Donderdag 21 april 2016,
Water
en stof.
Ook
vandaag weer prachtig mooi weer, helder en veel zonneschijn. Weer ons dagelijks
ochtendritueel en dan op weg naar het Slide Rock State Park. Dat ligt niet
zover van Sedona. We verlaten de camping en rijden weer door Sedona. Het was jammer
dat er gisteren geen plaats was op de camping in Sedona. Dan waren we mooi in
de buurt van het centrum geweest en hadden we ook nog wat van Sedona kunnen
zien. Sedona en omgeving hebben ook nog een aantal bijzonderheden en
attracties. Eén of een paar van de onderstaande dingen hebben we, ook gezien de
tijd, dus niet kunnen doen.
De Palatki
Heritage Site is een goed bewaard gebleven ruïne en aangewezen als wereld
erfgoed. Het is een van de grootste dorpen van Sinagua in de omgeving van
Sedona. Palatki werd ongeveer 800 jaar geleden door de Sinagua bewoond. Door de
pictogrammen, petrogliefen en rock art weten we dat deze site 3000 tot 5000
jaar geleden ook al werd gebruikt en bewoond. Er zijn twee trails in het
Palatki Heritage Site. De ene wandeling gaat naar de Sinagua klif woningen, en
de tweede trail gaat tot aan de alcoves met geschilderde symbolen. Het zijn
korte trails en per keer per dag worden er maar 10 mensen toegelaten tot de
rots woningen.
In de buurt zijn ook de Honanki
Cliff Houses.
De Honanki woonden hier van
1130 tot 1280. De rots woningen bevatten ongeveer 60 kamers en een onbekend
aantal pictogrammen. Deze rots woningen zijn een uitstekend voorbeeld van
Sinagua architectuur en rock art. Deze heilige plaats is goed bewaard gebleven.
De beste manier om de
majestueuze Devil's
Bridge te zien is via een wandeling. Het is de grootste natuurlijke
zandsteenboog in de omgeving van Sedona.
Het is een pittige wandeling met een behoorlijke stijging van 400 voet.
Je moet een goede conditie hebben en niet bang zijn. Het hoogste punt ligt op
4600 voet, dat is ongeveer 1500 meter.
Het Sedona Heritage Museum zit in een goed bewaard
gebleven homestead gebouw. Eigenaar was de Jordanië-familie. Tegenwoordig is
het een historisch park. Vandaag is de Sedona Historical Society eigenaar en ze
werken samen met de gemeenschap om de geschiedenis van Sedona te behouden. Het
museum is gericht op het werk en de levensstijl van de Sedona- pioniers, van 1876 tot vandaag.
In het Sedona Heritage Museum
maak je kennis met het erfgoed van deze regio. De collectie bestaat onder
andere uit oude gebouwen en kamers die zijn ingericht zoals weleer. Er is een
tentoonstelling met antieke bruidsjurken en je krijgt informatie over de vele
westernfilms die hier in de buurt zijn opgenomen.
In het museum zijn 3000
artefacten, ongeveer 30.000 oude foto's, meer dan 300 audio- en
videogeschiedenisbanden en een bibliotheek voor onderzoek.
Sedona's eerste kunstcentrum, "Canyon Kiva", werd in 1958 opgericht
in de oude Jordan Apple Packing Barn. In 1961 kwam het in het vernieuwde Sedona Art Center. Vandaag is het, het
middelpunt van het sociale en creatieve leven van de gemeenschap. Het
Kunstcentrum benadrukt hoe belangrijk kunstonderwijs is, en dat blijkt uit hun
moderne School of Arts en tal van beeldende kunsttentoonstellingen. De galerij
heeft de grootste selectie van kunstwerken van artiesten uit Sedona.
Tlaquepaque Arts and Crafts Village is Sedona's beroemde kunst-
en ambachtsdorp. Het is ook een winkelcentrum en ligt langs de oevers van de
Oak Creek. Het bestaat uit fraai aangelegde huizen met binnenplaatsen en
fonteinen en de gebouwen liggen in de schaduw van oude sycamore bomen.
Tijdens een wandeling geniet
je van meer dan 40 unieke winkels en kleurrijke galerijen, waar je veel populaire
kunstwerken vindt. Westerse bronzen beeldhouwwerken, traditioneel keramiek,
geblazen glas, westerse kunstschilderingen, foto's, decoratieve kunst, juwelen
en andere kunst. Het dorp werd voorgesteld als een kunstkolonie en je kan
kunstenaars aan het werk zien.
Sedona Red Rock Tours zijn
georganiseerde rondleidingen langs de Sedona-vortexen en biedt een unieke ervaring
met vortexenergie. Een vortex is een plaats in de buurt of op een interessante
rots- of rotsformatie waar mensen een gunstige energiebron voelen.
Sedona is beroemd om zijn
vele bekende en gevierde vortexen. Sedona Red Rock Tours Company is
geautoriseerd door de Amerikaanse Forest Service om die tours te organiseren.
Afhankelijk van de keuze neemt
de tocht 90 minuten tot vier uur in beslag. De tochten worden begeleid door
getrainde gidsen die u anekdotes vertellen over elke site.
Tijdens een reis naar Sedona
hoor je veel over vortexen en spirituele energie. Een van de meest bezochte
plekken voor zoekers van vrede en verlichting is het 36 meter lange Amitabha
Stupa & Peace Park. Het park wordt omringd met cactussen, jeneverbes en
de rode rotsen. De stupa is een geweid boeddhistische heiligdom in een prachtig
deel van West Sedona. Stupa’s zijn een zeer oude vorm van heilige architectuur,
gebouwd om vrede en welvaart te inspireren.
Mensen komen van over de hele
wereld om een zeldzame stupa buiten de Aziatische Boeddhistische landen te
zien, en ze brengen tijd door in de buurt van de stupa om te mediteren en te
bidden om de vrede te ervaren. De stupa ligt in het veertien hectare grote
Peace Park, dat als heilig beschouwd wordt door zijn ligging tussen Chimney
Rock and Thunder Mountain.
Broken Arrow Trail is in Sedona een uitstekende bestemming voor liefhebbers van
buitensporten, met name wandelaars en mountainbikers komen hier aan hun
trekken. In de omgeving zijn tal van wandel- en fietspaden te volgen die door
kloven, kreken, bossen en bergpaden lopen. Een van de bekendste wandelingen is
de Broken Arrow Trail. Dit pad is 2,7 kilometer lang en met een stijging van
zo’n 90 meter vrij goed begaanbaar voor de gemiddelde wandelaar. Al wandelend
door het stoffige landschap kom je langs indrukwekkende rotsformaties met namen
als Battlement Mesa, Devils Dining Room en Sinkhole.
Desert Canyon Scenic Loop Drive
is een prachtig autorit in het afwisselend decor van grillige bergtoppen en
steile rotsformaties. Met de auto wisselen de landschappen zich in hoog tempo af.
Vanaf de parkeerplaatsen langs de weg heb je vaak de mooiste uitzichten. De
Desert Canyon Scenic Loop Drive is een geweldige rit langs duizelingwekkende
ravijnen en rode bergketens. De totale rit duurt ongeveer 3.5 uur, maar als je
regelmatig stopt bij uitzichtpunten en bezienswaardigheden, kun je er ook de
hele dag over doen. Langs de route vind je picknickplaatsen, oude ruïnes van
Indianen en mooie plekken om te wandelen, te fietsen en zelfs te zwemmen.
V-Bar-V Heritage Site is
één van de best bewaarde en grootste petrogliefen sites in de Verde Valley. Er
zijn meer dan 1000 petrogliefen gevonden in de Beaver Creek Rock Art Style. Die
stijl dateert van tussen 1150 en 1400 na Chr. Tijdens een rondleiding zijn de
petrogliefen het beste te zien. De rondleidingen worden verzorgd door de Verde
Valley Archaeological Society en Friends of the Forest (Coconino National
Forest). Deze rondleidingen geven inzicht in de geschiedenis van de site en de betekenis
van de afbeeldingen. Op de site is ook een bezoekerscentrum.
Over de 89A north gaan we
richting Flagstaff. Niet veel later rijden we door Oak Creek Canyon, dat is een
rivier kloof. Deze canyon wordt vaak omschreven als een kleinere neef van de
Grand Canyon vanwege haar natuurschoon. Via een paar haarspeldbochten komen we
op de bodem van de canyon. Wat is het hier prachtig.
Oak Creek Canyon is ongeveer
19 km lang en de breedte varieert van 1,3 tot 4,0 km. Ook de diepte wisselt
sterk. De diepte van de kloof varieert van 240 tot 610 meter. Door breuken in
het aardoppervlak is de east rim is gemiddeld 2.000 meter hoog maar ook
ongeveer 210 meter lager dan de 2.210 meter hoge west rim. Oak Creek is
grotendeels verantwoordelijk voor het uitslijten van de huidige Oak Creek
Canyon. Echter men vermoedt dat de breuken langs de Oak Creek Fault, een 48 km
lange breuklijn van noord naar zuid, ook een rol heeft gespeeld.
Slide Rock State Park ligt in
de Oak Creek Canyon ongeveer 11 kilometer ten noorden van Sedona langs de 89A.
Het park heeft zijn naam te danken aan de natuurlijke glijbanen gevormd door de
gladde rotsen in bedding van de Oak Creek. Slide Rock State Park ligt in het
Coconino National Forest gebied en is van Arizona State Parks en de US Forest
Service. Opvallend in het park zijn de mooie rode rotsformaties die zo typerend
zijn voor deze regio.
In het park is ook een 17 ha
oude appel boerderij. Het land werd voor het eerst ontwikkeld door Frank L.
Pendley. Hij kwam hier in 1907 en nam de grond in 1910 in bezit als gevolg van
de Homestead Act. Pendley ontwikkelde een irrigatiesysteem (het is nog steeds
in gebruik) en plantte er in 1912 een appel boomgaard aan. In 1914 legde de
staat Arizona een weg door de canyon waardoor het gebied bereikbaar werd voor
toeristen. Voor extra inkomsten bouwde Pendley in 1933 op zijn grond rustieke
toeristische hutten die hij verhuurde. Een aantal van die hutten staan er nu
nog. Het gebied was ook populair voor film opnamen zoals Angel and de Badman,
Broken Arrow, Drum Beat en Gun Fury.
Na Frank Pendley nam zijn
zoon Tom het over en onderhield de appel boerderij. In 1982 besloot hij het
terrein, onder voorwaarden, te verkopen. In 1985 werd het gebied gekocht door
de Arizona State Parks en in 1987 werd het opgenomen als Slide Rock State Park.
De Pendley Homestead Historic District werd in 1991 opgenomen in het Nationaal
Register van Historische Plaatsen. De appel boerderij is een van de weinige
boerderijen die bewaard zijn gebleven in Oak Creek Canyon.
In het park zijn drie hele
korte wandelroutes. De 0,25 mijl lange Pendley Homestead Trail, Slide Rock Route met een lengte van 0,3 mijl
en de Clifftop Nature Trail van 0,25 mijl. Slide Rock State Park staat sinds
2014 in de top 10 van Fordor’s Travel. Bij de lezers van USA Today eindigde Slide Rock als 5e beste plek
in Arizona om te zwemmen. Het park is erg populair. Jaarlijks komen er bijna
300.000 bezoekers.
Het park is net open als we
aankomen. Van de parkwachter krijgen we een plattegrondje en we zetten de
camper op de bijna lege parkeerplaats. Als we uitstappen komt er ook net een
bus aan met een lading Japanse toeristen en de nodig selfie sticks. Gedaan met
de rust. We gaan op stap en lopen naar het begin van de trail die naar de
waterglijbanen gaan.
Als eerste komen we langs toerist
cabins. Leuke kleine huisje waar je nu echt niet meer je vakantie in wilt
houden, al staat er een tussen die er niet onaardig uit ziet. Voor die tijd
misschien luxueus maar die tijd is achterhaald met koelkast, magnetron en wifi.
Er staan wat fruitbomen die net beginnen te bloeien en er staan wat oude
landbouw werktuigen.
Verderop
is het homestead house. De pioniers van vroeger durfden het wel aan. Ze trokken
het land in en als ze een leuke plek zagen dan claimden ze de grond. Dat zou je
nu eens moeten proberen. Het is redelijk groot maar je kan ook niet zeggen wat
een geweldige mooie woning. Het zal ook wel niet mee vallen als je met niets
moet beginnen en alles bijna zelf moet doen. Bij het huis staat een mooie oude
auto met een toepasselijke nummerplaat.
Een
stukje verderop staat de fruit packing barn. Dat ziet er al heel anders uit.
Mooi robuust en stevig. Het gebouw is opgetrokken uit gemetselde rotsblokken en
het geheel hebben ze weer bestreken met cement. Tegen de voorkant staat een
grote den. We nemen aan dat ze die daar niet geplant hebben want de plek is
niet logisch. De boom leunt bijna tegen de voorgevel, de schaduw past er nog net
tussen.
In
de schuur staan twee oude trekkertjes, echte museum stukken. De ene heeft hele
grote spatborden om de bomen niet te beschadigen. Dat de takken niet in de
wielen kwamen maar er langs gleden. De andere heeft maar één wiel waardoor deze
heel wendbaar was tussen de rijen fruitbomen. In deze schuur werden de appels
en ander fruit verzameld en gesorteerd. Het is een groot gebouw, lang gerekt en
hoog. Waarom het zo hoog moest zijn weten we niet. Op het dak liggen roestende
golfplaten. Het geheel ligt er mooi bij en we kunnen ons wel voorstellen dat Pendley hier begonnen is.
Verder
….. naar de waterglijbanen, daarvoor zijn we hier tenslotte. We lopen naar de
Oak Creek en krijgen een mooi overzicht over de kreek. Beneden ons stroomt de
kreek, niet snel want er staat niet erg veel water. Toch denken we dat als je
het water ingaat, je de stroming wel zult voelen.
We
gaan naar beneden naar het water en lopen stroomopwaarts. Het is elke keer toch
weer een mooi gezicht, dat stromende water. De ondergrond bestaat uit slide
rock en het water heeft een soort glijbanen in de rotsbodem uitgesleten. Even
voelen, het water is nog heeeeeeel koud en ja het voelt glad aan. Door de
snelheid van het water en de gladde ondergrond glij je als het ware door een
natuurlijke waterglijbaan. Voor kids is dit echt leuk om te doe maar dan mag
het wel een beetje warmer zijn. Er ligt een bruggetje zodat je ook naar de
overkant van de kreek kunt gaan.
Het
achterste stuk waar we nu komen lijkt inderdaad op een wildwaterbaan. Een
aantal gleuven in de rotsen waar precies een mens in past zorgt voor het nodige
plezier. Het water is nu nog ijskoud. Toch is er een stoere vent die wel durft
en die gaat naar beneden. Prachtig gezicht, maar o, wat heeft ie het koud. Helemaal
blauw komt hij er weer uit en zijn vriendin droogt hem af. Wij doen het niet
na. De dokter heeft gezegd als de watertemperatuur onder de 20 graden is mogen
wij niet zwemmen. Maken we een praatje, blijkt het en jong stel uit Nederland
te zijn! De temperatuur viel hem vies tegen maar hij vond dat hij het moest
proberen. Nou petje af! Langzaam lopen we terug. De Japanners komen eraan en
maken allemaal selfies.
Als
we bij de parkeerplaats komen staan er nog maar 2 campers en een paar auto’s.
Het is nog steeds rustig als we verder gaan. West Fork Oak Creek Trail staat op
het programma en uit de reisverslagen hebben we gelezen dat het een mooie trail
moet zijn. West Fork of Oak Creek Canyon is een prachtig gebied wat ongeveer 10
mijl ten noorden van Sedona ligt. De start is bij de parkeerplaats van de
trailhead Call of the Canyon, tussen mile post 384 en 385 van de SR89A.
Het
is maar een heel klein stukje rijden vanaf Slide Rock State Park, ongeveer 3,5
mijl, tot de parkeerplaats bij West Fork Oak Trailhead. Als we daar komen zien
we dat de parkeerplaats al helemaal vol staat . Rustig rijden we door en we
hopen dat we de camper ergens in de berm kwijt kunnen. Bijna een kilometer
verder is een plekje en daar kunnen we hem kwijt. Deur op slot en we lopen
terug naar het parkeerterrein. One way is de trail ongeveer 3,2 mile dus heen
en terug 6,4 mile. Het is een gemakkelijke tot gemiddelde wandeling.
Vanaf de parkeerplaats lopen we in een paar minuten naar de West Fork Oak Creek. We steken een brug over en volgen de trail. Dan komen we langs een boomgaard maar deze wordt niet goed onderhouden. Een klein stukje verder staan een paar ruïnes. Er staat een informatiebord bij. Het is de locatie van Mayhew Cabin.
Over
Mayhew Cabin is het nodige te vertellen. De eerste hut op de site werd in 1870
gebouwd door Charles "Bear" Smith Howard. Hij kreeg de naam
"Bear" omdat hij naar verluidt vier beren met zijn eigen mes heeft
gedood. Of dat echt met een mes is gebeurd, is maar de vraag. Het is wel een
mooi verhaal. Wel is bewezen dat hij beren heeft gedood. Namelijk een beer die
probeerde varkens uit zijn hok te halen. Howard veranderde zijn naam van Jesse
Jefferson Howard naar Charles Smith nadat hij ontsnapte uit Territorial San
Quentin gevangenis. Daar zat hij gevangen voor moord. In 1881 besloot
"Bear" dieper in Oak Creek Canyon te gaan wonen en verkocht zijn
terrein aan de Thomas Family, de latere Mayhew Lodge.
De
appelboomgaard die er nu nog staat werd geplant door de Thomas familie. Zij verkochten
de appels en verhandelden tabak in Sedona.
In
1902 kwam er een tweede cabin. Deze werd gebouwd in opdracht van rechter
Bennett uit Phoenix. Hij hielp later de familie Thomas met de bouw van de
eerste weg door Oak Creek Canyon in 1912.
In
1922 werden er filmopnamen gemaakt op de site met de cabins. Het was een stomme
film van Zane Grey's verhaal genaamd 'The Call of the Canyon'. In de buurt is
nog een trail naar die film vernoemd, Call of the Canyon Trail. In de filmploeg
zat ook Carl Mayhew, een fotograaf uit Flagstaff. Hij was zo onder de indruk
van dit gebied dat hij met een partner in 1925 deze site met de cabins van
Thomas en Bennett kocht. Mayhew opende in hetzelfde jaar de cabins als een
lodge en breidde dit in de loop van de jaren uit.
Door de opnamen van Call of the Canyon werd
het gebied bekend en dan met name het gebied rondom Sedona. Sindsdien werden er
meer westerns en andere films opgenomen rondom Sedona. Sterren als John Wayne,
Sterling Hayden, Robert Young, Dick Powell, en Joan Crawford kwamen naar Sedona
om films te maken en verbleven in Mayhew Lodge.
Na de dood van Mayhew, in 1943, gingen de kinderen van Mayhew door met het beheer van de lodge tot het hen later te zwaar werd. De lodge was tot 1968 in gebruik en vele beroemdheden verbleven op deze locatie. Er werd onderdak geboden aan de elite van Hollywood’s zoals president Herbert Hoover, Clark Gable, Jimmy Stewart, Walt Disney, Cesar Romero, Maureen O'Hara en Susan Hayward. De tarieven waren $ 15 per dag en $ 20 tot $ 24 per dag voor een tweepersoonskamer. Gasten reisden naar Flagstaff met de Santa Fe Railroad of Frontier Airlines en gingen dan met de Santa Fe bus naar de lodge. De Forest Service nam in 1968 de Lodge over. Op 26 maart 1980 brandde de lodge tot de grond toe af en men vermoedt brandstichting. De Forest Service was niet in staat het pand voor bedrag van $ 200.000 te herbouwen. Wat er nu nog staat zijn wat schuurtjes en restanten van wat muurtjes.
De wandeling gaat door de canyon en in het begin is die nog breed maar hoe verder we de canyon in gaan hoe smaller die wordt. We volgen de West Fork Oak Creek en we moeten diverse keren de kreek oversteken. Het is maar goed dat we onze wandelschoenen aan hebben. Dan houden we de voeten droog. Soms moeten we over stammen en takken over steken en een andere keer over stapstenen. Rustig aan want het is glad. De West Fork Oak Creek is een zijrivier van de Oak Creek die weer een zijrivier van de Verde-rivier is. Het is een van de weinige overblijvende kreken in de hoge woestijn. De Canyon ligt langs een breuklijn die ongeveer 8 tot 10 miljoen jaar geleden is ontstaan.
Het
is druk en dat klopt ook wel omdat de hele parkeerplaats vol stond. Toch hebben
we er geen last van. Het loopt heerlijk. Lekker weer en een mooie omgeving. De
natuur en de rotsformaties langs de kreek zijn prachtig. In het verleden is de
rots op sommige plekken uitgehold en steekt daardoor over, mooi om te zien.
Het is, waarschijnlijk ook door het water, hier heel groen. Veel bomen, vooral sparren, struiken, varens en andere planten. Daardoor zijn hier ook veel vogels, we horen ze wel maar zien ze niet. Hoog in de lucht cirkelt een grote groep vogels op de thermiek. Later horen we dat het waarschijnlijk de Black Vultures zijn. Een roofvogel of gier van de nieuwe wereld zoals ze Noord- en Zuid-Amerika ook wel noemen. Verderop zien we een specht in een oude boom zitten bij een hol wat hij in de boom hakt. Verwoed is de specht aan het hakken, het is voorjaar dus de woning moet in gereedheid gebracht worden.
De
wandeling gaat op en neer. Dan lopen weer hoog over de oever en dan moeten we
de kreek weer oversteken en volgen we de waterloop. Het pad gaat door bos met
hoge bomen en even later weer door een gebied met struiken. Om ons heen
allemaal geërodeerde rotsen en grote rotsblokken. Deze zijn mooi begroeid met
mos en, algen en varens. Het is heel afwisselend.
Door
al dat water bloeien er ook heel veel bloemen. Daar komen weer veel vlinders en
kolibries op af. Het is een mooi gezicht. Even later lopen we door een veld
paardenstaarten. Nee niet van een paard met vier benen maar een planten soort.
In ons land kennen we de plant als heermoes of als schaafstro. Vroeger
gebruikten ze deze plant als een soort schuursponsjes om de pannen mee schoon
te schrobben.
We lopen al een hele tijd en we hadden het idee dat we al lang aan het eind zouden moeten zijn. Het eindpunt is een soort slot canyon maar we zijn er nog niet. We twijfelen even of we nog door gaan want we moeten ook weer terug. Vanmiddag hebben we ook nog het nodige op het programma staan en zo komt dat wat in de knel. Er komen een aantal mensen terug en we vragen even hoe ver het nog is. Nog ongeveer een kwartiertje horen we. Nou dat moet dan maar want: we binne hjir no toch.
Na
een klim en een afdaling zijn we er. Het is niet echt een slot canyon, daar is
het te klein voor, maar het water heeft door de jaren heen de rots uitgesleten.
Aan één kant hangt de bovenkant van de rots als een gebogen dak boven ons.
Voorzichtig lopen we langs de kant verder, niet uitglijden want dan liggen we
in het water. Na ongeveer een 150 meter wordt het weer wijder en zonder natte
voeten te krijgen kunnen we eigenlijk niet verder. De meeste mensen gaan tot
zover en gaan dan terug, wij ook.
We hebben gelezen dat de trail tot dit punt ruim 3 mijl is, dus nu dezelfde afstand terug. Eerst nog even zitten en wat eten en drinken en dan lopen we in een behoorlijk tempo terug. Het heeft veel langer geduurd dan de bedoeling was. Ondanks dat we vrij snel lopen is er nog genoeg te zien. Als er een boom omwaait en die ligt over het pad, dan ruimen ze die niet op. Ze zagen gewoon het stuk ter breedte van het pad ertussen uit en laten de rest liggen. Ach ja waarom niet, zo kan het ook en iedereen kan er weer langs. Als je er op let kun je zien en merken dat als je richting parkeerplaats loopt de canyon steeds breder wordt. Hoe verder we komen hoe verder de rotswanden uit elkaar staan. Op de heenweg viel het ons niet zo op omdat we steeds om ons heen keken maar nu we erop letten zien we het.
Het
klopt wat er in de andere reisverslagen stond, de West Fork Oak Trail is een
prachtige wandeling. Het wordt steeds drukker en we komen hele groepen
wandelaars tegen. We stappen stevig door en genieten.
Als we terug zijn op de parkeerplaats lopen we gelijk door naar onze camper. Gelukkig hij staat er nog en ook geen print achter de ruitenwisser. Je weet het maar nooit of je zo langs de weg mag parkeren. De camper stond niet geweldig en een klein stukje op de weg. Nu op weg naar Flagstaff. Als eerste gaan we naar het vliegveld. Daar halen we onze huurauto op. De komende twee dagen willen we naar een paar locaties waar we met de camper niet kunnen komen. Daarom hebben we een huurauto geregeld. Dus op weg. Het is ook nu maar weer een klein stukje rijden. Het vliegveld van Flagstaff ligt aan de 89A. Ook nu is het een mooie rit door de Oak Creek Canyon.
De
afslag naar het vliegveld staat goed aangegeven. We steken de I 17 over en
rijden nog een stukje door. Het is altijd en beetje zoeken waar je moet zijn.
Het is geen groot vliegveld dus moeilijk zal het wel niet zijn. Nu de auto nog
even kwijt en een stukje verderop is een plekje in de berm. Op slot en op naar
het verhuurbedrijf. Eerst maar naar de vertrek- en aankomsthal en daar maar
even vragen waar de autoverhuurbedrijven zijn.
Zoals we al vermoeden is het geen groot vliegveld. Buiten staan veel kleine vliegtuigjes. Geen idee of die van bedrijven of van particulieren zijn. De meesten staan onder een afdak. Van een medewerkster van het vliegveld horen we dat het verhuurbedrijf helemaal achter in de hal is. Wij daar heen en we melden ons bij de balie en laten onze reservering zien die Tioga Tours al geregeld heeft. Omdat we ook off road gaan hebben we een SUV besteld. De auto staat klaar maar het is een andere dan wij gereserveerd en waar we voor betaald hebben. Het is een grotere…..en of we daar bezwaar tegen hebben. Het kost ons niets extra. Daar hebben we natuurlijk geen bezwaar tegen. Even navraag doen of we beiden mogen rijden. Geen probleem. Nanda laat haar rijbewijs ook zien en wordt bijgeschreven op het formulier. Als alles geregeld is halen ze de auto op en rijden die voor. Wat een luxe. Als de auto aan komt rijden weten we niet wat ze zien. Een Fort SUV Station, wat een bak. We mogen wel een ladder hebben om in te stappen. Er zitten 8 zitplaatsen in en dan nog een kofferbak. We kunnen wel de hele familie meenemen. Dit is nou echt een auto.
Maar
nu, hoe nu verder. Nu hebben we de huurauto en de camper. Wie rijdt met wat en
we overleggen even. Nanda wil wel met de camper want daar heeft ze al vaker in
gereden. Klaas neemt de huurauto en rijdt voorop, naar de camping, een Koa in
Flagstaff. De route hadden we thuis al goed uitgezocht dus dan hoeven we niet
meer te zoeken. Het eerste stukje gaat over de Interstate 17 North en dan over
op Interstate 40 East langs Flagstaff. Bij afslag 201 moeten we eraf en dan
naar de 89 North. Dat moet lukken dus op weg. Wat rijdt deze auto geweldig en
ja wat wil je ook een 8-cilinder. Die wil wel hard. Dat doen we maar niet want
de camper moet het ook bij kunnen houden. In de binnenspiegel hou ik Nanda in
de gaten of ze me bij kan houden maar dat gaat gemakkelijk. We rijden niet
hard. Het gaat allemaal voorspoedig en niet veel later zien we een bord voor de
KOA-camping, Flagstaff KOA, North US Highway 89 te Flagstaff.
Melden
bij de receptie en vragen of ze nog plaats is. Geen probleem. We geven aan dat
we ook nog een auto erbij hebben. Geen enkel probleem. We krijgen en grote plek
waar anders hele lange campers staan. De camper zover mogelijk naar achteren en
de auto ervoor. Dat past prima. Anders mogen we ook de camperplek naast ons
gebruiken, het is niet druk. De camperplek opzoeken en alles aansluiten. Nog
wat eten en drinken en wat spullen mee want we gaan gelijk weer op stap.
Tijdens de voorbereidingen van deze reis zagen we ook foto’s en lazen we
verhalen van de Grand Falls. Daar wilden we ook wel even gaan kijken. Het
grootste gedeelte van de rit gaat over dirt roads dus vandaar de huurauto. Op
weg, op naar de Grand Falls.
Vanaf
de camping pakken we eerst de 89 south en slaan dan af naar Interstate 40.
Onderweg zien we afslag naar Walnut Canyon. Misschien hebben we daar later nog
tijd voor, eerst Grand Falls. Bij Winona slaan we af en gaan een stukje over Townsend
Winona Rd en vervolgens naar de 419 north. Om ons heen een heel vreemd
landschap. Veel verdord gras en hier en daar heuvels. Restanten van oude
vulkanen.
Deze
vulkanen maken deel uit van het San Francisco Volcanic Field. Het is een
uitgebreid gebied van ongeveer 3000 km2, met ongeveer 600 vulkanen.
De Merriam Mountain of Merriam
Crater is één van de grootste sintelkegels in deze omgeving en niet veel
later zien we de uitgedoofde vulkaan. Deze oude vulkaan ligt in het uiterste
oosten van het San Francisco Volcanic Field. Het is een sintelkegel en hij ligt
op de rand van de vulkanische gebieden, de sintelbodems, mesa’s en het
plateauland van Navajo Nation (zandsteen en hoge woestijn). Merriam Crater brak
ongeveer 150.000 jaar geleden uit en had 3 lavastromen. Een van die stromen
heeft 7 mile verderop de Little Cororado River zelfs afgedamd waardoor de Grand
Falls zijn ontstaan.
Merriam Mountain is tegenwoordig heel populair voor wandelaars, deltavliegers en mensen met radiografische bestuurde vliegtuigjes. Vanaf de top moet je een prachtig uitzicht hebben over de omgeving. Wat deze omgeving betreft; die is heel apart, een beetje buitenaards. Maar oppassen want misschien stappen hier wel aliens rond en worden we straks nog ontvoerd. Daarom maar snel verder, en met de auto die we nu hebben is dat geen probleem.
Na een tijdje op de 419 of de Leup Road gereden te hebben, moeten we de 70 north hebben. Dan zien we een bord in de berm staan en we denken dat we dit hem is dus slaan we af. Voor de zekerheid eerst nog even op onze tekeningen kijken die we thuis geprint hadden dus zetten we de auto even aan de kant. Als we ons over de kaarten buigen komt er een busje voorbijrijden en die stopt. Waar we naar toe moeten, nou naar de Grand Falls. Rij maar achter ons aan, is het antwoord, want wij gaan daar ook naar toe. Het is een onderwijzer die met een aantal kinderen een excursie heeft over de Grand Falls. Wij rijden achter het busje aan en die heeft de vaart erin. We durven niet zo hard te rijden omdat we de weg niet goed kennen maar we kunnen met deze auto kunnen hen goed bij houden. Het landschap wordt steeds desolater. Wijds, kaal en droog en ergens in de verte moet een rivier zijn. Je kunt het je bijna niet voorstellen.
De dirt road valt ons echt mee, die ligt er goed bij. Na een dik half uur rijden komen we in de buurt waar we willen zijn. De weg is hier slechter en er zijn meer sporen en dus moeten we het rustiger aan doen. Om de kuilen heen rijdend volgen we nog steeds het busje tot die stopt. Een van de kinderen stapt uit en zegt dat we nog een stuk naar rechts door moeten rijden. Zij pakken een andere route en gaan naar de andere kant van de Grand Falls. Veel succes en heel erg bedankt. Dan zien we de Grand Falls maar slik, geen water(val) ondanks dat we nog redelijk vroeg in het seizoen zijn. Jammer maar het is niet anders.
Grand Falls, één van
de verborgen schoonheden van Navajoland. Ver weg van de snelweg, achter de slapende
vulkanen en in the middle of nowhere met grazende pronghorn antilopen en koeien
ligt deze waterval. Tijdens het droge seizoen is het een sereen uitje naar
mudstone kliffen met een stroompje water. Maar tijdens zware regenval of
smeltwater is het een brullende cascade die op een halve mijl afstand te horen
is.
De
Little Colorado River is hiervoor verantwoordelijk en helaas hebben wij dit spektakel
gemist. Al het water uit de omgeving en het smeltwater van de San Francisco
Peaks en White Mountains gaat door de meanderende Little Colorado River naar de
Colorado River. Al dat water is in schril contrast met het landschap om de
waterval. Een droge en vlakke woestijn. De Grand Falls zijn gevormd als gevolg
van een vulkaanuitbarsting van de nabijgelegen Merriam Crater. Deze vond een
150.000 jaar geleden plaats. Een stroom lava kwam in de in de Little Colorado
River terecht en damde de rivier volledig af. Het water wilde de
oorspronkelijke waterloop weer volgen en creëerde op een andere plek een
doorbraak en dat werd Grand Falls. Met een wijde bocht ging het om de lava heen
en creëerde een enorme horseshoe bend. Op een zwakke plek zocht het een
doorgang en sleet door de lava en de sandstone heen. Verderop pakte de rivier
zijn oude loop weer op.
Grand
Falls ligt ongeveer 30 mile ten noordoosten van Flagstaff. Het is een 56 meter
hoge waterval en is daardoor groter dan de Niagara Waterfalls. Het is ook een
zeer brede waterval en het water valt in diverse trappen naar beneden in de
Little Colorado River. Als er veel water in de Little Colorado River is en er
een flinke stroming en dan neemt het water veel roodbruine modder mee. Het
water wordt dan lichtbruin tot donkerbruin van kleur. Grand Falls daarom ook
een paar bijnamen zoals; The Chocolate Niagara, Mud Falls maar nog vaker
Chocolate Falls.
Het
is echter maar een korte periode dat dit te zien is. Meeste kans is er in de
maanden maart en april. In de overige maanden valt er maar heel weinig water
naar beneden, of is de waterval zelfs helemaal droog. Er zijn ook jaren dat er
weinig sneeuw valt en dan is het verschijnsel ook minder indrukwekkend. En 2016
is zo’n jaar en daarom missen wij het spektakel van de waterval.
De auto aan de kant en we lopen het laatste stukje. Er is wel water maar dat zijn maar een paar grote plassen. Geen stromend water. We hadden het wel kunnen weten want er is een website die aangeeft hoeveel water er momenteel door de Little Colorado River stroomt met de schatte debiet (hoeveelheid water per seconde of minuut) bij de Grand Falls. Daar hebben we niet op gekeken omdat we dachten nog redelijk vroeg in het seizoen te zijn, met regenwater en nog smeltende sneeuw. Nee dus. Eigenlijk hebben we ook een permit nodig om hier te zijn. Dit is Navajo Land (land van de indianen) en dan heb je officieel een vergunning nodig. Dat hebben wij niet gedaan. Ook niet gelezen dat anderen dat ook deden en omdat de Grand Falls wel redelijk bekend zijn hebben we het risico maar genomen.
Het
moet wel een machtig gezicht zijn als hier een hoeveelheid water door de Little
Colorado stroomt. Op internet bij Alles Amerika en Ontdek-Amerika hebben wij
foto’s gezien van de waterval en dat was een indrukwekkend gezicht. Nu is het
heel rustig en stil hier en dat heeft ook wel wat. Ach en het is heerlijk weer
en wie doet je wat. Er staat een soort schuilhutje en daar gaan we even heen.
Daar heb je het mooiste zicht over het geheel. Er zijn bankjes dus zittend
kunnen we de omgeving verkennen. Er komt nog een auto aan en er stapt een
echtpaar uit. Het zijn Amerikanen die door Amerika reizen. Ze kennen elkaar net
en ze zijn nog heel verliefd.
Zij
hadden er ook niet op gerekend dat de waterval droog was. We praten even en dan
gaan zij weer verder. Niet veel later komt er nog een auto met twee jonge
stellen uit Japan. Ook zij maken een rondtrip. We hebben meer de indruk dat ze
het leuk vonden om over de dirt road te scheuren dan dat ze om de waterval
kwamen. Ze vragen of wij ze even op de foto willen zetten en weg zijn ze weer.
Om een idee te krijgen hoe
het uitzicht is als er wel water door de Little Colorado River stroomt en bij
de Grand Falls komt , heb ik een paar afbeeldingen van internet gehaald.De waterval doet dan zijn
naam wel eer aan, Chocolate Falls.
Op sommige momenten bevat de
rivier veel water als gevolg van veel smeltwater en plotselinge en hevige
regenval in de regio van de rivier. Vanaf Cameron snijdt de Little Colorado
rivier een zeer steile en smalle kloof door het Colorado Plateau. Op het eind
bereikt ze een diepte van ongeveer 980 m. In de buurt van Desert View komt de
Little Colorado River uit in de Colorado River.
Dat is niet altijd zo geweest. Miljoenen jaren geleden liep het water van de Little Colorado Rive de ander kant op en voerde de rivier het water van de Colorado River via de Little Colorado af naar de Rio Grande. De aarde rees nog steeds omhoog en het water moest een andere route vinden. De stroomrichting van het water draaide weer om. Het water van de Litlle Colorado werd via de Colorado River afgevoerd eerst richting Salt Lake City en later naar de Golf van Californië.
Waar beide rivieren samen komen is vaak kleurverschil in het water. De Colorado is smaragdgroen van kleur terwijl het water van de Little Colorado River soms roodbruin van kleur is door al het modderwater als gevolg van overstromingen en wolkbreuken. De Little Colorado River is één van de grootste zijrivieren van de Grand Canyon.
Ja als de waterval geen water heeft dan is de Little
Colorado River ook niet echt spannend. Wel zien we de rivierbedding van de
rivier door het landschap slingeren. Het is ook goed te zien dat de rivier door
een oud lava bed heen stroomt. Overal om ons heen zien we lava, grote brokken
en platen. Door de eeuwen heen heeft de rivier de lava plaat uitgesleten totdat
de oude rotsbodem weer tevoorschijn is gekomen.
Omdat er geen water is gaan we ook niet naar de
voorkant van de waterval, waar de schoolklas is. Het is wel mooi geweest we
hebben het wel gezien en gaan terug. Het weer begint ook te veranderen. Het
begint steeds harder te waaien en we hebben nog wel even werk voordat we terug
zijn. We zoeken onze bolide weer op. Nog even op de foto met onze huurauto bij
de Grand Falls.
De pronghorn is geen antilope. In Amerika wordt het dier vaak
informeel pronghorn antilope of gewoon antilope genoemd omdat het lijkt op de
echte antilopes van de Oude Wereld. De vacht is roodbruin met een witte buik en
stuit en witte banden op gelaat en hals. Mannetjes bezitten een zwarte
keelvlek. Volwassen mannetjes zijn 1,3-1,5 m lang van neus tot staart, 81-104
cm schouderhoogte en ze wegen 40-65 kg. De vrouwtjes hebben dezelfde hoogte als
de bokken, maar wegen maar 34-48 kg.
Mannetjes hebben een paar
prominente horens op het hoofd. Die zijn samengesteld uit een buitenmantel van
vergroeide haren die in een benen kern groeien. Vrouwtjes hebben kleinere
hoorns en die zijn soms nauwelijks zichtbaar. Pronghorns hebben een duidelijke
muskusachtige geur. Mannetjes markeren grondgebied met een geurklier gelegen
aan de zijkanten van het hoofd. Het dier kan uitzonderlijk snel lopen.
Pronghorns leven voornamelijk
in graslanden, maar ook in sagebrushlands en woestijnen. Ze eten een grote verscheidenheid
van plantaardig voedsel, vaak met inbegrip van planten die onverteerbaar of
giftig zijn voor vee. Poema’s, wolven, coyotes en bobcats jagen op
gaffelbokken. De Pronghorns vormen kuddes. In het voorjaar vertrekken de jonge
mannetjes uit de kudde en vormen vrijgezelle groepen. Vrouwtjes vormen hun
eigen groepen en volwassen mannetjes leven solitair.
Vrouwtjes vormen dominantie hiërarchieën. Dominante vrouwtjes zijn agressief en
verdringen andere vrouwtjes van de voederplaatsen. Pronghorns hebben een
draagtijd van 235 dagen, langer dan gebruikelijk voor Noord-Amerikaanse
hoefdieren. Dit is ongeveer zes weken langer dan van een wit-staart hert. Het
jong wordt in eind mei geboren. Pasgeboren pronghorns wegen 2-4 kg, meestal 3
kg.
Pronghorn migratiecorridors
worden bedreigd door versnippering van habitats en de blokkering van
traditionele migratieroutes. Uit een studie kwam naar voren dat de migratie
corridor knelpunten soms maar 200 meter breed waren. Voor de dieren zijn er
geen grote bedreigingen. De bedreigingen die er zijn, zijn het gevolg van
begrazing door ander vee, de aanleg van wegen, hekken en andere belemmeringen
voor de toegang tot hun historische leefgebied, illegale jacht, onvoldoende
voer en te weinig water.
Een stukje verder zien we een groepje vleeskoeien lopen. Sommigen met kalfjes. Mooi gezicht zo vrij in de natuur. Ze zien er goed uit. Om ons heen weer de grote leegte, glooiend met geel gras. Meer richting bewoonde wereld staat er soms ook een huis in the middle of nowhere. Hoe is het mogelijk dat hier mensen leven, laat staan wonen. Je hebt hier geen last van je buren maar met een gezin lijkt het ons heel moeilijk.
Een stukje verder zien we een groepje vleeskoeien lopen. Sommigen met kalfjes. Mooi gezicht zo vrij in de natuur. Ze zien er goed uit. Om ons heen weer de grote leegte, glooiend met geel gras. Meer richting bewoonde wereld staat er soms ook een huis in the middle of nowhere. Hoe is het mogelijk dat hier mensen leven, laat staan wonen. Je hebt hier geen last van je buren maar met een gezin lijkt het ons heel moeilijk.
In de verte zien we weer de oude gedoofde vulkanen. Na ruim drie kwartier verlaten we de 70 en komen we weer bij de Leup Road of de 419 en hebben we weer een asfalt weg. Nog even een paar foto’s voor we teruggaan naar onze camping in Flagstaff. Even een foto van de grootte leegte waar we geweest zijn. Als je zo hier staat kun je je niet voorstellen dat daar een rivier loopt en dat op bepaalde momenten daar en brullende waterval is. Bij de weg staan nog een hele rij brievenbussen. Er wonen hier nog meer mensen dan wij dachten.
Het is tijd om teug te gaan. Nanda neemt nu het stuur over. Die wil ook weleens in zo’n geweldige autorijden, het gaat prima. Na de 419 nemen we weer de Townsend Winona Road. In de verte zien we de gedoofde kraters met op de achtergrond grote bergen. Op de toppen nog sneeuw. Het was de bedoeling nog een stuk van Route 66 te nemen maar op een of andere manier hebben we een afslag gemist.
Nu
tijd voor een heerlijk bakje want dat hebben we wel gemist. Even bijkomen van
het avontuur van afgelopen dag. Wat hebben we vandaag weer veel meegemaakt. Ons
avontuur komt weer op het blog en we zijn heel benieuwd naar de reacties.
Met
de camper hebben we vandaag 50 miles gereden. Met de huurauto hebben we 75 mile
gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten