San Diego (CA)

Zondag 10 april 2016,

Join the Navy

Vannacht voor de eerste keer weer in de camper geslapen en ’t voelt bijna als vanouds. Goed geslapen dus kunnen we er vandaag weer tegenaan. Vannacht wel een forse regenbui gehoord maar als je droog ligt is dat niet erg. Opstaan wassen en dan ontbijt. Vandaag willen we eerst naar het Point Loma. Gisteren is ons dat niet gelukt, nieuwe dag nieuwe ronde nieuwe kans. Point Loma is een schiereiland en ligt helemaal bovenin San Diego. Gisterenavond goed de plattegronden bekeken en nu moet het wel lukken. De camper maken we weer reisvaardig en dan melden wij ons af. We vertellen wat we vandaag van plan zijn, the Old Town, Point Loma en het vliegdek schiep. Volgens de campingbeheerder is the Old Town niet echt de moeite waard en kunnen we ons die tijd besparen. Nou we zien wel. Weer op weg.

Het verkeer is hier, ondanks dat het zondag is, een ramp. Er wonen meer dan een miljoen mensen in San Diego. Heel veel straten, kruisingen en heuvels. Met het nodige zoekwerk en heen en weer rijden zitten we eindelijk op de goede weg richting Point Loma.

Point Loma is een stuk in de stad San Diego. Geografisch gezien is het een heuvelachtig schiereiland. Het grenst in het westen en zuiden aan de Stille Oceaan, in het oosten grenst het aan de Baai van San Diego en de oude binnenstad, en in het noorden aan de San Diego River. De term "Point Loma" wordt gebruikt om zowel de buurt als het schiereiland te beschrijven.

Er waren geen permanente inheemse nederzettingen op Point Loma. Dit was het gevolg van een gebrek aan zoet water. Kumeyaay indianen kwamen periodiek naar Point Loma en Ocean Beach om naar mosselen, kokkels, abalone en kreeften te zoeken.

Point Loma werd ontdekt door de Portugese zeevaarder Juan Rodríguez Cabrillo op

28 september 1542. Hij vertrok uit Mexico en leidde een expeditie voor het Spaanse koninkrijk langs de westkust van wat nu de Verenigde Staten is. Cabrillo beschreven Baai van San Diego als "een zeer goede ontsloten haven". Historici geloven dat hij zijn vlaggenschip aanmeerde op de oostelijke oever van Point Loma, waarschijnlijk op Ballast Point. Dit was de eerste landing van een Europeaan in het hedendaagse Californië. Point Loma wordt daarom ook wel beschreven als "waar California begon". 

Loma is het Spaanse woord voor heuvel. De oorspronkelijke naam van het schiereiland was La Punta de la Loma de San Diego, vertaald als Hill Point of San Diego. Dit werd later verengelst naar Point Loma.  Het duurde meer dan 200 jaar voordat er een permanente Europese nederzetting kwam in San Diego. De Mission San Diego en het Presidio werden verderop, in de omringende hevels van San Diego River Valley gebouwd. De haven, of zoals de Spanjaarden het noemden La Playa, (het strand), was echter bij Ballast Point. Alles moest te voet of per lastdier van en naar de haven. Zo ontstond de historische La Playa Trail. De oudste trail op de Europese kaart van de West Coast. Een deel van de route is de huidige Rosecrans Street. La Playa bleef de poort van San Diego tot de bouw van de nieuwe stad (huidige binnenstad) in de jaren 1870.

Ballast Point kreeg zijn naam omdat schepen daar hun ballast teruggooiden bij aankomst in San Diego Bay en het laden van ballast als ze vertrokken naar de open oceaan. In 1797 werd Fort Guijarros bij Ballast Point gebouwd. Ballast Point en La Playa liggen nu op het terrein van Naval Base Point Loma.

De bekendste bezienswaardigheid en de icoon op Point Loma is de Old Point Loma Lighthouse. Op 23 maart 1891 sloot de vuurtoren toen de New Point Loma Lighthouse opgestart werd op een plek dichter bij de zeespiegel, op het uiterste zuidelijkste puntje. Verder is er het Cabrillo National Monument, vernoemd naar Juan Rodríguez Cabrillo. Er zijn nog een aantal locaties die vermeld staan op het nationaal register van historische plaatsen: het Marine Corps Recruit Depot Historic District, Naval Training Center in San Diego, en Rosecroft. Een andere bezienswaardigheid op Point Loma is Point Loma Nazarene University. Vandaag de dag zijn er op Point Loma twee grote militaire bases, een nationale begraafplaats, een nationaal monument en een universiteit. 

Aan de westkant van het schiereiland, de Sunset Cliffs, vind je zandstenen rotsen langs de oceaan.  Geologisch staan deze klippen bekend als de Point Loma Formation. In de formatie zitten fossielen, waaronder dinosaurus, uit de Late Krijtperiode, ongeveer 75 miljoen jaar geleden. Het is ook een van de weinige plekken in Californië waar fossielen van dinosaurussen worden gevonden. De top van het schiereiland is redelijk vlak en heeft een hoogte van 129 m. 

Er zijn een aantal verschillende wijken op het schiereiland Point Loma. De meeste buurten in Point Loma bestaan voornamelijk uit eengezinswoningen. De commerciële en de detailhandel bevindt zich in het hart van het schiereiland en heet Point Loma Village. Langs de straten van Point Loma Village staan honderden jacaranda bomen. Het nieuwste commerciële en retail gebied is te vinden op Liberty Station, de locatie van het voormalige Naval Training Center in San Diego. 

Shelter Island is met een dijk verbonden met Point Loma. Het is eigenlijk geen eiland, maar een voormalige zandbank in San Diego Bay. Shelter Island werd ontwikkeld in de jaren 1950. Het werd aangelegd en bestaat uit baggermateriaal uit de baai. Shelter Island wordt nu beheerd door de haven van San Diego en bevat hotels, restaurants, jachthavens en openbare parken.

We hebben best wel vaker in grote steden gereden maar dit was een heksenketel, en het was nog zondag ook! We zijn er zelfs nog wat vroeg, het park, Cabrillo National Park, is nog niet open. We zetten de camper even aan de kant en lopen wat rond. Niet veel later komt er een parkwachter en neemt plaats in het hokje. We kopen gelijk een parkenpas voor alle Nationale Parken. Zijn we in een keer klaar en dat scheelt veel. De slagboom gaat omhoog en we kunnen verder richting bezoekerscentrum. Daar kunnen we de auto kwijt. Enfin, blij dat we toch op de juiste plaats gekomen zijn lopen we door dit mooie park.

Het Cabrillo National Monument is een nationaal monument op een schiereiland Point Loma van San Diego. Het monument wat er staat werd opgericht om de landing van de Portugese ontdekkingsreiziger Juan Rodríguez Cabrillo in 1542 te herdenken. Dat was de eerste keer dat een Europeaan de huidige westkust van de Verenigde Staten betrad. President Woodrow Wilson gaf, in 1913, opdracht van dit gebied een California Historical Landmark te maken en standbeeld te plaatsen. Het duurde tot 1939 voordat het standbeeld geplaatst werd. Het beeld van Juan Rodríguez Cabrillo is gemaakt van kalksteen, weegt 6400 kg en is 4,3 meter hoog. Het beeld raakte in de loop van de jaren beschadigd en wat er nu staat is een replica van het origineel. Bij het monument hoort ook een museum over Cabrillo's expeditie. Later werd het gebied een National Monument.

In het gebied staan ook verschillende voormalige militaire installaties, zoals kustartillerie, gebouwd om de haven van San Diego te beschermen tegen vijandelijke oorlogsschepen. Veel van deze installaties zijn te zien tijdens een wandeling in het gebied. Op de vierde zaterdag van de maand zijn er ook een aantal volledig gerestaureerde bunkers uit de Tweede Wereldoorlog open voor het publiek. In een van de militaire gebouwen is een tentoonstelling die het verhaal van de militaire geschiedenis van Point Loma vertelt.

De zuidkant van Cabrillo NM is een van de best beschermde en gemakkelijk toegankelijk rotsachtig getijdengebied (tidepools) in het zuiden van Californië. Tidepools zijn poelen waar het water bij eb in blijft staan. Daardoor ontstaat een habitat voor een aantal planten, ongewervelde dieren en vissen. De tidepools bevatten vooral vele soorten algen, wieren, slakken, schelpen, zeepokken, zeesterren, zeekommers, zeeanemonen, zee-egels etc. Door het voedselrijke water en de warme golfstroom is het een prachtig natuurlijk aquarium. Jaarlijks bezoeken ongeveer 215.000 mensen de tidepools.

In de winter (december tot maart), kan men migrerende grijze walvissen zien. Een goed uitzichtpunt is de Whale Overlook station, 100 yards ten zuiden van de oude vuurtoren. Deze locatie werd in 1950 opgericht en was het eerste publieke walvisspot uitkijkpunt in de wereld. Tijdens het eerste jaar bezochten meer dan 10.000 mensen het uitkijkpunt om de trekkende grijze walvis te observeren.

In het Visitor Center kan men informatie vinden over de geschiedenis van het park. Bezoekers kunnen ook tekst en uitleg krijgen van rangers en vrijwilligers en er zijn rondleidingen. Het auditorium biedt verschillende voorstellingen per dag. Er zijn drie verschillende films, waaronder: "In Search of Cabrillo", "On the Edge from Land and Ocean," en "First Breath: Gray Whales"

In het gebied zijn het hele jaar door een aantal evenementen. Voor het park moet betaald worden maar er zijn ook een aantal gratis weekenden om extra bezoekers te trekken. Een ander jaarlijkse evenement in januari is "Whale Watch Weekend '. Van rangers krijg je informatie over migrerende grijze walvissen. ' Founder's Day ' herdenkt de ontdekking van dit gebied door Cabrillo en de oprichting van dit park. 'Open Tower in november markeert de verjaardag van de Loma Lighthouse Old Point. De toren op de top van de vuurtoren is normaal gesloten voor bezoekers maar wordt tijdens deze dagen opengesteld.

Vandaag is het heerlijk weer en helder, een heel verschil met gisteren. Het bezoekerscentrum geloven we wel en we gaan gelijk een rondje lopen. Eerst komen we bij het standbeeld van Juan Rodríguez Cabrillo de ontdekker van deze locatie. Er staat een mooi beeld van hem. Vanaf deze hoogte hebben we een mooi zicht over de Pacific en de stad San Diego met de gebouwen en marinehaven. Onder ons vaart een marineschip naar de haven. De matrozen staan opgesteld langs de reling. Zal wel een ceremonie zijn als ze de haven binnenkomen. 

Beneden ons zien we San Diego liggen. Een grote stad maar niet met veel flats of hoge gebouwen. Alleen een aantal in het centrum. Beneden ons zien we ook de marinehaven van San Diego. Hier liggen allerlei marineschepen en er is ook een vliegveld. Vanaf deze plaats heb je een prachtig uitzicht over alles en over het Naval Air Station North Island. 

Naval Air Station North Island of NAS North Island bevindt zich aan de noordkant van het Coronado schiereiland aan de San Diego Bay. Het is de thuishaven van een aantal vliegdekschepen van de Verenigde Staten Navy. Het is onderdeel van de grootste lucht-en ruimtevaart-industrieel complex in de United States Navy en Marinebasis Coronado in Californië.

In het verleden was het noordelijke gedeelte nog gescheiden door een geul van het zuidelijke gedeelte, the Spanish Bight. Het North Island was een onbewoonde zandvlakte. Het werd in de late 19de eeuw gebruikt voor paardrijden en om te jagen door de gasten van JD Spreckels ’s van het resort hotel, het Hotel del Coronado op het zuidelijke deel. Gelukkig voor de marine, werd Noord-Coronado nooit ontwikkeld. In plaats daarvan openende Glenn Curtiss daar een vliegschool en lesruimtes tot begin van de Eerste Wereldoorlog. Curtiss nodigde zowel het leger en de marine uit om zijn gebied te gebruiken voor de opleiding van piloten. In 1917 gaf de Naval Air Station opdracht voor de aanleg van een vliegveld, ook bekend als Naval Air Station San Diego. De marine begon met een tentenkamp dat bekend stond als "Kamp Trouble". Zoals de naam al doet vermoeden gingen de dingen niet altijd goed in de begin dagen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het North Island een grote Amerikaanse basis ter ondersteuning van de operationele krachten in de Stille Oceaan. De haven bevatte meer dan een dozijn vliegdekschepen, de Coast Guard, het leger, de marine en Seabees. De stad Coronado werd de thuisbasis van het grootste deel voor de fabrieksarbeiders voor de vliegtuigfabriek. De vliegtuigfabriek draaide de klok rond. 

NAS North Island lijkt op een kleine stad. Het heeft zijn eigen woningen met winkels, recreatie faciliteiten, clubs, bioscoop, golfbaan, tennisbanen, een bowlingbaan, parken en stranden, politie en brandweer. Er staan fabrieken en er is een groot depot en het heeft 3.300 burgers in dienst. Op het vliegveld zijn meer dan 230 vliegtuigen gestationeerd. De kademuur is thuishaven van twee vliegdekschepen: USS Carl Vinson en USS Theodore Roosevelt.

Verder is het thuisbasis van de enige Deep Submergence Rescue Vehicles, Mystic (DSRV-1) en Avalon (DSRV-2). Met alle schepen in de haven en de basis hebben we het over een totaal van bijna 35.000 militairen in actieve dienst met reserve militairen en burgerpersoneel.

Na een tijdje gaan we verder en lopen richting de vuurtoren. Het is een kleintje. Een soort schuurtje met daarboven op een korte stompe toren met een licht. Het is trouwens wel keurig onderhouden. Even gaan kijken.

 

De originele Old Point Loma Lighthouse, uit 1855, is een historische 14 meter hoge vuurtoren gelegen op het Point Loma schiereiland. De vuurtoren ligt ook in het gebied van Cabrillo National Monument. De vuurtoren is niet meer in gebruik maar wel open als museum voor het publiek. Soms wordt het ten onrechte de "Oude Spaanse Vuurtoren" genoemd maar dat klopt niet. De vuurtoren is pas gebouwd door de regering van de Verenigde Staten ná de toelating van Californië als een staat.

Op 28 september 1850, slechts 19 dagen na het toelaten van Californië tot de Unie, besloot het Congres voor $ 90.000 aan vuurtorens langs de kust van Californië te bouwen. Om het werk te voltooien kwam daar in 1854 nog een bedrag bij van

$ 59.434. Vuurtorens die gebouwd werden waren voor Alcatraz Island, Point Conception, Battery Point, Farallon Island, Point Pinos en Point Loma.

 Men begon met de bouw in april 1854 en oktober 1855 werd het licht voor het eerst ontstoken. Naast de vuurtoren kwam een klein gebouwtje. Dit werd oorspronkelijk gebruikt als opslagplaats voor olie, hout, en andere benodigdheden. In 1875 werd een deel ervan verbouwd tot een tweekamerappartement voor de assistent vuurtorenwachter.

Ondanks dat de vuurtoren de hoogste was van de VS was het resultaat niet optimaal. De top van de 135 meter hoge cliff hulde zich vaak in de mist en lage wolken waardoor schepen de vuurtoren niet konden zien. Op mistige nachten moest de vuurtorenwachter soms schieten met zijn shotgun om schepen te waarschuwen. Op 23 maart 1891, werd de vlam definitief gedoofd en werd de vuurtoren vervangen door de New Point Loma Lighthouse die veel lager stond. 

The Old Point Loma Lighthouse was niet alleen een gebouw voor de vuurtoren maar het was ook het huis voor vuurtorenwachter en hun families. Ook nu is nog in een aantal van de kamers te zien hoe het leven in die tijd was. De vuurtoren was een bruisend familiehuis. Er was een aangelegde tuin met paarden, kippen, varkens en geiten. De kinderen roeiden dagelijks over de baai naar Old Town om naar school te gaan.

Nadat vuurtoren uitgeschakeld was raakte het in verval. In 1913 werd voorgesteld het af te breken en te vervangen door een monumentaal standbeeld van Juan Rodríguez Cabrillo. Het standbeeld werd nooit gemaakt maar men besloot wel een half acre rond de vuurtoren te reserveren als Cabrillo National Monument. Later, in 1933, werd het Cabrillo National Monument overgedragen aan de National Park Service. In 1935 werd de lantaarn kamer verbouwd en de vuurtoren hersteld in zijn oorspronkelijke staat.

Met het uitbreken van de oorlog in 1941, werd de vuurtoren camouflagegroen geschilderd en werd gebruikt als een signaal toren voor de schepen in San Diego Harbor. Na de oorlog werd de vuurtoren teruggegeven aan de National Park Service. Tijdens de jaren 1980 werd het gerestaureerd en gevuld met antiek meubilair uit de tijd van de eerste vuurtorenwachter, de familie Israel, die er toen woonden. Vandaag dient het als een museum. Hier bevindt zich ook de oorspronkelijke lens van de New Point Loma vuurtoren evenals kaarten en meer informatie met de geschiedenis van Point Loma.

Om de vuurtoren staat een hekje en het gebouw is open dus gaan we even naar binnen. Even kijken hoe het eruit ziet. De ruimtes zijn zo ingericht alsof de vuurtorenwachter er nog woonde. Zouden hij en zijn gezin een tiental jaren geleden zo zijn weggelopen. We kunnen, via een draaitrap, ook een stukje de toren in. Het zijn kleine traptreden dus voorzicht lopen. Alles is goed onderhouden en ziet er verzorgd uit.

Heel leuk te zien. We hebben tijdens onze Amerika reizen al diverse vuurtorens gezien en elke toren is weer anders. Altijd weer leuk om te zien. We lopen door naar de Whale Overlook. De tijd dat de walvissen langs de kust trekken is helaas voorbij, dus wij zien geen walvis. Allen de botten van één maar daar is niet zoveel aan te zien en een standbeeld.

Even genieten van het mooie uitzicht en we kijken nog even over de Stille Oceaan. Wie weet is er een walvis achteropgeraakt en zien we er nog één zwemmen. Nou het zit er niet in. De oceaan is mooi vlak, geen spuiter van een opduikende walvis. Jammer.

Terug naar de camper, we willen even naar de tide pools. Het was leuk hier even te kijken maar we willen ook graag weer verder. Op naar het uiterste puntje en niet veel later zien we beneden ons nog een vuurtoren staan. Dit is de nieuwe. Door de mist functioneerde de oude niet optimaal en hebben ze later een nieuwe gebouwd. Meer bij de kust en dichter bij het water.

The 27 meter hoge New Point Loma Lighthouse (officieel Point Loma Light) is een vuurtoren op het zuidelijke puntje van het Point Loma.  Deze vuurtoren verving de Old Point Loma Lighthouse op 23 maart 1891. De oorspronkelijke lens had een licht opbrengst van 600.000 candela en dat was te zien op een afstand van ongeveer 15 nautische mijlen (ongeveer 28 kilometer). Er was ook een two-tone Diafoon misthoorn en woonruimten voor meerdere gezinnen. 

De vuurtoren en woningen zijn nog de enige in hun soort die nog te vinden zijn langs de West Coast. Het licht werd geautomatiseerd De vuurtoren en woningen zijn nog de enige in hun soort die nog te vinden zijn langs de West Coast. Het licht werd geautomatiseerd in 1973. De vuurtoren wordt tegenwoordig bemand en onderhouden door de United States Coast Gard.

Wat ligt die vuurtoren met gebouwen er mooi bij, witte muren en rode daken afstekend tegen de blauwe oceaan en mooie groene grasvelden. Het ziet er prachtig uit. We rijden door naar de tide pools. Er zijn parkeer plaatsen maar voor de camper is er niet veel ruimte. Gelukkig kunnen we de camper ergens kwijt en lopen we even naar de kust. Helaas het is vloed dus de getijdenpoeltjes staan onder water. Onderweg zien we ook een soort bloeiend yucca’s. Uit het hart van de groep puntige bladeren komt een hele lange stengel met aan de uiteinden hele grote gele bloemen, mooi. Over de oceaan komen een paar pelikanen aan vliegen, nou het is meer zweven. Wat een mooi gezicht.

 

 

Weer terug naar de camper en rustig rijden we naar de uitgang van het park. Aan de overkant van dit schiereiland zien we de massa flats staan, zo ver je kunt zien, allemaal flats en huizen. Toch gaan we die kant weer op. Het vliegdekschip Midway is verbouwd tot museum en daar gaan we naar toe. Op de heenweg hadden we het ook al gezien, begraafplaatsen met honderden en honderden witte kruizen. Het zullen wel oorlogsbegraafplaatsen zijn maar toch vreemd. Hier is nooit een oorlog geweest en gevoerd.

Op de terugweg gaan we toch even kijken. Bij het hek staat een bordje met Fort Rosecrans National Cemetery. Gezien het aantal graven moet het wel een oorlogsbegraafplaats zijn. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit.

Fort Rosecrans National Cemetery is een federale militaire begraafplaats. De begraafplaats is gelegen op het terrein van de voormalige Army kustartillerie station Fort Rosecrans en wordt beheerd door de United States Department of Veterans Affairs. De ligging en de omvang maakt deze nationale begraafplaats zo indrukwekkend. Aan de ene kant het uitzicht op San Diego Bay en de stad en aan de andere kant de Stille Oceaan. Fort Rosecrans is vernoemd naar William Starke Rosecrans, een generaal uit het Leger van de Unie van de Amerikaanse Burgeroorlog.

Uitkijkend over de baai van San Diego liggen hier ongeveer zo’n 96.000, hoofdzakelijk militairen, begraven. Ook liggen hier de echtgenotes van de soldaten en veel veteranen. Veel van de soldaten hadden gediend tijdens de Slag van San Pasqual in 1846, de USS Bennington in 1905 en de Tweede Wereldoorlog.

De planning van gisteren was, om op het eind van dag naar Cabrillo National Monument te gaan en dan naar onze camping boven Mission Bay. Dan de volgende ochtend vanaf de camping naar the Old Town, Presidio San Diego en dan nog even naar Balboa Park. 

Een must is de Midway en Gaslamp Quarter. Gezien de tijd moeten we the Old Town etc. maar cancelen. Jammer. We hadden het wel voorbereid en hierbij nog wat info over de the Old Town, Presidio, Balboa Park etc. 

Old Town San Diego State Historic Park is een wijk van San Diego en beslaat ongeveer een oppervlakte van 93 ha. Het is de oudste vestiging in het gebied van San Diego en het is de plek van de eerste Europese nederzetting in het huidige Californië. In het gebied ligt ook het Old Town San Diego State Historic Park en Presidio Park en beide parken staan in het National Register of Historic Places. Het is nu een openluchtpark en bevat vele historische gebouwen uit de periode 1820 tot 1870. Het park werd opgericht in 1968.

De San Diego Presidio en Mission San Diego de Alcalá werden in 1769 gesticht door Gaspar de Portola en Junípero Serra op een klif aan de westelijke kant van de San Diego River vallei. De Presidio en de Missie vormden de eerste Spaanse nederzetting in Alta Californië. Na vijf jaar werd de missie een aantal mijl stroomopwaarts verplaatst. De reden was, dat de missiepost onafhankelijker wilde zijn van de militairen. Het Presidio op de heuvel bleef de primaire nederzetting. De nederzetting groeide verder tot aan de voet van de heuvel en zo ontstond de stad wat wij nu the Old Town San Diego State Historic Park noemen.

In 1834 verleende de Mexicaanse regering San Diego de status van een pueblo, of zoals wij het nu noemen stadsrechten. Echter, de bevolking van de stad daalde zo veel dat in 1838 de pueblo status werd ingetrokken. Een probleem was de ligging van de stad die te ver van bevaarbaar water aflag. Alle aan- en afvoer ging via Point Loma. Die havenplek lag verscheidene mijlen van de stad en de aan- en afvoer ging over de La Playa Trail.

In 1850 werd Californië, en dus San Diego, door de Mexicanen overgedragen aan de Verenigde Staten.  De oude binnenstad bleef het hart van de stad San Diego tot de jaren 1860, toen een nieuwkomer genaamd Alonzo Horton begon met de ontwikkeling van het huidige centrum van San Diego. Bewoners en bedrijven verlieten snel de "Oude Stad" voor de "Nieuwe Stad" Dit vooral om de nabijheid van een haven. In 1871 verhuisde ook de overheid naar het nieuwe county gerechtsgebouw in New Town. 

De oude stad raakte in verval en moest later helemaal gerenoveerd en hersteld worden. De wijk Old Town heeft nu 27 historische gebouwen en bezienswaardigheden, waaronder Old Town San Diego State Historic Park, Presidio Park, en de Mormon Bataljon Visitor Center. Het gebied bevat ook Heritage Park, een county park met een aantal historische gebouwen die van andere locaties komen waaronder een aantal Victoriaanse huizen en San Diego's eerste synagoge, Temple Beth Israel. De oude stad is een populaire toeristische bestemming en ook bekend om zijn Mexicaanse restaurants.

In the Old Town staan vijf originele adobes (gebouwd met aarde en met ander organisch materiaal). Zij maken deel uit van het complex, dat winkels, restaurants en musea omvat. Andere historische gebouwen zijn een schoolgebouw, een smederij, San Diego's eerste krantenuitgever, tabak- en sigarenwinkels met pakhuizen, huizen en tuinen en een stal met een collectie rijtuigen.

Er zijn ook winkels waar lokale ambachtslieden hun ambacht demonstreren. De toegang tot het park en de musea zijn gratis. Musea in het park zijn onder meer:

Casa de Estudillo uit 1827, een adobe huis en een nationaal historisch monument

Casa de Machado y Silvas een adobe uit 1840

Casa de Machado y Stewart, een gerestaureerde 19e-eeuwse adobe

Black Hawk Smithy & Stable, een smederij waar ook het smeden wordt gedemonstreerd

Colorado House, gereconstrueerd gebouw uit 1850, een gebouw dat dienst doet als de Wells Fargo History Museum. In het pand zit ook een gereconstrueerd 19e-eeuws telegraafkantoor.

Eerste San Diego Courthouse, een reconstructie van het gerechtsgebouw uit het

midden van het 19e eeuw

Johnson House, een gereconstrueerd 19e eeuws kantoorgebouw en later het huis van George Alonzo Johnson

Mason Street School, de eerste openbare school in San Diego

Racine en Laramie, een gereconstrueerde 19e eeuwse tabakswinkel

San Diego Union Museum, een kranten kantoor en drukkerij

Seeley Stables, een gereconstrueerde stal met schuren voor paarden met buggy's,

wagens, rijtuigen en westerse memorabilia uit die periode.

In het gebied van Old Town bevindt zich ook Bazar del Mundo. Dat is een Mexicaanse marktplaats en een Mexicaanse hoek in the Old Town. Er zijn winkeltjes en restaurantjes.

Verderop bevindt zich het Heritage Park met een aantal prachtige oude woningen. Heritage County Park ligt in de buurt van Old Town San Diego State Historic Park. Het werd ontwikkeld om oude historische gebouwen uit San Diego te behouden. Het gaat om Victoriaanse architectuur met inbegrip van Italiaanse, Stick-Eastlake, Queen Anne en klassieke revival stijlen. Met de hulp van San Diego County en Save Our Heritage Organisation werden de gebouwen op de oorspronkelijke locaties gesloopt en in het park weer opgebouwd.

Senlis Cottage. Gebouwd in 1896, een volks en arbeidershuisje gebouwd voor Eugene Senlis, een tuinman van Kate Sessions .

Sherman-Gilbert House.  John Sherman huurde architecten Nelson Comstock en Carl Trotsche om dit Stick-Eastlake stijl huis in 1887 te bouwen. Vele internationaal bekende entertainers hielden in dit huis hun recepties. Anna Pavlova danste in de muziekkamer en Arthur Rubinstein speelde er piano.

Bushyhead House. Edward Wilkerson Bushyhead was vroeger sheriff en later hoofd van de politie in San Diego. Eigenaar van de Union krant en hij bouwde deze Italiaanse residentie in 1887.

Christian House. Dit in de Queen Annestijl gebouwde huis werd in 1889 gebouwd door Harfield Christian.

McConaughy House. Dit Stick-Eastlake huis werd gebouwd in 1887. De oorspronkelijke eigenaar stichtte de eerste passagiers- en vrachtvervoer dienst in San Diego

Burton House Een klassieke revival huis gebouwd in 1893.

Temple Beth Israël. Was het eerste heiligdom van de Congregatie Beth Israël. De synagoge werd in 1889 voltooid op 2nd and Beech Street in het centrum van San Diego. Dit klassieke revival gebouw werd gebruikt door vele religieuze bijeenkomsten voordat het werd verplaatst naar Heritage Park.

Vlakbij de Temple Beth Israël is ook het Mormon Bataljon Visitor Center

Mormon Battalion Historic Site is een van de vele historische bezienswaardigheden in San Diego in verband met de Mormoonse Bataljon in de USA. Anderen zijn Fort Moore Pioneer Memorial in Los Angeles, Californië, en het Mormoonse Bataljon Monument in Memory Grove, Salt Lake City, Utah.

Mormonen waren aanhangers van Brigham Young en waren lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Ze waren op de vlucht en op zoek naar steun bij de Amerikaanse regering voor hun trek westwaarts naar de Rocky Mountains en de Salt Lake Valley. Als gevolg van de religieuze vervolging, waren ze gevlucht naar Nauvoo, Illinois. Op 4 februari 1846 trokken ze naar de overkant van de rivier de Mississippi. Ze kampeerden bij de Potawatomi indianen in de buurt van het huidige Council Bluffs, Iowa.

Brigham Young stuurde ouderling Jesse C. Little naar Washington, DC, om hulp van de federale overheid voor de Mormoonse Pioniers die op de vlucht waren in Illinois. Toen Little aan kwam in Washington DC op 21 mei 1846 had het Congres net de oorlog aan Mexico verklaard. Door de VS te helpen met de strijd tegen Mexico en Californië te bevrijden spraken ze hun loyaliteit uit naar de Verenigde Staten en kregen ze goodwill bij de Amerikanen. Deze inzet heeft de Mormonen later enorm geholpen waardoor ze later naar Salt Lake konden vertrekken om daar te wonen en te werken.

Het Mormon Battalion, was een vrijwilligersleger van tussen de 534 en 559 mormoonse mannen. Ze kwamen in actie van juli 1846 tot juli 1847 in de 1846 Amerikaanse campagne tegen Mexico. Het was de enige, op religie gebaseerde, eenheid in de militaire geschiedenis in de Verenigde Staten. Vrouwen, kinderen en sommige families vergezelden de mannen van het bataljon. Een aantal van de vrouwen was ook vrijwilliger maar dan als wasvrouwen. Onder leiding van Mormon functionarissen en onder het bevel van een aantal legerofficieren van de US army maakt het bataljon een zware mars van bijna 2.000 mijl van Council Bluffs, Iowa, naar San Diego, Californië,

Hoewel het Mormoonse Bataljon nooit bezig was met een echte strijd, verdient het toch een rechtmatige plaats in de geschiedenis van het Westen. De mars en de dienstverlening was een grote bijdrage in het helpen van de Verenigde Staten en het veilig stellen van een groot deel van het Amerikaanse Southwest.  Het Mormoonse bataljon heeft een belangrijke bijdrage geleverd tegen de strijd met Mexico en de westelijke uitbreiding van Californië, Utah, Arizona, en andere delen van de West.

In 1847 kwam het Mormoonse bataljon aan in San Diego. Daar vervulden ze (vredestijd) taken zoals maken van waterputten en andere belangrijke zaken om de stad leefbaar te krijgen. Na de oorlog vertrok een groot gedeelte naar San Francisco maar de meesten reisden met de Mormoonse pioniers mee naar Great Basin en kwamen op 16 oktober, 1847 aan in Salt Lake Valley. Een klein gedeelte bleef achter in San Diego waar zij een kerk stichten.

De Mormon Battalion Historic Site werd gerestaureerd en voorzien van interactieve displays, activiteiten, en onderhoudende presentaties voor alle leeftijden. De site is dagelijks geopend van 09:00 tot 21:00 en de toegang is gratis.

Boven the Old Town ligt het Presidio Park. Het park op zich is al de moeite waard om te bezoeken. In het verleden heeft hier het Presidio gestaan. Nu kun je het Junípero Serra Museum bezoeken.

Presidio Park is een historisch stadpark in San Diego. Het was de eerste locatie in San Diego waar in 1769 het Presidio en de San Diego Mission werden gebouwd. Het waren de eerste Europese nederzettingen in, wat nu het westen van de Verenigde Staten is. 

Het park omvat ongeveer 40 acres (16 ha). Bezoekers van Presidio Park genieten van een prachtig uitzicht op de stad, de San Diego River vallei, en de Stille Oceaan. Het terrein is geopend om te recreëren en te picknick. De faciliteiten kan worden gebruikt voor bruiloften en andere speciale evenementen.

Op deze locatie stond vroeger het Presidio van San Diego, oorspronkelijk El Presidio Reál de San Diego (Spaans) en was een fort in de San Diego. Het presidio werd op 14 mei 1769 opgericht door commandant Pedro Fages van het Spaanse Koninkrijk. Het was de eerste permanente Europese nederzetting aan de Stille Oceaankust in de huidige Verenigde Staten en het diende als de basis voor de Spaanse kolonisatie van Alta California. De bijbehorende rooms-katholieke missie, die in hetzelfde jaar door Junípero Serra gesticht werd, verhuisde in 1774 een aantal kilometers verderop om de invloed van de militairen op de missie te verkleinen. De plek in het park waar Junípero Serra een palmboom plantte, toen hij hier voor het eerst aankwam, werd uitgeroepen tot een historische bezienswaardigheid van Californië.

Het Presidio werd in 1835 verlaten. Het Presidio, waar geen restanten van overgebleven zijn, bevindt zich op een heuvel in het huidige Presidio Park in San Diego. De plaats werd erkend als een California Historical Landmark in 1932 en werd in 1960 een National Historic Landmark.

Vanaf het Presidio hadden de Spaanse militairen een indrukwekkend uitzicht over de San Diego Bay en de Stille Oceaan waardoor men van ver eventuele indringers aan zag komen. In minder dan een maand nadat de missie was gebouwd kwamen de indianen in opstand. De missie stelde in die tijd nog niet veel voor. Na de aanval bouwden de Spanjaarden om de nieuwe missie een palissade wand en die was klaar in maart 1770. Er kwamen twee bronzen kanonnen: een wees naar de baai, de andere naar het nabijgelegen Indianendorp. Eén van de kanonnen, El Jupiter, staat nu in het Serra Museum.

In 1773 en 1774, werden de meeste adobe gebouwen vervangen door bouwsels met stenen muren. In 1783, waren er 54 manschappen gestationeerd op het Presidio.

Met de Mexicaanse onafhankelijkheid in 1821 kwam het Presidio onder Mexicaanse controle. Van 1825-1829, diende het als residentie voor de Mexicaanse gouverneur. In 1835 werd het Presidio verlaten en werd het een ruïne. Het Presidio had zijn functie als fort verloren, ook omdat bewoners beneden aan de voet van de hevel en haven gingen wonen. 

George Marston, een rijke warenhuiseigenaar, kocht in 1907 Presidio Hill met de bedoeling de plek te behouden en te herstellen. Helaas kreeg hij de financiering niet rond daarom maakte hij er een park van. Later financierde hij ook Junipero Serra Museum welke ontworpen werd door William Templeton Johnson en gebouwd werd in 1928-1929.

Het gebouw werd opgetrokken in de Spaanse Revival stijl. Het Presidio van San Diego word soms onjuist aangeduid als het  Presidio maar dat klopt niet. Van het oude Presidio is niets meer over. Marston schonk het park en het museum in 1929 aan de stad San Diego.

Presidio Park is nog steeds eigendom van de stad San Diego. Het Serra Museum wordt beheerd door de San Diego History Center.

Het museum bevat een expositie over de oprichting van de stad. Het Junipero Serra Museum wordt beheerd door de San Diego Historical Society. Het is gebouwd in 1925 door zijn architectuur, wordt soms ten onrechte Presidio genoemd.

De overgebleven missiepost zelf, bevindt zich ongeveer 5 mijlen naar het oosten.

De San Diego de Alcalá Mission ook wel Misión de San Diego de Alcalá genoemd en is een historisch monument in San Diego. De missie werd in 1769 gesticht door de Spaanse broeder Junípero Serra. Het was de eerste missiepost van de franciscanen in de Las Californias-provincie van het Nieuwe Spanje. Zowel de missie als het omliggende gebied (en de latere stad) werden vernoemd naar de katholieke heilige Didacus van Alcalá, beter bekend als San Diego. In de San Diego-missie vond de eerste christelijke begrafenis in Alta California plaats, alsook de eerste publieke executie.

In 1941 werd de missiekerk opnieuw een parochiekerk en er worden nog steeds misvieringen gehouden. In 1976 wees Paus Paulus VI de kerk aan als een basilica minor. Het gebouw is door de federale overheid erkend als National Historic Landmark. De huidige missiekerk is de vierde op die locatie. De eerste missies zijn in brand gestoken door de indianen die in opstand kwamen tegen de Spaanse overheersing. De indianen werden onderdrukt en pikten dit niet. Deze missiepost was ook een van de armste. De grond was arm en ook de water toevoer voor de bevloeiing was problematisch. Daarom is de missiepost diverse keren afgebroken en op andere plekken weer herbouwd.

Meer richting het centrum en bijna in het hart van de stad ligt een groene oase

het Balboa Park. Het is een 490 hectare groot stadspark in San Diego en werd vernoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Vasco Núñez de Balboa.

Het park is al sinds 1835 openbaar eigendom en wordt beheerd en onderhouden door de afdeling Parken en Recreatie van de stad San Diego. In het park zijn een aantal exposities geweest zoals de Panama-California Exposition van 1915 en ook de California Pacific International Exposition van 1935. De eerste tentoonstelling werd opgezet ter gelegenheid van de opening van het Panamakanaal. De bouwstijl is Spaans-Moors, een bewuste afwijking op de missie-stijl die in de eerste twintig jaar van de twintigste eeuw razend populair was in Zuid-Californië. Tijdens de tweede expositie lag de nadruk op gebouwen met Midden- en Zuid-Amerikaanse motieven. In elk geval heeft het een collectie van indrukwekkende gebouwen opgeleverd.

Daarnaast is Balboa Park van belang voor de exotische landschapstuinen. Tegenwoordig omvat het plantvakken en bloemperken, en verschillende tuinen en wandelpaden, maar ook musea, theaters en de vermaarde San Diego Zoo.

Er zijn eveneens restaurants en winkels. In 1977 werden het park en de historische gebouwen erin, beschermd als National Historic Landmark en National Historic Landmark District.

Het Balboa Park is een grote attractie en ligt midden in stad San Diego. Het aantrekkelijke park wordt veel bezocht. In 2000 waren er ruim 12 miljoen bezoekers. Het is een mooi stadsbos en de aantrekkelijkheid wordt versterkt door de grote zeldzame en volwassen bomen. Veel van de oorspronkelijke bomen werden geplant door de gerenommeerde Amerikaanse landschapsarchitect en plantkundige Kate Sessions. Ze had al snel in de gaten dat het een droogte tolerant park moest worden met inheemse planten uit Californië. Er kwam een eigen kwekerij. Het park groeide gestaag met de opgekweekte planten uit de kwekerij. 

El Prado is een lange, brede promenade en loopt door het centrum van het park. Het merendeel van de gebouwen staan langs deze straat. Langs deze boulevard in het park staan veel musea en vinden culturele attracties plaats. Het San Diego Museum of Art staat bekend om zijn renaissance- en barokschilderijen, met moderne kunst in de uitstekende Frederick R. Weisman Gallery. Het Museum of Photographic Arts is vooral interessant vanwege zijn tijdelijke tentoonstellingen. De Hispanics gemeenschap van San Diego komt aan bod in de El Centro Cultural de Raza, met vooral interessante en soms provocerende tentoonstellingen. Een mooie combinatie is het San Diego Natural History Museum met het Reuben H. Fleet Science Center and Science Center met onder andere een groot planetarium en allerlei hands-on zaken voor kinderen. Het San Diego Museum of Man biedt tentoonstellingen over de ontwikkeling van het Amerikaanse Westen, het Museum of San Diego History is een mooie aanvulling op de Mission San Diego, elders in de stad, waar de Spaanse wortels van Zuid-Californië worden blootgelegd.

Andere musea zijn het San Diego Art Institute, de San Diego Model Railroad Museum. Langs het El Prado bevindt zich de Reflection Pond, The Botanic Building en de Bea Evenson Fountain. Naast de boulevard bevinden zich ook nog het San Diego Air & Space Museum. Dit museum bevat onder meer een replica van de Spirit of St. Louis, het vliegtuigje van Charles Lindbergh. In het San Diego Automotive Museum staat de befaamde Tucker Torpedo, de auto waarvan er maar een paar over zijn. De Timken Art Gallery heeft een mooie verzameling Amerikaanse kunst uit de negentiende eeuw (o.a. Yosemite Fall van Albert Bierstadt) maar heeft ook minder bekend werk van achttiende en negentiende -eeuwse schilders.

In het park worden ook vaak theatrale en muzikale evenementen gehouden en er bevindt zich ‘s wereld grootste outdoor pijporgel, de Spreckels Organ Pavilion. Het Old Globe Theatercomplex is een replica van Shakespeare's Globe Theatre.  Verder is er een openlucht podium, een theater in the round en de Starlight Bowl,een openlucht amfitheater. Het Casa Del Prado Theater is de thuisbasis van San Diego Junior Theater, met 's lands oudste kinder theaterprogramma.

In het park vind je een groot aantal tuinen zoals Alcazar Garden, Botanical Building, Desert Cactus (1935) Garden, Casa del Rey Moro Garden, Inez Grant Parker Memorial Rose Garden, Japanese Friendship Garden, Bird Park, George W. Marston House and Gardens, Palm Canyon, en Zoro Garden.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd het park omgedoopt tot Camp Kidd. Gebouwen in het park werden gebruikt voor meerdere doeleinden, waaronder ziekenhuisafdelingen, trainingsfaciliteiten en kazernes. Na de aanval op Pearl Harbor werden een groot aantal gewonden overgebracht naar Camp Kidd's ziekenhuisafdelingen. Het werd in 1946 teruggegeven aan de lokale overheid.

Gedurende de jaren 1980 werd het park geteisterd door criminaliteit zoals vandalisme, moord, verkrachting, brandstichting.  Dit resulterende in negatieve publiciteit en Bruce Springsteen heeft er zelfs een lied over gemaakt, getiteld "Balboa Park". Begin jaren 1990 werd de overlast aangepakt, meer verlichting, politiecontroles, videocamera’s en parkwachters. De criminaliteit nam af en de rust keerde weer, het is nu een veilig park.

In het Balboa Park worden bijna wekelijks evenementen en activiteiten gehouden op de podia, pleinen en in de musea. Verder worden er concerten georganiseerd, exposities, festivals, parades, beurzen etc.  EarthFair, beschreven als een van de grootste gratis jaarlijkse milieu-beurzen in de US, wordt jaarlijks in april, in het park gehouden. Het evenement viert de Dag van de Aarde. Er is een parade, muzikale optredens en informatiestands over verschillende onderwerpen die verband houden met het milieu. In 2010 hebben meer dan 70.000 mensen de beurs bezocht. Het tweedaagse San Diego Pride Festival wordt gehouden in het gebied van Marston Point of Balboa Park. In 2011 werd het evenement bijgewoond door meer dan 150.000 mensen. Een ander festival is die van de kersenbloesem. Dat wordt jaarlijks maart gevierd in de Japanse Friendship Garden.

Het weekend is de beste tijd om Balboa te bezoeken, dan komen bewoners hier rolschaatsen, picknicken en staan ze in de fonteinen. Het barst dan ook van de straatartiesten. Om het hele park te bekijken ben je al snel twee dagen kwijt. Het is verstandig om een museumkaart te kopen voor alle musea. Het kost $30 maar zelfs als je maar een paar gebouwen bezoekt, haal je dat er al uit.

In het park is ook de San Diego Zoo ondergebracht, een van de grote dierentuinen van de wereld. Het dankt zijn faam mede aan het feit dat de Zoo een pionier was in het zo natuurlijk mogelijk onderbrengen van de dieren, zonder tralies en kooien. Het is een grote dierentuin (acht kilometer lopen als je het allemaal wilt doen), dus is het de moeite waard om tevoren te bedenken wat je beslist wilt zien. Er is ook een algemene tour met een dubbeldekker bus en een zweeftram. Bedenk wel dat de Zoo de meest populaire bestemming is van San Diegois, dus het is er vaak druk.

Gezien de tijd hebben we al het bovenstaande dus niet kunnen bezoeken. Niet erg want er is vandaag nog genoeg te zien. Dus op weg naar de Midway. Weer goed de route bekeken en nu slechts 1 keertje fout gereden. De route is niet bijzonder. We komen langs het vliegveld en dan bij de haven. In de verte zien we San Diego Down Town. Ook hier weer grote gebouwen maar veel minder dan in San Francisco of Los Angeles. Toch blijft het imponerend die grote hoge gebouwen.

Verderop komen we langs een haven met plezierjachten en zeilboten. Verderop zien we een paar hoge masten. Die zijn van een aantal oude historisch schepen. Die liggen in een museum haven, Maritime Museum of San Diego. Het is druk en we zien zo snel geen parkeerplaats om de camper even aan de kant te zetten. Even later zien we een heel groot zeilschip langs de kade liggen. We vermoeden dat het de Star of India is. Helaas, we moeten doorrijden. Wie weet kunnen we na de Midway nog naar het scheepvaartmuseum.

Het Maritime Museum of San Diego is opgericht in 1948. Het heeft een van de grootste collecties van historische zeeschepen in de Verenigde Staten. Het museum is gelegen aan de Baai van San Diego en wel aan de westkant van North Harbor Drive, tussen de uiteinden van Ash Street en Grape Street.

Er ligt een grote collectie aan schepen in het museum en de huidige collectie bestaat uit:

Star of India, uit 1863. Dit schip is het middelpunt van het museum. Het schip heette eerst Euterpe, naar de muze van de muziek. Het is een volschip (een schip dat vierkant opgetuigd is op alle drie masten) en een ijzeren windjammer gebouwd door Gibson, McDonald & Arnold, van Ramsey, op Isle of Man. Het werd gebruikt voor de Indische jute handel. De eigenaar had niet veel geluk met het schip. Het werd een paar keer doorverkocht. In 1901 werd Euterpe verkocht aan de Vereniging van Alaska Packers ' van San Francisco. In 1906 veranderde de eigenaar, de Vereniging van Alaska Packers, de naam van het schip naar Star of India in overeenstemming met de rest van hun vloot.

In 1926 werd de Star of India verkocht aan de Zoological Society van San Diego. Het was de bedoeling het schip te restaureren. De Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog gooiden roet in het eten en het was pas in 1957 dat men begon met de restauratie. De restauratiewerkzaamheden verliepen traag en pas in 1976, ging de Star of India eindelijk weer naar zee. Nu ligt ze in het Maritiem Museum van San Diego. Het schip is volledig zeewaardig en wordt gebruikt voor zeiltochten, tentoonstellingen en is te zien in films. Het schip doet ook mee in lesprogramma’s voor scholen en jaarlijks zeilen 6000 kinderen mee om te ervaren wat een zeilschip is.

Een ander schip is de San Salvador, een replica van Juan Rodríguez Cabrillo’s galjoen en vlaggenschip. Hiermee werd San Diego in 1542 ontdekt. De replica werd gebouwd in de Spanish Landing Park in San Diego. Iedereen mocht de bouwlocatie bezoeken en kon daardoor de bouw volgen. In 2011 werd begonnen met de bouw en in 2015 was het schip klaar en werd het gestationeerd als onderdeel van de vloot van historische en replica schepen in het Maritiem Museum langs de Baai van San Diego Embarcadero.

Berkeley uit1898 is de stoomveerboot uit de San Francisco Bay area. Het schip heeft daar 60 jaar dienstgedaan. Het is nu een California State Historic Landmark en een National Historic Landmark en in één woord "onvervangbaar." Het is nu een museum schip.

Californian (een schoener) is een replica uit 1984 van het oorspronkelijke schip uit 1847.  De eigenaar, Revenue Cutter CW Lawrence, patrouilleerde met dit schip voor de kust van Californië om de federale wetten uit te voeren tijdens de goudkoorts periode. Sinds haar bouw in 1984 in San Diego is het schip ontelbare keren gebruikt voor vaartochten langs de westkust voor duizenden avontuurlijke reizigers, zeilers, studenten en geschiedenisliefhebbers. Californian heeft een onderscheidend en herkenbaar silhouet en is uitgegroeid tot een van de meest bekende tall ships in Amerika.

America een replica uit 1995 van het origineel uit 1851. De 139-voetlange -America is een lage zwarte schoener bekend door het winnen van de historische Royal Yacht Squadron's "100 Guinea Cup" race rond het Isle of Wight. Die trofee werd geschonken aan de New York Yacht Club en is een wisseltrofee. Het werd uiteindelijk bekend als de America’s Cup. De America biedt plaats aan 80 gasten en is beschikbaar voor zonsondergang zeilen, whale watching, charters, diners, zakelijke evenementen en zelfs 's nachts zeilen.

HMS Surprise, een 1970 replica van een Royal Navy. Fregat Surprise werd gebruikt in de film Master and Commander: The Far Side of the World.  Het schip is nu bekend als HMS Surprise en begon haar bestaan in 1970 als een replica van het 18e eeuwse Royal Navy fregat Rose. Gedurende 30 jaar zeilde Rose duizenden mijlen als een attractie en trainingsschip voordat ze veranderde in HMS Surprise.

Fregat Surprise werd gebruikt in de film Master and Commander: The Far Side of the World. De filmmakers hebben er alles aan gedaan om er een 24 kanon’s fregat van te maken. Een schip dat specifiek was voor het tijdperk van Nelson’s Royal Navy. Het resultaat is een replica schip dat ongeëvenaard is in zijn authenticiteit en aandacht voor detail. Het schip is ook gebruikt in de films van Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides als HMS Providence.

B-39, een Sovjet- Foxtrot klasse onderzeeër. Een dieselelektrische onderzeeër van de Sovjet Marine uit de vroege jaren van 1970. De 100 meter lange onderzeeër heeft meer dan 20 jaar dienstgedaan. De B-39 is een van de grootste conventioneel aangedreven onderzeeërs die ooit gebouwd is. Ze werd ontworpen om Amerikaanse en NAVO-oorlogsschepen, waar ook ter wereld, te volgen. De val van de Berlijnse Muur betekende het einde van de Koude Oorlog en de onderzeeër werd opgelegd in de San Diego Bay tussen haar vroegere tegenstanders.

Medea een stoomjacht uit 1904. Het schip heeft dienstgedaan in zowel de eerste als de tweede wereldoorlog. 

Pilot is een havenloodsboot uit 1914.

USS Dolphin was een van de laatste operationele dieselelektrische onderzeeërs van de United States Navy. Zij werd gebruikt voor onderzoek naar diep duiken. De onderzeeër werd gebouwd in 1968 en in 2011 uit de vaart genomen. Deze onderzeeër is vooral bekend om haar diepterecords en als onderzoeksschip naar de ontwikkeling en modernisering van onderzeeërs. De onderzeeër werd zowel door de marine als door civiele onderzoekers gebruikt. Sinds de inbedrijfstelling van de boot in 1968, heeft het een verrassend aantal records van wetenschappelijke en militaire prestaties vergaard.

Nu naar de parkeerplaats van de Midway. We rijden om een havengebouw heen en komen dan bij de slagboom. De dame in het hokje begroeten we met good morning, how are you today. Goed natuurlijk en met ons, nou uitstekend. We willen graag een kaartje voor de parkeerplaats en ja dit is een camper. Omdat de camper groot is, is ze bang dat we twee parkeerplaatsen in zullen nemen. Als we zorgen dat we één parkeerplaats in gebruik nemen hoeven we maar één plaats te betalen. We beloven dat we daarvoor zorgen. Ja en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor de zekerheid rijden we gelijk maar naar het eind van de parkeerplaats, naar het eind van de kade. We parkeren de camper op een parkeer plek waardoor de neus van de camper boven het water hangt. Zo dat is één plek nu naar de Midway die we daar zien liggen en wat is dat een bakbeest!

Wat een schip. Voordat we een kaartje gaan kopen nemen we nog een bakje koffie en genieten van het uitzicht. Dan naar de Midway en we zijn heel benieuwd wat we zullen zien. Dan lopen we de trap op naar het onderdek.

Daar kunnen we een koptelefoon krijgen voor een self-guided audiotour met tekst en uitleg bij sommige belangrijke dingen. We staan nu eigenlijk in een hangar. Er staat van alles, een simulatie cockpit, schietstoelen, cockpits die open staan zodat je even plaats kunt nemen alsof je zelf een piloot was. 

 

De hangar beneden het vliegdek is gigantisch. Er staan ook allerlei vliegtuigen. Kleine éénmotorige maar ook straaljagers. Heel mooi om allemaal te zien maar na een tijdje willen we naar boven, naar het vliegdek. De koptelefoon gebruiken we niet. Het is veel leuker het zo te zien en van al dat Engels geleuter in je oren worden we even niet goed. Via de trap gaan we naar boven en komen we boven op het vliegdek. Dat is nog groter dan we gedacht hebben.

De Midway heeft een zogenaamd hoekdek. Tot kort na WO II was het alleen mogelijk vliegtuigen van vliegdekschepen te laten landen óf te laten starten. Beide tegelijk was niet mogelijk. Het gevaar bestond namelijk dat een vliegtuig dat bij het landen de vangkabels miste, en terecht zou komen in de vliegtuigen die op het voordek geparkeerd stonden. Om een veilige doorstart te maken moet het dek vrij blijven.

Men heeft dit wel proberen te ondervangen met vangnetten, die het vliegtuig bij een mislukte landing op moesten vangen, maar dat ging altijd gepaard met grote schade aan het vliegtuig. Daarom schilderde men later een verbreed (hoek-) dek schuin op de landingsbaan waardoor een veilige doorstart altijd mogelijk is. Later kwam er een verbreding van het vliegdek over bakboord waardoor een landingsbaan schuin over het dek aangebracht kon worden. Hierdoor konden tegelijk vliegtuigen landen en opstijgen. Dekken van Amerikaanse vliegdekschepen zijn daardoor tweemaal zo breed als de scheepsromp.

Dit is heel indrukwekkend. Op het dek staan een groot aantal vliegtuigen en helikopters. Toestellen uit de II wereldoorlog maar ook uit de Koreaanse, Vietnamese oorlog en ook uit de Golfoorlog. Sommige namen van vliegtuigen komen ons bekend, zoals F-4 Phantom, Huey gunshipA-6 Intruder, F/A-18 Hornet maar anderen weer niet. 

De USS Midway Museum is een drijvend vliegdekschip museum langs de Navy Pier in San Diego. De USS Midway (CV-41) heeft een uitgebreide collectie vliegtuigen, waarvan een groot aantal gebouwd zijn in Zuid-Californië. Het is ook het langst in dienst zijnde vliegdekschip van de 20e eeuw, namelijk van 1945 tot 1992. Het schip heeft onafgebroken 47 jaar dienstgedaan en aan vele missies meegedaan, de Koude Wereldoorlog, Vietnam en in Perzische Golf en als vlaggenschip bij Operatie Dessert Storm.

In oktober 1943 werd begonnen met de bouw van de Midway en op 20 maart 1945 was het klaar. Na een testperiode werd het opgeleverd op 10 september 1945 (acht dagen na de overgave van Japan). Tot 1955 was de Midway het grootste vliegdekschip ter wereld 296 m. lang en 37 tot 41 meter breed. Het was zo groot dat het niet door het Panamakanaal kon. Het ontwerp van de scheepsromp was voor die tijd revolutionair en was gebaseerd op basis van de slagschepen uit de Montana-klasse. Daardoor was het veel wendbaarder dan de vorige vliegdekschepen. Aan boord waren 4.104 officieren en manschappen. Door de jaren heen is het vliegdekschip verschillende keren gemoderniseerd. Vliegtuigen werden groter en zwaarder waardoor ook het dek een de liften aangepast moesten worden. Er kwamen stoom katapulten en een hoek vliegdek. 

In augustus 1991 vertrok de Midway vanuit Yokosuka terug naar Pearl Harbor en ging vervolgens door naar Bremerton (WA) waar het 10 jaar in de mottenballen ging. In 1997 werd het schip definitief buiten dienst gesteld en ontmanteld. Op 30 september 2003 begon zijn laatste reis om te worden ontmanteld. Op 10 januari 2004 werd het schip afgemeerd als museum schip op zijn definitieve locatie. In het eerste jaar waren er al 879.281 bezoekers, het dubbele van wat men toen verwachte. Het is het populairste marine museumoorlogsschip van de Verenigde Staten. Jaarlijks komen er nu meer dan een miljoen bezoekers.

Er is een self-guided audiotour door het schip en tijdens de tour bekijk je meer dan 60 bestemmingen, inclusief slaapruimtes, machinekamer, kombuis, brug, brik, postkantoor, kleedkamers piloten, officiers verblijven, primaire flight control center etc. In de hangars en op de vliegdekken staan een groot aantal soorten vliegtuigen en helikopters die dienst hebben gedaan op de Midway. Je kan in de cockpits kijken en schietstoelen bekijken en er zijn flight simulators en een audiotour voor jongeren. Het schip had een totale bemanning van 4.500. Daarvan waren er 600 monteurs en mecaniciens, 225 koks, 200 piloten,

5 psychiaters en 3 tandartsen en natuurlijk de andere bemanningsleden

Het is geweldig zo over het dek tussen de vliegtuigen en helikopters door te lopen. Er zijn ook veel vrijwilligers die vertellen over het vliegdekschip en die rondleidingen verzorgen. In totaal heeft de Midway 700 vrijwilligers die van alles doen. Van schoonmaken tot reparaties, schilderwerk, kaart verkoop tot in de bediening. Om 12.00 uur is er een vrijwilliger die iets vertelt over het landen op een vliegdekschip. Dat willen we graag horen. Hij was voormalige piloot op een ander vliegdekschip en hij vertelt wat hij allemaal beleefd heeft. Meer dan 780 lanceringen en ook evenzovele correcte landingen. Vooral dat laatste was heel belangrijk. Het moet altijd een even getal zijn anders ben je een keer in zee geland en dat was dan een blamage. Elke 45 seconden werd een vliegtuig gelanceerd en ook weer binnen gehaald. Een indrukwekkend verhaal. De vrijwilliger was piloot maar heeft zich opgewerkt tot commandant en later tot squadron leider van de Blue Angels Air Show Squadron. Dus een echte mannetjesputter. Hij vertelt dat zijn dochter ook straaljagerpiloot is en het nog beter doet dan hij en het ook verder schopt in haar carrière. Inmiddels is hij ook grootvader en om zijn kleinkinderen uit te dagen neemt hij ze mee naar de snelste en hoogste achtbanen en andere spannende attracties. Kijken wat er inzit. Je zal maar wat bang aangelegd zijn en dan zo’n grootvader hebben. Maar leuk vertellen kan hij wel.

Gewone piloten op gewone vliegvelden noemen ze mietjes want die hebben een kilometerslange landingsbaan.

Aan de hand van een video en andere objecten laat hij zien wat het landen op een vliegdekschip in houdt. So wie so hadden we al respect voor piloten maar na zijn verhaal nog meer. Landen op zee is niet gemakkelijk en zeker niet als er ook nog veel deining en wind staat. Je kunt niet uitwijken; die piloten moeten stalen zenuwen hebben gehad.

De piloten moeten landen door middel van een optisch landingssysteem (OLS). Ze noemen het ook wel “Fying the Ball of Meatball”. Het is een systeem van visuele lichten die aangeven hoe vliegtuigen het vliegdekschip naderen en de landing verloopt. Heel vroeger deden ze dat op zicht maar omdat de vliegtuigen steeds groter en sneller werden moest er wat anders komen, de OLS dus.

Datum lights zijn een horizontale rij van groene lampen die de piloot als referentie gebruikt van zijn positie t.o.v. de horizon en daardoor zijn glijpad (daling) kan oordelen.

Metball (of "Meatball", ook bekend als "bron") geeft de relatieve positie van het vliegtuig weer met betrekking tot daling en glijhelling. Zit het luchtvaartuig te hoog dan zal de “bal” boven het referentiepunt oplichten en zit het te laag daaronder. Hoe verder het luchtvaartuig van het glijpad af is, hoe verder de bal boven of onder de groene lichten gaan branden.

Zit hij erboven dan moet hij snelheid terugnemen en eronder dan moet hij juist gas geven. Als de “bal” rood wordt zit het vliegtuig te laag en moet de piloot het vliegtuig optrekken.

Wave-off lights als alle rode lampen gaan knipperen moet de piloot vol gas geven en een doorstart maken. Wanneer de wave-off lichten branden, zijn alle andere lichten gedoofd. De wave-off lampen worden handmatig bediend door het LSO.

Op een vliegdekschip hebben vliegtuigen maar een hele korte landingsbaan. Vliegtuigen moeten in een fractie stil staan. Daarom zijn er vangkabels over het dek gespannen. 

Vangkabels, meestal vier, liggen dwarsgespannen over het dek, waaraan een haak van een landend vliegtuig zich vastgrijpt en daarmee tot stilstand komt. Zo'n vangkabel loopt naar een apparaat dat de arrester gear engine wordt genoemd. De arrester gears voor bijna alle vliegdekschepen die de laatste 20 jaar in dienst genomen werden (door de VS en Frankrijk), zijn door een Nederlands bedrijf gebouwd.

Om op te stijgen van een vliegdekschip gebruiken ze een lanceerinrichting. Deze worden ook wel katapult genoemd. Daarmee kunnen vliegtuigen over een korte afstand een grote versnelling krijgen. Vroeger werd gebruikgemaakt van een mechanisch-hydraulische inrichting. Na de Tweede Wereldoorlog van stoomturbines. Men spreekt ook wel van stoomkatapult. 

Inmiddels komt de elektromagnetische lanceerinrichting in de belangstelling.

Het vliegtuig wordt bij het voorwiel ingehaakt in een soort slee die weer door een rail loopt. Door stoom wordt er druk opgebouwd voor de katapult. Als de druk hoog genoeg is wordt de slee door de stoom katapult met duizelingwekkende snelheid over het dek afgeschoten. Zodra het vliegtuig zijn snelheid heeft haakt het los en vliegt het weg. De slee wordt weer teruggetrokken voor het volgende vliegtuig. De meeste mechaniek van de katapult zit onder het dek. Weer een indrukwekkend staaltje van techniek.

Er zijn ook rondleiding op en door het eiland. Dat is een ander woord voor de brug en andere ruimtes die op het dek staan. De rondleiding gebeurt in groepen van 20 en we moeten eerst wachten. Ze hebben verschillende vakken en iedere vrijwilliger doet weer wat anders. Niet iedereen kan de rondleiding verzorgen omdat hij daar niet alles van af weet. We worden eerst opgevangen en moeten een poosje wachten. In groepjes van twintig gaan we naar de volgende wachtruimte, totdat een rondleider weer vrij is. In de tussentijd loopt een vrijwilliger tussen de wachtenden door. Natuurlijk weer de vraag, Where are you from. Ook even vragen wat hij gedaan heeft. Veteraan natuurlijk en hij heeft op verschillende oorlogsschepen gewerkt. Leuk allemaal.

Dan gaan we en lopen we achter een gids aan. Hij stelt zich voor maar de naam hebben we niet onthouden. Ook hij heeft bij de marine gewerkt maar niet op een vliegdekschip. Toch weet hij er alles van. Al lopend door verschillende gangen en trap op en trap af zien we allemaal verschillende ruimtes, radio en radar kamer, ouderwetse computerkamer, kombuis, ziekenboeg etc. Langs de plafonds meters, nee wel kilometers aan leidingen. Het lijken wel slierten spaghetti.

Dan komen we op de brug en hebben we een prachtig zicht over het vliegdek. We hebben een heel ruim zicht op het dek, zowel achter, zijkant als het voordek. Het moet helemaal een spannend zijn als de vliegtuigen door middel van de katapulten afgeschoten worden. Twee naast elkaar, elke 45 seconden één. Aan de overkant liggen de moderne vliegdekschepen. Dan valt de stuurinrichting van zo’n groot schip weer tegen. Gewoon een klein stuurrad. Als je niet beter wist zou je denken dat het van een oud zeilschip is. Ja sommige dingen zijn niet echt veranderd.

In de stuurhut staan ook de stoel voor de commandant van het schip of wat voor titel hij ook heeft. Achter op de stoel staat Boss en de stoel ernaast van de Mini (Boss). De gids verteld dat de Boss ook echt de Boss was. Met zijn ondergeschikten nam hij alle beslissingen. Wel landen of niet, opstijgen, van koers veranderen. Alles gaat en ging via de Boss. Je moet van goede huize komen om zo’n schip aan te sturen en ik denk dat je na een paar jaren compleet gesloopt bent door de verantwoordelijkheid. Op zo’n schip zit je 24 uur per dag en voor een aantal maanden. Dat is heel anders dan commandant van een vliegbasis. Dan kun je bepaalde perioden nog eens naar huis. De gids vertelt ook dat je als opvarende, het niet in je hoofd kreeg om in de stoel van de Boss of de Mini te gaan zitten. Die was uitsluiten voor de Boss. Nu mogen we er wel even in gaan zitten voor een foto maar wij vinden het wel best.

De tour is afgelopen en we gaan weer naar beneden. We bedanken de gids voor zijn tekst en uitleg, het was zeer leerzaam. Nog even een wandeling over het dek en nog bij een paar vliegtuigen en helikopters kijken.

Bij de helikopters staat de bekende Huey. Dit type heeft dienstgedaan in Vietnam. Verderop staat een vrachthelikopter, de bekende Chinook waarmee ook soldaten werden vervoerd. Deze is heel spartaans ingericht. Het moet geen pretje geweest zijn hierin te zitten op die harde stoeltjes. Heel wat anders dan de vliegtuigen waarmee wij naar de USA zijn gegaan.

Nog even naar het voordek, even over de rand kijken. Er zijn twee uitlopen maar die zijn goed omheind. De Amerikanen nemen geen risico dat iemand over boord duikelt. In de verte komt een oud zeilschip aan zeilen met op de achtergrond een modern atoom aangedreven vliegkampschip. Een heel contrast. Het is de Californian uit de museum haven met gasten aan boord die ene vaartochtje maken. Mooi gezicht zo’n varend oud zeilschip.

Aan de andere kant zien we Coronado Island en de Coronado Bridge. De stad heeft als bijnamen The Crown City en The Tent City. Dat laatste is een verwijzing naar de tenten van toeristen die vroeger tijd

ens de zomervakantie in groten getale op het Coronado Beach strand stonden.

Geografisch gezien is Coronado niet een "eiland". Het is een gebonden eiland, verbonden met het vasteland door een strook land, genaamd Silver Beach. Achter deze smalle strook ligt de San Diego Baai. Oorspronkelijk was het North Island gescheiden van de smalle Silver Beach strook. Er zat een ondiepte tussen waar eb en vloed door heen gingen. In de tweede wereldoorlog is deze opening gedicht om aanvallen vanaf zee te voorkomen. Het grootste gedeelte van Coronado wordt gebruikt door de marine zoals de Naval Air Station North Island (op North Island). Aan de zuidelijke kant van de stad is Naval Amfibische Basis Coronado, een opleidingscentrum voor de Navy SEALs. 

Coronado werd in 1890 door Elisa Spurr Babcock en een aantal anderen gekocht. Hun bedoeling was om een resort gemeenschap te creëren, en in 1886 werd de Coronado Beach Company opgericht. In 1888 werd Hotel del Coronado gebouwd. De stad werd een belangrijke vakantiebestemming.

In 1900 kocht John D. Sprenkels een gebied ten zuiden van het Hotel del Coronado en dat werd ingericht als een toeristisch/vakantie gebied, Tent City

De San Diego-Coronado Bridge of Coronado Bridge is een liggerbrug van voorgespannen beton en staal over de San Diego Bay. De brug verbindt San Diego met Coronado schiereiland. De brug is 3,4 kilometer lang en de maximale overspanning bedraagt 573 meter. De maximale hoogte tussen de onderkant van het wegdek en het wateroppervlak is 61 meter. De Coronadobrug werd op 3 augustus 1969 geopend. In 1970 won ze de Most Beautiful Bridge Award van het American Institute of Steel Construction.

Hotel del Coronado (ook bekend als The Del en Hotel Del) is een luxehotel aan het strand in Coronado, schiereiland van San Diego. Hotel del Coronado is een van de oudste en grootste volledig houten bouwwerken in Californië.

Het hotel werd geopend in 1888 en was toen ’s werelds grootste resorthotel. Het hotel is een van de weinige resterende voorbeelden van een typisch Amerikaanse bouwstijl, een houten Victoriaanse strandresorts. Het hotel is in laat-Victoriaanse Queen Anne-stijl opgetrokken. Sinds 1977 is het historische hotel erkend als National Historic Landmark.

Er verbleven veel presidenten, vorsten en beroemdheden, zoals George HW Bush, Jimmy Carter, Bill Clinton, Gerald Ford, Lyndon B. Johnson, Richard Nixon , Ronald Reagan, Franklin D. Roosevelt, en William Howard Taft, evenals Muhammad Ali en vele anderen. Er werden ook bekende films opgenomen, waaronder de komedie Some Like It Hot met Marilyn Monroe.

In America's Favorite Architecture, een lijst van de meest populaire bouwwerken in de VS, staat Hotel del Coronado op de 18e plaats. Daarmee is het hotel, het op één na, meest geliefde bouwwerk in Californië, na de Golden Gate Bridge (op de 5e plaats). De stijl van het hotel diende overigens als inspiratie voor het Disney-hotel Grand Floridian Resort & Spa in Florida. Ook het Disneyland Hotel in Disneyland Paris en het gelijknamige hotel in Hong Kong Disneyland Resort bouwen voort op diezelfde Queen Anne-stijl.

Aan de andere kant van het vliegdekschip zien we het Tuna Harbor Park. Beneden ons een geweldig groot beeld van een kussende matroos. Daar willen we straks ook even gaan kijken. Genoeg gezien we gaan terug naar de camper. We hebben ons al een aantal uren vermaakt op het vliegdekschip. Het is al dik in de middag en onze maag begint te knorren.

Om meer overlast van die knorrende magen te voorkomen krijgen we permissie om van boord te gaan.

Tsjonge wat hebben wij een mooie ochtend gehad. In de camper eten en drinken we even wat. Toch heerlijk zo’n huisje op wielen voorzien van alle gemakken. Nog even naar ‘t toilet en dan gaan we weer. De camper laten we staan, die heeft een mooi plekje. We lopen over de parkeerplaats weer langs de Midway, het is en blijft indrukwekkend. Nu zien we het schip ook aan de achterkant en later aan de zijkant. Het is zo groot dat je het bijna niet op de foto kunt krijgen.

Op weg naar de kussende matroos komen langs een ander monument. Waar het voor is weten we niet helemaal, maar volgens ons voor Admiraals en commandanten die tijdens acties omgekomen zijn. Een kleie eindje verderop zien we de kussende matroos. Het beeld is beter bekend als Victorie Kiss maar ook als Unconditional Surrender Statue. Het is een enorm groot beeld van een matroos die een meisje kust. Of het voor vertrek is of dat hij weer terug komt weet ik niet maar volgens mij is zij blij dat hij weer terug is. Mooi gemaakt en mooi om te zien.

Nu op weg naar Gaslamp Quarter. De route hebben we niet goed in ons hoofd dus op goed geluk lopen we de kant op waar we denken dat het is. Daarom lopen we eerst West Habor Drive maar in. Aan weerskanten grote gebouwen waaronder het Harriot en het Hayett Hotel. Wat een glitter en glamour maar ja we zijn niet voor niets in de USA. Een stukje verderop is een heel groot gebouw, ‘t lijkt wel een sporthal maar het is het Convention Center. Ook kantoor en woonblokken, mooi om te zien.

Onderweg komen we ook allerlei soorten auto’s en bussen tegen. Sommige hebben we nog nooit gezien en zijn heel grappig. Met een aantal kun je een tour doen en de kleinste kun je huren. Verder heel veel taxi’s en dan met name Toyota Prius. Die zijn als taxi heel populair is de States. Je ziet ze in allerlei felle kleuren. De bekende Yellow Cab maar ook in het blauw, groen en een mix van dit alles. 

 





























Niet veel later komen we bij Gaslamp Quater. Over de straat een grote boog met de tekst;

Historic Heart of San Diego. Het valt ons een beetje tegen. We hadden allemaal oude gebouwen verwacht maar het is van alles wat. Veel cafés, restaurants en uitgaansgelegenheden. Wel gezellig. Overal zitjes en terrasjes.

Het Gaslamp Quarter is een district van San Diego. Het is historische wijk in het centrum van San Diego. In dit gebied zijn verschillende uitgaansgelegenheden en geplande evenementen en festivals. Gaslamp Quarter staat vermeld in het nationaal register van historische plaatsen als Gaslamp Quarter Historic District. De wijk is gesticht in 1867, toen Alonzo Horton het land kocht en begon te ontwikkelen als nieuw centrum wat dichter bij de baai lag. 5Th Avenue werd de belangrijkste straat. Bij de ontwikkeling van het gebied in de jaren 1860 was het gebied meer bekend als New Town.

Het werd een heel ander gebied dan de oude binnenstad, dat meer Spaanse koloniale invloeden heeft. Gaslampen waren niet de belangrijkste bron van verlichting in de wijk maar het werd wel een symbool voor dit gebied. Vandaar later ook de naam "Gaslamp Quarter".

Het Gaslamp Quarter strekt zich uit van Broadway naar Harbor Drive, en van 4 tot 6 Avenue. Het bevat 94 historische gebouwen, waarvan de meeste werden gebouwd in het Victoriaanse tijdperk. Sommige gebouwen worden nog steeds gebruikt als restaurant, winkel of nachtclub.

We lopen door de straten en kijken wat rond. Kopen wat drinken en een lekkere warme pizza punt en op een bankje eten we die op. Dit gedeelte van San Diego hadden we ons dus heel anders voorgesteld. Natuurlijk hoeven we ook niet alles mooi of leuk te vinden. Na een tijdje gaan we terug, richting camper. Overal om ons heen grote gebouwen zowel kantoren als hele luxeappartementen.

Om niet te verdwalen gaan we op het eind weer terug naar de straat waar we ook gestart zijn richting Gaslamp Quarter. Zo komen we op het eind uit bij het Ruocco Park. Mooi klein parkje aan de rand van de haven. Een stukje verderop zien we de Midway liggen. In het parkje is het heel gezellig. Het is de finish van een wielerwedstrijd of tour tocht. Fietsen rijden af en aan en overal tentjes met van alles en nog wat. Er speelt een bandje en we gaan even kijken en genieten.  Het bandje speelt heel leuk. Er staat een oude vrachtwagen en daarop hebben ze een oven gezet waarin ze pizza’s bakken. Heel slim.

Het wordt al weer laat en we zoeken de camper op. Op weg naar de camper komen we nog langs een oorlogsmonument USS San Diego Memorial. Een monument ter ere van de bemanning op de kruiser USS San Diego. Als herinnering aan hun onbaatzuchtige inzet en bijdrage aan de overwinning in de Tweede Wereldoorlog. Het monument is een origineel kunstwerk en is ontworpen door de bekende beeldhouwers Eugene Daub en Louis Quaintance. Het echt een mooi kunstwerk. Dat moeten we de Amerikanen toegeven: ze weten hoe herdenkings monumenten moeten maken. 

De camper staat er gelukkig nog. Tussen de middag even gebeld met de volgende camping of ze een plekje voor ons hadden. Ja, nog plek zat. Gelukkig is het niet ver rijden, net buiten San Diego, richting Mexico. Onderweg naar de camper goed opgelet waar we langs moeten, we moeten de 94 East hebben en dan de I805 South. De 94 hebben we al gezien die is vlakbij en loopt door Gaslamp Quarter.

Het is druk want iedereen wil nu weg. Wat ons betreft niet erg want dan kun je rustig aan doen en heb je tijd om te zien waar langs je moet rijden. Het gaat allemaal goed en na en dik half uur komen we in de buurt van onze camping,  San Diego KOA Resort 111 N Second Ave, Chula Vista in de South Bay regio.

De camping staat een beetje in the middel in of nowhere maar dat vinden we niet erg. Het ziet er allemaal heel verzorgt en luxe uit. Inchecken en dan vragen ze ook naar het kenteken van de camper, dat is makkelijk want daarin zit een getal en KOA. Omdat we met Cruise America camper reizen krijgen wij ook korting bij KOA-campings. Alle beetjes helpen. 

We zoeken on camperplekje op en gaan ons installeren. In de in campingstoeltjes genieten we nog even na van deze mooie dag. Dan maken we een hapje klaar en gaan we aan de slag met de foto’s en het blog. Het is ook leuk te lezen wie ons blog volgt en de reacties daarop. Morgen weer een nieuwe dag met een nieuw avontuur. We verlaten San Diego en gaan richting Borrego Springs. Totaal 40 miles gereden.