Gilmer – Dallas (TX)

Zaterdag 2 april 2016,

Longhorns en cowboys

De wekker gaat, op tijd eruit, douchen en ontbijten en dan richting Dallas/Forth Worth. Eerst nog wat foto’s van hoe het huis van J&I er binnen uit ziet. Dit voor de familie die hier nog niet geweest is.

We rijden met 2 auto’s naar het vliegveld, wij moeten onze huurauto droppen en J&I moeten ook weer terug naar huis. Johannes rijdt eerst met Nanda voorop en Ietje rijdt met Klaas in de huurauto er achteraan. Vlak voor Dallas zoeken we een Mc.Donalds op voor een pitstop, koffie en wisselen we van auto. Als senioren hebben J & I korting op de koffie, of zou Mc. Donalds hun de oude koffie geven? De smaak papillen van ouderen worden vaak ook wat minder dus wie weet. Dan weer verder richting Forth Worth een oud gedeelte in Dallas.

Onderweg langs het talud van de Interstate zijn de bermen blauw gekleurd van dwerg lupines, de Texas lupine of Texas bluebonnet. Het is de staatsbloem van Texas. Elke staat heeft zijn eigen bloem, boom, vogel, vlinder, mineraal etc. Die van Texas dus de 

Lupinus texensis. De vorm van de bloemblaadjes op de bloem lijkt op het hoofddeksel die  vroeger gedragen werden door pioniersvrouwen om hen te beschermen tegen de zon. Vandaar ook de naam bluebonnets.

Het is een tweejarige plant die zich verspreidt door zaad. Omdat de winters in Texas zacht zijn groeit de plant bijna het gehele jaar door. In het voorjaar groeien ze uit tot een hoogte van 20-50 cm met een lange pluim van blauwe bloemen met stukjes van witte en af ​​en toe een vleugje roze-rode bloemblaadjes. Op veel plekken in Texas zijn de bluebonnets ook uitgezaaid als verfraaiing langs de snelwegen. Dit dankzij de inspanningen van Lady Bird Johnson in het kader van Highway Beautification Act. Het bevorderen van de inheemse planten en bloemen. De bermen zijn nu een populaire achtergrond voor familiefoto's. Dat kunnen we ons voorstellen het is ook een prachtig gezicht die velden vol met blauwe bloemen.

Eindelijk komen we aan in Forth Worth. In Forth Worth is een historische veemarktroute waarlangs vee gedreven wordt door cowboys, de Fort Worth Stockyards. Dit is inmiddels een hele show geworden die 2 keer per dag opgevoerd wordt. Om hier te komen moeten we down town FW. Nou dat is al heel spannend. Deze plaats wordt een voorstad van Dallas genoemd en ligt 50 km vanaf Dallas down town.

Het is een enorme grote voorstad en een stad op zich. Hoe verder we doorrijden hoe ouder de huizen. Je merkt echt dat je in het oude gedeelte komt, een stuk zelfs met klinkers in plaats van asfalt. Het is er druk en we moeten zoeken naar een plekje om te parkeren.  Parkeren, uitstappen en we lopen door de straat die straks afgezet wordt. Het hoogtepunt is de cattle drive die je elke dag om 11.30 en om 16.00 uur kunt bekijken. Hierbij worden Texas Longhorns door de hoofdstraat gedreven.

 

Fort Worth Stockyards  werd in 1866 geopend. Het was een historische veemarkt en een overslagplaats (overlaadplaats) voor vee. Hiermee was Fort Worth een belangrijke plek voor het vee-vervoer naar de oostkust en al helemaal nadat de spoorweg in 1876 werd geopend. In 1907 werden er één miljoen stuks vee verkocht op de stockyards. De tweede Wereldoorlog waren topjaren voor de markt. In 1944 werden er meer dan 5 miljoen dieren verkocht. Daarna nam het aantal af mede door meer vrachtwagens en betere wegen. Vanaf 1976 is Fort Worth Stockyards beschermd gebied. Hierbij horen onder andere 46 gebouwen. Het zijn de laatste stockyards in de VS.

Er staan al veel mensen langs de straat. Het is ook zaterdag dus veel mensen hebben vrij. Even een mooi plekje opzoeken en om ons heen kijken. Zoals bij alles in Amerika maken ze er een show van, een en al vermaak. Hier en daar staat en Longhorn en daarmee kun je op de foto. Er staat een soort trapje bij het dier zodat je makkelijk op zijn rug kan klimmen. Nou ik zie het niet zo zitten. Marianne Tiemme moet hier maar eens gaan kijken. Hier en daar staan oude postkoetsen waarmee je een ritje kan maken. De animo is niet groot. 

Het is vermakelijk al die mensen te zien; de een nog mooier uitgedost dan de ander.

Een aantal cowboys in vol ornaat komen voorbij en lieftallige dames in hoepelrokken lopen door de straat. Even later wordt het publiek opgezweept om yee-haw te roepen. Klaas is in training geweest en die weet hoe het moet.

Daar komen de koeien. Longhorns met joekels van hoorns sommigen wel meer dan 75 cm lang aan elke kant. Cowboys te paard ernaast. Indrukwekkend. Het is dringen om een goed zicht op alles te krijgen en mooie foto’s te maken. Iedereen wil het goed zien en voordat je het weet zijn ze je voorbij. Alleen jammer dat Johannes zegt dat deze beesten eruit zien alsof ze verdoofd zijn, ze hoeven echt niet opgejaagd te worden, ze kennen het rondje wat ze moeten lopen. Toch wel leuk om mee te maken.

Na afloop worden we uitgenodigd voor een echte gun fight, met goede en kwade mannen. Hartstikke nep maar wel om te lachen. In een hal verderop voeren ze een toneelspel op van een hulpsheriff die het werk wel even over kan nemen van de echte sheriff. Ja,….totdat de boeven komen die een overval hebben gedaan. 

 

Leuke uitspraken en veel humor en de deelnemers aan het spel hebben prachtige koppen. De spelers gaan helemaal op in hun rol en mede door hun prachtig outfit waan je je, even in het wilde westen. Op het eind natuurlijk een revolvergevecht en eind goed al goed en de sheriff en zijn hulpje leefden nog lang en gelukkig.

Als we terug lopen naar de auto slaat ineens zoon Tjibbe de arm om zijn Mem heen. Hij haalt ons op en vertelt hoe we naar zijn huis moeten rijden, nog een half uur te gaan. Dat is dus in dezelfde woonplaats! Eerst gaan we nog even kijken bij de vee kralen waar de longhoorns zijn. Imposante beesten met die grote hoorns. 

Texas Longhorns is een vee ras wat bekend staat om zijn karakteristieke horens. Die kunnen van tip naar tip een breedte hebben van 6 ft (1,8 m) voor stieren. Ze zijn de afstammelingen van het eerste vee wat door Christopher Columbus en de Spaanse kolonisten in de Nieuwe Wereld werd gebracht. Het is eigenlijk ontsnapt vee dat door de eeuwen heen zich in het wild heeft aangepast.  Door die aanpassing heeft dit soort koeien een hoge droogte-stress tolerantie opgebouwd en is het daarmee uitermate geschikt voor dit gebied. Texas Longhorns staan bekend om hun diverse kleuren en elke kleur of combinatie van kleuren is mogelijk al zijn de donker rode en witte kleur mixen het meest dominant.

Door de eeuwen heen werd het houden van vee steeds moderner en werden er andere eisen gesteld aan het vlees etc. De longhoorn raakte uit de gratie en dreigde begin 1927 zelfs uit te sterven. Het ras werd gered door liefhebbers uit de Verenigde Staten: Forest Service. In de Wichita Mountain Wildlife Refuge in Lawton, Oklahoma werd een kleine kudde verzameld om mee te fokken. Het fokken kreeg veel aandacht en de longhorn werd zelf in 1917 de mascotte van de Universiteit van Texas. De afbeelding van het dier werd vaak geassocieerd met Texas Longhorns sportteams.

Een paar jaar later begonnen J. Frank Dobie en anderen in Texas kleine kuddes in parken te houden. Ze werden eerst voornamelijk gehouden als curiosa maar later als genetisch uitgangsmateriaal om te kruisen met ander vee. Longhorns waren waardevol als vee met een lange levensduur, weerstand tegen ziekten en het vermogen om te gedijen op slechte gronden.  

We gaan we nog naar een paar oude gebouwen om te kijken wat daar is. We moeten er toch langs om onze auto’s op te halen. In deze gebouwen werd vroeger handel gedreven en er waren kantoren etc. Op een van de wanden is nog een schildering te zien van hoe het toen was. Onderweg komen we nog een paar mensen tegen die in ouderwetse kleding lopen. Heel leuk om te zien en ook deze mensen gaan helemaal op in hun rol. Nanda krijgt zelf even sjans met een Mexicaan. Hij zal wel hele mooie bruine ogen hebben maar gelukkig ziet ze het niet met hem zitten. 

Bij de familie is er een warm welkom. Lunch staat klaar en we gaan het huis bekijken. Prachtig royaal en groot huis in een mooie rustige wijk. Een kleine tuin maar ja je kan ook niet alles hebben. Ze verontschuldigen zich daarvoor omdat ze weten wat voor tuin wij hebben, één met een grote bloemenzee. Maar hier in de droogte valt het niet mee een mooie tuin te hebben en te houden.

Verder hebben ze een hond en ook die moet ook kunnen ravotten. Er is veel te praten dus de tijd is snel voorbij. Het wordt al weer laat en we nemen afscheid. Johannes en Ietje moeten nog helemaal terug; voor hen is het nog ruim 3 uur rijden. Wij willen naar het hotel want we moeten morgen vroeg vliegen en we moeten de huurauto nog terugbrengen. J&I brengen ons dan naar het hotel bij het vliegveld. Dus op weg en Tjibbe & Edie en kids zwaaien ons uit. Ietje rijdt voorop naar de Car Rental bij het vliegveld maar dan gaat het mis. Zij rijden door terwijl wij van mening zijn dat we af moeten slaan naar het inleverpunt van de Car Rentals. Wij besluiten toch af te slaan omdat we niet weten hoe het verder komt. Jammer voor de Amerikanen maar wij zitten goed en we zien het inleverpunt. Oeps...maar hoe verder, geen goede afspraak gemaakt mochten we elkaar kwijt raken. Schrik……. Onze koffers zitten in de auto van J & I, maar dat zal wel goed komen. Op een of andere manier vinden we elkaar wel weer.

Auto inleveren dat moet toch en dan probeer ik Ietje te bellen, dat lukt niet omdat wij hun goede mobiele nummer niet hebben. Dan Tjibbe maar bellen of die het goede nummer heeft. Niet thuis. Dan Lieuwe maar: geen gehoor. Ja, dan begint de stress wel een beetje toe te slaan. Wij naar beneden voor de Car Rental in de hoop dat J & I aan de voorkant komen om ons op te pikken. Wachten geen J & I. Een mevrouw die daar staat de bussen te regelen vraagt wat er aan de hand is. Zij wil ook wel even bellen met de mobiele nummers van Ietje maar ook zij heeft geen gehoor. Dan maar terug het gebouw in van Care Rentals en gelukkig… daar staat Ietje op ons te wachten.  Ze hadden door dat zij verkeerd waren gereden maar moesten toen wel doorrijden. Na een lange omweg hebben ze de route gereden naar het inlever adres van de auto’s. Bij de poort hebben ze uitgelegd wat er aan de hand was en mochten ze door rijden. Toen zij daar waren, waren wij beneden bij de ingang dus misten we elkaar weer. Maar gelukkig :eind goed al goed! We gaan richting ons hotel, wat vlakbij is. Eerst gaan we nog even wat drinken en bijkomen van de schrik. Daarna naar het hotel en we nemen afscheid van onze geweldige gastheer/vrouw. 

Joannes en Ietje BEDANKT!

We overnachten in het Best Western Plus Suites bij Dallas Forth Worth Airport. Het hotel ligt bijna tegen het vliegveld aan. Hier vertrekken we morgen voor de tussenvlucht naar San Francisco. Voor een overnachting is het een prima hotel en de kamer is keurig en bij de receptie zijn ze heel behulpzaam. Eerst even douchen en dan de mail checken en het blog bijwerken. Berichtje van Delta dat we in kunnen checken. In de lobby staat een pc met printer waar we gebruik van kunnen maken. Dus inchecken en de tickets printen en dat gaat prima. Dan bij de receptie vragen of er een pendelbusje is naar het vliegveld. Ja daar kunnen we gratis gebruik van maken maar we moeten ons wel aanmelden. Dat doet zij even voor ons. Het wordt morgen vroeg opstaan maar dat is geen probleem. Eerst maar lekker slapen en bijkomen van deze enerverende dag. Morgen een nieuwe dag en dus een nieuwe ronde.