Tucson – Tombstone -St. David (AZ)

Zondag 17 april 2016,

Grotten en (nep) western-stadje

Afgelopen nacht redelijk geslapen, er was nog vuurwerk en we hoorden regelmatig treinen rijden. Die toeteren regelmatig en als je dat niet gewend bent wordt je daar wel wakker van. Maar er zijn ergere dingen om wakker van te worden of van te liggen. Vandaag gaan we weer naar de saguaro cactussen maar dan naar Saguaro National Park East. West hebben we gisteren gezien maar Saguaro East moet ook mooi zijn. Omdat de meeste steden in Amerika in blokken zijn verdeeld is de route niet zo moeilijk. Na zoveel zijstraten naar links en dan na zoveel zijstraten weer naar rechts of andersom. Met de plattegrond op schoot gaan we op weg en rijden door Tucson. Saguaro East ligt bijna tegen Tucson aan. Als we de bewoonde wereld verlaten zien we in de verte de Ricon Mountains die het park begrenzen. Ook zien we een fietser op de grote weg. Trouwens dat zien we weleens vaker, fietsers tussen alle auto’s en vrachtwagens op de weg. Wij vinden dat te gevaarlijk maar hier maken ze er geen punt van. 

 

Na ongeveer 45 minuten komen we bij de ingang van het park. Bij de slagboom laten we onze parkenpas zien en vragen de parkwachter welke trail de moeite waard is. Zij adviseert ons de Loma Verde Trail. We zijn nog mooi vroeg en dan is er nog wel plek voor de camper verteld ze. Wij gaan op weg.

Saguaro National Park is dus verdeelt in twee gedeelten, East en West.

Beide districten bevatten gedeelten van de Sonora woestijn met inbegrip van de Tucson Mountains en de Rincon Mountains. Saguaro Park East ligt in het Rincon Mountain District en dus ten oosten van Tucson. In de lagere gebieden van het park groeien vooral soorten planten die in de Sonora Desert voorkomen.

Op de hogere gedeelten en op de hellingen van de Ricon Mountains, groeit gematigd naaldbos. De hoogste piek van de Ricon Mountains is de Mica Mountain, met een hoogte van 2.641 m. Deze kant van het park groeien minder saguaro’s dan in het westelijke gedeelte maar de cactussen zijn wel groter. Dit komt omdat hier meer regen valt door de Ricon Mountains en door het water wat van de hellingen komt. 

Het oostelijke gedeelte van het park is ook veel groter dan het westelijke gedeelte maar slechts een klein deel van het park is met de auto bereikbaar. Van deze loop, de Cactus Forest Loop Drive is een groot gedeelte one-way. Het beste is links om te rijden, met de klok mee. De route gaat door het hart van een groot saguaro bos. Er is een bezoekerscentrum maar dat slaan we over. We rijden dus met de klok mee en eerst noordwaarts. Dit gedeelte van het park is anders dan het westelijke gedeelte, veel groener. Onderweg zijn er een aantal pull-outs en daar stoppen we even.

 

Hier staan ook informatie borden en we lezen even wat erop staat. Heel interessant. Er is informatie hoe ze om gaan met de uitbreiding van Tucson. De woningbouw bedreigt het park. Daardoor neemt ook de druk op het park toe, meer bezoekers. Ook zijn er foto’s van het park waarop te zien is dat het aantal saguaro’s in de loop van de jaren bijna gehalveerd is. Dit is wel verontrustend. Daarom wordt er ook alles aan gedaan om deze plant te behouden en is de saguaro cactus zwaar- en wettelijk beschermd.

Dan passeren we de afslag naar Mica View. Via een onverharde weg kun je bij deze picknick plaats komen. Vlak na de afslag naar Mica View is er een kort wandelpad. Dat is de 400 meter lange Desert Ecology Trail. Langs dit pad staan borden hoe planten en dieren met de beperkte waterhoeveelheid in dit gebied omgaan.

De weg buigt naar het oosten en kruist de Cactus Forest Trail. Dat is, heen en terug, een 10,1 mijl lange moderate trail. Je moet wel 564 feet stijging overbruggen. De Trail begint eigenlijk bij het bezoekerscentrum en eindigt bij de uitgang of ingang van E. Broadway Boulevard. De wandeling gaat door een massief, dicht saguaro-bos.

Op het meest noordoostelijke puntje van de Cactus Forest Loop Drive kom je bij de trailhead van Loma Verde Trail. Het is wel verstandig een kaart van de trail in dit gebied bij je te hebben. Er zijn tig trails en voor dat je het weet zit je op een andere en begin je te dwalen. We nemen een foto van het informatie bord aan het begin van de trail en gaan dan op pad. Het eerste gedeelte van de trail gaat door de Mountain Wash.

Het loopt lekker en het is in dit gedeelte van het park veel groener dan in het westelijke gedeelte. Hier groeien en bloeien ook meer soorten planten.

De trail gaat ook langs de Loma Verde Mine maar op een of ander manier hebben we die gemist of er is niets meer van over. Dan zien we een bordje die naar Pink Hill Trail gaat. Daar is een heuvel met een look out. Het is maar een klein stukje en we gaan even kijken. Het is een leuk stukje en de heuvel is niet hoog. Van de top heb je een leuk uitzicht over de omgeving.

Na een poosje gaan we verder. Even verder kruist de Loma Vrede Trail de Vanover Trail. Omdat we niet verder willen besluiten we met een boog weer terug te gaan naar de camper. Daarom nemen we de Vanover Trail om later via de Squeeze Pen Trail terug te lopen. De eerste helft van de trail is het mooiste en ook het groenste dus het is geen straf terug te gaan. Ook hier weer een veel saguaro’s. Er staan hier minder maar ze zijn wel veel groter. Er zitten ware reuzen tussen.

Maar er groeien ook andere cactussoorten en sommigen bloeien prachtig met opvallende kleuren. Dan is het net een feestje. Prachtig in zo’n dorre omgeving. Er zijn ook cactussen waarvan de uiteinden van de stekels omgebogen zijn, dat is de fishhook cactus. Wel een toepasselijke naam.

Het is leuk de variaties aan suguaro’s te zien. Hele grote dus maar ook hele jonge planten. Soms heel veel bij elkaar en dan af een verdwaalde. Sommige met veel zijarmen en andere met een paar of helemaal geen één. Hier een daar bloeit er één en zijn de toppen bedekt met bloemen. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend waardoor ze nog open staan. Ook zien we de restanten van saguaro’s. Dan staat er een bos stokken. Dat zijn de ribben van de saguaro.

Na bijna 2 uur zijn we weer terug. Het was een mooie wandeling en we hebben nu ook een goede indruk gekregen van het oostelijke gedeelte van het Suguaro Park. Weer verder en we stappen weer in de camper. De weg buigt nu weer af naar het zuiden. Op het meest zuidelijke puntje is een korte verharde zijweg naar de Javelina Picnic Area. Vlakbij deze picknickplaats begint de Freeman Homestead Trail. Dit is een 1.6 km lange loop trail.

Langs de trail staan borden met informatie over het moderne Tucson vergeleken met het vroegere Tucson. Ook staan er info borden hoe mensen in de 19e en 20e eeuw leefden in deze woestijn. We kruisen weer de Cactus Forest Trail waarna we weer bij het Visitor Center komen en het park verlaten.

Het is de bedoeling naar Tombstone te gaan en we rijden over de Old Spanisch Trial. Zal wel een weg zijn uit de tijd dat de Spanjaarden hier de baas waren. Als we doorrijden zien we een bord met de route naar Colossal Cave. Daar hebben we het één en ander over gelezen. In de buurt is ook nog een andere grotten stelsel, namelijk Kartchner Caverns. Beide stonden op ons lijstje en nu we toch in de buurt zijn gaan we maar naar Colossal Cave. Het grotten stelsel ligt in Colosal Cave Mountain Park.

Via een omweg rijden we naar de parkeerplaats en zetten de camper aan de kant en lopen naar de receptie en cadeauwinkel. Even kijken of het wat is. We lopen even wat rond en besluiten met een rondleiding mee te gaan en we kopen een paar kaartjes. We moeten een uurtje wachten maar dat is niet erg. Er is een terras met een prachtig uitzicht over de Sonora Desert.

Colossal Cave is een grote grot met allerlei gangen ten oosten van Tucson in de buurt van Vail. Het duurde meer dan twee jaar om ongeveer 2 mile van deze complexe driedimensionale doolhof volledig in kaart te brengen. Men schat dat het gangenstelsel een totale lengte heeft van meer dan 30 mijl. De temperatuur in de grot is het hele jaar vrij constant en gemiddeld 21 graden Celsius.

De grot is ontstaan doordat grondwater door het Escabrosa kalksteen sijpelde en holtes en gangen vormde. Het water loste het kalsteen op en druppelende water vormde daardoor in de loop van miljoenen jaren stalactieten, stalagmieten, zuilen en korsten die we nu nog kunnen zien. De grot is nu een oude karst grot of wel een ‘droge’ grot. De betekend dat de formaties (stalactieten en stalagmieten) volledig droog of "dood" zijn, dus niet meer groeien. Door andere klimaatomstandigheden is de waterbron verdwenen en is de grotvorming gestopt. Het is een van de grootste droge grotten in Noord-Amerika,

Colossal Cave werd tussen 900-1450 na Christus door de Hohokam, Sobaipuri en Apache indianen gebruikt. Recente studies laten zien dat de grot ooit diende als een Hohokam heiligdom. De grot werd in 1879 herontdekt door Solomon Lick, de eigenaar van het nabijgelegen Mountain Springs Hotel. Hij was op zoek naar vee dat verdwaald was toen hij de ingang van de grot ontdekte. De grot werd vervolgens gebruikt voor het winnen van guano. In 1905 werd de ingang van de grot verder aangepast. Er werd een tunnel gegraven met een lengte van 25 meter. Er werden er treinwagons met guano gevuld en afgevoerd. Al snel was de guano uitgeput en werd de grot verlaten.

Vandaag is de grot is een populaire toeristische bestemming. In het park, Colossal Cave Montain Park zijn nog twee andere grotten, namelijk Arkenstone en La Tetera. Deze zijn niet toegankelijk en zijn beschermd en worden bestudeerd door onderzoekers.

Een andere attractie in het park is onder andere La Posta Quemada Ranch Museum. Dit museum heeft tentoonstellingen over de menselijke en de natuurlijke geschiedenis van Colossal Cave Mountain Park en de regio Cienega Corridor. De nadruk ligt op de grotten van het park.

Omdat we moeten wachten gaan we aan een tafeltje zitten op het terras en nemen een kopje koffie. Even later vraagt een gezin of ze bij ons aan mogen schuiven, geen probleem. Zij moeten ook wachten op de volgende rondleiding. Ze komen uit de staat Alabama en verhuizen naar de staat Arizona. Hij man was beroepsmilitair en ondervind nog de gevolgen van een ontplofte berm bom. Ondanks dat hij gevochten heeft voor het land krijgt hij geen hulp. Als je uit het leger ontslagen wordt ben je aan je lot overgelaten. Daar schrikken we toch wel even van.

Als we bij shows zijn dan worden de veteranen geëerd. Hij zegt dat het eren van de veteren ook vaak show is. Aan de veteranen die gewoon uit het leger gegaan zijn wordt aandacht gegeven maar ga je door verwonding halverwege je dienstplicht eruit dan is er geen eer en glorie. Door zijn verwondingen kan hij niet werken. In Arizona is werk en kan zijn vrouw in ieder geval een baan krijgen.

Ze vragen waar wij vandaan komen. Nederland, dat kennen ze wel. Hij is ook gelegerd geweest in Duitsland. Af en toen hebben ze toen ook bezoekjes gebracht aan ons land.

De zoon wil wat lekkers en ze gaan de cadeauwinkel in om wat te kopen. Wij genieten in de tussentijd van de koffie en het uitzicht.

Het is tijd de gids roept de aanwezigen op voor de tour. De groep bestaat uit ongeveer 25 personen. Grote groepen willen ze niet hebben i.v.m. het overzit en ook om wat te kunnen vertellen. Een jongedame is onze gids en ze gaat ons voor. Via een hek dalen we een klein stukje af in de grot. Het is lekker koel. Een zaklantaarn is niet nodig want op verschillend plekken is verlichting. Via slingerpaden en traptreden dalen we verder af. Op sommige punten verteld de gids wat er te zien is. Het is een droge grot dus de aangroei van gevormde rosten is gestopt. Door de verlichting is de grot mooi verlicht.

De grot is door outlaws ook gebruikt als schuilgelegenheid. Er staan nog spullen van mensen die zich in de grot schuilhielden. Gereedschap maar ook meubelen, emmers, flessen etc.

Er zijn ook een aantal ‘Bandit Legend’ of mooie verhalen over deze grot. De gids verteld dat deze grot in 1887 tweemaal als schuilplaats heeft gediend voor een aantal treinovervallers. In de buurt liep een spoorlijn naar Tucson. Op een plek waar de trein heel langzaam moest rijden koppelden de treinrovers de locomotief en een aantal goederenwagons los van de wagons met passagiers. De passagiers lieten ze in de wagons achter op het spoor midden in de woestijn. De buit werd verderop verdeeld en in de Colossal Cave verstopt waar de rovers zich een tijdje schuilhielden. Bij een tweede overval lieten ze de hele trein ontsporen om zo bij de buit te kunnen. Volgens geruchten werd totaal zestigduizend dollar buitgemaakt en verborgen in de grot. Wat er met geld is gebeurd is nog steeds duister. Wells Fargo heef nooit bekend gemaakt hoeveel geld er eigenlijk gestolen is.

Een ander verhaal is dat 6 mannen Tucson Bank beroofden en met de buit naar de grot vluchten en daar het geld verborgen. De overvallers werden opgespoord en het kwam tot een vuurgevecht met de sheriff en zijn mannen en de overvallers. De overvallers kwamen bij het vuurgevecht om het leven en het geld werd nooit teruggevonden. Heel veel avonturiers hebben naar het verstopte geld van de overval gezocht maar tot op heden is er nog niets teruggevonden.

De gidsen vertellen hoe de grot is ontstaan en sommige druipstenen hebben een naam. Ze lijken op iets maar je moet wel grote fantasie hebben om dat erin te herkennen. Na ongeveer 50 minuten is de rondleiding afgelopen en staan we weer buiten in de zon, heerlijk. Het was leuk om te zien maar bijzonder, nou nee.

Terug naar de camper want we willen naar Tombstone. Dat is nog een behoorlijk stukje rijden en het is al redelijk laat. We hopen dat we nog po tijd zijn voor de gunfight. Al we van het terrein van Colossal Cave rijden zien we op de achterkant van de poort een bord hangen met de tekst, “Till we meet again”. Leuk, maar wij gaan verder. Over de Old Spanisch Trail naar de I 10, richting Benson. In Benson nemen we de 80 south richting Tombstone.

Langs de I 10 zien we het bord Kartchner Caverns State Park staan. Hier zijn ook grotten maar we hebben eerst genoeg grotten gezien. Trouwens voor een rondleiding moet je reserveren. De rondleiding duurt ook langer ongeveer 1,5 uur en je moet ruim een uur voor de gereserveerde rondleiding aanwezig zijn. Voor in het park te komen moet je $ 7,- betalen en de rondleiding is ook prijzig, $ 23,- voor volwassenen. Benson is niet bijzonder en via de 80 rijden we door Sint David. Dat is echt een plattelandsdorp. Hier zien we ook een aantal RV-parken en misschien dat we daar vannacht en plekje kunnen vinden.

Temperatuur loopt flink op, onderweg zien we dat het 78 Fahrenheit is. Aan de overkant van de weg zien we een fuik van de grenspolitie. Daar krijgen we straks wel mee te maken als we teruggaan maar dat zien we dan wel weer.

Het is bijna 16.00 uur als we Tombstone binnenrijden. Nu nog zien waar we onze camper kwijt kunnen. Gelukkig hebben we een routekaartje uitgeprint en daar staan ook de parkeerplaatsen op aangegeven. Er is plek we zetten de camper aan de kant en gaan op stap. We staan vlakbij het Court House maar dat zien we straks wel. Eerst naar Allen Street naar de gunfight. Maar helaas die is afgelopen, we zijn te laat. Geen ramp we hebben in Dallas ook een gunfight gezien en een aantal jaren een in Cody. Het blijkt dat ze drie keer per dat de show opvoeren, om 11, 14 en 15.30 uur. Voor de show moet je tickets kopen. De show missen we dus en daarom gaan we Tombstone maar even bekijken.

Tombstone is een van de beroemdste stadjes van het wilde westen in Arizona. Dit komt door het (spookstadje) stadje zelf maar ook door de naam. Tombstone is een legende geworden met de ‘gunfight’ bij de OK Corral. In begin jaren was Tombstone één van de ruigste plekken van Amerika.

Op zoek naar rijkdom nam sheriff Ed Schieffelin in 1877 de gok om in het zuiden van Arizona naar goud en zilver te gaan zoeken. Door zijn vrienden werd hij voor gek verklaard omdat het gebied bevolkt werd door de beruchte Apache-indianen. Zijn vrienden vertelden hem dat hij eerder zijn eigen grafsteen zou hebben dan dat hij goud zou vinden. Schieffelin vond een jaar later al goud en zilver en in 1879 stichtte hij daar een nederzetting. In een ironische bui noemde hij die plek Tombstone.

Door een gebrek aan spoorwegverbindingen was Tombstone relatief geïsoleerd in een uitgestrekt en onbevolkt woestijngebied. Met de vondst van goud bloeide de stad. Veel cowboys, gelukszoekers, outlaws en desperado’s kwamen op het geluk af als vliegen op de stroop.

In 1880 woonden er al tienduizend mensen in Tombstone en na 1881 al meer dan 15.000. De stad was op gegeven moment zelfs groter dan San Francisco. Binnen de kortste keren werd het een van de ruigste plaatsen van Arizona en van hele wilde westen. De stad verviel in wetteloosheid. De bendes en cowboys kwamen al snel in conflict met de bewoners van de stad. 

Op 26 oktober 1881 kwam het tot een gewapend treffen in de stad bij de O.K. Corral tussen een groep Cowboys, de Clanton-gang en wetshandhavers onder leiding van Sheriff Wyatt Earp. De vermoedelijke aanleiding van het vuurgevecht was een overval op een postkoets, waarbij twee doden vielen. Volgens Earp zat de Clanton-gang daarachter. Dit vuurgevecht, waarbij enkele Cowboys werden gedood, werd al snel legendarisch en is een symbool van het Wilde Westen geworden. Enkele boeken en films zijn rond het thema gemaakt. Een jaar na het vuurgevecht werden delen van de stad door een brand verwoest.

Naast OK Corral is een museum met een Multimedia voorstelling (30 min) over de geschiedenis van Tombstone. Het verhaal wordt verteld door een acteur. Dagelijks zijn er elke 30 min. shows.

De reputatie van Tombstone bleef lang slecht. Waar vele stadjes op elkaar en op de bewoonde wereld werden aangesloten via een spoorweg, bleef Tombstone een afgelegen oord.

Het sprookje van de stad duurde, zoals met elk goudstadje, maar kort. In 1886 stuitte men in de mijn op water en liep de mijn voorgoed onder. Binnen de kortste keren liep het stadje leeg, bijna alle inwoners trokken weg om hun geluk elders te beproeven. Tombstone dreigde een spookstad of ‘ghost town’ te worden, maar in 1962 werd het een nationaal monument. Vooral het feit dat Tombstone de hoofdstad van Cochise County was zorgde ervoor dat de stad niet veranderde in een typische spookstad. De stad bleek ‘the town too tough to die’ en leeft sindsdien voort als toeristische attractie.

Tombstone is nu een kleine stad met ongeveer 1.750 inwoners. Per jaar komen er 450.000 bezoekers waardoor toerisme de belangrijkste bron van inkomsten is. Het is een leuke stad om te bezoeken met de sfeer uit het wilde westen. De hoofdstraat Allen Street werd een aantal jaren geleden gerestaureerd. De meeste historische gebouwen staan in het centrum rond Allen en Fremont Street. Het is nu opgenomen als een National Historic Landmark District. Dat wil zeggen dat het officieel door de overheid erkend is vanwege de historische betekenis. Hier vind je bijvoorbeeld de Crystal Palace Saloon, de O.K. Corral, het Bird Cage Theater en het Rose Tree Museum. 

Na een klein stukje lopen komen we bij Allen Street. Deze weg is afgesloten om de toeristen ruim baan te geven. De gerestaureerde Allen Street is de belangrijkste straat in Tombstone. Deze straat was eerst langer maar door de jaren heen zijn een aantal gebouwen verkoren gegaan. In de straat staan een groot aantal beroemde gebouwen. Wat je vandaag ziet is het gerestaureerde deel, maar het geeft een goede indruk van hoe het er ooit was. Stoffige straten, houten trottoirs en klapdeurtjes vormen hier het decor. Op de straathoeken staan vervallen wagons en bordjes geven de plaats van beroemde vuurgevechten aan.

Een stukje verder komen we bij de O.K. Corral. In het gebouw is ook een museum maar daar hebben we geen trek in.

De O.K. Corral is de bekendste en grootste trekpleister van Tombstone. Bij deze stal vond op 26 oktober 1881 rond 14 uur het legendarische vuurgevecht plaats. De broers Wyatt, Morgan en Virgil Earp kwamen samen met Doc Holliday na een jarenlange vete tegenover de clan van de families McLaury en Clanton te staan. Het vuurgevecht duurde hooguit dertig seconden en kostte het leven aan twee van de McLaury's en aan Billy Clanton. Veel mensen denken dat het vuurgevecht in Allen Street was maar dat is niet zo. Het was aan de achterkant. Om het toerisme wordt net gedaan of het voor op straat plaats vond.

Bij het gebouw zie je de lijkwagen waarmee de slachtoffers zijn weggevoerd. In de binnentuin geven poppen aan waar de leden van elke clan stonden, dus niet op straat. Er is ook de kamer van waaruit Big Nose Kate, de vriendin van Doc Holliday, de schietpartij zou hebben gevolgd. In de studio ernaast zijn foto’s van Geronimo en andere Apachekrijgers te zien. Iedere dag is er om 11, 14 en 15.30 uur een gunfight waarin acteurs in traditionele klederdracht het schietincident na spelen in de achter ruimte van de O.K. Corral.

Voor de staat een oude postkoets waarmee je een ritje door de stad kan maken. Het hele geval ziet er behoorlijk krakkemikkige uit. De koetsier, een dame, vragen we even van hoe en wat. Ze verteld dat dit nog ene originele postkoets is. Er rijden er meer door de stad, om met toeristen een rondje te rijden, maar die zijn later (na)gemaakt. Of wij een ritje willen maken, nou nee. We willen de stad bekijken.

Voor de Big Nose Kate’s Saloon staan een paar figuren in kledij van het Wilde Westen. Die zullen wel meegedaan hebben aan de gunfigt of zijn lokkers voor de saloon. Deze bar is een pareltje waar je je terug waant in het wilde westen. Volgens de informatie kun je tot middernacht genieten van een drankje in een ruige maar gezellige sfeer. De bar is genoemd naar Doc. Holliday's vriendin en je hoeft niet lang te raden hoe ze aan haar naam kwam. In de namiddag is het ook vaak gezellig, met op sommige dagen livemuziek.

Het gebouw van The Tombstone "Epitaph" Newspaper werd in 1880 opgericht door John Philip Clum. Het is nu een museum en de originele pers staat er nog steeds. Het was de lokale krant die elke dag uit kwam met nieuws uit Tomstone. Een van de eerste "grote" verhalen was het vuurgevecht bij the OK Corral. De Epitaph zelf heeft een lange geschiedenis. Vandaag wordt de krant nog steeds uitgegeven door studenten in de Community Journalismclass at the University of Arizona. De krant heeft een wel een andere wending genomen maar schrijft nog steeds in de stijl van de oude dagen. De onderwerpen zijn leuk en onderhoudend met afbeelden van de geschiedenis van het Oude Westen. In het museum is een gratis herdruk van het verslag over de gunfight (inclusief in ticket voor de O.K. Corral) te krijgen. In het museum is ook de zien hoe de krant in de jaren 1880 gedrukt werd.

Het volgende oude gebouw die we voorbij komen is Crystal Palace Saloon.

Deze levendige saloon uit 1879 werd gerestaureerd. Je kan hier iets eten in het restaurant of gewoon genieten van drankjes in de bar tot diep in de nacht. De lange toog, opgezette herten en andere decoraties uit de tijd van toen doen het verleden herleven. Volgens de geruchten zouden er ook gaten van kogels in het plafond zitten en bloedvlekken op de vloer, maar wij hebben ze niet gezien.

Bird Case Theater, gebouwd in 1881, werd gedurende de eerste drie jaar nooit gesloten. Het opvallend gekleurde theater ’was in het stadje dé plaats voor amusement, avondvoorstellingen, dance hall, salon, goktempel en bordeel. Er wordt beweerd dat in het gebouw in totaal 140 kogelgaten zitten in de muren, vloeren en plafonds. De naam verwijst naar de veertien ‘bird cages’ aan het plafond, zogezegd loges vanwaar je de opvoeringen kon volgen, maar omdat ze een gordijn hadden werden ze vooral gebruikt door prostituees. De Earps en hun vrienden gebruikten de loges aan de linkerkant, terwijl de sheriff en de Clantons die aan de rechterkant inpalmden.

De originele inrichting en meubilair staan nog steeds in het pand. Het met de handbeschilderd display van het podium en orkestbak is nog origineel. Het podium is voorzien van foto's en verhalen van de vele artiesten die daar hebben opgetreden. Sommige kamers bevinden zich onder het gebouw en werden in 1889 afgesloten. Enige tijd geleden zijn ze weer opengesteld voor het publiek maar ze blijven in de staat zoals ze werden gevonden. Zelfs de oude speeltafels waar ooit voor veel geld werd gegokt staan er nog. De geesten van overledenen zouden nog regelmatig in het gebouw ronddwalen en verschijnen. Daarom worden er ’s avonds ook 'ghost tours' georganiseerd. Bird Case is nu een museum.

Op de auto’s, sommige reclame-uitingen en toeristen met selfiesticks na doet Allen Street in Tombstone wel echt aan als een oud western stadje. Je mist de houtvuren en de kruitdamp. Om dit gevoel te houden moet je niet verder gaan. Buiten deze straat is niet zoveel meer over van het oude Tombstone. We lopen over de houten stoepen en kijken naar de postkoetsen met chauffeurs die op de automatische piloot hun verhaaltje afdraaien. Verder is het heel toeristische en commercieel. Eigenlijk valt het ons een beetje tegen. In een winkel worden zgn. oude foto's gemaakt, ongeveer zoals bij ons in Volendam. In de winkel mogen we geen foto’s maken, bang dat klanten anderen vragen foto’s van hen te maken als ze de oude kleding aan hebben. Ook kwamen we een paar bijzondere personen tegen in Tombstone. 

Sheriff Wyatt Earp, een gast die te lang op de gunfight heeft zitten wachten en een vreemde vogel. Veel in Tombstone is vergane glorie en het is niet onderhouden. Toch zijn er best wel leuke dingen te zien en omdat het laat was hebben we ook niet alles kunnen bekijken, niet dat we dat erg vonden. Andere bezienswaardigheden en leuke attracties in Tombstone zijn onder andere een aantal tours en shows. Ze vertellen het verhaal van Tombstone, zoals de Haunted History Tour, Good Enough Mine Tour en Six Gun City Wild West Show.

In Allen Street is nog meer te zien dan wat wij hebben bezocht, zoals het Visitor Center en het Red Buffalo Trading Company. Vroeger was het een saloon en heette Cambell & Hatches. I deze saloon werd Morgan Earp gedood tijdens een spelletje biljarten. In Fremont Street heb je het Wyatt Earp House & Gallery. Een museum gewijd aan de legendarische sheriff.

Big Iron Shooting Gallery in 116 S. 4th Street Hier kun je voor $ 3 voor de fun schieten met een 6 schots Colt 45.

 

In het Helldorado Town Western Park op 339 S. 4th St. Tombstone is een Cowboy Gunfight & Stunt Show te zien. Er is een restaurant en andere oude attributen uit het wilde westen.

Je kunt een oude goudmijn bezoeken met de The "Good Enough Mine"Underground Tour

op 5th & Toughnut Street. Voor de openingstijden moet je bellen.

Op de hoek van 6th Street en Fremont Street heb je The Tombstone Museum. In het museum is informatie over de geschiedenis van Tombstone. Collectie en memorabilia van de Earps en er is een expositie over vroegere transporten; van paard en kar. Er staat een model uit 1933 de Duesenberg, een oude auto.

Een ander bekende bezienswaardigheid in Tombstone is het Boothill Graveyard. Het is het oude kerkhof van Tombstone en ligt iets minder dan een mijl buiten het centrum aan de Highway-80. Het is de laatste rustplaats voor alle hangende, gelynchte en slachtoffers van vuurgevechten van de stad. Het werd gesloten in 1884 en telt 276 graven. Heel opmerkelijk is dat bijna op elk graf de doodsoorzaak staat, ‘Murdered’, ‘Shot’, ‘Suicide’ of ‘Killed by Indians’ Dat komt ook omdat men van sommigen de naam niet wist of alleen hun bijnaam. Het is ook de laatste rustplaats van de slachtoffers van het vuurgevecht bij de OK Corral. Op sommige grafstenen staan ook leuke of grappige teksten zoals ‘Here lies Lester Moore, four slugs from a 44, no Les, no More' of 'Here lies George Johnston, hanged by mistake, 1882, he was right, he was wrong, but we strung him up and now he's gone'. De toegang tot het kerkhof loopt door een souvenirshop maar is gratis.

Op 4th & Toughnut Streets heb je Rose Tree Museum met een collectie artefacts van de Macia familie en de grootste rozenboom ter wereld. Rose Tree Museum moet een bijzondere plek zijn maar we zijn er niet geweest dus kunnen we dat niet beamen. Volgens het Guinness Book ’s staat hier werelds grootste rozenstruik. Geplant in 1885 en de roos bloeit nog steeds.

De roos is een Lady Banksia en komt uit Schotland. Mary Gee was de vrouw van mijningenieur Henry Gee, die voor de Vižina Mining Co werkte. Mary’s had heimwee en de familie stuurde haar een doos van gewortelde stekken uit haar thuisland. Ze plantte een van de rozen voor de patio van het pension de Vižina Mining Company's. Het gebouw werd later omgedoopt tot de Cochise House Hotel, en 1909-1936 was het bekend als het Arcade Hotel. De rozenstruik stond er nog steeds en in 1930 was de rozenstruik al over de hele patio gegroeid.

De patio werd daardoor een populaire plaats voor toeristen. In 1940 bedekte de roos al ongeveer 370 m 2. Het hotel werd later omgedoopt tot de Rose Tree Inn en vervolgens de Rose Tree Inn Museum. Vanaf 2014 bedekte de rozenstruik al meer dan 740 m 2 van het dak en de tuin latwerk van de herberg en heeft een stamomtrek van 3,7 m. De rozenstruik is ommuurd en om de rozenstruik te zien moet door het museum. De beste periode om de roos te zien is april, wanneer de superstruik in bloei staat en de hele plek naar rozen geurt. Vanaf een uitkijkplatform kan je ook de top van de rozenstruik zien. 

Genoeg gezien van Tombstone en wij gaan weer terug naar de camper. Die staat vlakbij het Court House en daar willen we nog even gaan kijken. Het is een mooi gebouw om te zien en door de grote deur gaan we naar binnen. Het is een museum en we kijken even wat er te zien zou zijn. Niet echt wat ons aantrekt en we besluiten geen kaartje te kopen. 

The Tombstone Courthouse is nu een State Historic Park en werd gebouwd in 1882. Tot 1929 was het de belangrijkste plaats in de streek waarna de provinciale zetel werd verplaatst naar Bisbee. In het Victoriaanse gerechtsgebouw was vroeger de plek voor de sheriff, penningmeester, en de raad van toezichthouders. Tegenwoordig is het een museum. In de lade van de sheriff ligt nog een lijkschouwersrapport over een struikrover.

Er is een videoreconstructie van een beroemde moord uit 1897. Hier kan men het leven zien van de vroeger bewoners door middel van antiek en kunstvoorwerpen. Interessant is ook de informatie over de Apache en over bandieten uit het wilde westen. Men kan de rechtszaal bezoeken en ook een kijkje in de tuin nemen. Buiten op de binnenplaats staat een replica van de galg waar de criminelen in het openbaar werden opgehangen werden.

Het is al namiddag en we verlaten wat teleurgesteld Tombstone. Terug richting Benson en kijken of de RV-parken die we onderweg hebben gezien nog plek voor ons hebben. Na een tijdje rijden komen we bij de road block van de grenspolitie. We zitten niet ver van de Mexicaanse grens af, ongeveer 50 mijl, en hier en daar hebben ze road blocks om auto’s te controleren. Of er illegale Mexicanen in zitten. Stiekem nemen we een foto want we weten niet of de grenswachten dit op prijs stellen. Ze laten echter iedereen kan rustig doorrijden maar wel zetten ze elke auto op de foto. Zal wel voor hun plakboek zijn. 

We hebben geen controle gehad er hadden gemakkelijk een paar in de bak onder in de camper kunnen zitten. Het zal wel door onze eerlijke gezichten komen dat we niet gecontroleerd zijn. Eerlijk gezegd vinden we zo’n road block niet leuk maar het zal wel moeten om de illegale instroom wat te temperen en mensensmokkelaars dwars te zitten. Verder richting Sint David. Op zich is de route wel mooi maar het is hier erg dor. Heel weinig bomen. Wat lage struiken en veel verdort gras.

Vandaag hebben we het zuidelijkste punt van onze reis bereikt. Vanaf nu gaan we weer naar het noorden. Als we in Sint David zijn rijden we even rustig om te kijken waar de campings waren en welke er een beetje goed uit ziet. Er is eentje met een paar vijvers en daar proberen we het maar even. Het wordt St. David RV Resort 801 S. Lee Street, Highway 80 in Sint David.

Bij de slagboom parkeren we de camper en gaan op zoek naar de receptie en de beheerder. Het is een beheerders echtpaar op leeftijd. Ja ze hebben nog wel een plek je voor ons en we hebben het voor het uitzoeken. We zijn de enige gasten. Nou dan hebben we het vannacht rustig, geen lawaai van de buren. We mogen wel bij de vijver staan en ze hebben wifi maar dan moeten we wel in de recreatieruimte gaan zitten.

We vragen even waarom er zo weinig gasten zijn. Dat komt omdat de camping op 1 mei sluit. Dan komen er geen gasten meer omdat het te heet wordt. Pas op 1 december gaan ze weer open. Op naar de vijver en daar stallen we onze camper en sluiten alles weer aan. De stoeltjes onder uit de bak, gelukkig zit er geen verstopte Mexicaan in, en even heerlijk in de zon gaan zitten.  Dit is vakantie en HEERLIJK met hoofdletters.

Nanda gaat met het verslag aan de gang en ik ga op jacht. Het is voorjaar en er is hier water waardoor er allemaal vogels op de camping zitten. In de vijver zwemmen eenden, aalscholvers en ganzen. In de bomen rond de vijvers vliegen allerlei kleine mooi gekleurde vogeltjes. Kijken of ik die op de foto kan krijgen. Sommige drinken van de kranen die bedoeld zijn voor het aansluiten van de waterleiding op de camper. De kranen zitten soms niet goed dicht en druppen nog wat na. De vogels drinken van daar water. Het is een leuk gezicht. 

Na een poosje gaan we koken en eten buiten aan de picknick tafel. Heerlijk, lekker eten en heerlijk in de zon, wat wil je nog meer. Even afwassen dan weer verder met het blog en de foto’s. Als dat klaar is naar de recreatieruimte. We waren hier nog niet geweest maar het is wel wat gedateerd allemaal. Maak ons niets uit er is wifi. We halen onze mail op en gaan aan de slag met ons blog. Verslag en foto’s uploaden. Aan gezien we de enigste gasten zijn is de wifi vrij snel. Dat maken we ook weleens anders mee.

Als alles klaars is gaan we terug naar da camper. Man wat is het hier stil. We drinken nog wat en bekijken ons roadbook voor morgen. Even kijken wat we morgen gaan doen en er op de planning staat. Dan gaan we nog even lezen op onze ereaders en onder de wol. Het was weer een prachtige dag en we hebben weer genoten van wat we hebben kunnen doen en zien. Vandaag totaal 107 miles gereden.