St. George (UT) - Las Vegas (NV)

Maandag 2 mei 2016, St. George - Las Vegas

Laatste camperdag

Vandaag maken we de laatste dag in de camper mee. Niet erg het was prachtig en we hebben van de camper en de vrijheid genoten. Heerlijk straks naar een hotel te kunnen met een heerlijk ruim bed waar je om heen kunt lopen. Omdat we vroeg zijn ruimen we alvast wat op. Hebben we vanavond en morgen wat minder werk. Nog even een slag over da camping. Vaak is er altijd wel wat bijzonders te zien, joekels van campers, vreemde auto’s en hangbuikzwijntjes. Ja echt, hangbuikzwijntjes. Iemand bij een camper heeft als huisdier een varkentje. Deze heeft echt 4 pootjes en of zijn baasje die op twee pootjes lopen ook varkentjes zijn weten we niet, die hebben we niet gezien. Ach waarom geen varkentje als huisdier, makkelijk voor de kliekjes en moet bij nood barbecueën dan loopt het vlees om de camper.  

Een grote vuilniswagen komt het terrein op rijden om de het afval op te halen. Het afval zit in hele grote ijzeren bakken. De auto gaat ervoor staan en pakt met een hef arm de bak op en tilt die over de cabine in de bak achterop de auto. Op films hebben we dat ook weleens gezien en het komt ons heel apart over. Je moet wel ruimte hebben voor de auto om bij de bak te kunnen. Het is tijd verder te gaan en we vertrekken. Niet veel later rijden we weer langs Quail Creek Reservoir van Het meer hoort bij Quail Creek State Park. We stoppen even om te kijken en wat foto’s te maken.

Vandaag dus de laatste dag met de camper en de planning is naar Snow Canyon bij St. George en dan door naar Las Vegas. We vertrekken naar Snow Canyon en rijden eerst een stukje wat we gisteren ook gedaan hebben op weg naar de camping. Dan slaan we af naar de 9 die ook naar de I 15 gaat. Het is maar een klein stukje rijden en dan zien we de Interstate. Die nemen we en rijden south richting St. George en niet veel later zien we de stad. Met een kaart op schoot rijden we St. George in.

St. George ligt vlakbij de drie states kruisingen van Utah, Arizona en Nevada. De stad ligt ook in het noordoosten van de Mojave-Desert en op de grens van drie verschillende geologische gebieden: de Mojave Desert, Colorado Plateau en Great Basin. 

Bij het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog in 1861 gaf de kerkelijk leider van de Mormonen Brigham Young opdracht om, in wat nu Washington County is, katoenplantages op te zetten. Men was bang dat door de oorlog de katoenvoorziening weg zou vallen en er niet meer voldoende katoen zou zijn voor de Mormonen. Volgens rapporten zou de warme regio onder de rand van het Great Basin een goede locatie zijn voor de plantages. Op 6 oktober 1861 werden ongeveer 309 gezinnen "geroepen" voor de Dixie-missie naar de omgeving van het huidige St. George. De meeste mensen wisten niets van deze expeditie totdat hun namen vanaf de preekstoel werden gelezen. Vrijwel iedereen reageerde positief en binnen een maand vertrokken ze. De families waren doelbewust geselecteerd en het was een gemengd gezelschap van boeren, timmerlieden, smeden, zakenlieden, leerraren, timmerlieden etc. te waarborgen. Eind 1861 werd St. George gesticht. De stad werd genoemd naar de leider van de missie, de Apostel George A. Smith. Door Bringhan Young werd hij Dixie genoemd. Daarom heeft St. George ook wel de bijnaam Utah’s Dixie. De inwoners gingen er katoen verbouwen maar ook andere typisch zuidelijke gewassen. 

Het werd geen succes. Het katoen kon niet tegen concurrerende marktkoersen geproduceerd worden. Ook het droge woestijnklimaat noopte de bewoners na enkele decennia met de landbouw te stoppen en werden de plantages verlaten. De leegte werd opgevuld door het toerisme, omdat de spoorwegen bezoekers naar het nabijgelegen Zion National Park brachten.

Voor de Mormonen is St. George na Salt Lake een belangrijke stad. Daarom werd er ook een tempel gebouwd. Men startte in 1871 en in april 1877 werd de 3e Mormonen tempel van The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (LDS Church) ingewijd. 

De bevolking van St. George groeide in de twintigste eeuw aanvankelijk niet veel. De stad werd in de jaren tachtig echter zeer populair bij gepensioneerden die in het warme klimaat de winter gingen doorbrengen. Daarnaast kwamen steeds meer toeristen naar St. George vanwege de ligging van de stad nabij Zion National Park en de Mojave Desert. In 2005 werd St. George uitgeroepen tot het tweede snelgroeiende grootstedelijke gebied in de Verenigde Staten. Alleen Greeley, Colorado groeide sneller. Deze groei zette door tot 2010. Toen de daalde groei aanzienlijk als gevolg van de economische recessie. De stad heeft nu ongeveer 80.000 inwoners. Met de voorsteden erbij wonen er geschat 155.000 mensen. Tussen de woonwijken talrijke heuvels, mesas, waterwegen en natuurreservaten, waardoor natuurlijke gebieden tussen de woonwijken liggen. Daardoor is de stad ook heel populair. Men woont in maar eigenlijk ook buiten de stad.  

Rondom zijn St. George hebben ze ook te maken gehad met nucleair fall out. In 1953 werd namelijk nabij St. George een atoomproef uitgevoerd, waarbij militairen bij wijze van proef werden blootgesteld aan een kernexplosie. Veel van deze militairen overleden vroegtijdig aan stralingsziekten. Tientallen acteurs en andere medewerkers van de John Wayne-film The Conqueror (1956), opgenomen nabij het proefterrein, overleden eveneens aan kanker.

Tijdens het maken van dit verslag lazen we dat er in St. Geaorge ook een temple was van de Mormonen. Het tempelgebouw lijkt erg op die in Salt Lake City die we in 2009 zagen. Achteraf gezien hadden we de temple van The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints in St. George willen zien maar helaas dus gemist. Maar niet getreurd we zijn wel in Snow Canyon geweest. Via woonwijken rijden we naar het park. Het is heel vreemd door deze woonwijken te rijden. Trouwens het is geen wijk na wijk. Tussen de wijken zitten grote stukken natuur. Eigenlijk liggen uitlopers van de natuur in de “nieuwe” stad. Even later rijden we over de Snow Canyon Drive het park binnen. Bij de parkingang het het zelfbediening en moeten we een fee kopen.

Snow Canyon State Park werd in 1850 ontdekt door Mormoonpioniers terwijl ze op zoek waren naar verloren vee. Het is een staatspark en werd eerst Dixie State Park genoemd. Later werd het vernoemd naar Lorenzo en Erastus Snow, prominente Mormoonse pionier. Het park heeft dus niets met sneeuw te maken. In

Zoals overal in dit gebied is het park een overblijfsel uit de oertijd toen het helemaal met zand bedekt was. Dit zand is versteend tot het bekende Navajo Sandstone met kleuren variërend van wit, grijs, bruin naar het bekende oranjerode. Water, vorst en wind hebben in de rotslagen uitgesleten en talrijke canyons gevormd. Het verschil met Bryce en Zion is dat hier twee keer vulkaanuitbarstingen zijn geweest en stroomde er lava door de canyons. De eerste keer gebeurde dat is 1,4 miljoen jaar geleden. De tweede keer, naar geologische begrippen, heel recent ongeveer 27.500 jaar geleden. Sommige gedeelten van het huidige park werden bedekt en enkele canyons werden gevuld met een hele dikke laag lava. De zwarte lava was afkomstig van een cluster van vulkanen in het noordwesten van het park. De zwarte lava geeft een mooi contrast met de rotsformatie van Navajo Stone. Belangrijke bezienswaardigheden zijn duinen, gedoofde kraters, lavabuizen, -stromen en –grotten

Lavagrotten ontstaan als de lava aan de buitenranden stolt terwijl de lava hoofdstroom verder ging. Er zitten grote grotten tussen die honderden meters onder de grond doorlopen voordat ze geblokkeerd worden. De rotsen zijn scherp en de doorgangen zijn vaak smal.

Het park is geen groot park maar 30 km² en heeft twee toegangen. De park weg verbindt de noordelijk ingang met de zuidelijke en is 7 mijl lang. Er zijn 12 trail variërend van 800 meter tot 13 kilometer. Het park heeft een woestijnklimaat, droog warm en in de nachten koud. Wat er groeit zijn woestijnplanten, zoals creosootbush, scrub eik, yucca, cactussen en zuurborstel. Er leven wilde dieren zoals het Gila-monster, valkenvalk en een woestijn schildpad.

De canyon is ook gebruikt voor Hollywoodfilms zoals Butch Cassidy en Sundance Kid, The Electric Rider en Jeremiah Johnson.

Onze eerste indruk is dat dit een heel ander park is dan de andere die we tijdens onze reis hebben bezocht. Bergen, hevels, droog, groen, zandduinen, stukken met lava, rode witte rotsen. Het is van alles wat en daardoor heel mooi. Bij de eerste parkeerplaats stoppen we om een korte trail te doen, de Jenny Canyon Trail.

We staan niet op de goede parkeerplaats, iets te ver doorgereden. Niet erg dan lopen we wel een stukje terug. Er is een wash en daar lopen we door. We kunnen zien dat hier een tijd geleden water doorheen gestroomd is. Je kan zien dat dat door de wash het hier veel groener is. Officieel is de trail naar Jenny's Canyon gesloten van 31 maart tot 1 juni. Dit is omdat er in die periode schilpadden moeten zitten. Ja en dat moeten ze nu net niet vertellen, nu worden we nieuwsgierig, schilpadden in de woestijn. Omdat het vroeg is wagen we het erop en lopen door en hopen zo’n schildpad te zien. Nou wees gerust, geen schildpad. Later lezen we waarom.

De woestijnschildpadden die hier leven kunnen ongeveer 50 tot 80 jaar oud worden en groeien heel langzaam. Het grootste gedeelte van de dag verblijven ze in burrows en rock shelters om de lichaamstemperatuur te regelen om zo waterverlies te voorkomen. Burrows zijn gangen in de grond die ze zelf gegraven hebben. Het grootste gedeelte van het jaar zijn e niet actief, alleen even na het regenseizoen. Door niet actief te zijn voorkomen ze ook waterverlies. In de winter houden ze een winterslaap. Dit alles maakt het voor de schildpad makkelijk hier te overleven met weinig voedsel en water. Door deze manier van leven worden deze schildpaden ook zo oud. Dus als je heel rustig leeft, weinig eet en een winterslaap houdt wordt je heeeeeeeel oud. Ook gelezen dat het geen dwerg schilpadden zijn, ze worden ongeveer 25 tot 36 cm groot. Helaas hebben wij ze dus niet gezien, ze zaten in hun hol of onder de rotsen.

De Jenny Canyon Trail is een korte trail van maar 0,3 mile enkel. Het is een makkelijke vlakke trail. Als we de wash oversteken lopen we recht op een rotswand af. Het pad slingert door lage struikjes en op het eind komen we bij een rotswand. Naar rechts kun je bij de rotswand omhoog naar een soort uitkijkpost. Dat doen we maar niet want eigenlijk mogen we hier niet zijn. Gelezen dat het pad ongeveer een stijging heeft van 20 meter en vanaf het uitzichtpunt moet je een prachtige view hebben over Snow Canyon. Wij gaan dus naar links, naar Jenny Canyon. Na nog een korte wandeling zien we de slot canyon. Nou veel stelt het niet voor het is een hele korte sombere canyon. Toch loop ik even naar binnen om te kijken en een paar foto’s te nemen. Het is dus een smalle en lage canyon met donkere wanden. De wanden zijn net gatenkaas.

Na een paar minuten hebben we het wel bekeken en gaan we terug. Ook op de terugweg geen schilpadden of zelfs andere dieren of vogels. Het is hier heel stil. Als we weer bij de camper zijn zien we aan de overkant van de weg the Sand Dunes. Op de achtergrond rotsen met daarvoor zandduinen, niet spectaculair hoor. Voor kids misschien wel leuk. Daar gaan we niet heen we geloven het wel.

De volgende stop is de trail naar Pioneer Names. Het is een gemakkelijke trail in de vorm van een halvemaanvormig pad met een lengte van een halve mijl. 

De camper op de parkeerplaats en op stap. Iets verderop zien we rotswand al waar we moeten zijn. Het pad loopt naar de rotsen en dan erlangs. De rosten zijn heel apart gevormd met gaten, sleuven, pukkels, uitsteeksels etc. Wel leuk om te zien die variatie.  

 

We lopen tussen de struiken door langs de rotswand en in de verte zien we halverwege de rotswand een holte. Daar moeten we zijn. In het verre verleden is een stuk uit de rots afgebroken en is er een boog met een holte ontstaan. Het gedeelte wat vrijkwam ligt beschut van weer en wind. Pioniers die hier kwamen hebben hun namen en het jaartal op de rotswand geschreven. Dit zijn de moderne petrogliefs niet in de rotswand gekrast maar geverfd met axle grease. Dat is een soort cardan vet. Als we onder aan de rotswand staan zien we de namen duidelijk halverwege op de rotswand staan. Je kan ernaartoe klimmen om dichter bij de namen te komen.

Even naar boven klimmen om het beter te bekijken. Er staan een aantal namen op de rotsen geschreven. Harman Gubler, 4 maart 1881 is de oudste, Jacob Gubler 1887, Albert Graf en Samuel Wittwer 18 oktober 1894, en Sam Gubler 1919. Als je dichterbij komt kun je zien dat hier ook vandalen bezig geweest zijn. Op de rotsen “graffiti” van figuren die hun namen op de rotsen gezet. Gelukkig hebben ze deze namen weggepoetst maar het is nog wel te zien. Langzaamaan laat ik me terugglijden naar beneden. Het is best een leuke trail en de namen maakt het interessant om even te gaan kijken. Het is de moeite waard om even te kijken. We maken we de trail af en lopen terug naar de camper. Tijdens het maken van het verslag geprobeerd wat meer te achterhalen over de namen die op de rosten staan en wat info gevonden van Harman Gubler. Vaak is het leuk het verhaal achter die namen te lezen.

Harman heette van oorsprong Herman Gubler en werd in 1856 geboren in Mullheim, Thurgau, Zwitserland. Hij was 6 jaar oud toen hij met zijn ouders via Liverpool emigreerde naar de Verenigde Staten, dat was dus in 1862. Zijn ouders waren Mormonen. Zij hebben het heel moeilijk gehad en leefden soms van varkensgras dat ze verzamelden om te eten. Harmen zijn vrouw Selina is geboren in Santa Clara, Utah op 11 juni 1862 en is overleden op 26 oktober 1929. Ze waren landbouwer en hadden vee. Ze kregen 11 kinderen en zijn allemaal volwassen geworden en hebben zelf ene gezin gesticht. Voor die tijd een unicum omdat veel kinderen jong stierven. Harman was 25 jaar toen hij zijn naam op de rotswand in Snow Canyon schilderde. Hij stierf in 1941 en werd dus 85 en dat is erg oud voor die tijd.

Evenwijdig aan de Snow Canyon Drive ligt de Whiptail Trail. Deze is 9,7 km lang en is verhard. De trail gaat over de canyonbodem en is makkelijk. Het pad wordt veel gebruikt door wandelaars, joggers en fietsers. Het is tijd voor de volgend trail en we gaan verder en dat wordt de Hidden Pigyon Trail.

We rijden naar de volgende parkeerplaats. Hidden heeft altijd iets magisch en maakt je nieuwgierig. Pinyon betekend den of pijnboom, dus verborgen pijnboom. Nou de pine was goed verborgen we hebben hen niet gevonden. Het is een leuk trail van 2,4 kilometer waarbij je soms even moet klimmen maar dat is best te doen. Je loopt tussen rotsachtige hellingen en onderweg krijg je een goede indruk van het park. Het is echt een natuur route met veel inheemse planten. Verder veel geologische rotsformaties waardoor je een indruk krijgt hoe het park ontstaan is. De Hidden Pinyon Trail kun je ook combineren met de Three Ponds Trail. Deze trail is 5,6 kilometer en gaat naar, zoals de naam al zegt, drie vijver. De trail gaat over enkele rotsachtige hellingen en over los zand  wat het lopen niet makkelijk maakt. Verdre komt de trail door een 400 meter lange canyon en eindigt bij drie potholes. Dat zijn geërodeerd kuilen in het zandsteen die afhankelijk van het seizoen gevuld zijn met water.

De Hidden Pinyon Trail is leuk om te lopen. Heel afwisselend. Het enen moment loop over een pad dat omring is met rotsen en het volgende moment in een meer open gebied met lage grijze struikjes. Hier en daar is nog duidelijk te zien dat hier lava uitbarstingen zijn geweest. Overal liggen nog brokken zwarte lava. Op sommige plaatsen groeien kleurig bloemen dat maak alles nog veel leuker.

   

Verderop zien we rotsen die helemaal uitgesleten zijn, net of hebben ze er lagen vanaf gepeld. Het lijkt ook wel iets op de Wave maar dan minder mooi en kleurrijk. Je kan zien dat deze rotsformaties uit verschillende laagjes opgebouwd zijn. Op sommige plekken hebbende rotsen nog een zwarte hoed van de lava. Mooi contrasterend met de onderliggende rotsen. 

 

Het grootste deel van de trail is een cirkel en die volgen we. De Hidden Pinyon Overlook slaan we over. Dan hadden we een stukje van de Three Pots Trail moeten doen. Onderweg komen we nog ander wandelaars tegen, vaak met (kleine)kinderen. Dat begrijpen we best. Dit is een heel leuk park voor kinderen. Korte trail en lekker klimmen en klauteren en er is van alles te zien. Na een tijdje hebben we de loop gedaan en komen we weer op het eerste stukje en lopen we terug naar de camper. We hebben genoten. Bij de camper overleggen we even wat we gaan doen.

Gaan we al vast naar Las Vegas of doen we nog een trail. In Snow Canyon zijn heel veel redelijk korte gemakkelijke en afwisselende trails. Ze liggen allemaal vrij dicht bij elkaar dus hoef je niet ver te rijden. Omdat het nog redelijk vroeg is besluiten we nog een trail te doen, Lava Flow Overlook and Trail. Dat is een makkelijk wandeling van 0,5 mile km.

Met de camper rijden we een stukje verder en bij de trailhead van Lava Flow Overlook and Trail parkeren we. Nog even wat drinken en wat lekkers en dan gaan we weer op stap. Het is een vrij opengebied, in de verte zien we oranje en witte rotsen. Het pad slingert door lage beplanting en gaat wat op en neer. Langs het pad allemaal brokken oude lava die al behoorlijk geërodeerd zijn. Op sommige plekken hele zwarte plekken van lava en daar groeit heel weinig. Op de lava vaak groeit korstmossen in allerlei kleuren, geel, groenig oranje en soms wit, mooi. Ook de variatie aan lava is mooi te zien.

 

Ook zien we lava tubes en lava caves. Dat zijn grotten die ontstaan zijn door uitbarstingen.

Lava Ttubes zijn ondergrondse oude lava kanalen. Als er een uitbarsting was stroomt de lava naar het laagste punt. De lava aan de buitenkant koelt sneller af dan in het midden van de lavastroom. De afgekoelde lava wordt hard en vormt een soort goot. Soms is de lavastroom zo dik dat er ook een deksel boven op buis ontstaat. Dan stroomt lava door een soort buis. Omdat de buitenkant hard is isoleert dat de lava die erin stroomt zodat dit vloeibaar blijft. Is de uitbarsting voorbij dan blijft de lava nog lang vloeibaar en stroomt naar het eindpunt en loopt de “buis” leeg. Wat overblijft is dus een lava tube en grot. Even kijken. Je kan er inkruipen maar ik heb geen zaklantaarn en ik heb ook geen idee wat er allemaal in huist. Ook is de lava heel scherp en voordat je het weet haal je, je handen of open of zijn je kleren gescheurd. Ook staan er waarschuwingsborden bij. Daarom maar weer terug. Wat wel in de grotten leeft zijn vleermuizen. Er staat een informatie paneel daarover van welke soorten er gespot zijn.  

 

In 2009 wilden we naar Crater of the Moon maar dat moesten we toen gezien de tijd overslaan. Nu zien we een hele kleine versie hiervan. Het is tijd om verder te gaan en we lopen naar de West Canyon Overlook. Dat is een rock formatie die we voor ons zien. Die kun je beklimmen en van bovenaf moet je een mooi overzicht hebben over Snow Canyon. Dat willen we dus wel even zien. Dit is ook zon rots met allemaal groeven. Lijkt wel iets op de Checkerbord Mesa in Zion National Park maar dan niet van wit Navajo stone maar oranje.  

Rustig lopen we bij de rost omhoog. We doen het wat schuin want dan is het wat minder steil. Gewoon rustig kijken waar je langs moet lopen. Ook is het niet erg hoog dus best te doen. Het is nu ook heel goed te zien dat de rots helemaal bestaat uit zowel horizontale als verticale uitgesleten strepen. Net of hebben ze langs een meetlat allemaal sleuven in de rots gekrast. Als we boven zijn heb je inderdaad ene prachtig uitzicht. Aan de ene kant witte rotsen met oranje vlekken erin en in de laagte zien we ook nog de lava tubus. Daar is zien we een zwarte pluk. Aan de ander kant de canyon met aan de ene kant hoge en aan de andere kant lage rotsen. Op en tussen de rotsen bloeiden planten. Elke keer verbazen we ons erover dat ze hier kunt groeien.

In de verte zien we dus witte, grijzen en oranje rotsen. Daar gaat ook een trail langs, de Whiterocks Trail en die kun je combineren met de Lava Flow Trail. De hele trail wordt dan 4 mile. Gezien de tijd doen we dat niet maar het is wel een prachtig gezicht. Het lijkt wel een cake waar ze melkchocola door heen gedaan hebben. Op de achtergrond hele donkere luchten. Het lijkt of regent het in de verte. Hier is hier lekker droog en heerlijk weer. Het is tijd weer naar beneden gegaan en ook de terugweg gaat prima. Hetzelfde pad lopen we terug. Toch zien we op de terugweg ook weer verrassende dingen. Hier en daar staan een soort jeneverbesstruiken, natuurlijk cactussen en die lijken wel op de cholla die we ook in Joshua Tree NP hebben gezien. Op sommige plekken groeien hele plakkaten mos op brokken lava. Lijkt wel een vachtje.

Wij hebben dus een aantal trails gedaan maar er zijn er veel meer in Snow Canyon. We willen nog een paar noemen. Johnson Canyon. Deze trail is ook gesloten van 15 november tot en met 1 maart. De gemakkelijke wandeling is 3,2 km lang en gaat langs enkele rotsachtige hellingen, verhogingen, rode rotsen en oude lavastromen.

De West Canyon Road is een 11 km lange weg van grind en zand. Vanaf de monding van Snow Canyon eindigt de trail bij torenhoge kliffen. Butterfly Trail is een 3,2 km. lange moderate trail met enkele steile hellingen en on vlakke rotsen. Verder gaat de trail langs versteende duinen en gaat de route naar West Canyon Overlook en de lava tubes. Petrified Dunes Trail is een 1.6 km. lange moderate trail. Zoals de naam al zegt gaat de wandeling over versteende heuvels.

Het is tijd om terug te gaan naar de camper. In de verte zien we de White Rocks met daarachter dreigende donkere luchten, een prachtig contrast. Na een tijdje zijn we weer terug bij de camper. We rijden de Snow Canyon Drive af tot we bij de 18 komen. Die weg nemen we richting St. George, tot we weer bij de Interstate 15 komen. Dan slaan we af richting Las Vegas. Eerst rijden we weer langs St. George en dan is ook duidelijk te zien dat hetw el een grote plaats is. Het rijdt lekker over de Interstate. De omgeving is vlak en de weg daalt langzaam. In de verte zien we al bergen, de Virgin Mountains en daar komen we straks doorheen.

Niet veel later passeren we de state line van Utah en komen we weer in de staat Arizona. Over een aantal miles passeren we weer de state line en komen we in de staat Nevada. We rijden maar een heel klein stukje door Arizona.

De weg begint weer wat te stijgen en niet veel later rijden we slingerend door de Virgin Mountaiens. Deze bergen hebben hun naam te danken aan de Virgin River die een klein stukje langs de weg loopt en die we via een paar bruggen een paar keer oversteken. De Inetrstate volgt een stukje van de loop van de rivier waardoor deze makkelijker aan te leggen was. In 2006 en 2009 hebben wij dit stuk ook gereden en toen vonden wij het ook een prachtige weg om te rijden. 

 

Als we uit de bergen komen zien we een grote open vlakte voor ons. Een heel contrast met het gedeelte wat we net gereden hebben. Bij een parkeerplaats van truckers stoppen we even en wisselen we van bestuurder. Straks komen we immers in Las Vegas en dan heb ik de eer op te rijden. Dan gaan we weer verder. In de verte doemen weer bergen op. De schaduw van de wolken glijd er overeen een prachtig gezicht. Niet ver buiten Las Vegas zien we een groot veld met zonnepanelen. Nou die zijn hierw el op zijn plek, Hier is veel zon dus kunnen ze veel stroom opwekken. Veel stroom kunnen ze hier wel gebruiken.

Hier en daar zien we Joshua Trees staan. Boven de velden prachtige wolkenpartijen en sommige heel dreigend. Uit sommige wolken zien we water vallen maar zo te zien valt er geen drup op de grond. Het lijkt of is alles al verdampt voordat het de grond raakt. Ze zouden hier anders wel wat regen kunnen gebruiken. In de verte zien we Las Vegas al opdoemen met de grote hotels in het centrum. Sommigen heel herkenbaar zoals de Stratosphere Tower. Las Vegas City of Lights, nou we zullen het vanavond zien,

Las Vegas de bijnaam is ook wel The Neon Jungle in the Desert maar het wordt ook wel Entertainment Capitol of the World genoemd. Trouwens Las Vegas heeft een veelvoud aan bijnamen zoals "Sin City", "City of Lights", "The Gambling Capital of the World", "Capital City off the Second Chances", "Het Huwelijks Hoofdstad van de Wereld", "De Zilveren Stad", "De Speeltuin van Amerika”. Las Vegas, een stad midden in de woestijn waar het kwik zomers tot boven de 40 graden Celsius stijgt. In deze stad zelf wonen ruim 620.000 inwoners en met de voorsteden erbij hebben we het over ruim 2 miljoen mensen. Met de bijbehorende voorsteden zoals Henderson en Boulder City behoort Las Vegas tot de snelst groeiende steden in de Verenigde Staten. De stad wordt jaarlijks door meer dan 36 miljoen mensen bezocht. In Las Vegas zijn in totaal zo’n 135.000 hotelkamers beschikbaar, variërend van low-budget kamers tot suites met afmetingen groter dan een gemiddeld huis.

Een stad waar iedere dag 300 verliefde koppels elkaar eeuwige trouw beloven. Dat zijn er meer dan 110.000 huwelijken per jaar. Een huwelijk in een van de kitscherig ingerichte 'wedding chapels'. Er zijn ongeveer zestig van dit soort kerken in de stad. Net als alle casino's en hotels gaan ook de wedding chapels nooit dicht. Je kunt op ieder uur van de dag trouwen in de Wedding Capitol of the World. Voor 50 dollar en met een goede pasfoto is het binnen een paar minuten geregeld. Nergens ter wereld is trouwen zo makkelijk. Allemaal zijn ze ook in het trotse bezit van hun eigen Elvis look-a-like die tijdens de trouwceremonie zingt. Hierbij komt niet altijd een uitgebreide ceremonie bij kijken. Is alleen het JA-woord geven te gewoontjes? Dan zijn er nog genoeg andere mogelijkheden. De bruiloft kan geheel in Star Wars thema voltrokken worden of plaatsvinden op een piratenschip in het Treasure Island hotel. Vanuit je auto (drive-in), in een helikopter, onder water, in de Grand Canyon, op de Eiffeltoren en .................. Teveel om op te noemen. Elk megahotel heeft trouwens één of meerdere trouwkapellen of locaties.

In Las Vegas zijn heel veel beroemdheden, zoals: Elvis Presley en Priscilla Beaulieu, Frank Sinatra en Mia Farrow, Mickey Rooney en Ava Gardner, Michael Jordan en Juanita Vanoy, Bruce Willis en Demi Moore, Billy Bob Thornton en Angelina Jolie, Dennis Rodman en Carmen Electra, met elkaar getrouwd. Natuurlijk zijn veel van deze beroemdheden allang weer gescheiden en misschien wel weer hertrouwd in Las Vegas.

Je kan in Las Vegas (Nevada) gemakkelijk trouwen maar ook scheiden. Volgens een studie van 2004 heeft Las Vegas een van de hoogste scheidingspercentages van het land. Dat hoge percentage is niet aan de stad zelf te wijten maar doordat scheiden in Nevada makkelijker is dan in de meeste andere staten. Daardoor komen mensen uit het hele land  naar de staat Nevada om te scheiden.

Las Vegas is niet alleen maar een stad het is een wereld op zich. In Las Vegas kun je binnen een straal van een paar kilometer Egypte, New York, Venetië, Italië en Marokko bezoeken. Als dat nog niet genoeg is er een Circus, een Sprookjeskasteel, een Piratenstad of een Tropisch Paradijs.

 

Voor velen Amerikaanse grootheidswaanzin, voor anderen een groot pretpark voor volwassenen. Het belangrijkste doel van alle pracht en praal op, aan en in de hotel/casino’s is vanzelfsprekend het naar de casinovloer lokken van bezoekers. Echter, zonder ook maar 1 dollarcent te vergokken, kun je je er ook goed vermaken zonder je ook maar één moment te vervelen!

Las Vegas is de meest bevolkte stad in Nevada en een internationaal gerenommeerde grote resort stad voor gokken, winkelen en lekker eten. Las Vegas, die zichzelf The Entertainment Capital of the World noemt, is beroemd om het aantal casino resorts en bijbehorende entertainment.

De eerste Europese blanke in dit gebied was in 1829 Raphael Rivera. In dit gebied was water. Dit was nodig voor de reizigers van the Old Spanish Trail uit Texas. In delen van de Vallei van Las Vegas waren artesische putten. Deze putten waren gaten die in de grond werden geboord. Door de druk kwam het grondwater naar boven. Hierdoor ontstonden uitgebreide groene zones: de weiden (=Las Vegas in het Spaans ), vandaar de naam Las Vegas. In die periode hoorde het gebied ook nog bij Mexico. In 1844 reisde John C. Fremont door de Vallei van Las Vegas. Hij was een leider van een groep van wetenschappers, verkenners en waarnemers voor de United States Army Corps of Engineers. 

Op 10 mei 1855 werd dit gebied geannexeerd door de Verenigde Staten. Gelijk stuurde Brigham Young  30 missionarissen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen naar dit gebied. De missionarissen werden geleid door William Bringhurst en het doel was Paiute Indiase bevolking te bekeren tot het mormonisme. In de buurt van de huidige binnenstad werd een fort gebouwd. Dit was gelijk een tussenstop voor reizigers langs “de Mormoonse Gang (corridor)" tussen Salt Lake en de kort bloeiende kolonie van heiligen in San Bernardino, Californië. Echter in 1857, tijdens de Utah War, verlaten de Mormonen Las Vegas. Las Vegas werd opgericht in1905, als een spoorlijn stad. De San Pedro, Los Angeles en Salt Lake Railroad zorgde voor de verbinding tussen Salt Lake City via Las Vegas naar Los Angeles. Las Vegas begon als een tussenstop voor de pioniers naar het westen. Dankzij de spoorlijn werd Las Vegas, in de jaren 1900, een populaire stad. Het was een halteplaats voor alle mijnen in de omgeving, met name die rond de stad Bullfrog. De goederen werden verscheept naar de rest van het land. Met de aanleg van andere spoorlijnen werd Las Vegas minder belangrijk. Dankzij de voltooiing van de nabijgelegen Hoover Dam in 1935, groeide de stad. Dit resulteerde in de groei van de bewoners en het toerisme. De dam, gelegen op 48 km ten zuidoosten van de stad, vormde ook Lake Mead. Het grootste door mensen gemaakte meer en reservoir in de VS.

Het oudste deel van Las Vegas bevindt zich in de omgeving van Fremont Street. Aan Fremont Street staan casino's als de Golden Nugget en het Golden Gate Hotel and Casino, waarvan het hotel al sinds 1906, een jaar na de stichting van Las Vegas, bestaat. De meeste hotels en casino's bevinden zich tegenwoordig aan de Strip, een gedeelte van Las Vegas Boulevard. Dat de hotels tegenwoordig aan Las Vegas Boulevard liggen komt doordat vroeger alle casino's die niet aan Fremont Street lagen buiten de stadsgrenzen van Las Vegas moesten liggen. Deze stadsgrens eindigde bij de Boulevard en hier werden dus de nieuwe hotels en casino's gebouwd. Strikt genomen ligt de Strip in de plaats Paradise, maar aangezien Las Vegas veel bekender is, wordt voor het gemak gezegd dat de strip in Las Vegas ligt.

De legalisering van het gokken in 1931 leidde tot de komst van de casino-hotels, waardoor Las Vegas beroemd werd. Het succes van de stad door casino bedrijven was te danken aan de Amerikaanse georganiseerde misdaad. De meeste van de oorspronkelijke grote casino's werden beheerd of op zijn minst gefinancierd door de maffia. De snelle groei van dit gok imperium had tot gevolg dat er, in de jaren 1950, ook andere goksteden kwamen zoals Galveston in Texas, Hot Springs in Arkansas.

Na de Tweede Wereldoorlog werden overvloedig ingerichte hotels, casino's voor gokken en big-name entertainment synoniem met Las Vegas.

In 1951 begon het testen van kernwapens op de Nevada Test Site, 105 km. ten noordwesten van Las Vegas. Stadsbewoners en bezoekers waren in staat om de paddenstoelenwolken te zien en werden tot 1963 blootgesteld aan de uitval. De testen werden daarna ondergronds uitgevoerd. 

De “illegale maffia” casino’s verdwenen met de komst van zakenman Howard Hughes in 1960. Hij kocht de casino’s, hotels, als ook televisie en radiostations in de stad en veranderde ze in legitieme bedrijven. Met behulp van de federale overheid verdween de maffia. Het succes werd mede veroorzaakt door de constante stroom van toeristen dollars naar de hotels en casino's. Hoewel de inkomsten van het gokken in Las Vegas overtroffen worden door Macau (in Zuid-Oost Azie), is en blijft Las Vegas een van 's werelds top entertainment bestemmingen.

De stad ligt in een droog bekken en is omgeven door hoge bergen. Het ligt ongeveer 2.030 ft (620 m) boven de zeespiegel. Las Vegas heeft een subtropisch en droog klimaat wat kenmerkend is voor de Mojave-woestijn (High Desert) waarin het ligt.

De stad heeft een overvloedige zonneschijn van gemiddeld 300 zonnige dagen per jaar. Regen is beperkt tot gemiddeld 29 dagen per jaar met een totaal van ongeveer 10 centimeter. De laatste tien jaar is dit echter beduidend minder geweest. Het is niet uit te sluiten dat Las Vegas op middellange termijn met grote watertekorten te kampen zal krijgen. In de zomer hangt er in Las Vegas een verzengende hitte. De maand juli is de warmste maand in het jaar met een gemiddelde maximumtemperatuur van 40 graden Celsius. De bergen rondom Las Vegas accumuleren tijdens de winter sneeuw, maar sneeuw is zeldzaam in de Vallei van Las Vegas zelf.

Omdat Las Vegas zo hoog ligt en er weinig regen valt heeft dit grote gevolgen voor de watervoorziening. Door de explosieve groei van de stad en de verspilling van water, wordt water schaars. De bewoners, casino’s hotels, bedrijven etc worden gedwongen waterbesparende maatregelen te treffen. Minder verspilling, dus minder gazons en golfbanen besproeien. Ook het water hergebruiken door het te zuiveren.

Las Vegas, we zijn er maar o wat is het druk. Bij afrit 40 slaan we af en rijden over de W. Sahara Ave. Als we deze lang genoeg afrijden kruist deze de Boulder Street. Die moeten we verder afrijden tot we bij Sam’s Town komen. Daar hebben we voor vannacht een plekje gereserveerd. Maar het gaat niet helemaal goed. Op een gegeven moment hebben we geen idee meer waar we zijn. Daarom stoppen we maar even bij ene takstation en vragen we even. Weer een stukje verder maar dit is nog niet goed. Dan maar weer terugrijden en weer vragen en verder. Gelukkig daar zien we Sam’s Town en we rijden het RV Park op. Bij Sam’s Town is een hotel, casino maar ook een RV Park. Camper aan de kant en we melden ons.

Het is niet druk en we zijn zo aan de beurt en we krijgen het nummer van de plek waar we staan. Het is vlakbij de locatie waar we in 2009 ook stonden. Helaas geen schaduw maar ach we zijn toch niet van plan in de camper te blijven. We sluiten alles aan en gaan terug naar de receptie. Even vragen hoe we in Fremont Street komen. Volgens ons is er een pendeldienst vanaf Sam’s Town naar die locatie. Het klopt asl ook naar The Strip. Aan de achterkant van Sam’s Town vertrekt er regelmatig een gratis bus naar Fremont Street en dus naar de strip. Wij willen alleen naar Fremont Street, het oude gedeelte van Las Vegas want dat moet ook heel mooi zijn. Van de receptie krijgen de vertrektijden. Dat komt een beetje vervelend uit. Vreemde vertrektijden en de laatste bus vanuit Fremont Street gaat al redelijk vroeg in de avond terug.

Er is nog wat tijd en daarom kijken we eerst even in het casino van Sam’s Town. In het casino neem ik een paar foto’s maar voordat ik het weet spreekt een beveiliger mij aan. Dat mag niet. Ik vraag even waarom en hij heeft het over de veiligheid en dat snap ik niet. We praten even door en vertellen waar we vandaan komen. Dan is het niet erg dat we foto’s maken als we er maar voor zorgen dat de mensen niet herkenbaar in beeld komen. Eigenlijk komt het erop neer dat we eerst de beveiliging hadden moeten vragen of wij wel foto’s mochten maken. Mooi dat we het weten kunnen we daar met de andere casino’s rekening mee houden. Overal staan speel automaten en alles flikkert en maakt geluid, je wordt er helemaal hipper van. Daarom gaan we naar het hotel zelf. Dat is om een soort atrium gebouwd. Aan de buitenkant zitten de liften. Er is ook ene waterval die ze 'Mystic Falls', noemen. Er zit een groot glazen dak over het atrium en erin staan grote bomen. Het lijkt wel een grote subtropische kas. In de bomen hangen lichtjes en die zullen wel branden als het donker wordt. Overal paden en in het centrum een rots waterval waar dagelijks op vaste tijden een lasershow is.

Omdat we straks naar Fremont Street willen eten we maar wat vroeger. Anders is er straks helemaal geen tijd. Na het eten lopen we weer terug naar het hotel en lopen daar helemaal doorheen naar de achterkant. De bus is er nog niet maar we zijn ook nog te vroeg. Niet veel later komt de bus eraan en kunnen we instappen. We moeten nog even wachten want het is nog geen tijd. Het is een luxe bus en we zitten heerlijk. Dan vertrekken we en rijden nog even langs een ander locatie om nog wat mensen op te pikken.

Het is een leuke ervaring zo door Las Vegas te rijden vooral omdat het begint te schemeren. Geen idee hoe we rijden als we er maar komen en we hebben het volste vertrouwen in de chauffeur. We komen in de beurt want we zien steeds meer neonverlichting en hotels. Niet veel later stoppen we in een zijstraat en stappen we uit. Hier moeten voor de terugweg ook weer instappen. Op naar Fremont Street.

Fremont Street is een straat in Las Vegas waar de eerste casino’s en gokhallen gebouwd werden. Fremont Street dateert uit 1905, toen Las Vegas ontstond. Het is de tweede meest beroemde straat in het Las Vegas grootstedelijk gebied na The Strip. De straat is vernoemd naar ontdekkingsreiziger John Charles Fremont.

Fremont Street was van alles het eerste. Het was de plek met het eerste hotel van Las Vegas, Hotel Nevada in 1906 nu het huidige Golden Gate. De eerste telefoon kwam 1907 en de eerste geplaveide straat in 1925. Het gokken was al flink ingeburgerd voordat het uiteindelijk gelegaliseerd werd. Fremont Street ontving in 1931 de eerste gokvergunning. In Fremont Street kwam het eerste stoplicht en de eerste lift werd in 1932 in het Apache Hotel in gebruik genomen. De Golden Nugget wast het eerste gebouw wat als casino werd ontworpen.

Vele jaren was het westelijke einde van Fremont Street the place to be. De plek waar de hotels, casino’s en andere ondernemers en investeerders de lichten van Las Vegas wilden laten zien. Door de overvloed van neonverlichting, met o.a. cowboy Vegas Vic, verdiende de straat de bijnaam van Glitter Gulch.

Fremont Street met zijn hotels en casino’s was vaak het decor voor film, televisie series en games. Het meest bekende film is misschien wel de autoachtervolging van James Bond in Diamonds are Forever uit 1971, met Sean Connery voor het laatst in de hoofdrol. Voor deze zevende film uit de officiële reeks werd ook gefilmd op de Strip en het Circus Circus Casino. De eerste beelden van Fremont Street op het witte doek stammen echter al uit de jaren zestig, toen de makers van Viva Las Vegas (met Elvis Presley) er avondbeelden filmden voor de intro. U2 nam er de muziekvideo op voor het nummer ‘I Still Haven’t Found What Im Looking For.’ In de film Next (2007) was Nicolas Cage kort gezien in de Golden Nugget.

Dit casino was ook te zien in The Grand in 2008. Niet zo heel lang geleden werden er ook scènes geschoten voor de film Last Vegas (2013), waarin acteurs Robert De Niro, Morgan Freeman, Kevin Kline en Michael Douglas nog een keer de beest uithangen op hun oude dag.

Op televisie een aflevering van 'Man From The South' van Alfred Hitchcock presenteert (1959). Verder een televisie serie, The Night Stalker (1972) met verslaggever Carl Kolchak die een reeks vampiermoorden in Las Vegas onderzoekt. The Casino (2004), een Fox- reality televisieserie is gebaseerd op het verhaal van de overname van Golden Nugget door Poster Financial Group.

Fremont Street ligt in het hart van de binnenstad. Fremont Street is (of was) het adres voor vele beroemde casino's, zoals Binion's Horseshoe, Eldorado Club, Fremont Hotel en Casino, Golden Nugget, The Mintt, Four Queens en de Pioneer Club. Toen The Mirage in 1989 werd geopend, begon de verdere ontwikkeling van het zuidelijke gedeelte van Las Vegas; nu bekend als The Strip. In 1992 was 80% van de Las Vegas casino markt echter op de Strip. Dit resulteerde in een daling van het toerisme voor Fremont Street en de binnenstad.

Fremont Street wat bijna ten dode opgeschreven. Downtown Las Vegas hotels en casino's trachten een attractie te bouwen die meer bezoekers zou lokken voor hun bedrijven. Om het oude centrum een impuls te geven is een groot deel van Fremont Street enkele jaren geleden voorzien van een bijna 30 meter hoge, 460 meter lange overkapping voorzien van 12 miljoen ledlampen en een geluidsinstallatie met 220 speakers met een totaal vermogen van 550 duizend watt. Vanaf 19.00 tot 24.00 uur wordt op de biggest widescreen in the world een computer gegenereerde beeld, licht en geluidshow gegeven die zijn weerga niet kent. Kosten 70 miljoen dollar. Eén van de indrukwekkendste attracties in Las Vegas.

Na een heel klein stukje lopen staan we in Fremont Street en we vinden het gelijk prachtig. Heel anders dan de Strip, veel intiemer, knusser en gemoedelijker. Dat komt omdat de straat afgesloten is voor auto’s. Daardoor is er meer ruimte voor voetgangers. Eerst lopen we de ene kant op. Hier en daar staan straatartiesten, van alles wat. Schaars geklede dames, met touwtje poppen, look a likes. Met hen kun je op de foto maar dat kost natuurlijk wel wat.

Het is wel leuk al deze vreemde figuren te zien, Elvis, Spiderman, een engel, Minion noem het maar op. Verderop op een podium staat en bandje en het klinkt heel leuk. De halfronde koepel boven ons zitten vol met duizenden lampjes in allerlei kleuren. Dan zweven er ineens een paar mensen over ons heen. Ze vliegen als vogels en gillen van plezier. We zien dat die mensen aan een kabel hangen en van de ene kant naar de andere glijden. Net zoiets als bij ons de kabelbanen in een recreatiepark. Alleen zien we hier 2 soorten, een hoge die over de hele lengte van de straat gaat en een lage die over de helft gaat. Dit is de zip line waar we over gelezen hebben.

SlotZilla is een zip line-attractie in Fremont Street. SlotZilla biedt "flyers" twee niveaus van lijnen. De onderste "Zipline" is 77 voet hoog en de bovenste "Zoomline" 114 voet. De onderste lijn gaat maar halverwege Fremont Street Experience over het voetgangerscentrum. De bovenste lijnen gaan over de hele lengte (1.750 voert) van het winkelcentrum. Bij de upper zoomline vlieg je als een vogel en bereik je een snelheid van 40 mile per uur. De onderste zipline hang je of zit je meer zoals al wij de kabelbanen kennen in speeltuinen. SlotZilla koste 17 miljoen dollar met lanceertorens en landingsplatforms. De lanceertoren verbeeld werelds grootste gokautomaat. Het bevat de bekende Las Vegas-iconen, zoals overmaatse dobbelstenen, een martini glas, een roze flamingo, munten, videospellen, een reusachtige arm en aan weerskanten twee 12 meter hoge showgirls. Deze showgirls zijn geïnspireerd door twee echte modellen. Het waren twee vrouwen die zich verkleedden om de voormalige Las Vegas burgemeester Oscar Goodman te begeleiden bij zijn vele publieke optredens. Hun namen zijn Jennifer en Porsha.

Het is leuk te zien dat de durfallen plezier hebben aan de zip line. Het zijn vooral jonge mensen die het doen. Er zijn dus twee lijnen, een hoge en lange en daar hang je aan een lijn en vlieg je als een vogel. De lage en korte lijn hang je meer en vlieg je meer zittend. De deelnemers starten in een reuzen met de hoge zip line starten vanaf een reuzen gokkast. De voorbereiding zie je niet. Pas als de deelnemers in hun harnas zitten en klaars zijn gaat er een klep naar beneden gaan ze van start. Wel leuk gevonden trouwens om te starten uit een reuzen slot machine. Je bent niet voor niets in Las Vegas.

Verderop zien we twee een jongetje heel snel rijden. Ze draaien als balletdansers om de voetgangers heen. Eerst hebben we het niet door ze zo snel kunnen draaien maar dan laten ze ons de wieltjes onder zijn schoenen zien. Misschien wel makkelijk voor later als we niet zo vlug meer zijn.

Trouwens er is allerlei vermaak en we kijken onze ogen uit en vinden het heel leuk. Er hangt hier een leuke ontspannen ne gezellige sfeer. Morgen doen we de Strip maar gezien onze ervaringen van de vorige keer op de Strip vinden we Fremont Street leuker. Verderop worden een paar ouder dames met veren op de foto. Dan komen we bij een hele groep mensen die om een danser staan. Een oudere man komt uit het publiek en doet mee. Man wat kan die man dansen, geweldig en na afloop krijgt hij een geweldig applaus. Trouwens je moet goed opletten waar je foto’s van neemt. Sommigen willen geld zien.

Dan ineens schalt er veel geluid uit de geluidboxen. Op het plafond zijn allemaal beelden te zien. Futuristisch maar ook van ander zaken. Het hele plafond is een groot plasma scherm met allerlei beelden en alles in schitterende kleuren en alles op muziek van verschillende band. Het is prachtig en we staan met open mond te kijken.

Dit is de Fremont Street Experience. In 1994 werd Fremont Street gesloten voor automobielverkeer. Daarna werd er begonnne met breken en graven en werden de steunpalen aangebracht om de luifel te dragen. Begin 1995 werden de ruiten geplaatst en begon de Street Experience vorm te krijgen. December 1995 werd de lichtshow voor het eerst getoond. ‘s Werelds huidige en  grootste elektrische borden zijn toegepast en in totaal werden er 50 geplaatst tot een geheel. Hierin zaten oorspronkelijk 2,1 miljoen gloeilampen die gecontroleerd werden door 32 computers. Deze stonden in de kiosken van het winkelcentrum.

 




Er was een geluidssystemen voor het hele winkelcentrum met een vermogen van 350.000 watt. Dit alles koste 70 miljoen dollar. Echter de innovatie stond niet stil.

Er kwamen nieuwe technieken om de beelden met een lage resolutie over het gebogen scherm te maken die vanaf de grond zichtbaar zijn. Een andere aanpassing was om beelden langzaam over het scherm te verplaatsen om vervaging te voorkomen.

Het geheel kreeg in 2001een upgrade het geluidssysteem werd verhoogd tot 555.000 watt. In 2004 werden de gloeilampen vervangen door 12,5 miljoen ledlampen. Het oude controlesysteem werd vervangen door een centrale controle ruimte met 10 computers.

Deze upgrading koste 17 miljoen dollar.

De investering van $ 70 miljoen en de voortdurende verbeteringen hebben wel geleid tot succesvolle en continue renovatie van de binnenstad. De stad Las Vegas en de casino's van de binnenstad hebben hiervan geprofiteerd. Een groot deel van de toeristen gaat ook naar Fremont Street voor de lichtshow, de casino’s, hotels en attracties.

Na een 10 minuten is het afgelopen en gaan de gewone beelden op het plafond weer verder. Ook mooi maar minder spectaculair als met de muziek. Ja dit is echt Las Vegas and it’s great.

We lopen een paarkeer Fremont Street op en neer. Het is niet een lang stuk dus je bent zomaar op het eind en dan gaan we eer terug. Elke keer zien we weer wat anders en we komen ogen en oren te kort. Natuurlijk zijn er ook casino’s en we gaan even kijken bij een roulettetafel. We zien een meneer zomaar even $ 100 verliezen in nog geen 5 minuten. Er zijn ook allerlei gelegenheden om wat te drinken en mooie meiden dansen op de bar. Er staat iemand op een sax te blazen en verderop speelt weer een bandje.

Als we weer op het ander eind van Fremont Street zijn zien we in de verte de Stratosphere die heel mooi verlicht is.

The Stratosphere is ook een bekend hotel en casino en ligt aan het eind van de Strip. Het hotel staat los van de toren en bestaat uit twee torens van 24 verdiepingen met in totaal 2.427 kamers Daarnaast hebben de gasten de beschikking over een zwembad, verschillende restaurants en een casino. Het hotel is net als de rest van het gebouw modernistisch ingericht. Het casino heeft een vloeroppervlak van 7.400 m 2 (3/4 voetbalveld). Het casino beschikt onder andere over videospellen, gokmachines en Europees roulette en heeft daarnaast enkele van de ongewone gokspellen van zijn voorganger Vegas World overgenomen, zoals Craps zonder dobbelstenen, ook wel "crapless craps" genoemd. In zijn totaliteit heeft het casino ongeveer vijftig tafels waar gokspellen op gedaan worden en daarnaast 1500 gokmachines. Het hotel met casino werd in 1996 geopend en voorheen stond op dezelfde plek het Vegas World hotel.

Aan het gebouw zit tevens de hoogste toren van de stad, die 356 meter hoog is. Het is de 5e hoogste toren van de gehele VS en zelfs de hoogste vrijstaande toren van de Verenigde Staten ten westen van de Mississippi.

Oorspronkelijke zou de Stratosphere hoger worden dan de CN Tower van 553 m. Het zou op dat moment 's werelds hoogste vrijstaande bouwwerk zijn. Echter, als gevolg van het nabijgelegen McCarran International Airport, mocht de toren niet hoger worden tot zijn huidige hoogte van 1149 ft (350 m).

In de vroege jaren 2000 kwam het bedrijf met een voorstel voor een achtbaan vanaf de toren tot een rit over Las Vegas Boulevard of wel de Strip. De gemeenteraad gaf hiervoor geen toestemming i.v.m. mogelijke overlast. De top van de toren heeft twee observatiedekken, een restaurant bekend als "Top of the World" (een ronddraaiend restaurant). Naast de verschillende attracties, het casino en de eetgelegenheden heeft het gebouw ook een eigen winkelcentrum. Dit winkelcentrum ligt op de tweede etage en verbindt de ingang met de Stratosphere Tower.

Op het dak van de Stratosphere kunnen durfals hun lef botvieren door in één van de drie "thrills" te stappen. “The Big Shot”; en attractie waarbij men vanaf de bovenste verdieping van de toren (329 m.) met een krachtexplosie 50 meter recht omhoog wordt afgeschoten. Daarbij wordt 4G aan zwaartekracht gehaald. “Insanity the Ride”, een attractie die lijkt op een draaimolen alleen hang je bij deze ‘draaimolen’ zo’n 270 meter boven de grond.

De stoeltjes waar je inzit gaan tijdens het draaien zo’n 70 graden voorover zodat je recht de diepte in kijkt. De molen draait met een snelheid van 40 mile per uur. “X-Scream”, bij deze attracties wordt je over de rand van de Stratosphere ‘geschoten’. Je stapt in een karretje en als je vastzit wordt je over de rand ‘gelanceerd’, je blijft even hangen en kijkt zo’n 261 meter de diepte in. In 2009 werd een andere attractie aangekondigd door American Casino & Entertainment Properties. Deze attractie, genaamd SkyJump, die moest bezoekers over een afstand van 261 meter gecontroleerd naar beneden laten schieten. Op 20 april 2010 werd de attractie voor publiek toegankelijk.

Het is tijd om terug te gaan want we willen niet te laat voor de bus zijn. Langzaamaan lopen we naar het Fremont Hotel waar we uitgestapt zijn. Fremont Street vonden we echt de moeite waard en hadden we voor geen goud willen missen. We zijn er nog maar net bij de uitstapplaats of de bus is er ook al en stappen we in. We moeten nog even wachten en dan gaan we terug naar de camper. Aan de achterkant van Sam’s Town Hotel stappen we uit. Omdat het nu donker is kijken we nog even in het atrium van het hotel. Alles is nu heel mooi verlicht. Er hangen lampjes in de bomen en ook de waterval wordt prachtig aangelicht. Dit is toch wel mooi om te zien hoor.

Dan lopen we door naar onze camper en drinken nog wat en zetten onze ervaringen van Fremont Street op het blog. Even genieten van de foto’s die we gemaakt hebben. Nog even wat lezen en dan gaan we slapen. De laatste keer in de camper. Morgen moeten we hem inleveren en het huisje op wielen is ons goed bevallen en heeft het heel goed gedaan en ons nooit in de steek gelaten. Heel de nacht blijft Las Vegas actief. Vlak bij ons staat een grote flat die op elke verdieping gekleurde tl-buizen heeft die steeds een ander kleurpatroon maken. Mooi! Totaal 176 miles gereden.