Vrijdag 15 april 2016,
Van
boneyard naar kerk naar kernraket
Heerlijke
temperatuur om wakker te worden. Deze camping gaat bijna sluiten, het seizoen
is voorbij, het wordt hier nu te heet. Ook deze ochtend weer het gangbare dag
ritueel. Douchen, ontbijten even de mail checken en dan alles loskoppelen van
de camper. Het is bedoeling vanochtend naar Pima Air & Space Museum te gaan
in Tucson. Vanaf het museum start een bus tour naar de boneyard en dat willen
we weleens zien. Het museum is pas om negen uur open dus we hebben nog wat tijd
over. Nog even een loopje over de camping. Om de camping staat als afscheiding
een haag van cactussen. Ja dat is makkelijk behalve als je die moet snoeien. Nou
denken we niet dat een cactus vaak gesnoeid hoeft te worden. Het is te hopen
van niet want je zou er alleen maar prikkelbaar van worden.
Dan gaan we op stap maar eerst zetten we onze camper bij het bord van de KOA-camping even op de foto. Dat is omdat in het kenteken van onze camper ook KOA staat, namelijk 7KOA315. Wel makkelijk te onthouden omdat het bij de receptie van de camping regelmatig gevraagd wordt. Trouwens als je met een camper van Cruise America reist krijg je korting op de KOA-camping. Niet veel maar alle beetjes helpen.
Vlak
voor Tucson zien we in de verte ook allerlei passagiersvliegtuigen staan. Op de
kaart is geen vliegveld aangegeven. Later zien we dat het Marana Aerospace
Solutions is. Ze doen daar vliegtuigonderhoud, opslag en stalling (soort
boneyard). Kleine vliegmaatschappijen kunnen hier afgedankte vliegtuigen
overnemen. Dan wordt het vliegtuig weer vliegklaar gemaakt en overgespoten in
de kleuren van de nieuwe maatschappij. In de verte zien we Tucson opdoemen. Van
wat we kunnen zien is er wat hoogbouw maar niet veel.
Tucson is de op een na grootste stad in Arizona. Het ligt op een hoogte van 800 meter en is daardoor iets koeler dan Phoenix. De stad wordt omringd door bergen een ervan is A-mountain. Een bergrug die eigenlijk de Sentinel Peak heet maar sinds er in 1915 door studenten een grote A op geverfd is, kennen de mensen alleen de bijnaam. De stad en de buitenwijken tellen net geen 1 miljoen inwoners. Diep verscholen in de Sonorawoestijn heeft deze stad veel te bieden. Ondanks dat Tucson midden in een woestijn ligt is water altijd overvloedig aanwezig geweest. Dit water was ook de oorzaak dat Tucson altijd in de reisroutes lag en een agrarisch centrum was en is. Door het verleden zijn er in Tucson nog steeds Europese, Indiaanse, Mexicaanse en Aziatische invloeden merkbaar.
In
het verre verleden leefden de O'Odham-stam in de omgeving van het huidige
Tucson. De eerst Europeaan die hier kwam was missionaris Father Francisco
Eusebio Kino. Hij bezocht het gebied waar nu het huidige Tucson ligt. Hier
maakte hij kennis met de O'Odham-stam. De indianen noemden hun dorpje Chukshon,
wat 'aan de voet van de zwarte berg' of ‘zwarte basis’ betekend. Dit kwam omdat
de berg een oude vulkaan was. De stad wordt ook weleens The Old Pueblo genoemd.
Een andere bijnaam voor Tucson is Optical Valley. Dit is een verwijzing naar
het onderzoek en design, alsook de industrie, van telescopen en andere optische
apparaten.
Begin
achttiende eeuw arriveerden de Spanjaarden. Zij spraken de naam van de
indiaanse nederzetting uit als Tucsón (Toesan). De O'Odham-stam was vriendelijk
maar andere indianenstammen in de omgeving waren vijandig naar de Spaanse
kolonisten. Ze verzetten zich tegen de kolonisatie en bekering naar het
christendom. De Spanjaarden verplaatsten daarom hun presidio (fort) van Tubac
naar Tucson. Ze noemde het Presidio San Augustin del Tucson.
In
1821 werd Mexico onafhankelijk van Spanje en kwam Tucson onder Mexicaans gezag
te staan. De indiaanse, Spaanse en Mexicaanse invloeden zijn nog steeds
zichtbaar. Na de Amerikaans-Mexicaanse oorlog ging Tucson bij de Verenigde
Staten behoren. Het bleef een klein grensstadje. In de stad werd meer Spaans
dan Engels gesproken en Mexicaanse zilver bleef lang een betaalmiddel. Met de
komst van de Southern Pacific Railroad in 1880 werd Tucson ontsloten en groeide
het uit tot een metropool. De bevolking groeide enorm en het aantal vervijfvoudigde.
In de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw werden de oude gebouwen
in het centrum in oude stijl gerestaureerd.
De
stad is de laatste jaren aan een opwaardering bezig. Zo is er geïnvesteerd in
een gloednieuwe tramlijn die door het centrum loopt. De lijn gaat ook via de
universiteit, University of Arizona en dan via downtown en 4th Avenue en
Congress Street terug. Op deze plekken zijn geregeld allerlei evenementen te
bezoeken, meestal van september t/m april. Het is een uitgestrekte stad, met
weinig hoogbouw en veel ruimte. Rondom de stad zijn talloze activiteiten te
doen. Het is een paradijs voor de buitenmens. Zo zijn er, dankzij de vlakke
vallei en stad, honderden kilometers aan fietspaden. Verder zijn er uitdagende
trails voor de mountainbiker. Natuurlijk zijn er ook heel veel wandelpaden
zowel voor de ervaren hiker als de beginner. Veel van deze wandelingen bevinden
zich in parken.
Tucson
ligt relatief dicht bij de Mexicaanse grens en de Mexicaanse invloed is goed te
merken in het dagelijkse leven alsook in het eten. Er zijn heel wat Mexicaanse
restaurants te vinden in de stad maar natuurlijk zijn er ook de bekende
burgerketens, steakhouses en lokale restaurants.
Zoals
al eerder genoemd is Tucson, ondanks dat het wat zuidelijker ligt, iets koeler
dan Phoenix. Toch kan het er in de zomer heet worden en temperaturen van 45
graden Celcius zijn geen uitzondering. Moessonregens zijn er vaak in juli,
augustus en september. Daardoor is er extra kans op overstromingen en
flashfloods. Ondanks de waarschuwingen verongelukken er jaarlijks nog tientallen
mensen als hun auto meegesleurd wordt door het verwoestende water.
De
winters zijn zeer mild en zonnig waardoor mensen de harde winters in het
noorden van het land verruilen voor het zonnige zuiden van Arizona. De
aangenaamste maanden om de stad te bezoeken zijn oktober t/m april.
De
Interstate waar we over rijden is vrij nieuw. Dat kunnen we zien aan de op- en
afritten. Dat zijn ware kunstwerken. Op de wanden kunst van indianen. Mooi om
te zien. We blijven op de 10 en gaan richting Benson. Thuis hebben we
uitgezocht welke afslag we moeten hebben en niet veel later zien we de juiste afslag.
Er staan ook borden die naar het museum verwijzen. Na een tijdje rijden zien we
het museum.
Grote
hallen en allerlei vliegtuigen en helikopters op het terrein. Bij de poort
staat een mooi beeld van het museum. Drie vliegende straaljagers en het lijkt
net of ze overvliegen. Heel mooi gemaakt. Het is nog vroeg en er is nog genoeg
plek op de parkeerplaats. Parkeren en we stappen naar de intree. Even vragen
hoe het zit met kaartjes voor de bustour naar de boneyard. Het museum doen we
niet, is niet echt ons ding. Vliegtuigen zien oké maar een heel museum is voor
ons even iets teveel van het goede. Bij de kassa vragen we even hoe het zit met
de bus tour naar de boneyard. Een apart kaartje voor de bustour is geen enkel
probleem. Als je een kaartje voor het museum koopt is het kaartje voor de
boneyard goedkoper. We kopen het kaartje en de dame zegt dat de eerste bus om
10 uur verderop stopt. Dan hebben we eerst nog wat tijd voor een bakje koffie
en gaan we terug naar de camper. Het water moet nog koken dus heb ik even tijd
om even rond te kijken. Het museum ligt langs de weg en daar is ook een trottoir.
Als je over het trottoir loopt kun je op verschillende plekken door het hek
kijken en kun je ook wat van het wat van het museum zien. 
Het
museum is opgericht om iedereen kennis te laten maken met de geschiedenis van
de bemande luchtvaart. In mei 1976 werd het opengesteld met 48 verschillende
vliegtuigen waaronder de SR-71A Blackbird en de A-10 of ook wel het
wrattenzwijn. Het museum ligt naast Davis-Monthan Air Force Base met de 309
Aerospace Maintenance en Regeneration Group (AMARG). Deze basis ook wel bekend
als de “Graveyard of Planes “of ”the Boneyard”. Vanaf het museum vertrekken,
van maandag tot en met vrijdag, meerdere keren per dag bustochten naar de
boneyard. Vlakbij dit museum ligt ook het Titan Missile Museum. Beide musea
vallen onder het toezicht van de Arizona Aerospace Foundation en worden
bestuurd door de Raad van Toezicht. Beide zijn dus non-profit organisaties en
zijn afhankelijk van de inkomsten van bezoekers en de tours naar de boneyard.
Het museum biedt aparte binnen- en buiten rondleidingen aan onder leiding van deskundige rondleiders van wie vele ook piloot zijn geweest en vliegervaring hebben. Elke rondleiding duurt ongeveer een uur en ze zijn gratis. De prijs voor de rondleiding zit in het toegangskaartje. Voor de boneyard moet je extra betalen maar dat is altijd goedkoper dan dat je een los kaartje koopt. Er zijn verschillende rondleidingen.
De Outdoor
Tram Tour gaat langs de LBJ's Air Force One, Spacelines Super Guppy en de
reusachtige B-52. De tour eindigt in het 390 Memorial Museum met zijn prachtig
gerestaureerde 'Flying Fortress'.
In Hangar
1 begint de rondleiding bij de Wright Flyer waar de zeldzaamste vliegtuigen
van het museum staan. Hier staat ook de Lockheed SR-71 'Blackbird'. Een ontwerp
van 1950 met nog steeds het snelste snelheidsrecord van kust naar kust.
De World War II Airspace Guided Tour begint in Hangar 3. Hier staan de B-24 'Liberator' en Mitchell B-25, het vliegtuig dat is gebruikt in de Doolittle raid op Tokyo.
In Hangar
4 staat een bijzondere collectie gerestaureerde vliegtuigen met inbegrip
van de B-29 'Superfortress'. In de hangar zijn ook een paar interessante
tentoonstellingen over de Tweede Wereldoorlog.
De
rondleiding door het Dorothy Finley Space Gallery heeft vier gebieden
met verschillende tentoonstellingen, X-vliegtuigen, Space Race, Outer Space en
Materials Technology.
Door het hek kijkend, kan ik een aantal vliegtuigen en helikopters zien. Welke het zijn weet ik niet. Er zitten oudjes bij zo te zien. Er zijn ook een aantal bij die die wel een onderhoudsbeurt kunnen gebruiken. Jammer dat een aantal vliegtuigen en helikopters er zo bij staan. Hoe langer het herstel duurt hoe moeilijker en hoe duurder het wordt. Van wat ik zie kan ik niet zeggen o wat mis ik het dat ik geen kaartje voor het museum heb gekocht. Natuurlijk weet ik niet wat er in de hallen staat en dat zullen wel de bijzondere dingen zijn. Terug naar de camper de koffie zal wel klaar zijn. Heerlijk zo’n vroeg bakje. Het wordt ook steeds drukker. Het is bijna kwart voor 10 en we zien al een aantal mensen voor de bustour in de rij staan, dus wij gaan er ook maar heen. De gids is er ook en hij begint met een praatje met een aantal bezoekers in de rij. Natuurlijk waar ze vandaan komen en soms is er een overeenkomst waar ze dan even op doorgaan. Even voor tien uur komt de bus maar we moeten nog even wachten. De chauffeur moet ook nog even bijpraten. Dan kunnen we in de bus en die is helemaal bezet. Op weg en de gids heeft een inleidend praatje over wat we te zien krijgen en info over de vliegbasis. Enige tijd geleden waren er twee ingangen naar de boneyard maar in het kader van bezuinigingen op defensie is er nu nog maar een ingang. Daarom moeten we omrijden en duurt het wat langer voor we er zijn.
Een airplane boneyard of vliegtuigen kerkhof is een opslagruimte voor vliegtuigen die buiten dienst zijn gesteld. De meeste vliegtuigen die op Boneyards staan zijn bedoeld voor opslag of voor onderdelen voor andere vliegtuigen die in gebruik zijn. Ook worden ze gebruikt om vliegtuigen door te verkopen. Woestijnen, zoals in het zuidwesten van de Verenigde Staten, zijn goede locaties voor Boneyards. Ze staan in een droge omgeving waardoor er weinig tot geen corrosie is en de harde grond niet hoeft te worden geplaveid.
De
grootste boneyard ter wereld is de 309 Aerospace Maintenance and Regeneration Groep
(AMARG). Dat is de locatie bij Tucson
in Arizona. In de volksmond ook bekend
als "The Boneyard". De boneyard is gelegen op de Davis-Monthan Air
Force Base en is een opslag- en werkplaats voor vliegtuigen en rakketen van
United States Air Force.
Op
het terrein staan meer dan 4.000 vliegtuigen in opslag waardoor het de grootste
vliegtuigen opslag is ter wereld. In het verleden waren er meer opslagplaatsen
voor vliegtuigen van het ministerie van defensie en de kustwacht maar men
besloot alles op één plek te concentreren namelijk; de boneyard bij Tucson,
Arizona.
AMARG
werd opgericht in 1946 als de 4105 Army Air Force Base Unit voor B-29 en
C-47
vliegtuigen. Daarvoor werd gekozen voor Davis-Monthan Air Force Base bij
Tucson. De reden was de lage vochtigheid, de weinige regen, alkalische grond en
de grote hoogte van 780 m waardoor er minder roest en corrosie is. Door de
harde ondergrond is het niet noodzakelijk dat de vliegentuigen op verharding
staan.
In
de jaren 1980 werden er ook raketten opgeslagen zoals ICBM's (Intercontinentale
ballistische raket). Deze werden ontmanteld of weer hergebruikt voor
satellietlanceringen.
In
de jaren 1990 werd de basis door het START I –verdrag belast met het demonteren
van 365 B-52 bommenwerpers. De controle van deze afspraak werd door Rusland
gecontroleerd via de satelliet opnamen en first-person inspectie op de faciliteit.
Aanvankelijk werden de B-52 in stukjes gehakt met een 13.000 pond guillotine,
een soort lier met een staalkabel en kraan. Later sloopten ze de vliegtuigen
met K-12 Redings zaag nadat de reserveonderdelen er eerst uitgehaald waren.
Op
de AMARG boneyard zijn vier categorieën voor opslag van vliegtuigen.
• Long Term - Vliegtuigen die intact
bewaard worden voor toekomstig gebruik
• Parts Reclamation - Vliegtuigen die
door de jaren heen gesloopt worden voor
reserveonderdelen
• Flying Hold - Vliegtuigen worden intact
gehouden maar voor een kortere periode
dan bij de Long Term
• Overtollig - Vliegtuigen die in zijn
geheel of in delen worden verkocht.
AMARG
biedt werk aan 550 mensen en het zijn bijna allemaal burgers. De 11 km2 grote faciliteit
grenst aan de luchtmachtbasis. Voor elke $ 1 die de federale overheid besteedt
aan de exploitatie van de faciliteit besparen ze $ 11 door het niet kopen van
dure onderdelen of door de opbrengst van verkochte onderdelen. Het congres heeft
bepaald welke onderdelen en welke apparatuur verkocht mogen worden en aan welke
klant. Daar wordt heel streng op toegezien.
Het in opslag nemen van een vliegtuig is ook aan strenge regels en procedures gebonden.
• Alle wapens, de schietstoel en geclassificeerde
hardware worden verwijderd.
• Alle vliegtuigen van de marine worden
zorgvuldig met schoon water gewassen van
alle zoutresten ontdaan en vervolgens
worden ze volledig gedroogd.
• Het brandstofsysteem en
brandstofleidingen worden ontdaan van alle brandstof door
deze af te tappen. De tank en de
leidingen worden dan weer gevuld met lichte olie
die vervolgens ook weer afgetapt wordt.
De lichte olie laat een beschermende
oliefilm achter op de binnenkant van de
tank en leidingen.
• Het vliegtuig wordt afgedicht tegen
stof, zonlicht en hoge temperaturen.
Dit
wordt gedaan met behulp van een verscheidenheid aan materialen, waaronder een
oplossing
van hightech vinylplastiek die over het vliegtuig wordt gesproeid. Deze
oplossing
wordt spraylat genoemd en bestaat uit twee lagen. Een zwarte laag die het
vliegtuig volledig afsluit en een witte laag die de zon reflecteert en ervoor
zorgt dat de interne temperatuur laag blijft. Daarna wordt het vliegtuig naar de
opslagruimte gebracht.
Er wordt niet bekend gemaakt hoeveel vliegtuigen jaarlijks worden opgeslagen, weer terugkomen in actieve dienst of hoeveel verkocht worden aan bevriende buitenlandse regeringen.
Sommigen
worden gerecycleerd om als doelwit te dienen voor op afstand bestuurde drones
of omgebouwd en geschikt gemaakt voor civiele lading en deze worden dan ingezet
als transport en/of hulpprogramma vliegtuigen.
De
boneyard ligt midden in een woonwijk en langs enkele hoofdwegen. Tijdens het
rijden zien we achter de hekken de gestalde vliegtuigen al staan. Na een tijdje
komen we bij de vliegbasis. De wachtpost aan de poort laat ons door en we
rijden de basis op. Als eerste gaan we naar de Celebrity Row. Dat is een weg op
de boneyard waar aan weerskanten verschillende soorten vliegtuigen staan. Een
soort museum van vliegtuigen die hier op de boneyard hebben gestaan of nog
staan.
We zien bekende en onbekende vliegtuigen zoals de P2-Neptune, F15E Strike Eagle,
A7
Corsair, A6-Intruder, F15-Eagle, C5A-Galaxy, Orion, Starfigther, Phantom, Sky
Warrior, Skyhawk, Tomcat, Strato Lifter etc. etc. Heel langzaam rijden we langs
de rij van verschillende vliegtuigen en helikopters met op de achtergrond de
gestalde vliegtuigen. De gids vertelt het nodige erover. Of het een luchtmacht
of marinevliegtuig was en waar het voor gebruikt werd. De vliegtuigen zijn
indrukwekkend om te zien, lachwekkend is echter de gids, die als hij even de
draad kwijt is, een muzikaal intermezzo doet. En heel irritant deuntje maar
gezien zijn leeftijd nemen we het hem niet kwalijk. Hij vertelt ook dat er meer
dan 4.100 vliegtuigen gestald staan, als reserve om te verkopen of om hun
onderdelen. Tegen de boneyard aan ligt ook de luchtmachbasis en dat is ook te
horen. Regelmatig zien we straaljagers opstijgen en dalen. Op de complete basis
werken meer dan 7.000 man, zowel burgerpersoneel als militairen.
Indrukkwekkende aantallen.
Helaas mogen we niet uit de bus voor het nemen van foto’s, dat is jammer. Je moet nu door de ramen van de bus fotograferen, de ramen zijn wel schoon maar spiegelen ook. Maar we kunnen het ons ook wel voorstellen. Voordat je iedereen in en uit de bus hebt, ben je zo een half uur verder en je bent wel op een militaire basis. Het is heel indrukwekkend al die geparkeerde vliegtuigen en dan in die aantallen te zien. Grote, kleine, veel straaljagers maar ook vrachtvliegtuigen, verkenningsvliegtuigen, bommenwerpers en vele soorten helikopters.
De
meeste vliegtuigen zijn ingepakt of afgeplakt met een witte bedekking op de
ramen. Dat is om de hitte tegen te gaan. Sommige zijn zelfs helemaal ingepakt. In
de zomer kan het hier 110 graden Fahrenheit worden. Grote vliegtuigen zitten
met kabels vast aan de grond om te voorkomen dat ze met harde storm omwaaien. Dat het hier kan stormen zien we even later. Een
aantal grote vliegtuigen missen stukken van de vleugels en staart. Dat is gebeurd
tijdens een storm waardoor er gedeelten afgebroken zijn. Niet
zo’n stevig vliegtuig zeker……
Een aantal vliegtuigen zijn gedeeltelijk ontmanteld voor onderdelen. Sommigen missen vleugels, staart, motoren of landingsgestel. Deze staan dan op blokken. Er liggen ook een aantal raketten. Of deze van de Nasa zijn of dat het militaire rakketen zijn, is ons niet duidelijk.
Als laatste komen we langs velden vol helikopters en bommenwerpers. Van sommigen helikopters zijn de rotors afgehaald. Dan rijen en rijen bommenwerpers, grote met propellers en andere met grote straalmotoren. We rijden ook even langs de assemblagehal. Daar worden de vliegtuigen die verkocht zijn of weer in gebruik worden genomen klaar gemaakt. Dit is ook de plek waar de vliegtuigen geprepareerd worden om naar de boneyard te gaan. Op het eind van de tour komen we weer bij de wachtpost en de slagboom gaat omhoog, we gaan weer terug naar het museum. Na een poosje rijden zijn we weer terug en stappen uit. We bedanken de gids en de chauffeur en gaan naar de camper. Het is middag dus gaan we eerst wat eten. Aan de zijkant van de parkeerplaats staan wat bankjes waar we even gaan zitten. Even na genieten.
Het
was toch wel bijzonder zo’n boneyard.
Voor
de missiepost is een groot parkeerterrein en er is nog alle ruimte. We hebben
het voor het uitkiezen en zetten de camper wat in de schaduw van een paar
bomen. Op de parkeerplaats staan onder en afdakje een aantal indianen. Ze
hebben een openbare snack gelegenheid waar je verschillende dingen kunt kopen.
Ze koken en bakken gewoon op een vuurtje in een half doorgezaagde oliedrum en
stoken nog op takken. De mensen die er kookten zagen er best uit, dus het zal
wel lekker geweest zijn. We weten niet of ze het op prijs stellen dat er foto’s
van hun genomen worden. Dus doen we dat op gepast afstand en zo dat ze het niet
zien.
Dan
gaan we door naar de missiepost en het is een prachtig gebouw. Mooi wit en heel
schoon. Aan weerskanten van de intree zijn twee torens en het is net of is de
ene toren nog niet afgebouwd is en het een puntje mist. Het middenstuk is
anders gemaakt en heeft ook een andere kleur en daardoor een mooi contrast met
de rest van het gebouw. Tijdens deze reis hebben we al verschillende
missieposten gezien maar deze is wel heel erg mooi en dit is alleen de
buitenkant nog maar. We zijn heel benieuwd hoe de binnenkant en de binnentuin
is. Daarom snel naar binnen.
"plaats waar het water lijkt," want er waren ooit in dit gebied natuurlijke bronnen. Zij woonden langs de oevers van de Santa Cruz River en de rivier was van cruciaal belang voor de indianen. Tegenwoordig bevat de rivier maar voor een deel van het jaar water. De missie werd genoemd naar Francis Xavier, een christelijke missionaris en medeoprichter van de Society of Jesus (Jezuïetenorde) in Europa. De Italiaan Father Eusebio Francisco Kino stichtte de missiepost. Hij wist het vertrouwen van de Pima Indianen te winnen. Die indianen leefden vooral van de landbouw en maakten nu kennis met Europese zaden, kruiden, granen en fruit. Ook leerde Kino hen hoe ze vee konden houden. Dit alles leidde tot een boost aan de plaatselijke economie. Father Kino was voortvarend en stichtte meer dan 20 kerken, waaronder dus Mission San Xavier del Bac en Mission San Cayetano de Calabazas.
B.
Mortuary Chaple &
Burial Ground
C.
Ex-Convent (museum,
shop & office)
D.
Historic Courtyard
E.
Original Gate & Auto
Court
F.
New Frary and
Courtyard
G.
Ruins of Esprigra Graf
Met de bouw van de huidige missie werd gestart in 1783. De bouw was onder leiding van de Franciscaanse paters Juan Bautista Velderrain en Juan Bautista Lorenz. De missie werd dicht bij de plek waar de oorspronkelijke mission had gestaan gebouwd. Ignacio Gaona ontwierp het gebouw in de gebruikelijke katholieke barokstijl. Een kenmerkende stijl met een rijk materiaalgebruik, ingewikkelde patronen en een veelvuldig gebruik van versieringen. Bij de bouw werden ook de Tohono O’odham indianen betrokken. De kerk was gereed omstreeks het jaar 1797. Het interieur is rijkversierd met beeldhouwwerken, muur- en plafondschilderingen. Naar aanleiding van de Mexicaanse onafhankelijkheid in 1821, werd de missie in 1822 overgenomen door de jurisdictie van het katholieke bisdom van Sonora. In 1828 werden door de Mexicaanse regering alle Spaans geboren priesters verbannen. Met het vertrek van de laatste Franciscaanse bewoner in 1837 kwam de missie leeg te staan en raakte in verval.
Een aantal keren is de missie
beschadigd geraakt. In 1887 als gevolg van een aardbeving, en in 1939 als
gevolg van een blikseminslag. Beide keren vonden enige tijd later de benodigde
reparaties plaats. 
Aan het einde van de vorige
eeuw werd de missie nogmaals uitgebreid gerenoveerd. Mission San Xavier del Bac
wordt beschouwd als een van de belangrijkste gebouwen uit de Spaanse koloniale
tijd in Amerika, in 1963 kreeg het daarom de status van National Historic
Landmark.
De bijnaam van het kerkje
luidt “White Dove of the Desert” (de Witte Duif van de Woestijn).
De missie is een
bedevaartsoord. Jaarlijks bezoeken pelgrims de missie te voet en te paard, het
zogenaamde Cabalgatas in het Spaans. In
tegenstelling tot de andere Spaanse missies in Arizona, wordt San Xavier nog
steeds actief beheerd door Franciscanen, en is de inheemse gemeenschap nog
steeds bij de missiepost betrokken. Er worden nog dagelijks kerkdiensten
verzorgd. Daarnaast is Mission San Xavier del Bac tegenwoordig een bekende
toeristische attractie, jaarlijks komen er ongeveer 200.000 bezoekers.
De buitenkant is prachtig en heel gedetailleerd. De beide torens zijn symmetrisch: beide zien er gelijk uit. Het middenstuk is heel kunstig gemaakt, simpel maar heel mooi. Vooral omdat het bruinrode middenstuk mooi contrasteert met de witte torens. Het middenstuk is heel mooi om te zien en prachtig gemaakt. Hoe hebben ze dit in die tijd kunnen maken. Er zijn mooie balkons en boven de deuren hebben ze kleurrijke versieringen aangebracht.
Als
eerste gaan we naar de kapel die naast de missie staat. Het is een klein
gebouwtje met bovenop een muur met drie klokken. Vanuit deze kapel werden de
mensen begraven en hier worden de overledenen ook nog herdacht. Via een pad
lopen we naar de kapel en aan weerskanten is een tuin met verschillende
cactussen. Vroeger was dit de begraafplaats. Er komen regelmatig mensen in de
kapel want er staan verse bloemen.
Nu is het tijd om de kerk vanbinnen te bekijken. We hadden er al foto’s van gezien en het klopt, het is prachtig. Vaak zijn zulke kerken vanbinnen vrij donker maar deze niet. De lichtinval is heel mooi maar dat komt misschien ook omdat de zon momenteel vrij hoog staat. De muren en het plafond zijn rijkversierd. Langs de wanden allemaal beelden en veel muurschilderingen. De lambrisering is heel apart, allemaal gekleurde blokjes en het lijkt wel op iets van Escher. De randen boven aan de muur zijn ook heel mooi afgewerkt. Het lijkt wel marmer maar ze hebben het erop geschilderd.
Ook de koepel voor in de kerk is prachtig beschilderd met verschillende motieven en kerkelijke figuren. Waarschijnlijk van priesters die gewerkt hebben bij deze missie. Aan de wanden schilderingen van de stichter van de missie, Father Eusebio Francisco Kino. Over zijn leven en werken.
Dan
lopen we naar het voorste gedeelte. Dit is ook het rijkst versierde gedeelte en
het is prachting. Alles blinkt en glimt en we weten niet of het echt goud of
bladgoud is. Ook hier weer veel beelden van heiligen en prachtige en kunstige
beschilderingen. Het is wel druk maar op een bepaalde manier ook weer mooi. Het
is een kruiskerk en het heilige gedeelte, hoofdeind, is met een lint en twee leeuwen
afgesloten. Hier mogen we begrijpelijk niet komen. De achterwanden van de
zijstukken zijn beide ook prachtig versierd met beelden en afbeeldingen. We
kijken onze ogen uit en weten niet waar we het eerst en het laatst moeten
kijken. We hebben al een aantal missies gezien maar deze is wel heel erg mooi. We
zijn zwaar onder de indruk, net zoals de andere bezoekers. Iedereen is stil. Nog
even rondlopen en kijken en dan gaan we naar de binnenplaats en naar buiten om
daar even rond te kijken.
Zo mooi als de kerk buiten is zo valt de binnenplaats tegen. De binnenplaats is vrij klein en er staan weinig planten. Eigenlijk is er niet sprake van een binnentuin. Jammer want die kunnen vaak zo mooi zijn. Er staan enkele palmbomen en wat struiken en nog een paar bomen. De buitenkant is wat smoezelig. Zo smetteloos de voorkant is, zo smoezelig is de binnenplaats. Op de onderkant van de witte muren zit modder en algen. Nu kunnen we ons best wel voorstellen dat je het niet brandschoon kan houden, maar toch. Midden op de binnenplaats staat een fontein en een tortelduif drinkt van het water, een mooi plaatje.
Het is tijd weer verder te gaan en we gaan naar het tegenovergestelde van de kerk. Van de vrede naar een kernraket silo. Om Tucson stonden op verschillende plekken kernraketten opgesteld en wij gaan zo’n locatie bekijken.
Er
is een model silo waarin te zien is hoe zo’n raket silo opgebouwd is. Er zijn
allemaal verdiepingen en elke verdieping heeft zijn eigen functie. Er is
informatie over de ontwikkeling van de eerste atoombom in de Tweede
Wereldoorlog in Los Alamos.
Verder info over de eerste atoombom op Hiroshima, de Little Boy.
Heel
ironisch dat ze een atoombom die zoveel heeft vernietigd een naam hebben
gegeven. Er staat een model van de Little Boy en uitleg hoe zo’n atoombom werkt
en foto’s en filmmateriaal van de vernietiging van Hiroshima. Natuurlijk is er
ook allerlei informatie te lezen over kernraketten en met name de Titan II die
hier in een silo gestaan heeft. Er is zelfs een model op ware grote van de
kernkop.
Aan
de muur hangt een plattegrond van het complex. De silo met de raket en ertussen
in een verbindingsstuk met trappenhuis en onderhoudsruimte. Aan de andere kant de
controlecentrum en de verblijfsruimtes van het personeel. Alle ruimtes gaan we
bekijken en het is wel een beetje spannend.
De ondergrondse faciliteiten
bestaan uit een Launch Control Center die drie niveaus heeft. De raket silo met
bijbehorende apparatuur heeft acht niveaus. Daartussen zit nog een ruimte met
materiaal en voorzieningen. Alle faciliteiten zijn door tunnels met elkaar
verbonden. Het complex is gebouwd van
gewapend beton. Sommige muren zijn 2,4 meter dik en de blast deuren tussen de
ruimtes wegen meer dan 3 ton. Op het hoogste niveau van de silo heb je zicht op
de raket en de silodeuren. Niveau 3 bevat een grote diesel generator en niveau
7 geeft toegang tot het laagste deel van de lancering buis. Bezoekers van de
"Beyond the Blast Doors" tour mogen direct onder de raket staan.
Niveau 8 ligt op 43 m onder de grond en bevat de drijfgas pompen.
De 31 meter hoge Titan II
raket in de silo is nu een replica. De echte bevatte ooit een echte kernkop. De
USA en USSR zijn overeengekomen dat de silodeuren permanent geblokkeerd blijven
en niet meer geopend kunnen worden.
Op de kop van de raket is nu een
dummy kernkop geplaatst. In de kop is en opening gezaagd zodat te controleren
is dat het geen echte kernkop is. De andere onderdelen en faciliteiten van de
locatie zijn nog intact, compleet en origineel.
Het National Command
Authority gaf de doelwitten aan en de raket was voorgeprogrammeerd voor drie
doelen. Om veiligheidsredenen wist de bemanning niet welke en waar die doelen
waren. In geval van een kernoorlog werd het uiteindelijke doel door het
hoofdkwartier van het Strategic Air Command bepaald. De kernkop van deze raket was
ingesteld als grond burst. Dat wijst erop dat het doelwit een geharde
faciliteit was, waarschijnlijk een Russische raketbasis.
Hoogste staat van paraatheid
van de faciliteit was op 22 november 1963, toen president John F. Kennedy werd
neergeschoten. Toen het nieuws van de schietpartij bekend werd werden de
sleutels voor de lancering in de consoles gestoken als voorbereiding op de
lancering. Het Pentagon vermoede dat de Sovjet-Unie achter de aanslag zat en
een oorlog wilde starten.
De raket had een W53 kernkop
met een rendement van 9 megaton (9000 kiloton). De bom die boven Hiroshima werd
afgeworpen had een kracht van 15 kiloton dus 0,015 megaton. Nergens anders in
de wereld kunnen bezoekers zo dicht bij een intercontinentale ballistische
raket in zijn operationele omgeving komen als hier. Dit museum geeft bezoekers
een zeldzame blik op de kernoorlog technologie die door de Verenigde Staten
werd gebruikt als afschrikking. De Titan II lanceerplaatsen waren ooit een van
Amerika's meest top secret plekken maar nu is het een nationaal historisch
monument. De missile vervult nu een andere missie: de geschiedenis van de Koude
Oorlog tot leven brengen voor miljoenen bezoekers uit de hele wereld.
Op de museum locatie en in de
ondergrondse ruimtes zijn verschillende films opgenomen zoals verschillende
scènes van Star Trek: First Contact. De raket werd in de film afgeschilderd als
ruimtevaartuig met warp technologie (nieuwe verbrandingstechniek). Wel ironisch
want de gefilmde kernraket was vroeger om de wereld te vernietigen en in de
film werd de raket afgebeeld als brenger van wereldwijde vrede en eenheid van
de toekomstige Verenigde Federatie.
Het
is tijd voor onze tour. Ook dit museum wordt weer gerund door vrijwilligers. Het
is opvallend dat veel musea werken met vrijwilligers. Vaak denken we dat wij in
Nederland veel vrijwilligers hebben maar hier kunnen ze er ook wat van. De gids
haalt ons op en we gaan eerst naar een zaaltje. Daar krijgen wij een kort filmpje
te zien over het complex en de kernraket. Dan is het zo ver. Iedereen krijgt
een helm op en dan gaan we. We gaan naar buiten en lopen een stukje over het
terrein. Dan komen we bij een soort kelder en gaan we naar beneden. De gids
legt de procedures uit, in de periode dat de silo bemand was. Je kwam maar niet
zomaar binnen. Allemaal deuren met intercoms en camera’s. Verder naar beneden
en dan krijgen we zo’n blast deur te zien. Een super dikke stalen deur maar met
hele soepel lopende scharnieren. Met een hand kun je deze 3 ton dikke deur open
en dicht doen. Knap staaltje vakwerk.
Weer verder en we gaan door een hele lang gang naar de controle ruimte. Heel spooky door zo’n de gang te lopen en dan komen we in de controle ruimte. Voor die tijd heel modern maar nu achterhaald. Hier zaten de mensen die getraind waren om een kernraket te lanceren. Je moet er wel over kunnen hier te kunnen werken, de druk en de spanning.
De raket die hier stond had een verwoestende werking van 600 x Hiroshima… dan ben je blij dat ze nooit gebruikt is. Twintig jaar hebben de mensen op deze basis gewacht en geoefend op het lanceren van deze raket. Men was voorbereid op een eventuele tegenaanval waarbij aardbevingen konden ontstaan. Gewoon griezelig om hier als toerist te lopen. Op alle plaatsen in het complex moesten de mensen met minimaal 2 personen zijn, voor de veiligheid. Jij ziet mij, ik zie jou en waar ben je mee bezig, wat doe je.
De lanceer ruimte is heel simpel ingericht, echt geen luxe. Je zal hier maar de hele dag moeten zitten… dat moet ook geestdodend geweest zijn. Ook het idee om onder de grond te zitten en helemaal van de wereld afgesloten te zijn lijkt ons geen leuke gedachte. De gids legt uit hoe het eraan toe ging in deze lanceer ruimte. Wel interessant om te horen. Dan gaan we op naar de raket silo en we zijn heel benieuwd wat we zullen zien. We komen weer bij het tussen complex en de werkruimtes. Aan de muur hangen een paar oude werkpakken; stel je voor dat er radioactiviteit vrijkomt……. Dan komen we bij een hele lange gang naar de raket silo.
Op de tweede etage komen we bij de raket en het is een heel bijzondere ervaring. Je staat aan de andere kant van het glas en daar zie je die raket staan met de kop erop. Natuurlijk weet je dat de raket een dummy, een grote nepraket, is maar het is toch heel imposant. Dat hier een echte raket heeft gestaan met een enorme vernietigende kracht. Dat gewoon mensen kunnen besluiten om zo’n ding af te schieten en andere mensen en hun omgeving ergens anders compleet kunnen vernietigen. Koude rillingen. Het is een enorm gevaarte en op zich heel knap dat ze zoiets kunnen maken en dat kunnen opslaan in een ondergrondse silo. De raket ziet er nog uit of kunnen ze hem zo lanceren. Alle slangen en kabels zijn nog aangesloten.
Na een tijdje gaan we terug.
Weer de hele lange gang door en via het middengedeelte gaan we naar boven en we
komen boven de grond. Eigenlijk toch wel een beetje opgelucht. Niet dat het eng
of gevaarlijk is maar gewoon onbewust, de dreiging die van een kernraket en
radioactiviteit uit gaat. Gelukkig is het heerlijk weer en we genieten van de
temperatuur en de zon. Dan mogen we naar de silo deuren lopen en kun je van
buitenaf naar beneden in de silo kijken. Die deuren zijn gedeeltelijk geopend,
dat is de afspraak met de Russen. Dat ze door middel van lucht foto’s kunnen
zien dat er geen nieuwe raket geplaatst wordt. Uit de nep kop is namelijk ook
een stukje gezaagd zodat je kan zien dat die leeg is. Van buitenaf kijken we
neer op de raket. Zoals je hier staat wat minder indrukwekkend dan toen onder
de grond. 
De gids geeft nog uitleg over het terrein. Er staan een aantal antennes die van groot belang waren. Er staan ook een aantal gebouwtjes. Van oorsprong stonden die hier niet maar die zijn er gekomen toen het terrein een museum werd. Onder afdakjes staan de motoren van de raket. Hebben de bezoekers daar ook een indruk van.
De excursie is afgelopen en we gaan terug naar het bezoekerscentrum. We leveren de helm in en bedanken de gids voor zijn tekst en uitleg en gaan terug naar de camper. Dit was een bijzondere ervaring die we echt niet hadden willen missen. We rijden terug naar Tucson en zoeken een supermarkt op. Er moet de nodige proviand ingekocht worden. Na een tijdje rijden zien we een Wallmarkt en daar doen we onze inkopen. Nu hebben we al vaak zo’n grote supermarkt gezien maar het is elke keer weer prachtig om te zien wat ze allemaal verkopen.
Er is geen nee te koop en alles is prachtig uitgestald. Vooral groente en fruit is een feestje om te zien. We zien een tafel met allerlei soorten tomaten en tomaatjes. Vleestomaten, gewone en cherrytomaatjes, grote kleine, ronde en andere vormen, gele, rode en oranje. Welk tomaatje wil je, kies maar uit. Ook gezonde snacks. Appeltjes die al in partjes gesneden en verpakt zijn maar ook knabbel worteltjes:… whats up Doc?
Je kunt te kust en te keur.
Rijen en rijen diepvriezers met allemaal ingevroren producten. Natuurlijk pizza’s, maar ook groente, ja van alles. En dan de brood afdeling. Nu denken wij dat onze bakkers een enorme keuze hebben maar in vergelijking met hier zouden ze maar klein zijn. Schappen met ingepakt brood zover je kan kijken. Ja en welke moet je dan hebben? Wij vinden het Amerikaanse brood niet echt lekker dus het is even zoeken. We weten ongeveer wat we willen hebben en geroosterd smaakt het wel.
Bij de gebak afdeling loopt het water in je mond, wat ziet het er allemaal heerlijk uit. Prachtige taarten en natuurlijk heel kleurrijk, roze, geel en knal oranje. Zo te zien zijn ze ook erg zoet maar daar hebben de Amerikanen geen problemen mee. Sommige taarten zijn voorverpakt en staan op een bodem met daarover heen een plastic stolp. Natuurlijk ook veel andere lekkernijen, koekjes, soezen enz.
In een Wallmarkt kun je niet alleen levensmiddelen kopen maar echt alles. Alles wat iemand nodig heeft in een huishouding is te koop. Ja geen auto’s en er is ook geen bouwmarkt of beddenzaak maar voor de rest is er veel te krijgen. Ook warme maaltijden en wij halen ook wat. In de vitrines liggen stukken kip met een krokant laagje, heerlijk, en gebakken aardappelschijfjes. Alles nog heerlijk warm en dus dat kopen we. Het is al laat in de middag en wij hebben trek. In de camper smikkelen we van de kip en de aardappeltjes. Dan hebben we, als we straks op de camping komen, het lekker makkelijk en hoeven we niet meer te koken maar pakken we nog wat gemakkelijks, wat fruit en een toetje. De boodschappen worden opgeruimd en we gaan verder en zoeken een camping op. Onderweg zien we langs de weg borden waar de afstand in kilometers aangegeven staat en niet in mijlen. Het waarom en het hoe is ons een raadsel.
We rijden over de 19 North en als we de afslag naar de 89 zien, slaan we af. Morgen willen we naar Arizona Sonora Desert Museum en naar Saguaro West NP. Daarom willen we proberen zo dichtbij mogelijk een camping te vinden. Na een poosje slaan we weer af en gaan over de South en dan over de North Kinney Road richting Old Tucson Studio’s. Hier gaan we niet heen maar we gaan wel even om het hoekje kijken.
The Old Tucson Movie Studios. Deze locatie is in 1939 opgezet als filmset voor een
westernfilm. Ook de film Gunfight of the OK Corral en de serie The Little House
on the Prairie zijn hier opgenomen. De filmstudio's zijn tegenwoordig niet meer
in gebruik. Het is nu een nostalgisch themapark, met shootouts, can-can
danseressen, educatieve shows, saloons, restaurants en souvenirwinkels met een
wildweststadje uit de negentiende eeuw. Verder worden er stunts gedaan, shows
opgevoerd en je kunt er goud zeven. Het park ligt op ongeveer een half uur
rijden ten westen van Tucson.
We
rijden verder en dan komt er een afslag naar Gilbert Ray Campground, 8451 West McCain Loop Road, Tucson. Het is een
natuurcamping en je moet zelf inchecken. We zoeken eerst een plekje, er is nog
plaats genoeg. Het is een mooie ruime camping. Heel groen en veel beplanting en
overal waar je kijkt verschillende soorten cactussen. We zoeken een plekje aan
de buitenkant. Parkeren de camper en gaan terug naar de ingang. Daar pakken we
een envelopje, vullen onze gegevens in en doen het geld voor 1 nacht erin en
doen de envelop in een speciale brievenbus. Van de envelop scheuren we een deel
af en dat hangen we op een paaltje bij onze camper. Dan weet iedereen dat dit
je plek is en de ranger kan dat controleren. Als we teruglopen naar de camper
horen we vreemde geluiden van een vogel. Even later zien we ze lopen, het zijn
een soort kwartels. Als ze ons zien rennen
ze snel onder de struiken. Terug bij de camper gaan we ons installeren, er is
geen wifi dus vanavond geen mail of blog.
Nanda gaat even wat om rommelen en ik ga de omgeving even verkennen. Achter de camper loop ik het veld in. Makkelijk gaat het niet. Overal groeien stekelige struiken en het is kruip door sluip door. Door een droge geul gaat het wat gemakkelijker en dan hoor ik de kwartels weer. Even zien of ik ze op de foto kan krijgen. Heel voorzichtig loop ik verder en dan zie ik ze maar ze hebben mij ook in de gaten. Snel een paar foto’s en weg zijn ze.
Nog even doorlopen misschien zie ik nog wat anders maar het zit me ook niet helemaal lekker. Ik sluip hier door de struiken en weet niet wat hier allemaal zit. Daarom besluit ik maar terug te gaan. De zon gaat mooi onder en ik loop even naar de uitgang. Misschien kan ik een mooie foto maken van de ondergaande zon. Vandaag weer een prachtige dag gehad en veel gezien. Dit is echt een vakantie en campertrip waar we van genieten. Totaal 127 miles gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten