Zion National Park - St.George (UT)

Zondag 1 mei 2016, Zion National Park - St.George

She did it and he did it again....Angels Landing

Gordijntjes open, stralende zon en een mooie blauwe lucht dus we gaan! Gisteravond al wat klaargelegd voor de tocht. Voorspellingen waren gisteren niet zo geweldig maar het tegenovergestelde is nu het geval. We eten een geroosterd broodje extra met veel suiker en gaan op weg. Elk een rugzak dan kunnen we het gewicht verdelen. Wat extra brood mee en een paar flesjes water. Met de camper rijden we naar het Visitor Center en zetten die op het grote parkeerterrein. Vanavond staan we niet meer in Zion en reizen we door, vandaar. Naar de bushalte waar de bus al klaar staat, instappen en bij bus stop 5, de Grotto, stappen we uit. Nanda is niet zo spraakzaam. In 2006 hebben we het met onze kids ook geprobeerd maar doen lukte het haar en Tjibbe niet. Nu de herkansing en ze is dus zeer gemotiveerd.

In Zion bevinden zich dus veel bergen en rotsformaties en het is een eldorado voor rots klimmers. Bijna alle bergen worden en zijn weleens beklommen en er zijn er die heel erg moeilijk en zwaar zijn. Niet echt ons ding. Toch is het heel leuk de informatie over deze bergen in Zion te lezen. Bijna alle rotsen en bergen in Zion hebben een naam. Sommige zijn heel opvallend zoals Checkerbord, andere minder. Tijdens onze rit naar the Grotto komen we de volgende bergen voorbij. Achter het Zion Human History Museum bevindt zich een grote rotsformatie die ze de Towers of the Virgin nomen. Het zijn een aantal verschillende bergen met mooie en hele aparte namen. Van links naar rechts the West Temple. The Sundial, The Witch Head, Broken Tooth, Rotten Tooth en the Alter of Sacrifice (het altaar van het offer). Heel opvallend is dat deze laatste piek niet grijs maar rood (ijzeroxide) van kleur is, de kleur van bloed die langs het “altaar” loopt. De mensen die namen aan deze pieken gaven hebben er wel over nagedacht.

Even verder heb je de Beehives (2.104 meter). Het is een set van heuvelachtige (niet puntige) bergtoppen. Deze bergen kun je ook het beste zien uit de buurt van het museum. Rechts van de Beehives staat Meridian Tower waarvan de bovenkant weer plat is.  

Even voorbij de busstop van Canyon Junction zit een slinger in de weg. Dit is het gevolg van een rockslide van Mt. Sentinel in 1995. Rock slides komen wel vaker voor in Zion. De laatste was dus in 1995. Deze rockslide beschadigde de parkweg tussen het bezoekerscentrum en Zion Lodge. Ongeveer 100.000 m3 meter rots, modder, aarde en puin gleden over de prehistorische "Sentinel" helling naar beneden en kwamen in de North Fork en op de parkweg terecht. Er ontstond een nieuw klein meer van 10 meter diep

Met een oppervlakte van een kwart mile. De parkweg was over een lengte van 100 meter geblokkeerd en 400 mensen zaten opgesloten aan de andere kant van de rock slide en konden niet weg komen.

'Wie heeft ooit gedacht dat zoiets kon gebeuren?' zei Dave Karaskweski, leidinggevende van de onderhoudsploeg van het park toen hij de enorme stapel rode rotsblokken zag die de weg blokkeerden. "Wat de natuur betreft, verbaast me niets meer. We zijn allemaal als kleine mieren in een zandbult." Alles is weer hersteld maar als je goed kijkt kun je het nog zien.  De loop van de rivier is veranderd en er is een nieuw stuk weg aangelegd.

Zion Canyon is een echte canyon. Deze canyon is in de loop van miljoenen jaren ontstaan door de North Fork Virgin River. De rivier heeft het plateau honderden meters diep uitgesleten tot wat het nu is. Tempel van Sinawava beschouwt men vaak als begin van de canyon. De verticale rotswanden bij Sinawava zijn bij het natuurlijk amfitheater bijna 910 m. hoog. Eigenlijk begint de canyon veel verder stroomopwaarts, achter de waterval bij de eerste Narrows. Vanaf de Temple of Sinawava loopt de canyon 26 km. zuidwaarts, richting Springdale. Hoe verder zuidwaarts hoe lager de kloof tot ongeveer 610 meter.

De bovenkant van de cayon is woestijnachtig terwijl de vallei weelderig is met bomen, struiken en planten door het water uit de North Fork. Bijna uit het park mengt de Pine Creek zich met de North Fork en kronkelt verder richting Springdale. De kloof wordt steeds lager en dan spreekt men dan niet meer van (Zion)canyon. Ongeveer 160 kilometer verder mondt de Virgin River uit in Lake Mead.

Heel opvallend is dat de canyon vloer in Zion National Park vrij vlak is. Bij de meeste canyons die door rivieren uitgesleten zijn, is dat niet zo. Daar heb je meestal een rivier met aan weerskanten steile oevers en canyon wanden. Dit was in het verleden ook zo in Zion totdat ongeveer 4800 jaar geleden een groot gedeelte van berg

the Sentinel (2.181 meter) afbrak en een enorme landslide veroorzaakte.

De hele canyon werd afgedamd en het water van de North Fork kon niet meer weg. Achter de dam ontstond een meer, 2 mile lang en ruim 400 voet diep. Het water met sediment hoopte zich op achter de dam en daardoor werd de kloof ondieper en vlak. Na 700 jaar werd de druk op de dam te groot en brak die door en kon het water weg stromen. Het eindresultaat was een canyon met een vlakke bodem door het achtergebleven sediment.

Na de Sentinel krijgen we de The Three Patriarchs of the Court of the Petriarchs. Het is een groep rotsformaties die door Frederick Vining Fisher zo zijn genoemd naar de drie Bijbelse aartsvaders, van links naar rechts Abraham (2.101 meter), Isaäc (2.081 meter) en Jacob (2.083 meter). Afhankelijk van waar je staat, is soms de top van de Jacob Peak niet te zien zoals op onderstaande foto. Die staat dan achter de oranjerode Mount Moroni.

Mount Moroni is genoemd naar de engel Moroni die de Mormoon Joseph Smith meerdere malen bezocht zou hebben. Joseph Smith was de stichter van de Heiligen der Laatste dagen beweging en de grondlegger van de Mormoonse Kerk.

The Spearhead staat net ten noorden van Zion Lodge en aan de westkant van de rivier. Die hebben we gisteren gezien toen we terugliepen van de Emerald Pools naar Zion Lodge. Het is een reusachtige zandsteenklip en die zijn naam eer aan doet, Speerpunt. Deze rotspartij maakt onderdeel uit van het onderste gedeelte van Mount Majestic, net ten noorden van de Emerald Pools.

Aan de overkant staat lady Mountain met een hoogte van 2315 meter. Die heeft haar naam te danken omdat ze op een dame zou lijken. Wij hebben haar niet herkend.

Tegenover Angels Landing staat een hele bekende rots, The Great White Throne (2.056 meter). Dat is een grootte witte rotspartij van Navajo Sandstone die 460 meter hoog is. Deze berg staat in de buurt van Angels Landing en is een symbool van Zion National Park. Het is een opvallende berg die tijdens een rit door Zion opvalt. De methodist Frederick Vining Fisher noemde in 1916 de witte berg Great White Throne. Hij was op reis door de canyon met Claud Hirschi, zoon van bisschop David Hirschi. Ze zagen de berg glorieus in het late middaglicht op lichten als een grote witte troon. Fischer deed daarop de volgende uitspraak:

Ik heb nog nooit  zoiets moois gezien. Het is  een meesterwerk van Amerika. Jongens, ik heb mijn hele leven naar deze berg gezocht, maar ik verwachtte hem nooit in deze wereld te vinden. Deze berg is the Great White Throne.

Tijdens het uitzoeken welke bergen waar staan en hoe ze heten kwam ik ook Bridge Mountain tegen. Deze berg bevindt zich tegenover het museum aan de overkant van de Virgin River. Gisteren heb ik zonder het te weten deze berg op de foto gezet. Omdat het een apart iets is wil ik het toch even noemen. Bridge Mountain werd eerst Crawford Mountain genoemd naar een lokale pioniersfamilie. Later werd de naam veranderd in Bridge Mountain toen er een natuurlijke brug werd gevonden. De natuurlijke brug bleek geen brug maar een boog, arch, te zijn. Echter de naam Bridge Mountain was al zo ingeburgerd dat die bleef. Het is een bijzonder natuur fenomeen, een arch die bijna verticaal tegen een berg aanzit. 

De meeste Arches zijn horizontaal als gevolg van een rivier die een gat in een rotswand heeft gemaakt. De arch bevindt zich hoog op de berg en je kunt er naar toe klimmen, maar dat is moeilijk en zwaar.

Na een half uurtje zijn we bij de Grotto en stappen we uit. We moeten de weg oversteken om bij de brug te komen over de Virgin River. Dan slaan we rechtsaf en gaan over de West Rim Trail. Het eerste stuk is een zandpad en gaat langs de Virgin River en stijgt langzaam. In de verte zien we de rotspartij van Angels Landing al staan, slik….
Nou als anderen het kunnen dan kunnen wij het ook.

Angels Landing, was ook bekend als de Tempel van Aeolus en is een rotsformatie van ongeveer 1488 voet (454 m) hoog. In 1916 kreeg deze locatie deze naam door een groep van vier wandelaars die de omgeving te verkenden. De vier wandelaars, F. Fisher, V Fischer, E. Bingham, C. Hirshi kwamen bij deze grote monoliet en een van de wandelaars, de Methodist Frederick Fisher riep, "slechts een engel zou hier kunnen landen.'' Uiteindelijk werd het gebied bekend als Angels Landing. Als alles mee zit zijn wij vandaag ook even engeltjes maar dan zonder vleugels en staan wij over een paar uur ook op Angels Landing.

In 1926 heeft men dit parcours al uitgezet door op sommige plekken treden in de rotsen te hakken. Angels Landing is een hele populaire maar dus ook zware trail. Van af de top heeft men een spectaculair uitzicht over Zion Canyon.

Nu komt het echte werk, het pad gaat nog steeds omhoog en het wordt steeds steiler. Op een gegeven moment wordt het een verhard pad en heeft het heeft steile haarspeldbochten. Rustig aan klimmen we naar boven. Van de vorige keer weet ik nog dat dit stuk eigenlijk het zwaarste gedeelte is. Als je dit gehad hebt en je bent in de Refrigerator Canyon dan heb je eigenlijk het moeilijkste gehad. We doen het rustig aan, goed diep ademhalen dan gaat het het gemakkelijkst.

Af en toe even stoppen en genieten (uitrusten) van het uitzicht. Als we achterom kijken zien we al wat we gedaan hebben en hoe steil het was. Beneden ons zien we de switchbacks die we gedaan hebben en de mensen die zwoegend naar boven gaan. Net mieren die op weg zijn. Dit is echt mooi en ondanks dat het pittig is genieten we met volle teugen.

Rustig puffend komen we eindelijk bij een vlakker stuk en even verder steken wij een brug over en komen in de Refrigerator Canyon. De wandeling gaat door een door een honderden meters smalle en koude kloof. De naam Refrigator Canyon is goed gekozen, je loopt in de schaduw en daardoor is het daar koeler dan elders op de route. Het is hier vrij donker omdat alles in de schaduw staat van de omringende rotswanden. Desondanks zien we toch planten groeien en zelfs bloeien, tot in de rotsen.

Op het eind bereiken we Walter's Wiggles, een tweede serie van 21 zeer steile haarspeldbochten. Dit is de laatste horde voor Scout Lookout. Walter’s Wiggles zijn hele steile switchbacks die heel kort bij elkaar liggen. Het is bijna een grote draaitrap. Het is wel steil en het zijn een groot aantal haarspeldbochten maar omdat het over een korte afstand is, is het minder zwaar dan de eerste switchbacks die we in het begin hebben gehad. Als je net bent begonnen met deze haarspeldbochten denk je waar ben ik aan begonnen. Ben je halverwege dan denk je waar is het eind en als je boven bent denk je och het viel ook wel mee. Persoonlijk vonden we deze switchbacks best te doen en zelfs minder zwaar dan de eerste serie aan het begin. Dat komt misschien ook omdat de switchbacks in de schaduw liggen en het lekker koel is. Halverwege zien we nog een boom die op de rand van de switchback staat. De wortels groeien op en in de muurtjes en rotsen. Hoe is het mogelijk dat die boom in leven blijft.

Ondanks de twee zware beklimmingen komen we nog redelijk fris bij Scout Lookout. Voor een aantal mensen is dit het eindpunt omdat ze niet verder durven. Toen ik in 2006 hier met Teatske was dachten we eerst ook dat dit ook het eindpunt was, tot we mensen door zagen lopen of terugkomen. Toen dachten wij, hé we moeten verder en als zij dat kunnen, kunnen wij het ook.

We zijn boven bij Scouts Overlook en hier eindigt ook het verharde pad. Scouts Overlook is een open plek vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het dal dat diep onder ons ligt. We gaan langs de rand even op een paar rotsen zitten en drinken wat en ondertussen kijken we om ons heen. De ondergrond bij Scouts Overlook bestaat uit slickrock (gladde rots platen).  

Beneden ons zien we de Virgin River door de canyon kronkelen en de zevende bus stop bij Big Bend waar net een (mini) bus stopt. Aan de rechterkant van de rivier zien we een rotsformatie die ze the (Pipe) Organ noemen. Dat is eigenlijk het onderste stuk van Angels Landing

Dan kijken we naar rechts en zien het laatste deel van de wandeling, een rots waar we met behulp van enkele kettingen omhoog moeten klimmen. Op het eerste gedeelte is rechts van je een diepe afgrond. Mensen met hoogtevrees en mensen die niet goed kunnen klimmen haken hier dan ook af en we kunnen ons dat wel voorstellen. Het bordje wat aan het begin van de trail staat motiveert ook niet. Nanda twijfelt, kan ik het wel doen? Natuurlijk kun je het. Als anderen het kunnen kun jij het ook. Je hebt goede schoenen, goede conditie en je bent gemotiveerd. Lets go!  

Het eerste stuk gaat omhoog en we moeten klimmen langs de kettingen. Toch wel spannend maar we doen het rustig aan. Dat kan ook omdat het nog niet druk is. Bijna geen haastige klimmers die je voorbij willen en zeker nog geen klimmers die terugkomen.

Dan komen we op een stuk dat redelijk horizontaal is. Het is wel opletten. De ondergrond is niet vlak en sommige rotsen zijn door alle voorgangers uitgesleten en daardoor wat glad. Dan krijgen we een stuk dat weer naar beneden gaat. In het begin is Nanda gespannen maar hoe verder we komen hoe beter het gaat. Gewoon het gevoel dat je het kunt. Dan zien we wat we nog moeten doen, smal en hoog, even slikken.

Yes we can….. en rustig gaan we verder en komen bij een smalle bergkam die uit slickrock bestaat. Links en rechts van ons zijn diepe afgronden. Overal staan palen met kettingen dus we kunnen ons goed vasthouden en dat is ook wel nodig. Het ene moment heb je de diepe afgrond aan de linkerkant van je en dan weer aan de rechterkant. Daardoor hebben we steeds een ander zicht op de Zion Canyon of the Big Bend.

Als we achterom kijken zien we wat we gedaan hebben maar voor ons komt nog een pittig stuk. We moeten nog ongeveer 800 meter voor we op het eindpunt zijn. Nu komt er een stuk met kettingen en dat is ook wel nodig. Er zitten een paar lastige stukken tussen wat je rustig stap voor stap moet doen.

And she did it! Eindelijk zijn we boven en lopen we over platen slickrock naar het eindpunt. Onder tussen kijken we om ons heen o… wat is dit mooi en wat boffen we. Met het mooie weer en dat we nog zo gezond zijn dat we dit nog kunnen doen. Daarom genieten en dit hebben we maar weer. Onder ons zien we Zion Canyon, PRACHTIG.

Nanda loopt met een big smile over de bergkam naar het eindpunt van de trail. Ze geniet met volle teugen en is heeeeeeeeeel blij dat ze het gehaald heeft. Onderweg nog gezegd, als je Cathedral Rock in Sedona hebt gedaan dan kun je dit ook. We lopen naar het eind en gaan zitten om van het adembenemende uitzicht te genieten. Voor ons uit de bekende berg van Zion, the Great White Throne. Beneden ons Zion Canyon met aan weerskanten andere bekende bergen. Links zien we na the Great White Throne, Red Arch Mountain, Mountain of the Sun en Twin Brothers. Aan de rechterkant de West Rim Mount Spearhead, Mount Moroni en dan kunnen we het niet meer zien.

We gaan even zitten om wat te eten en te drinken. Voor we het weten hebben we een gast aan tafel, een chipmunk (van Knabbel en Babbel) Wie het is weten we niet, hij wil alleen maar eten en als we niet oppassen kruipt ie in onze rugzak.

 

Natuurlijk moeten we ook even op de foto, bewijs dat we het gehaald hebben. Samen op de foto met Zion Canyon op de achtergrond. Nanda wordt vereeuwigd met op de achtergrond de bergrug waar we overheen gelopen zijn om op Angels Landing te komen.

Nog even blijven we zitten en genieten van onze prestatie. Angels Landing ligt ongeveer zo’n 150 meter boven Scout Lookout. Het wordt steeds drukker en daarom gaan we terug voordat het file lopen wordt. Onderweg zien we nog een paar dennen op de top staan. De wortels liggen op en onder de rots platen. Dan moet je wel taai zijn om hier te kunnen groeien.

Omdat we zo hoog zitten, boven Scout Lookout, is duidelijk te zien wat we weer moeten gaan doen. Heel duidelijk is te zien dat we over een smalle bergkam over moeten lopen. Heen is gelukt dus terug lukt ook. Naar beneden gaan, gaat iets gemakkelijker, is minder zwaar maar net zo gevaarlijk als naar boven. Het blijft opletten. Door je gewicht dreig je wat door te schieten dus moet je, je zelf wat tegen houden om niet op hol te slaan. Gaat best.  

Op sommige plekken op de rotsen groeien planten die ook nog eens prachtig bloeien. Het zijn phloxen en indian paintbrush. De kleuren steken heel mooi af bij de omgeving waardoor ze heel erg opvallen. Mooi.

De tocht naar beneden gaat prima. Alleen als we wandelaars moeten passeren die naar boven gaan is het even moeilijk. Soms moeten we aan de kant stappen en omdat het soms smal is, het is dat lastig maar wel te doen. We zijn afgedaald en weer omhooggeklommen, nog een klein stuk weer naar beneden en dan komen we weer bij Scout Lookout. We kijken achterom, dat hebben we toch maar mooi geflikt.

Weer terug op Scout Lookout en staan we weer stevig op onze benen. Onderweg naar beneden werd het al steeds drukker met wandelaars die naar boven willen, maar nu is het bijna spitsuur. We zijn blij dat we de trail heel vroeg gedaan hebben. Nu is er niet zoveel aan omdat er steeds mensen voor of achter je zitten en je het niet even rustig aan kunt doen, even rustig om je heen kijken etc. Hoe later je begint hoe meer je ook te maken krijgt met wandelaars die terug komen. Elkaar passeren op deze trail is vooral op het laatste stuk van af  Scout Lookout lastig. Nog even rondlopen en genieten van het uitzicht.

Voor we weer verder gaan naar beneden gaan we eerst nog even wat eten en drinken. Voor we het weten zijn Knabbel en Babbel er ook. Knabbel heeft zo’n reuzehonger dat hij bij Nanda op schoot klimt… fooood. Jammer guys. Van de parkwachters mogen we jullie niet voeren en anders hebben we straks weer een SBS 6 programma, obesitas uit Zion

Later lezen we dat Angels Trail ook wel een “beruchte” en “gevaarlijke” trail is. Het heeft ook  wel een bepaalde intimiderende reputatie. Voor sommige mensen is het een uitdaging terwijl het eigenlijk niet voor hen geschikt is, gezien hun ervaring. Dit verklaart het hoge ongevalscijfer met tien doden sinds 1983. Van 6 is men zeker dat het een ongeluk was en  de rest …….Daardoor is het ook een van de meest gevaarlijke trails van alle nationale parken. Het meest recente ongeval vond plaats op 2 maart 2017, toen een 45 jarige man van de bovenste canyon rand viel. Niettemin wordt de route naar Angels Landing beschouwd als een van de meest opmerkelijke trails van de alle nationale parken.

Het is tijd; we gaan naar beneden. Na een tijdje komen we weer bij Walter’s Wiggles. Nu is het een makkie en moeten we op onze persoonlijk rem trappen om niet op hol te slaan. Deze switchbacks zijn in 1926 aangelegd en genoemd naar Walter Ruesch, de eerste superintendent van Zion Nationaal Park. De haarspeldbochten liggen nu meer in de zon maar dat is nu niet erg. Van het naar benedenlopen worden we niet echt warm. 

Weer door de Refrigator Canyon. Hier en daar staat een boom die moe geworden is van het staan en tegen de rotswand leunt. Makkelijk zo’n stevige buurman. Dan het één na laatste stukje, de eerste serie switchbacks. Het stuk waar op de heenweg waar het zweet in onze nek kwam te staan. Van boven af is het een prachtig gezicht, de haarspeldbochten. We zien nog steeds mensen naar boven gaan. Nou die mogen straks wel een nummertje gaan trekken zo druk gaat het daarboven worden.  

Het loopt lekker vlot en voor we het weten hebben wij de haarspeldbochten achter de rug. Dan krijgen we het andere gedeelte langs de rivier. In de verte zien we Angels Landing en Nanda is nog steeds opgetogen dat ze daar gestaan heeft.

Op het eind steken we weer de foodbridge over, richting de bus stop bij the Grotto. Daar wachten we op de bus om naar Zion Lodge te gaan. Daar willen we even wat drinken om ons succes te vieren. Hebben we wel verdiend. In totaal zijn we ruim 3 en een half uur onderweg geweest. Niet veel later is de bus er en stappen we in. Een halte verder gaan we er weer uit en lopen naar het terras en bestellen een reuzen biertje. O wat is dit lekker en we genieten nog even na. Dan overleggen we wat gaan we verder doen? We hebben nog wel wat tijd. We besluiten de bus weer te pakken en bij Canyon Junction uit te stappen en de Pa'rus Trail te gaan doen. Die trail gaat tot het Visitor Center en het is dan 2.6 kilometer.

De wandeling gaat over een verhard pad waar huisdieren en fietsers toegestaan zijn.

Het is tijd; we gaan weer naar de bus om naar Canyon Junction te gaan. Na een kort ritje zijn we daar en stappen weer uit en gaan op weg richting Visitor Center en onze camper.

Dit loopt stukken makkelijker dan eerder vandaag. Mag ook wel. De Pa’rus Trail is een mooie trail. Af en toe steken we via een brug de Virgin River over. Door het water van de rivier groeien en bloeien hier ook meer planten. Het is hier groener en door de bloemen kleurijker. Bloeiende cactussen, sego lily (officiële staatsbloem van Utah), penstemon’s (schildpadbloem), bloeiende dennen en dennen met jonge kegels, etc. 

Het weer wordt anders, er komt meer bewolking en de lucht is soms dreigend maar wij hebben het nog steeds droog. In de verte zien we de rots Sentinel. De berg waar in het verleden een heel stuk van af geschoven is en wat de canyon af gedamd heeft.

Als je voor de Sentinel staat, zie je links een hoge rotswand. Het restant van de super rock slide. Deze rotswand noemen ze The Streaked Wall. Verderop zien we The Towers of the Virgin, Bridge Mountain en The Watchman. Op sommige plekken kun je bij de rivier komen. We zien ook dat er een dam in de rivier zit. Er staat een informatiebord bij. Het is de Diversion Dam. Het is eigenlijk geen dam maar meer een stuw om het water te keren. De dam is gebouwd in 1970 om te zorgen dat er altijd water was voor het dorpje Springdale. In het verleden hebben de Mormonen ook dammen in de Virgin River gebouwd maar die lagen meer in de richting van het Visitor Center. Even een paar foto’s van de rivier in beide richtingen. 

De Pa’rus trail is een prachtige afwisselende trail. Onderweg is van alles te zien. Zo komen we een dame tegen met een stok. Boven op de stok zit een pluchen beest, een lachende hamster of marmot. Heel leuk. Even een praatje maken en we zetten de dame en haar vriendje even op de foto. Het is trouwens een heeeeeeeeel rustig vriendje, wil altijd wel mee en heeft nooit honger of dorst.

In de lucht zien we een grote vogel vliegen en zo te zien is het een vulture, een soort gier die in de Amerika’s leeft. We zien de vogel langzaam naar beneden zweven, misschien ligt er een dood dier. Even kijken. In de verte zien we grasvelden en daar loopt een hekwerk langs. Dat is het amfitheater dat achter de South Campground ligt. Daar zien we de vulture weer maar hij/zij is niet alleen. Er liggen een paar dode bomen en daar zitten nog een paar. Even kijken of we ze op de foto kunnen krijgen.

Als we dichterbij komen zien we dat het de turkey vulture of turkey buzzard is (roodkop of kalkoengier). Zo te zien ligt er geen dood beest tenminste we zien ze niet eten. Misschien doen ze vanavond een optreden in het amfitheater en zijn ze de zaak aan het verkennen. Tussen de South Campground en de rivier lopen we verder. Nog even bij de rivier kijken. Het blijft mooi.

Op het eind komen we bij een brug en die moeten we over steken. De route gaat nu naar het bezoekerscentrum en het parkeerterrein. Het is nog vroeg dus hebben we nog even tijd om in het bezoekerscentrum te kijken. Het verschilt niet zoveel met de andere Visitor Centers. Veel informatie over het park en ook over het ontstaan. Dit was wel even leuk te lezen en met afbeeldingen werd uitgelegd hoe het park miljoenen jaren geleden is ontstaan. 

De meeste rotsen in het Nationaal Park Zion zijn sedimentaire rotsen. Dat zijn stukken van oudere rotsen die zijn verweerd, geërodeerd en weer in lagen zijn afgezet. Miljoenen jaren geleden lag Zion op zee hoogte en dichter bij de evenaar. De rotsformaties die we nu in Zion zien zijn 110-270 miljoen jaar geleden afgezet waarna de aardlagen door beweging van de aardkorst omhoog gekomen zijn, het Colorado Plateau. Wat we nu zien is een geërodeerd landschap. Het ontstaan van Zion is nog te zien aan de rotslagen die in het park te vinden zijn. Het park is opgebouwd uit meer dan 9 sedimentaire formaties en we gaan terug in de tijd.  

De jongste formatie is 120 miljoen jaar oud en is de Cedar Mountain Formation. De afzetting bestaat uit een conglomeraat van zandsteen en erosiemateriaal. Dit erosiemateriaal kwam van nieuwgevormde bergen en is afgezet door rivieren die naar een binnenzee stroomden. Alle sedimentaire lagen die jonger zijn dan de Cedar Mountain Formation en later afgezet zijn, zijn bijna geheel geërodeerd en verdwenen. Op enkele plekken in het oosten en noorden van het park, waar erosie nog niet zo diep door de sedimentaire gesteente doorgedrongen is, vind je het nog terug. Miljoenen jaren geleden lagen op de Cedar Mountain Formation nog andere rotslagen van enkele honderden meters dik. Maar door erosie en het omhoogkomen van het Colorado Plateau zijn deze allemaal verdwenen.

De volgende formatie laag is the Carmel Formation en die is 170 tot 165 miljoen jaar geleden afgezet. Deze laag bestaat uit kalksteen houdende mariene fossielen, samen met moddersteen, zandsteen en gips die in een ondiepe binnenzeegebied werd afgezet.

Mariene fossielen zijn fossielen van tweekleppige dieren (zoals mosselen) en slakken.

Deze oude binnen zee, de Sundance Sea, was warm, had een dorre kustlijn met zandwoestijnen in het zuiden en oosten. Op verschillende hoge pieken van een aantal bergen langs de East Rim- en West Rim is deze afzetting nog te zien.

De derde formatie is the Temple Cap Formation en is 175-170 miljoen jaar geleden afgezet. Het bestaat zandsteen en een laag moddersteen en is gevormd door kustduinen en door overstromingen van de binnenzeeën.

Het huidige Zion lag in de ondiepe Sundance Sea. Daardoor ontbreekt er een breed scala aan bepaalde rotssoorten uit die periode in Zion. 

Wel ontstonden er zandduinen en die vinden we nu terug op de top van een aantal bergen, boven op de Navajo Formation, langs de East en West Rim Trail.

De meest aanwezige en zichtbare formatie laag in Zion is Navajo Sandstone. Deze laag is 180 tot 185 miljoen jaar geleden afgezet.

Het zijn dikke lagen zandsteen die gevormd zijn door zandduinen die ontstaan zijn door de wind. Dit gebied was in die tijd een enorme grote woestijn. In de Jurassic periode wat het een erg droog klimaat waardoor alles uitdroogde en verdorde. Zo ontstond de grootst bekende zandwoestijn in de geschiedenis van onze planeet. 

In de Navajo formatie lagen is nog steeds te zien hoe de duinen gevormd zijn en hoe ze afgezet zijn. Diagonale patronen in het Navajo Sandstone noemen we cross-bedding

De lijnen van de cross-beddings duiken naar beneden, haaks in de richting waar de wind naar toe waait. Zo is nog te zien uit welke richting de wind waaide tijdens het ontstaan van de duinen. In Zion zijn de dikste lagen van Navajo Sandstone gevonden, lagen van bijna 700 meter dik.

De oude zandduinen in Zion zijn vergelijkbaar met duinen in onze huidige woestijnen. Deze bereiken echter maar een hoogte van maximaal 100 meter. Alleen het onderste gedeelte van het duin versteende en bleef bewaard. Dit gebeurt door het enorme gewicht en druk van de bovenliggende lagen en het grondwater. 

Het grondwater bevat opgeloste mineralen, vooral calciumcarbonaat (A). Door het calciumcarbonaat en de druk sedimenteren de losse zandkorrels. De korrels worden kleiner en er ontstaat een soort lijm waardoor de zandkorrels verkitten en verharden tot een vast gesteente (B). De versteende zandkorrels zitten dichterbij elkaar maar het gesteente is nog wel poreus en laat nog (grond)water door. 

Het Navajo zand heeft een hele grote afstand afgelegd om uiteindelijk afgezet te worden in Utah en de omringende staten. Uit onderzoek blijkt dat het zand afkomstig is uit het oude Appalachen gebergte, wat langs de oostkust van de Verenigde Staten ligt. Dit oude gebergte was in die tijd net zo hoog als de huidige Himalaya. Door oude rivieren is het zand door Noord-Amerika naar de westkust vervoerd en later door woestijnwinden op het Colorado Plateau terecht gekomen. Navajo Sandstone heeft een grote verscheidenheid aan kleuren, van rood, bruin, roze, zalm, goud, grijs tot wit. De kleur is afhankelijk van de hoeveelheid ijzeroxide in het sediment en bepaalt dus de kleur van de rots. De meest rotsformaties zijn op de top wit van kleur wat aangeeft dat hier geen tot heel weinig (ijzer)oxide in zit. In het begin is Navajo Sandstone lichtgekleurd kwartszand, vergelijkbaar met de duinen en stranden die wij kennen. Kort nadat de duinen waren ontstaan werden ze bedekt door een dunne laag roodbruin ijzeroxide, een soort roest. Dit komt door de chemische afbraak (oxidatie) van zeer kleine hoeveelheden ijzerhoudende mineralen in het zand. Hierdoor kregen sommige lagen Navajo Sandstone hun rozerode kleur.

Veel van de Navajo Formatie lag onder het grondwater. In het grondwater zaten ook koolwaterstoffen. Het grondwater en de koolwaterstoffen trokken door het poreuze Navajo gesteente. De specifieke chemie van deze vloeistoffen veranderde de kleur van de rotslagen. Op bepaalde plaatsen werd het gesteente gebleekt en verdween het ijzeroxide waardoor er soms sneeuwwit gesteente achterbleef.

De volgende formatie is de Kayenta Formatie en die werd 185 tot 195 miljoen jaar geleden afgezet. De laag bestaat uit lagen roodbruine- en roze zandsteen, veelkleurige moddersteen en sedimentair gesteente (kwarts en kleimineralen) wat in een droge omgeving en in rivieren werd gedeponeerd. In vergelijking met de onderliggende Moenave formatie wordt de Kayenta formatie gedomineerd door modderstenen die achterblijven in rivieren en in kleine meren. Dit was ook de tijd dat er grote dinosaurussen leefden. In deze laag vinden we de fossielen en tracks van deze dieren.

De Springdale Sandstone Formation is een voorbeeld van de voortdurende erosie die miljoenen jaren geleden ook al plaats vond in Zion Nationaal Park. Erosie van de bovenliggende lagen leverde kruimelig sediment op, die bovenop de onderliggende Moenave Formation kwam te liggen. Door de bovenliggende lagen kwam de Springdale Sandstone-klip onder druk te staan en werd de samenstelling brokkelig waardoor het gemakkelijk afbreekt. Wegen en gebouwen, in Zion, die er op aangelegd en gebouwd waren raakten beschadigd.

De Moenave Formation, werd 195 tot 210 miljoen jaar geleden afgezet. Locatie van het Nationaal Park Zion heeft een ster. Deze laag bestaat uit dunne lagen roodbruin zandsteen, siltstone en veelkleurige modderstenen die in rivieren, vloedvlaktes en meren werden afgezet.

De Moenave Formation is zichtbaar aan de onderkant van de rotsformaties van Zion Canyon. Het zijn steile, gemakkelijk geërodeerde, rode berghellingen die tot Springdale Sandstone laag gaan.

Ook in de Moenave lagen zijn poot- afdrukken van dinosaurussen gevonden die ze achtergelaten hebben in een modderige omgeving van oude stromen en rivieren. Voorbeelden zijn te vinden in de Moenave-formatie rond St. George, Utah en in het Dinosaur Track Museum St. George.  http://www.utahdinosaurs.com/

Ongeveer 210 tot 225 miljoen jaar geleden werd in het gebied van Zion National Park de Chinle Formation afgezet. Deze formatie bestaat uit moddersteen, zoutsteen, zandsteen en grind die in rivierdelta’s, en vloedvlaktes werden afgezet. Het onderste gedeelte van de Chinle Formation bestaat vooral uit grind en keien die achtergelaten zijn

door zeer snelstromende rivieren.

Het bovenste gedeelte van de Chinle Formation in Zion bestaat uit afzettingen die we ook in Petrified Forest National Park vinden. De lagen zijn grotendeels samengesteld uit een kleiachtige modder en stenen die afgezet werden door een woud van riviertjes en rivieren. Deze modderklei noemen we bentoniet klei en bevatten veel vulkanische as. De vulkanen die deze as produceerden stonden ten westen (Californië en Oregon) en zuiden (Arizona) van het Colorado Plateau. De as is daar niet heen gewaaid maar werd meegevoerd door rivieren en beekjes.  

Bentoniet klei is vaak kruimelig en heeft een popcorn structuur. Als het nat wordt zwelt het op en als het weer droogt krimpt het weer. Daarom is het voor planten heel moeilijk hierin te groeien. Hetzelfde zien we ook in Little Painted Desert en Petrified Forest National Park in de staat Arizona. Door de as hebben de hellingen verschillende kleuren met kale, paarse, rode en grijze hellingen.

De Moenkopi Formation werd 240-250 miljoen jaar geleden afgezet in het zuidwesten van de Verenigde Staten. De afzetting bestond uit

dunne lagen roodbruine moddersteen, zandsteen en zilversteen. Deze lagen werden afgezet door langzaam stromende rivieren en door overstromingen langs de kust. Ook vinden we kalksteenlagen, een bewijs dat er op sommige momenten ook een hogere zeespiegel was. Zeewater verdampte op deze brede, dorre getijplaten waardoor er dunne lagen gips in de Moenkopi te vinden is. 

De Moenkopi lagen van zandsteen- en moddersteenlagen bevatten ribbels. Een bewijs dat het water en de golven het sediment afgezet hebben. Op sommige plekken is de Moenkopi laag meer dan 1000 (330 meter) voet dik. Op twee plekken in Zion kunnen we Moenkopi zien, dichtbij de ingang van de Kolob Canyon Scenic Drive, en in het zuidwestelijke deel van het park in de buurt van Rockville en ten westen van de Chinle Trail. 

Moenkopi Formation  hebben we gezien langs State Route 9 in de buurt van Virgin, Utah.

De laatste en oudste formatie laag in Zion is de Kaibab Formation. Deze werd 270 miljoen jaar geleden hier afgezet. De laag bestaat uit mariene (zee) kalksteen en zilversteen die in een ondiepe tropische zee en kustvlaktes langs de westkust van de supercontinent Pangea werden afgezet. Fossielen die gevonden zijn, zijn van organismen die in de Permische zeeën leefden, waaronder brachiopoden (een soort tweekleppige mosselen), ammonieten (die op de moderne Nautilus lijkt), bryozoanen (lijkt wel iets op koraal), crinoïden (zeelelies), en trilobieten.

De Kaibab Formation is dus een van de oudste lagen en ligt dus ook diep in de bodem. In Zion zijn niet veel plekken waar het aan de oppervlakte te zien is. Het is wel een hele bekende formatie en steenlaag in de Grand Canyon. Daar is het zowel in de zuid en noord rim te zien. Daar vormt het de bovenste kliffen van de canyon met daaronder hellingen en richels van de Toroweap Formation. Zo zijn de oudste rotsen die we in Zion zien de jongste sedimentaire lagen in de Grand Canyon.

Het is mooi geweest het wordt tijd dat we verder gaan en we zoeken onze camper op. Als we op de parkeerplaats komen zien we een kleine vrachtauto staan met op de buitenkant een paar landkaarten. Even kijken.

Het zijn Fransen, tenminste aan het nummerbord te zien. Op de kaarten is te zien dat ze al heel wat afgereisd hebben. Bijna alle continenten hebben ze al gezien. Dit hebben ze vast  niet in één jaar gedaan. Dit zijn echte wereldreizigers en nu dus Noord-Amerika. Nou genoeg te zien, ze kunnen nog wel even vooruit.

Voor we op weg gaan nog even wat drinken en eten. Morgen willen we naar Snow Canyon en de dichtstbijzijnde plaats is St. George. We bellen een KOA-camping en in Hurricane, vlakbij St. George, is nog plek. Dus wij op weg, lets go, bye  bye Zion.

We rijden het park uit en wat hebben we genoten van dit park. Net uit het park komen we door Springdale. Springdale is de toegangspoort tot Zion National Park. Het stadje ligt dus direct buiten de grenzen van Zion Nationaal Park en is georiënteerd op toerisme. Ook dit dorp werd als landbouwdorp, in 1862, door Mormonen gesticht. Zij waren de evacuees van de overstroming van nabijgelegen dorpje Northrop. Het is een charmant stadje van 500 permanente bewoners. Jaarlijks bezoeken een paar miljoen bezoekers van over de hele wereld het spectaculaire Zion Nationaal Park. Het stadje is helemaal op toerisme ingericht met accommodaties, kunst, kuuroorden, restaurants, bars, koffie, shops voor klim en kampeeruitrusting. Verder zijn er diverse mooie galerieën met fijne kunst, fotografie, inheemse kunst en ambachtelijke, sieraden, lokale edelstenen en mineralen.

Over de 9 gaan we verder en komen door andere klein dorpjes zoals Rockville, Grafton en Virgin. Onderweg hebben we ons weer verbaasd over de verschillende soorten huizen. Houten huizen met een kleine veranda, sommigen met bloemen, slechts weinigen die echt een tuin hebben. Ook veel rommelige huizen gezien, afval en troep voor de deur. Met de camper kun je geen snelle stops maken en de weinige mooie huizen die we zien zijn we zo voorbij. Zo langzamerhand begint ons eigen huis toch ook wel weer te trekken. De tuin zal mooi zijn bij thuiskomst.

Net buiten Virgin zien we een paar aparte gebouwen, saloon, jail, bank etc. Dat is van Fort Zion en het wordt ook wel Fake Ghost Town genoemd. We stoppen even voor een paar foto’s maar dan geloven we het ook wel.

Achter de mooie (nep) wild west gebouwen staat een grote souvenirwinkel. Daar gaat het eigenlijk om, de gebouwen zijn een lokkertje. Voor kleine kinderen wel even leuk om

even rond te lopen. Er is ook een dierenparkje bij met ezels, lama’s en herten die je mag voeren. Er is een restaurant en andere vermaak. Wij gaan verder en komen door Laverkin en Hurricane. Dit zijn grotere plaatsen. We zaten zeker in een hoog gebied want de weg gaat nu dalen. In de verte zien we bergen met daarop wat sneeuw. Heel mooi om te zien.

In Hurricane willen we nog even wat tanken. Morgen is onze laatste dag en dan moet je de camper weer inleveren met volle tank. Benzine kun je overal wel krijgen maar propaan is een ander verhaal. Propaan gebruiken we om te koken en voor de koelkast. Niet elk tankstation heeft ook propaan dus als we een zien stoppen we even. Naar de kassa om te vragen onze propaan tank even bij te vullen en dan gaan we verder. De KOA-camping ligt buiten Hurricane en gelukkig hebben we een duidelijke routebeschrijving.

Voor de grote Interstate 15 slaan we rechtsaf en komen op een binnen weggetje. Maar hopen dat de routebeschrijving klopt. In de verte zien stuwdam met daarachter een meer.

Het meer hoort bij Quail Creek State Park. Het is een waterreservoir met een oppervlakte van 240 ha. Er is ook een camping en je kunt er varen, zwemmen en vissen. Het is een vrij diep meer, wel 37 meter en daardoor is het water koud genoeg voor de regenboogforel, bullhead catfish, forelbaars, crappie en bluegill. De laatste twee komen uit de familie van zonnebaarzen. Deze leven, zoals de naam het al zegt, in de bovenste lagen van het water die veel warmer zijn.

Quail Creek reservoir werd in 1985 aangelegd. Het meeste water komt niet uit Quail Creek maar uit de Virgin River. Via een ondergrondse pijpleiding wordt het in het reservoir gepompt. Het water is voor irrigatie en als drinkwater voor St. George en omgeving.

We stoppen niet, we willen gelijk door naar onze camping als die er is. Even later rijden we evenwijdig aan de Interstate en we kunnen ons niet voorstellen dat hier een camping moet zijn. Iets verderop staan bomen en daarachter, yes de camping. St. George  / Hurricane KOA, Old Highway 9, Hurricane, UT 84737. Voor de receptie stoppen we en melden we ons. We worden hartelijk begroet en we horen dat het de afgelopen week slecht weer is geweest, veel regen. Vandaag voor het eerst weer droog en zon. Nou dan hebben we het getroffen. Op een beetje motregen na hebben wij steeds goed weer gehad, we denken dat wij lucky guys geweest zijn. De camping ziet er goed verzorgd uit alleen het plaats nummer vinden we wat eng, nummer 13! We worden naar onze plek gebracht. In een golf karretje rijden ze vooruit naar ons camperplek en wij er achteraan. Lijkt wel een luxehotel, daar brengt het personeel je ook naar je kamer.

We hebben een escort follow me service.

De camper opgesteld en alles even aansluiten. De campingstoeltjes klaar zetten en heerlijk geniet van de zon en lekker even niksen. Na een tijdje de omgeving verkennen. Toen we hier aankwamen zagen we vlak naast de ingang een paar vervallen oude woningen. Even kijken wat dat is. 

Er staan maar een paar huisjes, of wat daarvan over is. De muren staan nog maar het dak is eraf en van sommige staan alleen nog een paar muren. Later lezen we dat dat dit het spookstadje Harrisburg is. Nou stadje kun je het niet noemen, daar is niet zoveel meer van over. In 1859 hebben ze, waar de Quail Creek in de Virgin River uitmondde Harrisville gebouwd. Het dorpje is genoemd naar de mormoon Moses Harris. Harrisville is in 1862 door de Virgin River overspoeld. De bewoners hebben toen hun dorpje verder en hogerop  langs de Quail Creek gebouwd en hebben die toen Harrisburg genoemd. In 1868 woonden er 200 mensen. Er waren genoeg rotsen om de huizen van steen te maken. De volgende jaren hadden de inwoners te maken met overstromingen, aanvallen door indianen en sprinkhanenplagen. De inwoners verlieten Harrisburg en verhuisden naar de nabijgelegen plaatsen zoals Leeds en Silver Reef. In 1895 werd Harrisburg verlaten en werd het een spookstad.

Helemaal een spookstadje is het niet: ik heb een inwoner gezien. Die zat mooi op een muurtje en volgens mij was die vast niet alleen maar was hij uitkijk voor zijn familie.

Wel bloeien er hele mooie cactussen. Deze soorten hebben we al veel tijdens onze reis gezien maar het blijft fascinerend. Zulke mooie bloemen met zulke heldere kleuren in dit toch wel droge landschap.

Terug voor wat koffie en daarna  heerlijk douchen. Nanda gaat koken en ik ga de foto’s van vandaag op de laptop zetten. We kunnen heerlijk buiten in de zon eten. Even afwassen en dan nog een loopje over de camping en de omgeving. We lopen via een tunneltje onder de Interstate door en kijken even aan de andere kant. Daar zien we de Quail Creek maar dat stelt niet zoveel voor. Tenminste, nu is het maar een stroompje maar dat zal ook weleens anders geweest zijn. We lopen terug want het begint al wat te schemeren. We kijken uit over een vlakte waar 150 jaar geleden akkers waren van de inwoners van Harrisburg. Wat gebeurt er veel in een paar honderd jaar. Mensen komen en mensen gaan. In de verte is de lucht heel donker en het zou ons niets verbazen als het daar regent. Zo te zien houden wij het droog.

Nog even met ons blog bezig en nog wat lezen. Alweer een dag voorbij. Morgen naar Las Vegas en misschien kunnen we nog wat vakantiegeld terugverdienen. We wachten het af. Totaal 38 miles gereden.