Woensdag 13 april 2016,
Palmen
en Joshua Trees
Vannacht ook weer heerlijk
geslapen. We gaan vroeg op pad want we zijn wat achter op het schema. Het was
de bedoeling dat we gisteren naar de Indian Canyons zouden gaan. Ze laten de
bezoekers na 16.00 uur niet meer door en om 17.00 uur sluit het park. Omdat we
gisteren te laat waren, gaan we vanochtend. Een andere reden is dat we de
Borrego Palm Canyon Trail in Anza Borrega Desert Park door het onweer moesten
overslaan. We willen nu toch weleens zo’n canyon met al die palmen zien. Dus
vroeg op pad en dat is niet erg, het is lekker koel en niet druk. Ja, Palm
Springs is echt Palm Springs. Welke straat we ook kijken of langs rijden overal
staan palmen in de bermen.
Op weg naar Indian Canyons.
Net buiten Palm Springs zijn een paar canyons en daarin lopen en paar creeks.
Om die creeks staan een groot aantal palmen. Dat moet heel bijzonder zijn om te
zien en dat gaan we dus doen. Nu maar hopen dat we het kunnen vinden maar zo
gemakkelijk gaat het dus niet. We rijden toch mis. Even niet opgelet bij een
bocht. We hadden op de South Palm Cayon Drive moeten blijven maar op zich niet
erg want dan hebben we nog mooi even de gelegenheid nog een paar boodschappen
te doen bij een supermarkt waar we net langs komen.
Na de boodschappen een nieuwe
poging en nu hebben we de goede afslag. Op het eind komen we bij de tolgate van
het park. De camper is te hoog voor de luifel dus de camper zetten we even aan
de kant en we vragen even hoe het verder moet. Bij de kassa laten we onze
kaartjes zien en het is geen probleem. De mevrouw in het hokje doet straks het
hek wel even voor ons open. De mevrouw waarschuwt ons wel dat als we door
willen rijden naar Palm Canyon wij de camper voor de canyon ergens moeten
parkeren. Er is daar een rots die uitsteekt over de weg en een camper kan daar
niet onder door. We zullen erom denken. Als eerste gaan we naar de Andreas
Canyon.
De Indian Canyons, liggen
net buiten Palm Springs en werden eeuwen geleden al bewoond door Agua Caliente
Cahuilla indianen. Door de waterrijke en beschutte canyons konden de indianen
hoogstaande leefgemeenschappen ontwikkelen in Palm, Murray, Andreas, Tahquitz
en Chino Canyons. De overvloedige hoeveelheid water en honderden planten en
dieren in het hele gebied waarborgden goede leefomstandigheden. Ze jaagden op
dieren en verzamelden zaden en noten. Van planten maakten ze medicijnen en
manden. Ze verbouwden en kweekten gewassen zoals meloenen, squash, bonen en
maïs.
Veel sporen van deze
gemeenschappen zijn nog te vinden in de canyons zoals rotskunst, house pit’s,
irrigatiekanalen, dammen, reservoirs, wandelpaden en gebieden waar het voedsel
werd verbouwd. De Agua Caliente indianen waren ijverig en creatief en ze hadden
een positieve reputatie betreffende onafhankelijkheid, integriteit en vrede. Nu
is het gebied met de canyons een reservaat, het Agua Caliente Indian
Reservation.
Om bij Palm Springs Indian
Cayons te komen neem je de South Palm Canyon van Highway 111 en je rijdt
ongeveer twee mijl tot de tolpoort van Indian Canyons, 38520 South Palm Canyon
Drive, Palm Springs 92262. Er staan verwijzingsborden maar die zijn niet altijd
even duidelijk.
In het gebied van Indian
Canyons zijn een aantal canyons en 3 zijn favoriet, Palm Canyon, Andreas Canyon
en Murray Canyon. In deze canyons zijn weer een aantal trails uitgezet.
Als eerste gaan we dus naar
de Andreas Canyon. We nemen een zijweg van de South Palm Canyon Drive, de
Andreas Canyon Road, en we slingeren door het landschap. Het is hier dor en
droog. Niet dat het woestijnachtig aandoet, maar veel groen zien we niet. In de
verte zien we palmen, de Andreas Canyon, en hoe verder en lager we komen hoe
groener dat het wordt. Ja dit is echt een oase in dit gebied. Bij de
parkeerplaats is plek genoeg dus zetten we de camper aan de kant. Vanaf de
parkeerplaats begint eigenlijk gelijk de trail al. Aan de ene kant rotspartijen
en links van ons de Andreas Creek, het is schitterend. En natuurlijk palmen.
Sommige staan dicht bij het water en andere groeien bijna tegen de rotsen aan. Hoe
is het mogelijk dat deze daar kunnen groeien.
De Andreas Canyon is prachtig
met het vele groen, palmen en meer dan 150 andere soorten planten. En dat alles
binnen een straal van een halve mijl van de omringede woestijn. Door de canyon
gaat een mooi wandelpad langs bosjes met statige palmen, bijzondere
rotsformaties en de eeuwige Andreas Creek. Het is geen grote stroom water maar
een rustig stroompje met kleine watervalletjes. De Andreas Creek begint hoog in
de San Jacinto Mountains en heeft door de eeuwen heen de canyon uitgesleten in
de rotsachtige ondergrond. In de creek kun je op sommige plekken nog rotsen
zien die gebruikt werden door de indianen om hun voedsel voor te bereiden.
De
trail is ongeveer 1 mile en niet moeilijk. Het pad gaat wat op en neer en je
moet goed uitkijken omdat hier en daar rotsen liggen. Het is rustig en we horen
alleen het water van de creek en wat vogels. Af en toe zien we een kleine
hagedis die zich aan het opwarmen is in de zon. Hier en daar groeien en bloeien
een paar planten. De palmen vinden we heel apart met de droge stengels die als
een rok om de stam zitten. Rustig lopen we over het pad en na een poosje komen
we op het eind. Er is een hek en in de verte zien we huizen.
Aan de andere kant van de
creek kopen we weer terug. Dit wandelpad ligt hoger op de rand van de canyon.
Nu is heel goed te zien dat de oase in een canyon ligt, prachtig. Beneden ons
zien we de palmen die als een lint langs de creek staan. Het is nu ook heel
goed te zien dat het gebied om de canyon heel droog is. Hier groeien cactussen
en andere planten die goed over droogte kunnen. Het is wel een heel groot
contrast. Op het eind dalen we weer af en komen op een andere parkeerplaats
uit. Onder de palmen hebben ze een paar hutten gemaakt waar vroeger de
indianenen die hier leefden, in woonden. Ronde hutten die helemaal bedekt zijn
met palmbladeren, nou hieraan is geen gebrek. Verderop staat een vierkante hut
met open zijkanten. Bovenop hebben ze een geraamte gemaakt waar weer
palmbladeren op liggen.
De Murray Canyon Trail begint ook bij de parkeerplaats. Dat moet een
gemakkelijke wandeling zijn, maar gezien de tijd doen we die niet. Deze canyon
ligt ten zuiden van Andreas Canyon. De trail is, heen en terug, ongeveer 5 mijl
en loopt naast de Murray Creek. Onderweg zie je ook een aantal watervallen. Er
zijn zowel wandelpaden als ruiterpaden en die gaan naar plekken waar je
Peninsular Big Horn Sheep, muilezel herten en andere wilde dieren tegen kunt
komen. De Murray Canyon wordt minder bezocht dan de andere canyons en is
daardoor ook rustiger. Het is ook de plek waar één bekende en bedreigde
vogelsoort, de Bells Vireo, nestelt en broedt. Bij de parkeerplaats begint nog
een andere trail, de Maynard Mine Trail. Die is heen en terug ongeveer 5.8
mile. Op het eind kom je bij de restanten en gebouwen van deze oude mijn. De
mijn werd in de tweede wereldoorlog aangelegd voor het winnen van wolfraam.
Genoeg gezien; we gaan nu
richting Palm Canyon. Dit moet de mooiste canyon zijn als je anderen mag
geloven. Met de camper rijden we het eerste stukje weer terug en gaan dan
richting Palm Canyon. Goed opletten want we kunnen met de camper niet helemaal
tot aan de parkeer plaats. Niet veel verder zien we de rots die over de weg
hangt. De rots wordt Split Rock genoemd en dat is wel een toepasselijke naam.
Een stuk voor de rots is een
plek waar wij onze camper kunnen parkeren.
Lopend gaan we naar de
parkeerplaats van Palm Canyon en het begin van de trail. De weg loopt langs de
Palm Creek. Ook dit is weer een klein stroompje maar het zorgt er wel voor dat
aan weerskanten van het watertje allemaal planten kunnen groeien. In de verte
zien we een groep palmen staan. Daar zal ook wel water zijn want anders kunnen
ze daar niet groeien. Het is toch heel vreemd om te zien dat het gebied om de
palmen dor en droog is en de palmen als een groene prop daar staan.
Na een kwartiertje komen we
bij de parkeerplaats aan, die ligt op de rand van de canyon. Er is een terras
met een informatie shop, souvenirwinkel en restaurantje. Aan de buitenkant van
het terras hangen flessen met een zoete vloeistof voor kolibries. De kolibries vliegen af en aan en het is
prachtig gezicht te zien hoe ze drinken aan de flessen.
Het is trouwens niet alleen
leuk. Vlakbij staat en bord met de tekst uiterste voorzichtigheid, ratelslangen
leefgebied, slik. Dus oppassen… al verwachten we niet dat wij ze hier te zien
krijgen. Het is hier druk en slangen hebben het daar niet zo op staan.
Beneden ons is de canyon en
via een pad gaan we naar beneden. Deze canyon is toch anders dan de vorige, de
Andreas Canyon, die we net hebben gezien. Palm Cayon zelf, is vijftien mijl lang
en is geweldig mooi met zijn inheemse Californische Fan Palmen. Deze canyon is
met zijn flora en fauna een van de mooiste plekken in dit gebied. Al deze
overvloed in de canyon is adembenemend en confronterend met de grimmige,
rotsachtige kloven en kale en dorre woestijn van het omringende land.
Palm Canyon
is prachtig. Deze canyon is anders dan de Andreas Canyon. Sommige plekken zijn
open waardoor er licht komt op de grond, daar groeit, vooral vlakbij de creek,
frisgroen gras. Andere plekken zijn veel donkerder door de massa aan palmen.
Onder de palmen liggen veel afgevallen bladeren en het is er heerlijk koel. Een
parkwachter houdt het looppad voor de bezoekers vrij door de gevallen bladeren
aan de kant te vegen. Het is hier ook drukker dan in de andere canyon maar
omdat het nog vroeg is heb je daar geen last van.
Palm Creek loopt door deze
canyon en het is een prachtig gezicht. Geen geweldige stroom water maar rustig
kabbelend. Op sommige plekken is een palm helemaal omgebogen en hangt over het
pad. Hoe is het mogelijk dat zo’n boom nog in leven kan blijven. Hier en daar
groeien wat andere planten struiken en bomen maar de hoofdzaak zijn palmen. Het
blijft een apart gezicht al die dorre bladeren aan de stam. Sommige kragen
hangen bijna op de grond. Over het wandelpad gaan we steeds verder de canyon
in. Het pad begint wat omhoog te lopen maar op zich is dat leuk. Dan krijg je
een heel andere kijk op de canyon en de omgeving. De trail is 2 mile maar we
lopen hem niet helemaal uit. Halverwege gaan we terug want we willen vandaag
nog meer dingen zien.
De palmen die hier staan zijn
bijzonder. In de oases van zuid Californië een Arizona vind je de desert fan palm, California waaierpalm
of California palm. Het is de enige palm die afkomstig is uit het westen van de
Verenigde Staten en de grootste inheemse palm van het land. Deze palmsoort
groeit in een semi-woestijnklimaat waar weinig water is, de zomers extreem warm
en lang en de winters kort zijn en hij komt nog maar op een paar plekken voor.
De oases liggen geïsoleerd in het landschap en zijn er alleen als er water is,
water waar ook deze palmen weer erg afhankelijk van zijn. Allen op deze
uitzonderlijke locaties konden deze palmen zich ontwikkelen en zich handhaven.
Deze palmsoort kan een hoogte
bereiken van 18 meter en onder ideale omstandigheden zelfs 25 meter. De palm
kan 80 tot 250 jaar oud worden. De bladeren zijn tot 3,5-4 m lang met een tot 2
meter lange stekelige bladsteel. Aan de stengel zitten als een handvorm de
1,5-2 meter lange bladeren. Deze hebben lange draadachtige witte vezels. De
bloeiwijzen hebben kleine witte bloempjes.
De vruchten zijn zeer klein
en schitterend zwart.
De stam is grijs en bruin en
de bladeren zijn grijsgroen. Wanneer de bladeren afsterven worden ze bruin en
blijven ze vastzitten aan de stam. Ze vallen om en hangen als een wijde rok om
de stam. Dit creëert weer een microhabitat voor vele kleine vogels en
ongewervelde dieren.
De palmen bieden ook een
habitat voor de reusachtige palm boorkever, de westelijk gele vleermuis, en de
wielewaal van de nieuwe wereld en vele andere vogelsoorten.
De native indians aten de
vruchten van de palm rauw, gekookt, of gemalen tot een soort meel voor gebak.
De Cahuilla en verwante stammen gebruikten de bladeren om sandalen, rieten
daken, en manden van te maken. De stengels werden gebruikt als kookgerei.
De terugweg is net zo mooi
als de heenweg. We bekijken het nu van de andere kant en het blijft mooi.
Prachtig mooi weer een prachtige route en een schitterende omgeving. Als we
bijna bij ons beginpunt zijn zien we een hagedis op een stam zitten. Een heel
andere soort dan we eerder hebben gezien. Deze heeft een stekelige huid. Wat
voor soort het is weten we niet maar hij stelt de foto shoot niet zo op prijs
zo te zien. Hij kijkt ontzettend gemeen.
Bij de parkeerplaats beginnen nog meer trails zoals de Palm Canyon Trail to East Fork Trail. Het is een (2 + 3,4) totaal 5,4 mile lange trail voor geoefende wandelaars. Het is een extra stuk van de Palm Cayon Trail. De Victor Loop is een 2.9 mile lange en gemakkelijke loop. Onderweg zie je veel bloeiende planten. West Fork Trail is 5.4 mile lang en de West Fork North Trail is een lange en zware trail van 14.3 mile. De laatste trail die er begint is de Fern Canyon Trail.
Op Google Earth zijn de canyons
trouwens ook heel goed te zien. In de dorre omgeving zie je een streep groen,
de palmen die in de canyon langs de creek staan.
In de Fern Canyon loopt de creek de Fern. Het is een klein stroompje aan
de oostkant van Palm Canyon met een kleine oase van palmen en varens. Deze
canyon is bereikbaar via een pad dat begint vanaf de centrale parkeerplaats aan
het einde van de Indian Canyons toegangsweg. De volledige lengte van de trail
is 4 mijl.
Tahquitz Canyon
ligt op slechts een korte afstand van de Indian Canyons, 500 W. Mesquite Palm
Springs 92262.
In de Tahquitz Canyon is een
spectaculaire 60 voet hoge waterval maar het water is wel afhankelijk van het
seizoen.
Het Tahquitz gebied is wat
meer gecommercialiseerd dan andere nabijgelegen ravijnen en de toegangsprijs is
ook hoger. Langs de trail zie je rotskunst, oude irrigatiesystemen en
artefacten. Het is een self-guided trail maar er zijn ook begeleide wandelingen
met een ranger. Aan de ingang van de
canyon is het Tahquitz Canyon Visitor Center. In het center zijn exposities en
er is een observatiedek en een theaterzaal met een video over de legende van de
Tahquitz Canyon. De trail door de canyon is ongeveer 1,7 mile.
We gaan weer terug en lopen
richting onze camper. De Indion Canyons zijn zeker de moeite waard. De Canyons
zijn prachtig om te lopen en de natuur is schitterend. Op de site van All Traills hebben we veel trails gezien aan de zuidkant van Palm
Springs. Makkelijke, moeilijke korte of lange trails. Je kunt je hart op halen.
Op de terugweg naar de camper
zien we prachtige bloemen de desert willow, een pennisetum soort en die is bij
ons bekend als lampenpoetsergras en de desert globemallow en sacred datura.
Ook komen we weer bij Split
Rock. Er rijdt net een cabrio onderdoor met een aangeklede barbie. Een oudere
vrouw die zichzelf waarschijnlijk heel mooi vindt. Haar man staat aan de andere
kant van de rots en ze willen een foto maken terwijl zij in de cabrio onder de
rots doorrijdt. Dat lukt niet want elke keer als zij eronderdoor komt, komt er
een ander auto aan en moet ze weer terug. Dat gaat vaak niet echt handig. Het
is vermakelijk om te zien.
Bij de camper nemen we eerst
een bakje want daar hebben we gezien het tijdstip nu wel zin in. Dan rijden we
terug. Bij de tolgate staat het hek open en kunnen we gelijk doorrijden. De
planning is nu naar Joshua Tree te rijden. De route is simpel want we zitten
aan de goede kant van Palm Springs en moeten eerst naar het noorden. Eerst een
stuk South Palm Cayon Drive en dan de South Cayon Indian Drive die na een
tijdje overgaat in de North Indian Canyon Drive. Deze weg gaat over Interstate
10 en gaat dan verder door naar het noorden. Aan de andere kant van de
Interstate zien weer heel veel windmolens. Velden vol het lijkt wel of hebben
ze op elke plek waar ze eentje kwijt kunnen er ook een geplaatst. Ook staan er
types die we nog nooit gezien hebben. Het lijken wel oren op een mast.
In de Noord Oost Polder staan
ook de nodige windmolens maar wat hier staat is toch van een heel andere orde.
Nu is het wel zo dat de Amerikanen energieverslinders zijn en veel meer energie
verbruiken dan wij. Natuurlijk is het hier ook warm en heeft men overal airco.
Airco’s nemen veel stroom en ja dan moet er ook veel opgewekt worden, dus
windmolens. Het is in ieder geval wel duurzaam en dat zien we hier ook weleens
anders.
Op het eind van de North
Indian Cayon Drive moeten we rechts afslaan naar de 62 North, the Twentynine
Palms Highway. Het is hier zo, dat als je rechtsaf moet en het stoplicht staat
op rood, je tóch door mag rijden, tenminste als je niemand hindert. N. rijdt en
ze was net door een oranje licht gereden en zou dat niet weer doen. Blijft dus
mooi voor het rode licht staan terwijl we naar rechts moeten. Achter de camper
staat al een behoorlijke rij auto's. Op een gegeven ogenblik komen de auto's
die achter staan voorbijrijden, allemaal rechtsaf! Oeps....gelukkig kennen ze
ons hier niet.
De 62 is een lange brede weg
en we gaan richting bergen. Op sommige bergen die we zien ligt nog wat sneeuw.
De weg gaat steeds verder omhoog de bergen in, welke weten we niet maar het is
wel een mooi gezicht. Een grijslint die de lucht in gaat en uiteindelijk uit
het zicht verdwijnt.
Als we door de bergen heen zijn, en het was niet spectaculair, komen we door Morrongo Valley. Een stuk verder door Yucca Valley. Beide zijn geen dorpen of steden die de moeite waard zijn. In Yucca Valley willen we naar Desert Christ Park. Het staat niet aangegeven en het is een beetje moeilijk in te schatten wanneer we af moeten slaan. Daarom vragen we maar even waar we moeten zijn. Goed gegokt, de afslag is een straat verder en dan doorrijden.
Op weg naar het park komen
door een paar woonwijken van Yucca Valley en zoals we al eerder zagen is het
geen mooie stad maar het zijn ook geen mooie woonwijken. Hier zouden we voor
geen goud willen wonen. Niet dat het verwaarloosd is of dat er bouwvallen
staan, maar het heeft totaal en dan ook totaal niets. Het zijn woningen, een
oprit op een erf, met helemaal niets, en dat is het dan ook. Het zal wel goedkoop
wonen zijn vermoeden wij. We hebben ook wel andere woonwijken gezien. Dan komen
we bij het park. Er staat een grote kerk bij met een heeeee…….l groot parkeer
terrein.
Desert Christ Park is een 3,5-acre grootte beeldentuin in Yucca Valley,
net boven Palm Springs. De beelden in het park werden gemaakt door Antone
Martin, een voormalig vliegtuig werknemer. Martin maakte de beelden van
gewapend beton tijdens het hoogtepunt van de Koude Wereld Oorlog. Hij hoopte
dat de beelden zouden inspireren tot een wereldvrede. Beelden die er te zien
zijn, zijn onder andere De Twaalf Apostelen, Martha, Maria, engelen,
en een 4,5 meter hoog en 3
ton zwaar standbeeld van Jezus. Dit laatste beeld doet denken aan het beroemde
Jezusbeeld in Rio de Janeiro. In totaal staan er 35 Bijbelse figuren in het
park.
Bij de voorbereiding hadden
we over dit park gelezen en omdat we in de buurt waren, zijn we even gaan
kijken. Allemaal beelden van Bijbelse figuren. Wie een bijbelse achtergrond
heeft kan goed herleiden wie het zijn. Wel leuk om te zien maar om nou te zeggen
bijzonder….niet echt. De beelden kloppen soms ook niet helemaal. De verhouding
en de gezichtsuitdrukkingen zijn soms niet helemaal natuurlijk maar op afstand
lijkt het behoorlijk echt. Voor een amateur beeldhouwer heeft die Martin toch
een knap staaltje werk verricht. Achter in het park is een muur maar die is zo
gemaakt dat het net een gebouw lijkt.
Op de muur is het laatste
avondmaal uitgebeeld. Het beeld van Jezus met gespreide armen wat ook in Rio
staat, staat er ook. Het is wel opvallend, op het hoofd zit een tortelduif, een
voorteken?
Het park ziet er verzorgt uit. De beelden zijn goed onderhouden, schoon en mooi witgeverfd. In het park staan mooie bomen en er bloeien veel planten en struiken en natuurlijk cactussen. Er staat ook een kapelletje bij. Dat zal wel voor bezoekers zijn die hier willen mediteren. Er is ook een openlucht podium. Waar dat voor dient weten we niet. Kan ook zijn dat dat bij de kerk hoort. We lopen een tijdje door het park en kijken om ons heen.
Na een halfuurtje zijn we uitgekeken en lunchen in de vrije natuur onder toezicht van levensgrote beelden. Ze beelden Bijbelse figuren uit. Prettig gezelschap.
Nu op weg naar het Joshua
Tree National Monument. Het stond op het verlanglijstje van K. Dus snel op weg.
Als eerste komen we langs een zijweg die naar het gebied van Black Rock Canyon
gaat in Joshua Tree NM. Daar moeten een paar mooie trails zijn maar de planning
is door de wandelingen van Indian Canyon wat opgeschoven. Dus dit moeten wij
helaas overslaan.
Black Rock Canyon ligt dus in de noordwesthoek van het park en deze regio kun je bereiken
vanaf de Ca-62 door de afslag Joshua Lane te nemen. Direct voorbij de parkgrens
stopt de weg bij Black Rock Campground. De camping ligt bij het beginpunt van
de Black Rock Canyon. Er zijn hier een aantal trails die de moeite waard zijn.
De High View Nature Trail is een 2,1 kilometer (heen en terug) lange
trail. In het Nature Center is een brochure beschikbaar waarin tekst en uitleg
wordt gegeven over de trail(s)
Als je deze trail doet krijg
je een goed inzicht in de verschillende vormen van vegetatie.
Het pad loopt door het
ravijn, en hier staan talrijke Joshua Trees en andere planten. In het begin is
het ravijn breed. Je kunt het beste aan de zijkant lopen omdat de ondergrond
daar veel steviger is. In de buurt van de bron Black Rock Spring (die nu
droogstaat) wordt het ravijn veel smaller. Deze trail sluit aan op een paar
andere trails zoals de West Side Loop, Warren Peak en Panorama Loop. Andere
trails zijn nog Eureka Park Trail, Fault Trail, Burnt Hill Trail en Short Loop.
Met andere woorden, mogelijkheden genoeg. Bij Black Rock Campground bevindt
zich ook het beginpunt van een uitgebreid netwerk (400 kilometer) aan
ruiterpaden.
Het gebied van Joshua
Tree National Monument is ten minste 5.000 jaar lang bewoond geweest
door mensen. De eerste bewoners waren de Pinto-indianen, zij leefden in wat nu
bekend is als het opgedroogde Pinto Basin. Later trokken ook andere
indianenstammen door het gebied. In de negentiende eeuw volgden veehouders met
hun koeien naar dit gebied. Op te overleven bouwden ze waterreservoirs. De
boeren kwamen en de goudzoekers. Ze groeven tunnels, bouwden dorpen en legden
wegen aan. In het begin van de twintigste eeuw kwamen de homesteaders die
stukken land claimden Ze bouwden huizen, groeven putten, legden
irrigatiesystemen aan en verbouwden gewassen. Iedere groep en elk tijdperk
heeft zijn eigen sporen nagelaten in het landschap van dit park en bijgedragen
aan de rijke culturele geschiedenis van Joshua Tree National Park. Het park
beschermt 500 archeologische plaatsen, 88 historische bouwwerken, 19 culturele
landschappen en de collectie van het museum bedraagt meer dan 120.000
voorwerpen.
Joshua Tree National Park
ligt in het zuidoosten van Californië. In 1936 werd het park opgericht als
National Monument en pas in 1994 ging het congres akkoord dat het een National
Park werd. Dit ter bescherming van de woestijngebieden. Het is vernoemd naar de
bomen, de Joshua Tree (Yucca brevifolia) die in het park staan. Het is een vrij
groot park en heeft een oppervlakte van 3.199 km2. Een groot deel van het park,
ongeveer 173.890 ha, is een aangewezen wildernisgebied.
Het is ook een park met drie
ecosystemen in één park. Het westelijk gedeelte van het park ligt in de Mojave
Desert, het oostelijk gedeelte in de Colorado Desert en als derde heb je de
oases in het park.
De Mojave Desert is een woestijn in het zuidwesten van de Verenigde
Staten. Ze bestrijkt een groot deel van het midden van Zuid-Californië en
kleinere delen in het zuiden van Nevada, het zuidwesten van Utah, het
noordwesten van Arizona. De woestijn beslaat een oppervlakte van 57.000 km² en
vertoont langgerekte bergketens die afgewisseld worden door valleien. De
Mojavewoestijn is vernoemd naar de oorspronkelijke inwoners, de
Mojave-indianen.
In deze woestijn valt
jaarlijks minder dan 150 mm neerslag. Deze woestijn omvat ook het Mojave
National Preserve en de laagste en heetste plek van Noord-Amerika: Death
Valley. De Mojave woestijn staat, net als andere woestijnen, bekend om zijn
moordende hitte in de zomer maar in de winter kan het er ook bar koud zijn met
sneeuwval. De sneeuwval kan variëren van een klein laagje tot meer dan 30 cm
waardoor wegen afgesloten moeten worden. De laagst gemeten temperatuur ligt rond
de -17 °C. Normaal gesproken varieert de temperatuur van -7 °C in de winter tot
ongeveer 38 °C in de zomer.
De Colorado Desert is een woestijn in het zuidoosten van de
Amerikaanse staat Californië. De Coloradowoestijn is onderdeel van de
Sonorawoestijn, die zich verder naar het zuiden in de Mexicaanse staat Sonora
en verder naar het oosten in Arizona uitstrekt. De Coloradowoestijn wordt
begrensd door de Mexicaanse grens in het zuiden, de Colorado River (die de
grens tussen Californië en Arizona vormt) in het oosten, het plateau van de
Mojavewoestijn in het noorden en de Laguna Mountains (onderdeel van de
Peninsular Ranges) in het westen.
Het grootste deel van dit
gebied heeft een geringe hoogte en is nergens hoger dan 400 m. Geologisch
gezien ligt het in een slenk die zich op de verbinding tussen de San Andreas
Fault en de East Pacific Rise bevindt. Daarom vindt er geleidelijke tektonische
daling van het aardoppervlak plaats. Het laagste punt ligt bij de Salton Sea:
69 meter onder zeeniveau.
De Coloradowoestijn heeft een
unieke ecologie. De vegetatie bestaat uit creootstruiken en ander struikgewas,
zoals yucca's, melde en cactussen. Op andere plekken komen zandduinen voor.
Delen van de woestijn, zoals Coachella Valley en Imperial Valley, zijn in gebruik
voor de landbouw en worden geïrrigeerd met water uit de Colorado River.
Door de Joshua Trees en de
vreemd gevormde rotspartijen lijkt dit gedeelte van het park wel een
buitenaards landschap. De temperaturen zijn het meest comfortabel in de lente
en de herfst, gemiddeld is het dan overdag 29 en nachts 10°C. In de winter is
het kouder en kan het ‘s nachts zelfs vriezen. Het sneeuwt dan ook op grotere
hoogte. De zomers zijn warm, meer dan 38°C en nachts koelt het vaak niet verder
af dan tot gemiddeld 24°C.
Joshua bomen domineren de
open ruimten van het park, maar in de buurt van de rotsen groeit Californië
jeneverbes en diverse soorten cactussen maar ook woestijn eik, Tucker’s eik,
Muller’s eik. Al deze planten kunnen tegen droogte stress, droge perioden
afgewisseld door natte perioden.
Een derde gebied in dit park
is de oase met de enige en van nature voorkomende inheemse palm van Californië,
de California Fan Palm. Deze vijf oases in het park zijn zeldzame gebieden waar
water het hele jaar aanwezig is. Rond de oases leven veel soorten planten,
dieren, vogels en insecten. Er zijn maar weinig gebieden waar de contrasten
tussen hoog en laaggelegen woestijn duidelijker zijn dan in Josuha Tree
National Park.
Het park heeft een aantal
ingangen. Aan de noordzijde vanaf de Ca-62 heb je zes verschillende afslagen en
van west naar oost zijn dat:
Joshua Lane: toegang tot
Black Rock Canyon Park Boulevard: toegang via
het West Entrance Station naar het westelijke deel van het park. Vervolgens een
afslag naar Indian Cove Road: toegang tot Indian Cove.
Dan de Canyon Road: toegang
tot Fortynine Palms Oasis.
Dan Utah Trail die overgaat
in Park Boulevard: deze geeft toegang via het North Entrance Station naar het
westelijke deel van het park en naar de Pinto Basin Road. Hier ligt ook, buiten
het park, het Oasis Visitor Center.
De Gold Crown Road
(onverhard): geeft toegang tot het oostelijke deel van het park.
Langs de zuidkant van het
park loopt de I-10 (Interstate van Los Angeles naar Phoenix). Aan deze kant
zijn twee toegangen:
Berdoo Canyon Road, een
onverharde weg en zijweg van de Dillon Road,
Pinto Basin Road (Ca-195);
hier ligt het Cottonwood Visitor Center.
Het park heeft vier Visitor
Centers in en nabij het park:
Oasis Visitor Center, buiten
het park, ten noorden van de North Entrance. Het Black Rock Nature Center, bij
Black Rock Canyon ook in het noordwesten en het Joshua Tree Visitor Center,
buiten het park, aan Park Boulevard ten noordwesten van het park.
Bij de zuidelijke ingang heb
je het Cottonwood Visitor Center. De openingstijden van de Visitor Centers zijn
verschillend. Verder zijn er weinig faciliteiten in het park.
Er zijn negen campings die allemaal het hele jaar geopend zijn. Black Rock Campground, Indian Cove Campground en Cottonwood Campground hebben de meeste faciliteiten zoals water en toiletten. De ander 5 campings Jumbo Rocks Campground, Hidden Valley Campground, Ryan Campground, Campground White Tank Campground, Sheep Pass Group Campground zijn primitieve campings.
Het park heeft veel
wandelpaden en de meeste kunnen vanaf de campings gedaan worden. Er zijn lange
trails; California Riding en Walkingtrail van 35 mijl (56 km) slingert door de
westelijke kant van het park en er zijn korte wandelroutes zoals de 1 mile
lange wandeling door Hidden Valley. Op een aantal plaatsen bevinden zich oude
rotstekeningen waar indianen zich ophielden. Op deze plekken mag je niet meer
komen en die routes of wandelpaden zijn afgesloten.
De meeste dieren die je in
het park ziet, zijn hagedissen en grondeekhoorns. Dit is vooral omdat deze
soorten overdag actief zijn. De meeste dieren in het park zijn nachtdieren
zoals, slangen, bighorn sheep, kangoeroe ratten, coyotes, en black tail
jackrabbits.
Dieren die in Joshua Tree
leven hebben vaak speciale aanpassingen om te overleven met weinig water en de
hoge temperaturen in de zomer. Bij hitte nemen kleine zoogdieren en alle
reptielen hun toevlucht onder de grond. Woestijn zoogdieren maken efficiënter
gebruik van hun lichamelijke 'watervoorziening” dan het menselijk lichaam. In
de winter gaan de meeste reptielen, kleine knaagdieren en insecten in een
inactieve toestand van winterslaap. De winterperiode is ook de tijd met de
grootste concentratie vogels. Dit is het gevolg van de vogeltrek. Het park is
in die periode erg aantrekkelijk voor vogels.
Bij de West Intrance laten we
onze Anual Parkpas zien en kunnen we doorrijden. Ze wil wel graag ook even ons
paspoort zien en vergelijkt de handtekening met de handtekening op de park pas.
Wel makkelijk zo’n pas, lekker goedkoop en je bent gelijk voor elk National
Park klaar. Ook krijgen we nog een brochure en park map mee. Over de Park
Boulevard rijden we het park in. Dit is een totaal ander wereld en het doet
bijna buitenaards aan. Als je niet beter wist zou je denken dat je op een ander
planeet bent aangekomen. Wonderlijke bomen die Joshua Tree en dan die aparte
bergen en heuvels waarvan het lijkt of die allemaal opgebouwd zijn uit losse
rotsblokken.
Het is geen boom, geen
cactus, geen den en ook geen palm. Het heeft meer van een combinatie van een
yucca en agave op een stam met zijtakken. We zien velden met deze bomen. Van
een bos kun je niet echt spreken daarvoor staan ze te ver uit elkaar. Wat ook
opvalt dat de Joshua Trees bijna allemaal even ver van elkaar afstaan. Het
lijkt wel of hebben ze de bomen met een meetlint uitgezet en geplant.
De Joshua Tree of Yucca brevifolia is een plantensoort binnen het
geslacht Yucca. De meeste yucca soorten blijven laag, met een rozet van
bladeren laag bij de grond, maar deze soort wordt een boom. Het is een
eenzaadlobbige boom en komt voor in het zuidwesten van Noord-Amerika en dan met
name in de Mojavewoestijn. De Engelse bijnaam "Joshua tree" (boom van
Jozua) werd aan de boom gegeven door een groep mormoonse kolonisten, die in de
19e eeuw met huifkarren door de Mojavewoestijn trokken. De vorm van de bomen
deed hen denken aan de profeet Jozua, die met zijn armen naar de hemel reikt.
De bladeren van de boom zijn
donkergroen en zijn langgerekt van vorm. Ze zijn 15-35 cm lang en 7-15 cm breed
aan de basis. De bladeren groeien in een dichte spiraal vanuit een apex op de
stam. De randen van de bladeren zijn getand en wit van kleur.
De Cahuilla-Indianen noemen
de boom hunuvat chiy’a of humwichawa. Vroeger aten deze Indianen de vruchten
van de boom, terwijl ze de bladeren gebruikten om sandalen en manden van te
weven.
We rijden over de prachtige
Park Boulevard en genieten van de omgeving. Als eerste stop komen we bij de
parkeerplaats van Quail Springs. Stoppen doen we hier niet maar hier wordt door
liefhebbers aan rockcliming gedaan. Iets verder en dan links van de weg begint de Bouy Scout Trail een back country
trail die eindigt in Indian Cove. Wij gaan door naar Hidden Valley. Na ondeveer
9 mile van de West Intrance is een zijweg die naar de parkeerplaats van Hidden
Valley gaat. Daar is een korte trail die we willen gaan doen.
Het staat goed aangegeven en
bij de trailhead van Hidden Valley is een grote parkeerplaats en er is nog
genoeg ruimte. Het is er gezellig druk.
Als de beesten zich stil
hielden zou je ze nooit vinden. De camper wordt geparkeerd, rugzak met wat
drinken mee en natuurlijk onze fototoestellen. Het pad loopt wat omhoog en als
je op het hoogste punt staat heb je een prachtig zicht op de verborgen valley
maar ook op de andere kant, de Lost Horse Valley. Het pad is makkelijk te doen
en gaat slingert naar beneden, het is schitterend.
Lage struikjes en heesters, yucca’s en ander bloeiende planen en hier en daar staat een Josha Tree. Op de achtergrond de typische rotspartijen van het park. Veel dieren en insecten zien we niet. Af en toe een kolibrie die zich bij een paar bloemen te goed doet aan de nectar. Af en toe zien we ook bloeiende cactussen, roze en rode, mooi. Het zandpad is makkelijk begaanbaar en gaat af en toe door een partij rotsblokken. Hey is een prachtige trail en echt de moeite waard. Het verbaasd ons daarom ook niet dat dit een van de populairste trails van het park is. Niet alleen omdat het zo mooi is maar het is ook een korte en makkelijk bereikbare trail.
Weer verder. Als je weer op
de Park Boulevard rijd heb je na een paar honderd
meter weer een afslag maar
dan naar links. Die afslag gaat naar een ander mooi en bijzonder gedeelte van
het park. Naar Keys Ranch en Baker Dam. Helaas hebben we daar nu geen tijd voor
en met de camper is deze route ook niet optimaal. Het is wel de moeite waard
het verhaal over Keys Ranch, Desert Queen Mine en Baker Dam te vertellen en in
het verslag op te nemen.
De Keys Ranch is het schoolvoorbeeld van een vroege nederzetting in
het Joshua Tree National Park. Bill Keys is de hoofdpersoon en zijn ranch is
een symbool van de vindingrijkheid en doorzettingsvermogen van de eerste
kolonisten. De ranch is een uitgebreid complex van kleine gebouwtjes die
gebouwd zijn door Keys tussen 1910 en zijn dood in 1969.
In 1918 trouwde Keys met
Francis M. Lawton en ze krijgen zeven kinderen.
Helaas worden maar 4 kinderen
groot. Het echtpaar woonde nog vele jaren in dit afgelegen gebied. Keys' bouwde
een ranch huis, schoolgebouw, workshop, en voorraadschuren. Ze hielden geiten,
kippen en runderen en hadden een boomgaard en moestuin. Ze groeven diepe
waterputten en bouwden windmolens. Damden rondom de ranch rotsachtige canyons
af, zoals de Baker Dam, om water in kunstmatige meren op te vangen. Ze waren in
een woord “pioniers”. Bij de mijn was ook een stempel molen, The Wall Street
Mill, om het erts te vergruizen waarna met het goud eruit kon zeven. Keys was
sleutelbeheerder van de mijn. In de jaren 1940 had Keys een geschil, over de
toegang en sleutels van de mijn met Worth Bagley. Keys schoot Bagley in 1943
dood en werd veroordeeld voor moord en ging naar San Quentin Prison. Op de
plaats waar Bagley werd doodgeschoten staat nu een steen met het opschrift:
"Hier is waar Worth Bagley beet het stof door de hand van WF Keys, 11 mei
1943." Hij kwam in 1950 weer vrij toen bewezen werd dat hij had geschoten
uit zelfverdediging. Hij ging weer terug naar Keys Desert Queen Ranch in Josha
Tree waar hij in 1969 stief.
Bijna alle gebouwen als ook
de mij staan er nog. Ook de spullen die zij toen gebruikten zijn nog aanwezig.
Het is een mini spook ranch. Je kan de ranch, de bijbehorende gebouwen, de
gereedschappen, de auto's en de trucks alleen onder begeleiding van een ranger
bezichtigen.
De Desert Queen Mine was ook een redelijk en succesvolle mijn maar
niet spectaculair. De mijn wordt geassocieerd met Jim McHaney, een lokale
veedief en Bill Keys, een bekende rancher. De opbrengst uit de mijn was niet
geweldig maar productief genoeg om 75 jaar in bedrijf te houden. De mijn zelf
bestond uit een aantal verschillende verticale en horizontale gangen. Er waren
vier verticale schachten, vijf hellende gangen en tien horizontale gangen.
De goudader werd gevonden in
1890 door een man, genaamd James. De lokale outlaw bendeleider en veedief Jim
McHaney vroeg James om de mijn over te nemen, James weigerde. Daarop stuurde
McHaney twee van zijn mannen, Charley Martin en een zekere Myers naar James om
de mijn op te eisen. James weigerde om de overeenkomst te ondertekenen en
Martin schoot hem dood met het pistool die hij van Meyers had geleend. Martin
werd niet veroordeeld maar vrijgesproken van moord op grond van
zelfverdediging.
McHaney nam de mijn over en
aanvankelijk ging het voorspoedig. Echter om de mijn te exploiteren en uit te
breiden moest hij geld lenen van de bank. De kosten waren hoog en opbrengsten
vielen tegen. Mc.Haney kon de schuld niet af betalen en ging failliet. De mijn
is toen, in 1917, overgenomen door William F. Keys die de mijn tot 1961
exploiteerde.
The Wall Street Mill in Joshua Tree National Park was een complete en bedienbaar gouderts steenbreker uit eind 19e eeuw met twee stempel molen machines. Het is de enige gouderts molen in de regio die nog in redelijk goede staat verkeerd. De molen die er nu dus nog staat werd ook door de lokale boer en mijnwerker, Bill Keys. De molen en al het materiaal haalde hij uit Pinon Wells en bracht het naar Josha Tree.
Het gebouw met de stempel molen werd gebouwd op een neerwaartse glooiende heuvel. Dit heeft men gedaan om te profiteren van de zwaartekracht bij het maalproces. Het dak en sommige buitenmuren zijn bedekt met metalen golfplaten. Bovenaan het gebouw is een lange houten oprit die het spoor van de erts tram. De erts tram bracht het erts, wat door de vrachtwagens was gelost, naar de top van de molen. Het aangevoerde erts werd van bovenaf in de stempel molen gestort. Onder molen zit een waterput, barakken en een bijgebouw. De meeste andere gebouwen verkeren nu in deplorabele staat.
De dam ligt in de buurt van
Wall Street Mill en tussen Queen Valley en Wonderland of Rocks. Het water uit
de dam werd ook gebruikt voor de exploitatie van eerdergenoemde mijn. Het water
is en bron van leven in dit gebied voor zowel woestijn dieren als vele vogel
soorten. Er is ook een trail naar de dam, de Barker Dam Nature Trail en deze
heeft een lengte van 1900 meter.
Vanaf de parkeerplaats, die
door populariteit van de trail snel vol staat, loop je over een door rotsen
omsloten zandpad naar de Barker Dam. In het kleine reservoir staat vaak water
maar het komt ook regelmatig voor dat het reservoir helemaal droogvalt. Na de
Barker Dam kom je in een meer open gebied waarin veel Joshua Trees staan. Het
laatste stuk van de trail is weer door rotsen omsloten. Om de dieren die door
het water worden aangetrokken te beschermen, is het verboden om deze trail te
lopen voor zonsopgang of na zonsondergang. Onderweg zijn ook rotstekeningen te
zien van de indianen die hier gewoond en geleefd hebben. Er zijn ook
wandelingen onder begeleiding van een ranger. Hiervoor moet je, je aanmelden.
Cow Camp
ligt ook in Joshua Tree National Park en wordt geassocieerd met het “ritselen”
van vee in de jaren 1880 en 1890. Later werd het gebruikt als overslag kamp
voor veeteelt. Het enige wat er nog aan herinnerd en staat is een stenen
schoorsteen, twee kleine dammen gebouwd door William F. Keys, en water troggen.
Het kamp werd voor het eerst
gebruikt door de veedieven van de "McHaney Gang". Door het
faillissement van de Desert Queen Mine moest McHaney ook Cow Camp in 1894
verkopen aan George Myers. In 1920 nam Bill Keys Cow Camp over.
Om bij bovenstaande locatie
te komen moet je de Queen Valley Road in rijden. Het eerste gedeelte is
verhard. Na een paar honderd meter krijg je de eerste afslag, die gaat naar
Keys Ranch. Daar mag je dus alleen komen met een ranger. Als je verder door
rijdt krijg je later weer een afslag aan de linkerkant. Die gaat naar de
parkeerplaats voor de Baker Dam Trail. Niet ver van de Baker Dam is ook de
Desert Queen Mine. Nog een stukje verder eindigt de verharde weg en begint een onverharde
weg en trail naar de Wall Steet Mill.
Nog weer een stukje verder bereik je een splitsing. Liksaf begint de Queen Valley Road, 5 mile lang, en de Queen Valley Trail. Rechtsaf gaat de eveneens onverharde 2 mile lange Bighorn Pass Road. Beide wegen zijn zeer goed berijdbaar, ook voor personenauto’s maar ze zijn te smal voor grote voertuigen. De Queen Valley Road en de Bighorn Pass Road gaan beiden door een zeer uitgestrekt veld waar duizenden Joshua Trees staan. Op de achtergrond heb je kale rotsen en granieten boulders. Beide wegen eindigen op Park Boulevard, dicht bij de Jumbo Rocks Area.
We rijden door we genieten
van een weids uitzicht en wat de rit al zeker de moeite waard maakt. Langs Keys
View Road beginnen ook een paar trails. Een rustige en wat onbekende trail in
Josha Tree NP is Juniper Flats. De
trailhead begint bij Keys View Road in het Juniper Flats Backcountry Board. Op
die plek is en parkeerplaats met een informatie en registratiebord. Er zijn
daar twee routes. Een zuidelijke en 4,75-mijl lange tocht over de oude
onverharde weg, die nu gesloten is voor voertuigen, van Juniper Flats.
De tweede en beste route is een de eenvoudige 4,5-mijl lange uitgezette trail. Deze route is goed bewegwijzerd en volgt ook een stuk van wandelroutes die door heel Californië lopen, de California Riding and Hiking Trail. The California Riding and Hiking Trail, loopt van Twentynine Palms Visitor Center naar Black Rock Campground. Met zijn lengte van 35 mijl gaat deze trail door een groot gedeelte van Josha Tree NP.
Tijdens de wandeling over de
Juniper Flats geniet je van de schoonheid van de hoge woestijn en de prachtige
vergezichten. Een gedeelte van de trail gaat ook door het westelijk deel van
Lost Horse Valley. Zoals de naam impliceert is de jeneverbes een van de meest
voorkomende plant in Juniper flats. Dit zijn echter niet de enige planten in
het gebied. Er staan ook Josha Trees en Pinyon dennen. Het is een dicht
begroeit gebied met struiken en bosschages dat als een deken over de bodem
ligt. Als er tijd is kan de tocht doorgezet worden naar Quil Mountain, het
hoogste punt van het park. Vanaf die berg heb je een prachtig zicht over het
park, Hidden Valley en de prachtige rotspartijen in het park.
Halverwege Keys View Road is
de trailhead naar Lost Horse Trail Mine
Trail. Het is een 6,4 kilometer lange trail waar je 3 tot 4 uur over doet.
Gezien de tijdsduur kunnen we deze trail ook niet doen. Deze mijn heeft een
leuke geschiedenis om ook even te vermelden.
Voordat Josha Tree een park
werd, werd het al geëxplodeerd door boeren en mijnwerkers. Het gebied was een
magneet voor goudzoekers en er zijn ongeveer 300 mijnen werden ontwikkeld in
wat nu Joshua Tree National Park heet. Een groot aantal mijnen waren
verliesgevend maar een uitzondering was de Lost
Horse Mine.
Tussen 1894 en 1931 werd er
meer dan 10.000 ounces aan goud en 16.000 ounces zilver (ter waarde van vandaag
ongeveer $ 5.000.000) gewonnen. Het verhaal over de Lost Horse Mine is ook
apart verhaal.
Johnny Lang en zijn vader
reden in 1890 met hun kudde vee door het gebied wat nu bekend is als Lost Horse
Valley. Er was daar niets anders dan “vee en indianen." Johnny en zijn
vader waren verhuisd uit New Mexico nadat zijn broer en zes andere cowboys daar
waren neergeschoten. Op een nacht, terwijl ze kampeerden in de Lost Horse
Valley verdwenen hun paarden. Johnny ging op zoek naar de paarden bij het kamp
van de McHaney brothers. Deze hadden hun kamp in de buurt van de nu huidige
Keys Ranch. De McHaney Brothers stonden bekend als veedieven echter Johnny Lang
trof zijn paarden daar niet aan.
Op zijn verdere zoektocht
naar zijn paarden ontmoette Johnny een man genaamd "Dutchman" Frank.
Die vertelde hem dat hij ook bedreigd was door de McHaneys Brothers. Frank zei
dat hij een rijke goudader had ontdekt maar te bang was voor de McHaneys om met
een mijn te beginnen. Johnny en zijn vader kochten de rechten op de goudader en
betaalden $ 1000 voor de locatie die ze Lost Horse noemden. Om sterker te zijn
tegenover de McHaney Brothers ging Johnny in zee met nog drie partners. Deze
partners werden niet veel later uitgekocht door J.G. Ryan. Na het indienen van
hun claim bouwden ze er een twee-stempel molen en begonnen met het winnen en
verwerking van het goud.
Water was onmisbaar voor het
opwekken van stoom voor de stoommachine en om de stempel molen aan te drijven.
Stoommachines werden ook ingezet om het water door de pijpleiding naar het
waterreservoir te pompen. Daarbij moest men dus een lengte van 3,5 mijl en een
hoogte van 250 meter overbruggen.
De stoommachines werden aan
de gang gehouden door bomen uit de nabijgelegen bergen te kappen. Voor het aan de gang houden van stoommachines
was veel hout nodig zodat alle bomen in de omgeving werden gekapt. Dat is nu
nog te zien aan de kale heuvels rondom de mijn.
De stempel molen draaide 24
uur per dag en verpletterde al het erts wat uit de mijn kwam. Aan het
verpulverde erts werd water toegevoegd waardoor het slurry werd. Deze slurry
liet men over koperen platen stromen die bedekt waren met een dunne film van
kwik. De gouddeeltjes klampten zich vast aan het kwik en het gruis spoelde weg.
Het mengsel (almagaan) van kwik en goud werd gesmolten. Doordat het twee
verschillende metalen zijn heeft het beide een ander smeltpunt waardoor het
gescheiden kon worden. Het kwik werd hergebruikt en het goud werd omgesmolten
in staven. Het goud werd dan in het geheim naar Banning vervoerd. Een afstand
van 130 mijl wat heen en terug 5 dagen duurde.
The Lost Horse Mine bleef in
productie tot 1905. De mijnwerkers stuiten toen op een breuklijn en raakten de
ertsader kwijt en konden deze niet terugvinden. De mijn werd verhuurd en was af
en toe in bedrijf. In 1931 steeg de goudprijs enorm en toen werd de 600 ton
onverwerkte stukjes erts, die er lag, alsnog verwerkt met cyanide. Men zag kans
hieruit nog een paar honderd ounces aan goud te winnen.
Tijdens één van de periodes
dat de mijn niet in gebruik was ging Lang terug naar het kookhuis van de mijn.
Daar had hij zijn gestolen almagaan verborgen. Lang verkocht door de jaren heen
gedeelten van het gestolen almagaan. Johnny Lang werd echter steeds zieker,
waarschijnlijk door de kwikvergiftiging, en stief in de winter van 1925. Hij
werd door Key’s aan de overkant van de toegangsweg naar de mijn begraven.
Met de oprichting van Joshua
Tree National Monument in 1936, kwam de Lost Horse Mine onder de bescherming
van de National Park Service. Helaas zijn in de loop van de jaren delen van de
houten hutten en het hoofdframe van de molen ingestort. Om de molen staat nu
een groot hek.
Op het terrein zien zie je nog overblijfselen van een aantal stenen hutten, uitgegraven hopen erts, afgesloten schachten, watertanks, oude machines en ijzeren kabels. Ook de 150 meter diepe mijnschacht, met horizontale gangen na elke 30 meter, werden erg instabiel en dreigden in te storten. In 1996 heeft men groot onderhoud uitgevoerd maar toch is de mijn nog niet echt veilig voor bezoekers.
Gelijk aan het begin heb je Caps Rock Nature Trail. Dat is een korte trail die maar een 600 meter lang is. De Locatie is heel populair bij rots klimmers. De naam Caps Rock is goed gekozen en doet zijn naam eer aan. Het is een groot rotsblok met bovenop een losliggend plat rotsblok. Het is net een petje.
De 5,5 mijl lange Keys View
Road gaat pal naar het zuiden en op het eind komen we bij het uitkijkpunt Keys
View op 1.581 meter hoogte.
Panorama van het uitzicht
naar het zuiden van het populaire Keys View in de Little San Bernardino
Mountains, Joshua Tree National Park. Zichtbaar linksachter de Salton Sea (70 m
onder zeeniveau). Op de achtergrond van links naar rechts de Santa Rosa
Mountains achter Indio en de San Jacinto Mountains achter Palm Springs. In de
vallei Coachella Valley is de San Andreas Fault zichtbaar. Rechts achter de
3.500 m hoge San Gorgonio Mountain. Helaas was het een beetje heiig waardoor
het zicht niet echt helder was. Op de voorgrond in de vallei rechthoekige
stukken land met gewassen.
Gelukkig hebben we er niet
erover in gezeten dat we met de camper niet tot Keys View konden komen. Er was
geen enkel probleem en het uitzichtpunt is dus ook met een camper goed
bereikbaar. Er is genoeg parkeerruimte ook voor onze camper. Aan de kant en nog
een stuk naar boven lopen. Helaas is het vandaag niet helder. Op een informatiebord
lezen we dat dat kan komen van de luchtvervuiling uit Los Angeles. De wind
drijft dus de lucht vervuiling helemaal deze kant op. In de verte zien we de
Salton Sea, de buitenwijken van Palm Springs. Ook de San Andreas Fault is als
een donkere streep in het landschap goed te zien. Vanaf dit punt heb je een
mooi uitzicht over alles. Na een tijdje gaan we terug naar de camper nemen we
wat te drinken.
Na een tijdje gaan we terug,
we willen nog een paar dingen zien in het park en zoveel tijd hebben we vandaag
niet meer. Onderweg zien we hele velden met mooie heldergele bloemen langs de
kant va de weg staan. Een heel mooi gezicht. De Joshua Trees met daaronder een
deken van een soort paardenbloemen.
Het is de Gladde woestijn paardenbloem of de
woestijn paardenbloem. Dit is een eenjarige plant en komt voor in de
zuidwestelijke woestijnen van Noord-Amerika. De plant heeft opzichtige
lichtgele tot witte bloemen. Net als andere leden van zijn geslacht, heeft het
een melkachtig sap en zijn de bloemhoofdjes samengesteld.
Er gaat maar een weg naar Keys View dus we gaan over dezelfde weg weer terug richting Park Boulevard. Dan gaan we verder naar het oosten en passeren we Ryan Campground. Vlakbij is een trail die naar Ryan’s Ranch gaat. De Ryan Ranch Trailhead ligt aan een zijweg van de Park Boulevard. Je kunt op verschillende plekken starten met de trail. Vanaf Ryan Campground is de tocht 0,8 mile lang. Je kunt ook starten op een twee plekken langs de Park Boulevard. Hier is ruimte om je auto te parkeren. Dan is de trail 1,2 mile heen en terug.
Ryan Mountain Ruins liggen in Queen Valley, in het noordwestelijke deel van Joshua Tree
National Park. Het is het terrein van een voormalige veeboerderij Ryan Ranch en
ligt niet ver van de meest succesvolle goudmijn in het gebied, Lost Horse Mine.
De boerderij werd in 1896
homesteaded door de broers Matt en Tom Ryan. De ranch werd aangelegd bij een
natuurlijk bron. Het water uit de bron was ook nodig voor de exploitatie van de
nabijgelegen Lost Horse Mine. De derde broer Jepp was met Johnny Lang, mede-eigenaar
van deze goudmijn. De vee ranch bleef in gebruik totdat Joshua Tree, in 1936,
een nationaal monument werd.
Iets verder op begint de Ryan Mountain Trail. Dat is een 5
kilometer lange trail (heen en terug) met een hoogteverschil van ruim 200
meter. De wandeling gaat naar de top van 1.660 meter hoge Ryan Mountain. Deze
berg ligt in het midden van het westelijke deel van het park waardoor je een
geweldig goed uitzicht hebt over het park. Je ziet Wonderland of Rocks, Lost
Horse Valley, Queen Valley en Pleasant Valley.
Onze planning is nu Jumbo
Rocks Campground waar een trail begint naar Skull Rock
Jumbo Rock is heel populair
gebied bij rots klimmers en als we daar aankomen is dat ook heel begrijpelijk.
We rijden de camping op en kijken of we ergens onze camper kwijt kunnen. Het is
al redelijk laat zodat de meeste plekken en parkeerplaatsen bezet zijn. Na nog
een extra rondje zien we een plekje waar we de camper kwijt kunnen. Op weg naar
Skull Rock. Over deze bijzonder rots hebben we het nodige gelezen en gezien en
nu willen we het zelf ook weleens zien. Het is een korte trail die over
zandpaden en rotspartijen gaat. De wandeling is makkelijk te doen.
De aparte rotsformaties in
Joshua Tree National Park hebben veel mensen gefascineerd. Ze zien er heel
anders uit dan rotspartijen elders in het land. Hoe komt het dat de rotsen hier
zulke fantastische en aparte vormen hebben? Geologen denken dat dit landschap
meer dan 100 miljoen jaar geleden gevormd is. Gesmolten lava, monzogranit
genoemd, werd omhoog gedrukt. Tijdens dit proces koelde de gesmolten lava al af
onder het aardoppervlak (afbeelding 1). Die afkoeling zorgde voor platonische
breuken in de onderaardse rotsformaties. In de afgekoelde monzogranit vormden
zich allemaal rechthoekige breuken zowel horizontaal als verticaal en dan ook
nog haaks op elkaar. Hierdoor werden allemaal rechthoekige blokken gevormd.
Goede voorbeelden zijn te zien bij Jumbo Rocks, Wonderland of Rocks, en Split
Rock.
De rechthoekige rotsen
verweerden langzaam. Om de rotsen vormde zich zachte klei met losse minerale
korrels en kleine rotsblokken. Het is te vergelijken met een ijsblokje onder de
kraan. De hoeken van het ijsblokje worden steeds ronder want dat is het deel
wat het meest blootgesteld is aan de kracht van het water. Iets dergelijks
gebeurde hier ook bij Joshua Tree NP maar dan over miljoenen jaren, op grotere
schaal, en gedurende een veel natter klimaat(Figuur 2).
Zelfs in droge gebieden
erodeert rots. Water heeft echter een grotere inwerking op rotsen dan wind.
In het park zie je ook
"gebroken terrasmuren". Deze liggen vaak aaneengeregen tegen de rotsen.
Het lijkt of ze aangelegd zijn maar het zijn natuurlijk gevormde formaties.
Vaak zijn ze ook jonger dan de grote rotspartijen van monzogranit. Deze
natuurlijke gevormde dijken werden gevormd toen gesmolten gesteente omhoog werd
geduwd. Het bestaat uit lichtgekleurde aplite, pegmatiet en andesiet en is een
mengsel van kwarts en kalium mineralen. Aan de oppervlakte werden de dijken
blootgesteld aan de natuurlijke elementen. Door de eeuwen heen zijn de dijken
verweerd en hebben ze zich tot gelijkvormige blokken gevormd. Het lijkt alsof
een metselaar de muur gemetseld heeft.
Het is een leuke trail met
onderweg ook veel bloeiende planten. De bekende Yucca maar ook een soort hulst
of eik, Paper bag bush en Panamint Liveforever.
Om ons heen de vreemde rots
partijen en op het eind komen we bij Skull Rock. De naam geeft het al aan, met
een klein beetje fantasie kun je in deze rots de vorm van een doodshoofd zien.
Nou dan moet je toch wel een behoorlijk veel fantasie of een slokje op hebben.
Toch is het wel leuk gevonden en we kunnen ons voorstellen dat als je op een
bepaalde plek staat en bij een bepaalde lichtinval de uitstraling van een
doodshoofd duidelijker is. Nu zien we ook dat we ook via de Park Boulevard er
hadden kunnen komen. Skull Rock ligt naast de weg en er zijn genoeg
parkkeerplaatsen. Niet erg het was ok en wel prettig hier te lopen en om je
heen te kijken naar de verschillende soorten rotspartijen. Met een beetje
fantasie zien wij ook de nodige creaturen.
Zoals bovenstaande foto van een groepje hoofden van een paar oude mannen waarvan eentje tegen de ander praat maar dan zonder gebit.
We gaan terug naar de camper
en rijden verder naar het oosten. Op het eind komen we op een splitsing. De
Park Boulevard buigt af naar het noorden en eindigt bij het North Entrance
Station. Buiten de parkgrens kom je nog het Oasis Visitor Center en Oasis of
Mara tegen. Bij die laatste locatie is nog een 800 meter lange loop, de Oasis
of Mara Nature Trail.
De naam "Mara" komt
van de oorspronkelijke bewoners, de Serrano-Indianen. De naam betekent: plaats
met kleine bronnen en veel gras. Volgens een legende zou dit een goede plaats
zou zijn om de geboorte van jongetjes te bevorderen. En al in het eerste jaar zouden
er 29 jongens zijn geboren. Voor elke geboren jongen plantte de stam een
palmboom. Vandaar dat dit gebied ook wel "Twentynine Palms" wordt
genoemd.
Tussen het West Entrance
Station en het North Entrance Station liggen nog twee korte toegangswegen, zijwegen
van de CA-62. Als eerste de Indian Cove
Road en die gaat naar de Indian Cove Campground. De andere weg is de Canyon Road. Deze stopt bij de
parkgrens en dan kun je te voet verder naar Fortynine Palms Oasis. Dit is een 5
kilometer lange (heen en terug) trail. Fortynine Palms Oasis ligt midden in een
enorm droog, dor gebied. Door een scheur in de rotsbodem wordt het grondwater
omhoog geperst en daarom is het zo weelderig op die plek met allerlei soorten
planten. Er staan hier veel grote palmbomen en inmiddels zijn het er meer dan
de oorspronkelijke 29 palmen.
Bij de splitsing nemen we dus niet de Park Boulevard maar nemen we de zijweg, de Pinto Basin Road. Vlak na de afslag liggen twee campings, Belle Campground en White Tank Campground. Bij deze laatste camping ligt het beginpunt van de 500 meter lange Arch Rock Trail. Dit is een gemakkelijke en eenvoudige trail. Tijdens de wandeling heb je een goed zicht op de unieke geologische omstandigheden die verantwoordelijk zijn voor de vele rotsformaties in het park.
Dit moet een van de meest
opzienbarende verzamelingen van de Cholla Cactus ter wereld zijn en dat geloven
we best.
Aan het begin staat ook nog
een bordje met de waarschuwing: Warning bees ahead, grappig. Op de cactustuin is een voetpad en we lopen daar en wandelen even tussen
deze speldenkussens op stengels.
Deze cactus groeit hier
dankzij een zeldzame combinatie van grondsoort, hoogte, en de droge omgeving.
Deze cactussoort heeft erg veel naalden. De takken of stengels zijn er grijs
van. Op de borden lazen we dat de naalden bij de geringste aanraking loslaten
en in de huid doordringen. We laten het wel om eraan te komen.
De teddybeer cholla, is een cholla cactus en inheems in het
noordwesten van Mexico en in het zuiden van Californië, Arizona en Nevada van
de Verenigde Staten.
De cactussoort lijkt aaibaar
maar is massief bezet met zeer geduchte stekels. De stengels zitten er vol mee
als haren op een beer, wat leidt tot de spottende bijnaam van
"teddybeer".
De geelgroene bloemen verschijnen, in mei en
juni, aan de uiteinden van de stengels. De vruchten die volgen bevatten meestal
geen levensvatbaar zaad. Deze cactussen produceren ook weinig zaden. De plant
reproduceert zichzelf door gedeelten van stengels te laten vallen of mee te
laten nemen door passerende dieren. Als die stengelgedeelten ergens vallen en
de omstandigheden zijn gunstig, dan vormen ze wortels en ontstaat er weer een
nieuwe plant. Kleine groepen van Chollas zijn vaak klonen van één plant. 
Er zijn nog een aantal cholla
soorten maar de teddy-beer Cholla, zilver cholla en de jumping cholla zijn de
bekendste. Om zelf ook niet te prikkelbaar te worden gaan we verder.
Vanavond willen we
overnachten op Cottonwood Campground en dat is nog een stukje rijden. De rit
gaat door een open landschap met lage struikjes. Soms staat er een bord op de
weg; Water on the Roadway. Dat kun je je bijna niet vorstellen gezien de
droogte. Maar op sommige plekken is goed te zien dat het een tijdje geleden
behoorlijk geregend heeft en dat veel zand weg gespoeld is. Halverwege de Pinto
Basin Road zit een bocht in de weg. In die bocht beginnen twee onverharde
wegen, de Old Dale Road en de Black Eagle Mine Road.
Joshua Tree National Park is
een park vol met oude mijnen. Voordat het een park werd, is er driftig gezocht
naar bodemschatten. Van af Twentynine Palms Highway tot bijna aan Cottonwood
zijn eind 18e en begin 19e eeuw veel mijnen geweest. Vooral langs de Gold Crow
Road, Old Dale Road en dus de Black Eagle Mine Road. De delvers zochten vooral
naar goud maar ook naar jade en ijzererts. Langs de Black Eagle Mine Road zijn
deze oude mijnen nog te vinden. De route is alleen te doen met een 4 x 4 die
hoog op de wielen staat. Black Eagle Mine Road loopt dus door een oude
mijnstreek. Het loopt langs Barry Storm Jade Mine, de Black Eagle Gold Mine, en
Kaiser's Eagle Mountain Mine. Deze laatste mijn zou later als dumpplaats
dienstdoen voor afval uit Los Angeles. Gelukkig is dat niet door gegaan. Deze
moeilijke, 4-wheel drive route loopt over een rotsachtige weg en langs vele
zijwegen die naar de verlaten oude mijnen gaan. Het moet in de vorige eeuwen
een hels karwei geweest zijn om hier met old timers en andere voertuigen te
komen.
De route kun je het beste
beginnen op 6,5 mijl ten noorden van het Cottonwood Visitor Center. Rechts heb
je dan de doodlopende onverharde Black Eagle Mine Road. De weg loopt langs de
rand van Pinto Basin, kruist verschillende droge washes en slingert omhoog door
ravijnen van het Adelaarsgebergte. De eerste 9 mijl van de weg bevinden zich in
het park daarna begint het BLM-land.
Als eerste kom je langs de Jade Mine. Barry Storm was in 1930 op
jacht naar verloren mijnen. In de late jaren van 1940, was hij op zoek naar de
verloren goudmijn van Henry Brant.
Hij stuitte hij op een berg jade puin wat uit een oude mijn kwam. Hij bouwde een gebouwtje om te wonen maar later ging hij, van 1956 tot 1967, in de mijn zelf wonen. Storm dacht aanvankelijk dat de mijn de bron was van alle Maya jade maar dat klopt natuurlijk niet. Het grootste stuk jade wat hij uit de mijn haalde was woog 450 (USA) pond. Hij brak het in stukken en verkocht het in kleine stukjes in het gebied van Twentynine Palms.
De volgende, the Black Eagle Gold Mine, ligt buiten
het park. De regen en wind hebben de laatste 50 jaar hun tol geëist op de mijn
en het afval uit de mijn. Het is nu een gevaarlijk gebied omdat alles kan gaan
instorten of schuiven. The Black Eagle Mine was in productie van 1923 tot eind
1928 en produceerde 1050 ton erts met een waarde van ongeveer
$ 30.000. Begin 1939 werd de
mijn weer in gebruik genomen maar het werd niet echt een succes. De kosten om
al het materiaal voor de mijn naar de locatie te brengen, in bedrijf te houden
en te onderhouden waren te hoog. In 1940 werd de mijn al weer ontmanteld. Op de
mijn rust nog steeds een claim en hij kan elk moment weer in productie worden genomen.
De Eagle Mountain Mine, 1948-1982, was veruit de grootste ijzermijn in
het westen van de VS. Het erts uit de mijn werd geleverd aan de staalfabriek
van Kaiser Steel Corporation Fontana en de daarbij behorende scheepswerven en
autofabrieken. De mijn was een belangrijke factor voor de economie in de regio.
In 1991 werd voorgesteld de
enorme mijnput op te vullen met afval en er een gigantische stortplaats van te
maken. Een kwart van al het afval van Californië zou daar verwerkt kunnen
worden. Het transport, de verwerking en opslag zouden grote consequenties
hebben voor het landschap. Het voorstel werd niet goed ontvangen, en na vele
rechtszaken zag men er in 2013 af van het idee.
Vandaag hebben we heel wat
gezien van dit prachtige park maar ook veel dingen over moeten slaan. We hebben
wel door als je dit park beter wil zien, heb je minimaal een volledige dag
nodig en een auto die hoog op de wielen staat. Je hebt meer tijd en kunt ook op
meer plekken komen dan met een camper. Toch hebben wij een goede indruk
gekregen van het park en erg genoten.
De camping komt in zicht en
dit is zo’n camping van wie het eerst komt, het eerst maalt. Het is niet druk
en er is plek genoeg dus eerst even een overnachtingsplekje zoeken. Dan lopen
we terug naar de ingang en pakken een envelop en doen het geld voor die nacht
in de speciale bus. Het reçuutje van de envelop doen we op een paaltje bij onze
camper. Dit is ook weer zo’n camping in de middle of nowhere. Er is hier
helemaal niets. Op de camping zelf een paar washokken en toiletten maar dat is
het dan ook. Alles dus heel basic. Hier en daar zien we grote bloeiende
struiken de bloemen lijken wel op hertshooi of hypericum struiken die bij ons
groeien. De struik die wij zien heet creosote bush (creosootstruik) maar is ook
bekend als greasewood of als chaparral een geneeskrachtig kruid.
De creosote bush (creosootstruik) werd door Spanjaarden gobernadora genoemd. Dat is Spaans voor "gouvernante", vanwege zijn vermogen om water in de wortels en stengels op te slaan waardoor andere struiken in de omgeving niet kunnen groeien.
De creosootstruik is een
prominente soort in de Mojave, Sonora en Chihuahuan woestijnen van westelijk
Noord-Amerika maar ook op andere plekken in zuidelijk Californië, Arizona,
zuidelijk Nevada, zuidwestelijk Utah, New Mexico en Texas in de Verenigde
Staten. Het is een groenblijvende struik met een hoogte van tot 1 tot 3 m. Aan
de stengels van de struiken zit harsachtig, donkergroen blad met twee kleine
tegengestelde lancetvormige bladeren. De bloemen zijn maximaal 25 mm groot en
hebben vijf gele bloemblaadjes. De plant heeft zijn naam te danken aan de geur
die het afgeeft en verspreidt, de kenmerkende geur van creosoot. Het is een plantensoort die al heel oud is.
Er zijn restanten gevonden van 12.000 jaar oud in de Mojave woestijn.
Inheemse Amerikanen waren
overtuigd van de geneeskrachtige werking van deze struik. Ze gebruikten het als
geneesmiddel voor veel ziektes en als behandeling voor verschillende kwalen. De
Coahuilla indianen gebruikten de plant voor darmklachten en tuberculose. De
Pima dronken een afkooksel van de bladeren als een braakmiddel. Ook gebruikten
ze de gekookte bladeren als kompressen op wonden of zweren. Papago Indianen
gebruikten het als medicijn voor stijve ledematen, slangenbeten, en
menstruatiepijn. In Mexico wordt de struik nog steeds op grote schaal gebruikt
als medicijn. Het bevat nordihydroguaiaretine zuur.
Het is heerlijk weer en we
zetten de campingstoeltjes nog even uit. Met een bakje koffie in de hand
genieten we van het uitzicht, de stilte en de rust. Heerlijk. We pakken onze
e-readers en lezen wat voor
we gaan eten. Er is geen wifi dus wij maar ook onze volgers hebben even rust.
Morgen is er weer een nieuwe dag maar vandaag genieten we van de ondergaande
zon, MOOI!
Totaal 111 miles gereden.
De palmen die hier staan zijn
bijzonder. In de oases van zuid Californië een Arizona vind je de desert fan
palm, California waaierpalm of California palm. Het is de enige palm die
afkomstig is uit het westen van de Verenigde Staten en de grootste inheemse palm
van het land. Deze palmsoort groeit in een semi-woestijnklimaat waar weinig
water is, de zomers extreem warm en lang en de winters kort zijn en hij komt
nog maar op een paar plekken voor. De oases liggen geïsoleerd in het landschap
en zijn er alleen als er water is, water waar ook deze palmen weer erg
afhankelijk van zijn. Allen op deze uitzonderlijke locaties konden deze palmen
zich ontwikkelen en zich handhaven.
Deze palmsoort kan een hoogte
bereiken van 18 meter en onder ideale omstandigheden zelfs 25 meter. De palm
kan 80 tot 250 jaar oud worden. De bladeren zijn tot 3,5-4 m lang met een tot 2
meter lange stekelige bladsteel. Aan de stengel zitten als een handvorm de
1,5-2 meter lange bladeren. Deze hebben lange draadachtige witte vezels. De bloeiwijzen
hebben kleine witte bloempjes.
De vruchten zijn zeer klein
en schitterend zwart.
De stam is grijs en bruin en
de bladeren zijn grijsgroen. Wanneer de bladeren afsterven worden ze bruin en
blijven ze vastzitten aan de stam. Ze vallen om en hangen als een wijde rok om
de stam. Dit creëert weer een microhabitat voor vele kleine vogels en
ongewervelde dieren.
De palmen bieden ook een
habitat voor de reusachtige palm boorkever, de westelijk gele vleermuis, en de
wielewaal van de nieuwe wereld en vele andere vogelsoorten.
De native indians aten de
vruchten van de palm rauw, gekookt, of gemalen tot een soort meel voor gebak.
De Cahuilla en verwante stammen gebruikten de bladeren om sandalen, rieten
daken, en manden van te maken. De stengels werden gebruikt als kookgerei.
De terugweg is net zo mooi
als de heenweg. We bekijken het nu van de andere kant en het blijft mooi.
Prachtig mooi weer een prachtige route en een schitterende omgeving. Als we
bijna bij ons beginpunt zijn zien we een hagedis op een stam zitten. Een heel
andere soort dan we eerder hebben gezien. Deze heeft een stekelige huid. Wat
voor soort het is weten we niet maar hij stelt de foto shoot niet zo op prijs
zo te zien. Hij kijkt ontzettend gemeen.
Bij de parkeerplaats beginnen
nog meer trails zoals de Palm Canyon Trail to East Fork Trail. Het is een (2 +
3,4) totaal 5,4 mile lange trail voor geoefende wandelaars. Het is een extra
stuk van de Palm Cayon Trail. De Victor Loop is een 2.9 mile lange en
gemakkelijke loop. Onderweg zie je veel bloeiende planten. West Fork Trail is
5.4 mile lang en de West Fork North Trail is een lange en zware trail van 14.3
mile. De laatste trail die er begint is de Fern Canyon Trail.
Op Google Earth zijn de
canyons trouwens ook heel goed te zien. In de dorre omgeving zie je een streep
groen, de palmen die in de canyon langs de creek staan.
In de Fern Canyon loopt de
creek de Fern. Het is een klein stroompje aan de oostkant van Palm Canyon met
een kleine oase van palmen en varens. Deze canyon is bereikbaar via een pad dat
begint vanaf de centrale parkeerplaats aan het einde van de Indian Canyons
toegangsweg. De volledige lengte van de trail is 4 mijl.
Tahquitz Canyon ligt op
slechts een korte afstand van de Indian Canyons, 500 W. Mesquite Palm Springs
92262.
In de Tahquitz Canyon is een
spectaculaire 60 voet hoge waterval maar het water is wel afhankelijk van het
seizoen.
Het Tahquitz gebied is wat
meer gecommercialiseerd dan andere nabijgelegen ravijnen en de toegangsprijs is
ook hoger. Langs de trail zie je rotskunst, oude irrigatiesystemen en
artefacten. Het is een self-guided trail maar er zijn ook begeleide wandelingen
met een ranger. Aan de ingang van de
canyon is het Tahquitz Canyon Visitor Center. In het center zijn exposities en
er is een observatiedek en een theaterzaal met een video over de legende van de
Tahquitz Canyon. De trail door de canyon is ongeveer 1,7 mile.
We gaan weer terug en lopen
richting onze camper. De Indion Canyons zijn zeker de moeite waard. De Canyons
zijn prachtig om te lopen en de natuur is schitterend. Op de site van All
Traills hebben we veel trails gezien aan de zuidkant van Palm Springs.
Makkelijke, moeilijke korte of lange trails. Je kunt je hart op halen.
Op de terugweg naar de camper
zien we prachtige bloemen de desert willow, een pennisetum soort en die is bij
ons bekend als lampenpoetsergras en de desert globemallow en sacred datura.
Ook komen we weer bij Split
Rock. Er rijdt net een cabrio onderdoor met een aangeklede barbie. Een oudere
vrouw die zichzelf waarschijnlijk heel mooi vindt. Haar man staat aan de andere
kant van de rots en ze willen een foto maken terwijl zij in de cabrio onder de
rots doorrijdt. Dat lukt niet want elke keer als zij eronderdoor komt, komt er
een ander auto aan en moet ze weer terug. Dat gaat vaak niet echt handig. Het
is vermakelijk om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten