveren voor een rondleiding is niet noodzakelijk, maar wel aan te raden om onnodig wachten te voorkomen. Reserveren kan via Ken's Tours al zijn er meer bedrijven die rondleidingen verzorgen.

De rondleidingen beginnen elke 20 minuten en duren 1 uur en 15 minuten. Lower Canyon is bereikbaar vanaf Page over de 98 aan de linkerkant van de weg.

Aangeraden wordt om de Lower Canyon juist niet rond het middaguur te bezoeken omdat het zonlicht dan te fel is. De beste tijd, om het beste zonlicht in de canyon te hebben zou zijn tussen 08.30 en 10.30 uur.

Wat het tijdstip betreft zijn we er halverwege de middag en gelukkig is het iets bewolkt. Daardoor wordt het licht iets gedempt; we zien het wel. We dalen de eerste grote trap af en gaan via een grote scheur de canyon in. Beneden wachten we even op elkaar, ja en de Japanners hebben korte beentjes dus dat gaat niet zo snel. In de tussentijd kunnen we mooi rustig even om ons heen kijken. De Lower is anders dan de Upper. Het licht is afwisselender, plekken waar het behoorlijk donker is en plekken waar redelijk veel licht van boven komt. Iedereen is beneden en we gaan op weg. Onze gids is een hele grote Navajo en een vriendelijke man. Hij had in het leger gezeten bij de navy en is met pensioen. Doet dit werk 7 dgn. p/w en vind het nog steeds leuk.

We lopen door de canyon en af en toe stoppen we even en vertelt de gids iets over de canyon. Ook waarom er nu stalen stappen zijn. Lang geleden moesten de mensen hun voet in de inkeping in de rots zetten en zo naar boven klimmen of gebruik maken van houten trappen. 

 

De canyon is op sommige plekken heel smal en laag. Soms zo smal dat je de voeten niet naast elkaar kunt zetten maar alleen voor elkaar. De Japanners hebben het makkelijk. Ze zijn klein en kunnen overal onder door. Wij moeten opletten anders lopen we straks met dikke bulten op ons hoofd. Trouwens we hebben niet alleen nadeel door de Japanners, doordat ze kleiner zijn kunnen we mooi achter aan lopen en als de gids iets vertelt kunnen we hem toch zien. Door achteraan te lopen heb je vaak even iets meer tijd foto’s te nemen om dan weer een sprintje te maken naar de groep. De Lower Canyon is ook veel “woester” dan de Upper. Met “woester” bedoelen we dat de wanden hier veel grilliger zijn en meer uitsteeksels hebben dan in de Upper. In de Upper zijn de canyon wanden gladder.

  

De rotswanden zijn gegroefd, er zitten allemaal strepen, gleuven en groeven in van het uitslijten. De gids helpt af en toe met foto’s maken, hij weet precies de plekjes waar je moet zijn en waar je moet staan om een foto te maken. Je kan ook zien dat de ene steenlaag zachter is dan de andere. Dan zien we bulten op de wanden. Ook een wand waar een ronde kei in zit die veel harder is dan de omringende rots. Lijkt wel of zit er een kanonskogel in de wand. We maken foto’s van een miniatuur Wave. Wat is dit leuk om te zien en hierdoorheen te lopen.

Het is een leuke gids die ook de tijd ervoor neemt. Er zijn mooie plekjes waar hij foto’s neemt van de groep als gezin of stel. Dan geven we het fototoestel aan hem, snel terug, cheese, knip en de volgende.

Het is trap op en trap af, bukken en sluip door. Eerst waren we niet zo blij dat we in een groep Japanners zaten maar het heeft ook zijn voordelen. Ze zijn heel traag en daardoor hebben we mooi tijd om goed de canyon te bekijken. Voor de gids iets minder leuk maar hij is heel geduldig. Sommige rotsvormen hebben ze namen gegeven omdat ze ergens op lijken. De gids heeft het wel verteld maar we hebben het niet onthouden dus maken we er nu zelf maar iets van, de ontsnapte mummie of de vrouw met het lange losse haar.

Het eind is bijna in zicht, we komen bij de uitgang. Langzaamaan gaan we weer naar boven en beklimmen we een paar trappen. Er komt ook steeds meer licht in de canyon en foto’s nemen wordt wat lastiger omdat er teveel licht bij komt of doordat je foto’s tegen het licht in moet maken. We hebben heel veel foto’s gemaakt dus wat dat betreft doen we niet onder voor de Japanners. We zijn bijna bij de uitgang en zien de laatste trappen voor we de canyon uitkomen.

Van het ene op het andere moment ben je uit de canyon en steekt je hoofd letterlijk boven het maaiveld uit. Een hele aparte gewaarwording. Het is een heel apart gezicht onze mede groepsleden leden uit de scheur in de rots omhoog te zien komen. De gids neemt hier afscheid van ons en we geven hem een fooi en lopen terug naar waar we begonnen zijn en dan naar onze camper.

Met google maps is Antelope canyon te zien. Op de satellietfoto’s is heel goed te zien dat de canyon als een soort rivier naar Lake Powel “stroomt”. Toen ik hier mee bezig was zag ik dat vlakbij de Upper Antelope Canyon nog een canyon aangegeven stond. Rattlesnake Canyon. In geen enkel verslag had ik hier iets over gelezen. Als je voor de Upper staat bevindt Rattlesnake Canyon zich aan de rechterkant. Het is een korte canyon die ongeveer 300 meter lang is met wanden van ongeveer 25 meter. Ook deze canyon heeft een paar trappen. De canyon heeft hele smalle doorgangen. Omdat het licht er anders invalt is hij minder kleurrijk dan de Upper en daardoor ook veel minder druk. Als je naar Rattlesnake Canyon wilt moet dat ook met een gids. Ondanks zijn naam hebben nog niet veel mensen daar een rattelslang gezien. 

In de buurt is nog een kleine open slot canyon, Owl Canyon en die doet zijn naam wel eer aan. In de canyon nestelen grote uilen die op de ransuil van ons lijken maar dan wel veel groter zijn. Natuurlijk mag je canyon alleen betreden onder begeleiding van een gids. Het startpunt is langs de 98, vanaf Page iets voorbij de elektriciteitscentrale aan de rechterkant van de weg. Daar zijn tours van Adventurous Antelope Canyon

Pioniers hebben in de 17^e eeuw veel steden en dorpen gesticht in het westen van Amerika. Page is echter veel later ontstaan. In 1957 begon het als tijdelijke nederzetting voor de arbeiders die aan de Glen Canyon Dam werkten die aangelegd werd in de Colorado rivier. De dambouwers verhuisden vaak met hun hele gezin naar het gebied waar ze werkten. Na het gereedkomen van de dam werden deze tijdelijk woningen niet afgebroken maar bleven de mensen er permanent wonen. Het “dorp” heette eerst geen Page maar Kamp van de Overheid. Later werd het vernoemd naar John C. Page, Commissaris van het Bureau of Reclamation.

Op het hoogtepunt van de bouw van de Glen Canyon Dam woonden er 7500 mensen. Door de bouw van de dam kwamen er ook nieuwe wegen en bruggen en werd Page later de poort naar de Glen Canyon National Recreation Area en Lake Powell. Jaarlijks bezoeken meer dan 3 miljoen bezoekers dit gebeid. Door de Glen Canyon Dam is Page 

een van twee van de grootste elektrische opwekkers in de westelijk USA. Aan de andere kant van Page staat een kolen gestookte energie centrale, de Navajo Generating Station. De centrale bevindt in het Navajo Indian Reservation. Het biedt elektriciteit aan klanten in Arizona, Nevada en Californië en energie voor het verpompen van water uit de Colorado River voor het Centraal Arizona Project. Het is een omstreden conventionele kolen centrale die dankzij een verlenging tot 2044 in gebruik mag blijven. Echter de exploitanten  willen de energiecentrale sluiten in 2019 als het huurcontract afloopt.

Page ligt op de Manson Mesa en daardoor 1.255 meter boven zeeniveau. De stad ligt ongeveer 180 meter boven de oppervlakte van Lake Powell. Oorspronkelijk was dit Navajo land maar de regering heeft land door ruilen in bezit gekregen. Veel werkgelegenheid is er niet. De bevolking moet het hebben van toerisme. Het is een populair vertrekpunt voor excursies naar Horse Shoe Bend, Antelope Canyon, Lake Powell en Glen Canyon Dam, Vermilion Cliff National Monument, Lee’s Ferry, Rainbow Arch, Grand Staircase Escalante National Monument etc.

Het is een bijzondere omgeving en ook gewild bij filmmaatschappijen. In de omgeving van Page zijn meer dan 20, films opgenomen zoals; Planet of the Apes (1968 en 2000), Exorcist II: The Heretic (1977), Superman III (1983), Highway to Hell (1990),

Maverick (1994), Broken Arrow (1996), The Flintstones in Viva Rock Vegas (2000),

Hulk (2003), Into the Wild (2007) etc.  

Dit was echt de moeite waard. Als je goed kunt (trap)lopen is de Lower Canyon echt de moeite waard. Persoonlijk vonden wij de Lower Canyon iets leuker dan de Upper maar misschien komt dat ook wel omdat deze wat avontuurlijker is door die trappen en omdat de canyon op sommige plekken heel smal is. In de camper drinken we wat voordat we op weg gaan naar Page. Het is ongeveer drie uur en dus hebben we nog tijd genoeg. We willen eens gewoon rondkijken in zo’n grote supermarkt. Vaak doen we alleen boodschappen maar er is zoveel meer.

Na een klein stukje rijden zijn we in Page en zien we een grote Walmart. Daar gaan we even kijken en nemen daar alle tijd voor. Eens kijken wat er allemaal te koop is. Nou er is geen nee te koop.

Op de groente afdeling liggen in de schappen ook stukken cactus. Schijnbaar kun je die eten. De stekels hebben ze er wel afgehaald. Welke ui wil je, rode, witte, gele, bruine, dikke of kleintjes. Keuze genoeg. Ook bij de verpakte en gewassen salades, geen nee te koop. IJsbergsla, gemengd met kool, wortels, selderij, you name it, we have it. Over de groente sproeien ze om de zoveel tijd een beetje mist op het koel en vochtig te houden. Zo blijft het ook langer vers.

Hetzelfde bij de brood afdeling, onze bakkers hebben al veel maar hierbij zijn het maar kleintjes. We kunnen het niet tellen maar volgens ons wel meer dan 50 soorten brood. Even bij de kinderafdeling kijken. Misschien hebben ze iets leuks voor onze kleinkinderen, Klaas en Kim. Na lang sneupen slagen we ook nog en kopen wat leuke kleertjes.

Nanda wil ergens anders kijken en gaat een ander gedeelte van de winkel bekijken. We spreken af na een uurtje weer terug te komen bij de uitgang. Dan nemen we een warme maaltijd gelijk mee en hoeven we vanavond niet te koken.

Hele rekken met plastic bloempotten maar wel echt Amerikaans, wat een kleuren. Als je er bloemen inzet, zie je die niet eens. Deze Walmart heeft trouwens wel een hele mooie tuin afdeling. Heel veel zomergoed en goed verzorgd. Wel is het veel duurder dan bij ons. Verderop in het schap staan de hulpjes trouwens al klaar.

In de winkel is geen nee te koop maar daardoor is het ook wel een winkel van uitersten. Zo is er een stelling met geweren, geen zwaar kaliber maar je kan er wel een konijn mee doodschieten. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden, luchtbuksen oké maar een soort vuurbuks en geweren met patronen…….? Verderop kunnen fietsen kopen, niet zoveel keuze zoals bij ons in een fietsenwinkel. Maar als je een goedkope wilt,  kun je hier je slag slaan. Naast de afdeling sieraden staat een hele stapel koelboxen, natuurlijk hele grote want in de Amerika is alles big. De fotolijstjes staan weer naast een stelling met tafels en stoelen.

Het kan allemaal.

Alles wat je als huishouding nodig hebt is er dus te krijgen maar dan moet je niet echt kijken naar de kwaliteit. Het sortiment is voor de gebruiksartikelen wat minder groot dan in een speciaalzaak maar als je het niet zo nauw neemt kun je te kust en te keur en voor een redelijke prijs. Natuurlijk veel elektronica en flat screens. Zo groot dat ze bij ons bijna niet op een wand passen. Als je zo’n ding hebt heb je bijna een huisbioscoop. Wat zal je last van je nek krijgen als je te dichtbij zit en alles wilt volgen. Verderop een stelling met leuke spaarpotten met spongebob, dispicable me en andere strip- en tekenfilm figuurtjes.

Natuurlijk een kledingafdeling maar echt Amerikaans. Hele felle kleuren want de show must go on. Het is tijd om naar de uitgang te gaan. In deze zaak zitten ook aparte winkeltjes zoals een drogisterij, reisbureau, schoonheidssalon, nagelstudio en drankzaak. Sterkedrank kun je vaak niet in een supermarkt kopen maar moet je in een aparte winkel kopen.

Er zit ook een kapperszaak in en een mevrouw wordt net geknipt. Met andere woorden Walmart is een all-inclusieve winkel. Nanda wacht al en we gaan even wat warm eten halen. Je kan het daar opeten maar ook meenemen. Ze hebben heerlijke krokante gefrituurde stukjes kip en gebakken aardappel partjes. Je geeft gewoon aan hoeveel je wilt hebben want je betaalt per gewicht. Wij eten het op in de camper en ja dan is zo’n rijdend huisje wel weer makkelijk. Borden en bestek bij de hand en wat salade erbij, heerlijk.

Het wordt tijd dat we onze camperplek opzoeken. Dat is bij Lake Powell Wahweap Marina RV-Park & Campground en we hebben  gereserveerd dus we hebben een plekje. Om er te komen moeten we over de Glen Canyon Dam. In de verte zien we de Glen Canyon Bridge en daar moeten we over omdat het RV-park aan de overkant ligt. Dan zien we dat de Lake Shore Drive afgesloten is en moeten we omrijden via de Wahweap Blvd. De omleiding staat goed aangeven dus geen probleem.

Via Wahweap Blvd dalen we af richting Lake Powell. In de verte zien we het meer al liggen met op de achtergrond de mooi gekleurde bergen, mesa’s met daarboven dreigende luchten. Niet veel later zien we het RV-park. Camper op de parkeerplaats en naar de receptie. We moeten even wachten want het is druk. Het is al bijna avond en meer mensen willen inchecken. Dan zijn wij aan de beurt. Klopt we hebben gereserveerd, en dus al betaald, dus gaat het lekker vlot. We krijgen een plattegrond mee en zoeken ons plekje op. We sluiten niet alles aan want we moeten vanavond nog naar Lake Powell Resorts & Marina. Dat ligt verderop en is te ver om te lopen. Daar moeten we navragen of de boottocht voor morgen naar de Rainbow Arch wel door gaat. Daar is ook wifi en kunnen we ons blog versturen. Achteruit parkeren we op ons plekje. Vanuit de camper hebben we een prachtig uitzicht over Lake Powell en de omringende bergen. Er komt een zwerm vogeltjes aan vliegen die om de campers naar voedsel beginnen te zoeken. Het lijken wel een soort vinken. Ze zijn heel druk of ze hebben heel erg honger.  

We gaan even met ons blog bezig en zoeken de foto’s uit zetten het vast in concept klaar. Hier is geen wifi en daarvoor moeten we naar het resort. Daar moeten we vanavond dus toch heen. Dan kunnen we daar het blog uploaden en de mail checken. Nanda is bezig met het blog over wat we vandaag beleefd en gezien hebben. Ik zoek de foto’s uit die we bij het blog willen plaatsen. Als je een reis boekt bij Tioga krijg je ook de mogelijkheden via hen een blog bij te houden. Het is een simpel blog. De geadresseerden krijgen een mailtje als er weer iets nieuws staat op het blog. Dan hoeven ze niet elke dag zelf te checken en in te loggen. De zon gaat onder en schijnt mooi op de bergen. Ze lichten helemaal op.

We zijn klaar en rijden naar het Resort. Op de kaart lijkt het maar een klein stukje maar het is toch wel 10 minuten rijden. Lopend met de laptop was te ver geweest, vooral in het donker. Bij het resort staan ook een aantal grote hotels, gift shops en een restaurant. Daar moeten we zijn. Bij de receptie vragen we waar we moeten zijn en die sturen ons naar een andere balie. Daar doen we navraag of de boottocht morgen door gaat. Ja, zoals het nu lijkt wel en de verwachtingen zijn ook goed. We moeten ons hier morgenochtend vroeg melden. Het vertrek is om 7.30 uur en je moet een half uur van te voren aanwezig zijn. Nou dat is geen probleem. Dan gaan we naar de hal waar wifi is gaan met de mail en het blog aan de gang. Nanda checkt de mail en ik verstuur het blog. We moeten een aantal dagen van het blog versturen omdat we geen wifi hadden in de Grand Canyon en in Lees Ferry. Het gaat prima en na een uurtje kunnen we terug.

Het is al donker als we terugrijden. Als we op de camping terugkomen en bij ons camperplekje komen staat daar een andere camper. Wat is dit nou? Zijn we verkeerd gereden en hebben we ons vergist in de rij? Nee dit is toch echt ons plekje en het nummer klopt met de papieren die wij hebben. Zouden ze dubbel geboekt hebben? We zetten de camper even aan de kant en ik loop, met de reserverings papieren in de hand, naar de andere camper en klop aan. Na een tijdje komt en oudere man in pyjama bij de deur en ik vertel hem dat hij waarschijnlijk op ons plekje staat. Hij protesteert niet eens waardoor ik in de gaten krijg dat hij fout zit. Er was natuurlijk geen plek meer of de receptie van de camping was gesloten. Hij is natuurlijk gewoon over de camping gereden en zag hier nog een lege plek en heeft daar zijn camper neer gezet. Hij geeft aan dat hij wel vertrekt maar dat we even geduld moeten hebben. Geen eens sorry. Nou ik vind het wel best als hij maar vertrekt. In onze camper wachten we totdat ons plekje weer vrijkomt. Even later komt onze inpikker naar buiten en haalt de camper van de stroom, water en riool aansluiting. Dan stapt hij weer in en dan duurt het nog even voordat hij wegrijdt. Mooi …we hebben onze plek terug. Achteruit in het donker inparkeren met zo’n groot voertuig is niet makkelijk maar met behulp van mijn lookout staan we weer keurig op onze plek. Sluiten alles aan en doen de deur op slot. Zo niemand pakt ons plekje meer af. Nog even wat drinken en nog wat knabbels en dan gaan we nog wat lezen op onze e-readers. Dan is het bedtijd want we moet morgenvroeg op want om 7.00 uur moeten we ons melden voor de boottocht naar Rainbow Arch. We hebben er zin in en vandaag hebben we weer een prachtige dag gehad. Totaal 65 miles gereden.